ตอนที่ 4 เสียงแผ่วในรถม้า (1)

เช้าวันถัดมาขบวนเดินทางไปเสียนหยางก็พร้อมแล้ว ที่มากสุดเห็นจะเป็นสินเดิมของอู๋ชิวอิ่งสองคันรถ แต่ก็ส่งไปก่อนล่วงหน้าแล้วถึงเจ็ดส่วน ที่เหลือแค่นี้นับว่าไม่มากแล้ว ทั้งสองคันรถนี้มีสาวใช้ของนางนั่งไปด้วย สองบ่าวที่ตามมาทีหลังเป็นคนขับรถม้าเอง ของพวกนี้นับว่าไม่มากมายอะไรนัก ซูซื่อนั่งรถม้าพร้อมบุตรสาวคนโต ตั้งแต่ไปบอกลาฮูหยินผู้เฒ่าก่อนขึ้นรถ นางไม่แม้แต่จะชายตาแลลูกสะใภ้สักนิด ใช่ว่าหลิวเต๋อหมิงไม่เห็น เขาเพียงอยากให้มารดากับภรรยาปรองดองกันเท่านั้น แต่เห็นเช่นนี้ก็ได้แต่เก็บปากเงียบ หลิวเป่าหลิงเห็นแล้วเช่นกัน นางหันไปยิ้มปลอบใจให้น้องชายอย่างรู้ใจ สองพี่น้องไม่ได้พูดอะไรกับมารดานักเพราะถึงอย่างไรก็มีเวลาอีกมากให้แม่สามีกับลูกสะใภ้คู่นี้ได้ทำความรู้จักกันดีๆ

หลิวเต๋อหมิงกับอู๋ชิวอิ่งนั่งอีกคันหนึ่ง คนสกุลหลิวกับสกุลอู๋ไม่ได้ตามไปส่งเพราะตอนกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมอู๋ชิวอิ่งรั้งบิดามารดาและพวกพี่ชายไว้ เพราะการจากลามันปวดใจ นางจึงไม่ยอมให้พวกเขาตามไปส่ง แต่ถึงกระนั้นอู๋ชิวอิ่งรู้สึกอาลัยครอบครัวอยู่บ้าง ชาติก่อนนางมีโอกาสกลับมาเยี่ยมบ้านแค่สองครั้ง หลังจากนางตายไปไม่รู้ท่านแม่ของนางจะปวดใจแค่ไหน และครั้งนี้นางไปแล้วจะได้กลับมาอีกหรือไม่นางก็ไม่อาจคาดเดา

ในชาติก่อนนั้นหลิวเต๋อหมิงมีโอกาสย้ายกลับมารับตำแหน่งที่เมืองหลวงสองครั้ง แต่เขากลับตัดสินใจอยู่เสียนหยางต่อด้วยเหตุผลเพียงเพราะเขาผูกพันกับชาวบ้านที่นั่นและชอบแบบรรยากาศที่นั่นจึงตัดใจไม่ลง นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ซูซื่อตำหนินางที่ไม่ยอมเกลี้ยกล่อมให้สามีเปลี่ยนความคิด ครั้งนั้นนางจะทำอะไรได้ ได้แต่ก้มหน้าให้แม่สามีตำหนิต่อไปจนตัวตายนั่นแหละ

ครั้งนี้นางก็จะไม่เกลี้ยกล่อมให้เขากลับมา หากเขาอยากกลับก็ต้องเป็นความสมัครใจของเขาเอง ส่วนนางที่ห่วงหาบ้านเดิมนั้นก็ค่อยว่ากัน ถึงอย่างไรนางก็ออกเรือนแล้วนับว่าเป็นคนสกุลอื่นจะให้เกาะติดท่านแม่ของนางไม่เลิกราก็คงไม่ได้

นางนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง สองข้างทางนอกประตูเมืองเป็นย่านการค้าที่ค่อนข้างจะคึกคักมาก แต่ถึงกระนั้นอาคารบ้านเรือนยังนับว่าเป็นระเบียบสวยงาม ห่างไปไม่ไกลมีเรือมาจอดเทียบท่าส่งสินค้าขึ้นรถแทบไม่ขาดสาย

รถม้าแล่นไปตามถนนหลวงนอกเมืองหลวงมาได้ราวห้าสิบลี้[8] แล้ว ในรถม้าคันใหญ่นี้กว้างขวางมาก โดยภายในถอดเก้าอี้ออก ทำเป็นยกพื้นต่างระดับขึ้นมาเล็กน้อย ปูพื้นด้วยพรหมหนานุ่ม มีหมอนผ้าห่มเตรียมไว้พร้อม โต๊ะเล็กหนึ่งตัว มีเตากับกาน้ำชาวางอยู่ กล่องอาหารสามชั้นอีกหนึ่งกล่อง กล่องขนมและของทานเล่นอีกหนึ่งกล่อง ตามผนังเหนือศีรษะมีช่องเก็บของใช้กระจุกกระจิก หน้าต่างสองข้างระบายอากาศได้ดีแขวนม่านสองชั้น รถม้าแล่นไปตามทาง แม้เป็นถนนหลวงแต่ก็เป็นถนนนอกเมืองมีทางขรุขระบ้างแต่ภายในรถม้านั่งสบายจนแทบไม่รู้สึก เพียงแต่คนนั่งภายในกลับไม่ได้นั่งดีๆ เท่านั้นเอง ตั้งแต่ผ่านย่านการค้านอกกำแพงเมืองมา ถนนค่อนข้างเงียบสงบ อยู่ๆ หลิวเต๋อหมิงก็ดึงหน้าต่างปิดทั้งสองบานแล้ว

“ที่บ้านพ่อตาเมื่อวานก็รู้สึกว่าดียิ่ง แต่ตอนนี้ยิ่งดีกว่ามาก น้องหญิงว่าใช่หรือไม่” เสียงนี้ดังแค่กระซิบ

อู๋ชิวอิ่งมองไปทางประตูรถม้าที่ปิดไว้สนิทดีแล้ว รถม้ากำลังเคลื่อนไปด้วยความเร็วสม่ำเสมอ นางก้มลงมองตัวเองที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่ต่างจากหลิวเต๋อหมิง หน้าอกนางเปิดเปลือยอวดอกอวบอิ่มและยอดสีชมพูเด่นตา เนินเนื้อสองก้อนล้วนมีรอยจ้ำแดงจากการถูกดูดและขบกัด

“แบบนี้ดีหรือไม่” เขาเอื้อมมือมาจากด้านหลังกอดคนด้านหน้าที่นั่งซ้อนตักเขาหันหน้าไปทางประตูรถม้า ปลายนิ้วบดขยี้อยู่กลางระหว่างต้นขาที่แยกกว้างของนาง กางเกงตัวในและผ้าปิดอายถูกเขาถอดออกไปแล้ว เหลือก็แต่กระโปรงที่เขาถลกมันขึ้นมาเหนือต้นขา

เขารู้สึกว่าได้ทำอะไรกับนางเช่นนี้ช่างทำให้ตื่นเต้นและแปลกใหม่มาก นั่งอยู่ในรถม้านานเข้าก็เริ่มเบื่อเลยจับนางมาหยอกเล่นเสียเลยดีกว่า คนขับรถม้าก็คือบ่าวคนสนิทของเขาเอง หลิวตงไม่ใช่คนพูดมากและไม่พูดเรื่องที่ไม่ควรพูดอยู่แล้ว พวกที่ติดตามเขามาด้วยคือพวกทหารที่แม่ทัพหยางจิ่นจัดมาให้เขาเพื่อการเดินทางครั้งนี้ เดิมทีเขาจะให้พวกมือปราบในที่ว่าการตามมาด้วย แต่จนใจที่มือปราบมีน้อย ซ้ำยังต้องดูแลความเรียบร้อยในเมืองระหว่างที่เขาไม่อยู่ แม่ทัพหยางจึงส่งทหารมาให้อย่างรู้ใจ ซึ่งรับรองได้ว่าพวกทหารเหล่านี้ไม่กล้าล่วงเกินเขาที่เป็นเจ้าเมืองแน่

“ตอนนี้กำลังเดินทาง ไม่งามเลยนะท่านพี่” อู๋ชิวอิ่งอ่อนอกอ่อนใจยิ่ง นางนั่งตัวอ่อนยวบอยู่บนตักเขา แผ่นหลังพิงอกเขา สองมือพยายามดึงมือเขาออกจากส่วนเร้นลับของตัวเองแต่เขากลับไม่ยินยอม ตอนนี้เขาสอดนิ้วเข้าไปทักทายภายในนางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“อา ท่านพี่” นางกระซิบเรียกเขาด้วยความรัญจวนใจ เพียงแต่ไม่กล้าส่งเสียงดังนัก

ในรถเริ่มอวลไปด้วยกลิ่นอายเฉพาะยามสองคนร่วมรักกัน “ให้ข้าช่วยน้องหญิงสักครั้งก่อน แล้วน้องหญิงค่อยช่วยข้าบ้าง”

.

.

.

[8] 1 ลี้ เท่ากับ 500 เมตร