ตอนที่ 1 แต่งงานอีกครั้ง (1)

อู๋ชิวอิ่งปวดร้าวในอก หายใจติดขัด สองมือกำเสื้อตรงหน้าอกแน่นจนข้อนิ้วขึ้นสีขาว สายตาทอดมองใบหน้างามล้ำของหนึ่งสตรีวัยสาวกับสตรีกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังนาง หนึ่งคนแสยะยิ้มพอใจ หนึ่งคนเฉยชาแข็งกระด้างราวมองคนอย่างสิ่งของ ทั้งที่มีคนป่วยหายใจรวยรินอยู่บนเตียงทั้งคน แต่ถึงกระนั้นพวกนางทั้งสองก็ยังไม่เรียกใครเข้าห้องมาหรือไม่เรียกคนไปตามหมอ พวกนางลูกสะใภ้กับแม่สามีหรืออีกฐานะหนึ่งคือหลานสาวกับน้าหญิงที่รักใคร่กันดียิ่ง ถึงขนาดวางแผนจัดการภรรยาเอกอย่างอู๋ชิวอิ่งด้วยยาพิษกัดกร่อน

วันนี้แล้ว ตอนนี้ อู๋ชิวอิ่งรู้ว่านางกำลังหายใจลำบาก ซ้ำยังรู้สึกขมฝาดในลำคอ เสียงแหบแห้งอ่อนระโหยโรยแรงเปล่งออกมาได้เพียงแค่ลมแผ่วเบา

“หลายปีมานี้ข้าอยากกำจัดเจ้ามากแค่ไหนเจ้าไม่รู้หรอก ลูกสะใภ้ที่ข้าอยากได้คือหงเอ๋อร์ เพื่อไม่ให้เจ้าคลอดบุตรข้าวุ่นวายหายาหลายตำราเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่ตั้งครรภ์ แล้วข้าก็ไม่เหนื่อยเปล่า”

“ท่านแม่ไม่ต้องเหนื่อยแรงอีกแล้ว พิษกัดกร่อนทำร้ายภายในของนางไปจนหมด วันนี้ในปีหน้าก็เป็นวันครบรอบวันตายหนึ่งปีของนางแล้ว” ลูกสะใภ้แสนดีเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

อู๋ชิวอิ่งไม่แปลกใจสักนิด แม่ผัวลูกสะใภ้ตรงหน้าคิดกำจัดนางมานานแล้ว ตอนนี้เห็นทีจะสมดังหวัง

“ตายเสียทีเถอะ รอท่านพี่กลับมาเจ้าก็ลงหลุมไปนานแล้ว ฮ่าๆ” เซี่ยหงเอ๋อหงายหน้าหัวเราะ ใบหน้างดงามหาญเหี้ยมผิดแปลกไปจากทุกที

อู๋ชิวอิ่งค่อยๆ อ่อนแรงลงทุกขณะ นางแทบไม่รับรู้อะไรแล้วแม้กระทั่งอากาศรอบตัว ปีกจมูกเปิดกว้างหายใจถี่เร็วแต่จนใจที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นางหายใจไม่ออกแล้ว ริมฝีปากหยักยิ้มเศร้า อกกระเพื่อมขึ้นลงรุนแรง เสียงหอบหายใจดังฝืดฟาดคล้ายคนเหนื่อยหอบ ไม่ถึงครึ่งเค่อ[1] นางจึงค่อยๆ สงบไป ใบหน้าซีดเหลืองไร้การขยับ ทุกสรรพสิ่งรอบกายเงียบสงัดวังเวง ร่างไร้ลมหายใจบนเตียงถูกทิ้งไปพร้อมเสียงฝีเท้าและเสียงปิดประตู

ยามดึกมีฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาด จนกระทั่งใกล้รุ่งถึงได้หยุดไป อากาศปลอดโปร่งแจ่มใส ค่อยๆ เห็นแสงขาวจับขอบฟ้า เสียงนกร้อง เสียงตีปีกบินออกจากรังไปหากิน ล้วนแล้วเป็นไปอย่างนี้เช่นทุกวัน

“เฮือก!” ร่างหนึ่งสะดุ้งตื่น เหงื่อเต็มหน้าผากกลมมน หัวใจยังเต้นแรงตุบๆ คล้ายจะกระดอนออกมาจากอกอยู่แล้ว หนึ่งสาวนางนี้ไม่ใช่ใคร แต่เป็นอู๋ชิวอิ่งในวัยสิบห้าปีนั่นเอง นางกำลังตะลึงงัน พยายามสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ หลายครั้งหลายคราจนแน่ใจว่าตัวเองไม่มีอาการแน่นหน้าอกหายใจไม่ออกอีกแล้ว

ยังฉงนใจอยู่บ้างว่านางรอดตายมาได้อย่างไร สภาพทุกข์ทรมานมาสามปีนั้นของนางจะหายขาดได้แค่ในหนึ่งคืนหรือ

“คุณหนู คุณหนูถึงเวลาแล้วเจ้าค่ะ”

เสียงสาวใช้คุ้นหูดังอยู่ข้างกายเรียกสติอู๋ชิวอิ่ง ทั้งแรงเขย่าตรงแขน อู๋ชิวอิ่งยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่ยังอุ่นและเนียนนุ่ม จากนั้นหันมองคนที่คุกเข่าอยู่ข้างเตียงทั้งยังเขย่าแขนนางอยู่

พรวด!

นางเด้งตัวลุกขึ้นกะทันหันจนสาวใช้ทั้งสี่ตกอกตกใจถึงกับอุทานพร้อมกัน อู๋ชิวอิ่งกวาดตามองในห้องที่แสนคุ้นเคย นี่มันห้องนอนก่อนที่นางจะออกเรือนในสกุลอู๋ สาวใช้ทั้งสี่ที่ยืนมองนางด้วยท่าทางตกใจยังอ่อนเยาว์ไม่ใช่สตรีวัยยี่สิบกว่าๆ อย่างที่ควรจะเป็น

นี่มันเกิดอะไรขึ้น!

“คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ” อู๋ถงมองคุณหนูของนางด้วยความแปลกใจพิกล คุณหนูท่าทางแปลกๆ ทั้งยังจดจ้องพวกนางด้วยสายตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“คุณหนูไม่สบายตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ บ่าวจะไปบอกฮูหยิน วันนี้เป็นวันดี ไม่อาจให้เกิดเรื่องใดได้” พูดจบอู๋ซิวทำท่าจะออกจากห้องไปแต่อู๋ชิวอิ่งรีบคว้ามืออีกฝ่ายไว้

“ยังอุ่น” เสียงของนางเล่าก็ยังมีเค้าความอ่อนเยาว์ ทั้งไม่แหบแห้ง ไม่เจ็บแสบในลำคอและกลางอกอีกแล้ว ตอนนี้นางสบายดียิ่ง เรี่ยวแรงยังปกติอย่างตอนที่ร่างกายไม่เจ็บป่วย

“หา!”

“คุณหนูฝันร้ายหรือเจ้าคะ” สาวใช้อีกคนนามอู๋ชิงเดินขึ้นหน้ามาประคองคุณหนูของตนนั่งลงบนเตียง

“ใกล้เวลาเต็มทีแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูรีบอาบน้ำเถอะ” สาวใช้คนที่สี่นามอู๋เอ๋อเดินขึ้นหน้ามาคลายเชือกตรงสาบเสื้อของอู๋ชิวอิ่ง นางเห็นแล้วว่าคุณหนูไม่เป็นไร ซ้ำใกล้เวลาที่สตรีนำโชคจะเข้ามาช่วยคุณหนูของตนเกล้าผมแล้ว

.

.

.

[1] 1 เค่อเท่ากับ 15 นาที