เปลือยใจ ตอนที่ 1 เจอข้างทาง

เปลือยใจ

1

เจอข้างทาง

“อย่าไปนะ อย่าไป ถ้าพี่ไปแล้วหนูจะอยู่กับใคร”

ราเชนทร์มองมือขาวๆ เรียวบางที่พยายามยื้อยุดสุดกำลัง เขาส่ายหน้าก่อนจะแกะมือนั้นจนหลุด

“ตัดใจเถอะลิน เราไปด้วยกันไม่ได้”

“ฮือๆ แล้วหนูล่ะ หนูจะทำยังไงต่อ ฮือๆ”

“พี่ไปล่ะ”

ราเชนทร์ไม่สนใจจะตอบคำถามลินดาเลยด้วยซ้ำ มันทำให้เธอเข่าทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับร้องไห้โฮเสียงดัง ไม่ห่วงว่าใครจะมองอย่างสนใจ สงสารหรือเวทนาผู้หญิงแว่นหนาเตอะอายุ 20 ปี ลินดาร่ำไห้เหมือนพรุ่งนี้โลกจะอวสาน สิ่งมีชีวิตบนโลกจะหายไปเหมือนไดโนเสาร์ที่เหลือแต่ฟอสซิลตั้งแต่...

“โอ๊ย!!! จะร้องไห้หาพระแสงอะไรนักวะ แค่ผู้ชายทิ้งนี่นะ”

เสียงใครบางคนดังมาจากข้างหลัง ลินดาหันหน้าไปมองในสภาพเบะปากน้ำตาน้ำมูกแยกกันไม่ออก สิ่งแรกที่เห็นคือรองเท้าผ้าใบสีขาวเรื่อยขึ้นมาคือกางเกงยีนสีซีด เอ่อ... เป้ากางเกงมัน... ช่างเถอะ มองขึ้นไปเห็นเสื้อโปโลสีน้ำเงิน ตามมาด้วยลำคอแกร่งสี... สีผิวเข้มไม่ขาวนัก แต่... พอเห็นใบหน้าเท่านั้นดวงตาใต้แว่นสายตาหนาเบิกกว้างแล้วรีบลุกขึ้นยืนปัดกระโปรงลายสก็อตตัวยาวไปมา

“พี่หนุ่มใช่ไหมคะ พี่หนุ่มที่เป็นนักแต่งเพลงมือพระกาฬใช่มั้ยคะ”

“มือพระกาฬมันใช้กับนักฆ่า”

“คือ... หนูหมายถึงเพลงมือพระกาฬน่ะค่ะ”

ภัทรพลกัดฟันกรอด ดูท่าเด็กคนนี้ก็น่าถูกทิ้งอยู่หรอก แค่พูดออกมาก็ฟังแล้วรู้สึกกวนบาทาไม่เบา แฟนทิ้งคงเพราะกวนโอ๊ยแบบนี้หรือเปล่า

“ใช่มั้ยคะ?”

“ใช่” ภัทรพลตอบส่งๆ พยายามไม่มองหน้าที่เยิ้มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูกจนดูไม่ได้ แต่หญิงสาวกลับยกมือปาดน้ำตาน้ำมูกแล้วเอามือนั้นมาจับแขนเขา “เฮ้ย!”

“หนูอยากเป็นนักร้อง พี่ช่วยแต่งเพลงให้หนูร้องหน่อยได้ไหมคะ”

“ว่าไงนะ!!!” ถามกลับพร้อมสะบัดแขนหนีมือเปียกเยิ้ม “บ้าหรือเปล่าเนี่ย”

“ทำไมคะ หนูเคยเข้าประกวดร้องเพลงตอนป.5 ได้รางวัลชนะเลิศด้วยนะคะ แต่หนูไม่มีโอกาสเข้าประกวดเวทีไหนอีกเลยตั้งแต่นั้นเพราะไม่มีทุน ไหนจะค่าเดินทาง ไหนจะค่าชุด พ่อแม่ก็ไม่มีเงินมาใช้จ่ายฟุ่มเฟือยแบบนั้น คือเรียกว่าไม่สนับสนุนหนูเลยก็ได้ แต่... หนูเข้าใจนะคะ ฐานะทางบ้านเรายากจนแล้วหนูก็เรียนจบแค่ม.6”

“แล้วไง? ออกจากโรงเรียนไปมีผัวว่างั้น?”

คำสบประมาทนั้นเล่นเอาลินดายกมือเท้าสะเอวฉับ

“แหม... ทีแรกหนูก็ไม่เชื่อข่าวที่ชอบบอกว่าพี่ปากหมา แต่ตอนนี้เริ่มจะเชื่อแล้วค่ะ”

“ยัยเด็กบ้า!!! ไปไกลๆ เลย”

ภัทรพลเดินหนี ลินดาวิ่งตามไม่ลดละ

“หนูไม่มีผัวนะคะ นั่นแค่คนที่แอบชอบ แต่เขาไม่ชอบหนู หนูยังซิงอยู่นะคะพี่”

“เลิกตามแล้วกลับบ้านไปซะ ฉันต้องไปทำงานไม่ได้ว่างอย่างเธอ” ชายหนุ่มหันไปบอกเสียงขรม แล้วเดินหนีไปที่ลานจอดรถ พอถึงรถกำลังจะเปิดประตูเสียงหวานสั่นๆ ก็ดังอีก

“หนูไม่มีที่ไปค่ะ!” ลินดาตะโกนก่อนจะเดินมาหยุดข้างๆ “บ้านหนูอยู่ลำปาง หนูมาหางานทำแต่ดันทำกระเป๋าสตางค์หาย หนูมาหาพี่เชนกะว่าจะขอพักอยู่ด้วยแล้วก็บอกชอบเขาไปแบบโง่ๆ แค่หวังว่าเขาจะให้อยู่ แต่... แต่... เขากำลังจะย้ายออกและปฏิเสธหนูอย่างไม่มีเยื่อใย ใจร้ายที่สุด”

“นี่เธอทำฉันเสียเวลามากเลยนะ อยากได้อะไร เงิน?” ภัทรพลกำลังล้วงกระเป๋าหยิบเงินให้เธอ

“หนูขอไปอยู่ด้วยได้มั้ยคะ พี่จะได้ลองฟังหนูร้องเพลงไง เพื่อนๆ บอกหนูร้องเพลงเพราะนะ”

“นี่ฉันจะบ้าตาย ฉันยุ่ง จะให้บอกกี่ครั้งว่าไม่มีเวลากับเรื่องไร้สาระ เอาเงินไปซื้อตั๋วรถทัวร์กลับบ้านไปซะนะ จบนะ” ร่างสูงยัดเงินใส่มือเธอแล้วขึ้นรถกำลังจะปิดประตูรถ

“ถ้าพี่ไม่ให้หนูไปอยู่ด้วย หนูจะกรี๊ด” คำขู่ของเธอไม่เป็นผลเมื่อภัทรพลส่ายหน้าแล้วปิดประตูดังปังใหญ่ แต่แล้ว... “กรี๊ดดดดด” ลินดากรีดร้องสุดเสียงดังทะลุกระจกรถคันโก้เข้าไปถึงข้างใน

“บ้าเอ๊ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย” เขาจำต้องเปิดประตูอีกครั้งมองลินดาอย่างหงุดหงิด “ขึ้นมา ถ้าเธอร้องเสียงเป็ดให้ฉันฟัง สาบานได้ว่าฉันจะฆ่าเธอทำลาบเป็ดกินแน่ๆ”

“รออยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวฉันมา”

“พี่จะไปไหนคะให้หนูไปด้วยได้ไหม หนูสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่วุ่นวายให้หนูไปด้วยนะคะ”

“จะบ้าหรือไงฉันไปทำงานไม่ใช่ไปเดินเล่น ถ้ามีสมองแค่นี้อย่าคิดเลยว่าจะได้เป็นนักร้อง” ภัทรพลเริ่มจะเหลืออด

“ชิรอตรงนี้ก็ได้ไม่เห็นต้องเก๊กเลย” ลินดาบ่นพึมพำแต่ก็ยอมทำตาม

“ไปพาเด็กที่ไหนมาวะ หน้าตาน่ารักดีนี่หว่า” ภัทรพลเหยียดยิ้มให้จินตรัย

เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่อยากพามา แต่เด็กนั่นหรือตามเขามาเองต่างหาก ไม่รู้ว่าชีวิตเขาจะวุ่นวายเพราะเด็กนี่ไปอีกมากน้อยแค่ไหน

“เก็บมาได้จากข้างทางอ่ะ อย่าไปสนใจเลย มาทำงานให้เสร็จดีกว่า” ภัทรพลบอกจินตรัยพร้อมกับเดินนำเข้าสู่สตูดิโอ

ภายในสตูดิโอมีนักร้องสาวสวยหุ่นดีที่ตอนนี้กำลังดังเป็นพลุแตก เธอชื่อว่านารี

“พี่หนุ่มสวัสดีค่ะ นารีไม่ได้เจอพี่หนุ่มมานานเลย ดีใจจังที่ในที่สุดพี่หนุ่มก็ยอมแต่งเพลงให้นารีร้อง”

เธอแทบจะมาเกาะแขนเขาราวกับปลิง ดีที่เห็นสีหน้าของเขาบึ้งตึงร่างบางก็เลยหยุดชะงักเอาไว้ตรงนั้น

“อย่างน้องนารีใครๆ ก็อยากแต่งเพลงให้นะครับ ไม่เห็นต้องรอผมเลย”

“ก็นารีอยากให้พี่หนุ่มแต่งเพลงให้นารีร้องนี่คะ พี่หนุ่มแต่งเพลงอะไรก็ดั๊งดัง เหมือนโคสุเกะเมืองไทยเลยก็ว่าได้นะคะ”

โคสุเกะเป็นนักแต่งเพลงญี่ปุ่นชื่อดังมีผลงานเพลงมากมาย เขาผงาดอยู่ในวงการเพลงมานานหลายสิบปีจนทุกคนในประเทศญี่ปุ่นยกย่องเขาว่าคือตำนานแห่งวงการเพลง

“ถ้านักร้องร้องดีใครแต่งออกมาก็ไพเราะ ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นคนนู้นคนนี้อยู่ที่ฝีมือของคนร้อง”

“บวกกับนักร้องเสียงดีร้องเพลงเพราะต่างหากล่ะคะ จะให้นักร้องร้องเพลงที่นักแต่งเพลงไม่ได้เรื่องเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะที่ว่าจะดัง”

ภัทรพลถอนใจคิดไว้อยู่แล้วว่าการสนทนากับนารีทุกครั้งจะต้องลงกันที่ความเห็นต่าง แต่เขาก็คร้านที่จะโต้แย้งกับเธอให้มากความ นักแต่งเพลงชื่อดังนั่งประจำที่ก็คือหลังเปียโนตัวใหญ่ นารีเห็นดังนั้นก็เข้าประจำที่ของตัวเองเช่นกันและเมื่อการซักซ้อมเริ่มขึ้นทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นได้เพียงครั้งเดียว นั่นก็ทำให้ภัทรพลคิดว่านารีเป็นนักร้องคนหนึ่งที่มีพรสวรรค์ทางด้านการร้องเพลง มันเป็นแบบนี้มาเสมออาจจะมีแก้ไขหรือมีความผิดพลาดไปบ้าง แต่ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะปวดเศียรเวียนเกล้ากับเสียงร้องและท่วงทำนองที่ไม่ดั่งใจจากเธอ

ทว่าสิ่งที่เขารำคาญทุกครั้งที่จะต้องมานั่งเล่นเปียโนให้เธอร้องเพลงก็คือ... สายตายั่วยวนที่พยายามส่งมาให้เขาอย่างต่อเนื่องทั้งๆ ที่ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะตอบรับหรือมอบไมตรีกลับไปให้ มีแต่สายตาดุดันต่อว่าแต่เธอก็ทำเป็นมองข้ามมองผ่านไม่รู้ไม่ชี้แล้วยังประพฤติตัวเช่นเดิม นั่นคือสิ่งที่ภัทรพลเบื่อที่สุด

“วันนี้พอแค่นี้นะ”

พูดจบร่างสูงก็เดินออกจากสตูดิโอเขาเดินตรงไปหาร่างบางที่ยังคงนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่เดิมก่อนจะส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องรับมือกับเธอคนนี้อีกนานแค่ไหนและไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปกับเธอดี ความฝันที่จะเป็นนักร้องของเธอน่ะมันเกิดขึ้นตั้งแต่ป. 5 แล้วนี่มันผ่านมากี่ปีแล้วจะว่าไปยัยเด็กนี่ก็ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหรอก แต่จะให้นับจากป. 5 จนถึงตอนนี้เวลาที่ผ่านล่วงเลยมานานโดยที่ไม่ได้ฝึกฝนการร้องเพลงอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขาต้องส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่ากับความดื้อร้ันที่จะเอาชนะของเธอ

“เลิกแล้วเหรอคะพี่หนุ่ม”

ลินดาลุกขึ้นยืนทักทายเขายังยินดีเมื่อเห็นร่างสูงเดินออกมาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้า

“หิวไหม”

“ไส้กิ่วแล้วค่ะ”

“งั้นไปกัน”

“พี่จะเลี้ยงข้าวหนูเหรอคะ”

“หรือเธอจะเลี้ยงข้าวฉันแทนล่ะ”

“โหพี่อะ ก็รู้อยู่ว่าหนูไม่มีเงิน แต่ถ้าหนูดังเมื่อไหร่นะหนูไม่ลืมพี่แน่นอน”

“จะยืนกินฝันให้ท้องอิ่มทิพย์อยู่ตรงนี้หรือจะไปกินข้าวกับฉัน” เสียงเข้มดังขึ้นอย่างรำคาญ

“ไปค่ะ ไปค่ะ พี่จะพาหนูไปไหนไปได้เลยนะคะ แต่อย่าทิ้งหนูนะหนูขอร้อง”

เพราะเห็นว่ามีพนักงานบางคนเดินผ่านไปผ่านมาและชำเลืองมองภัทรพลเอ็ดหญิงสาวเสียงเข้ม

“อย่าพูดมากน่ะน่ารำคาญจริงๆ คนอะไรเนี่ย” พูดจบก็เดินนำไปอย่างรวดเร็ว ลินดาสาวเท้าวิ่งตามแต่เหมือนภัทรพลจะแกล้ง เพราะเขาไม่คิดจะรอเธอแถมยังเดินเร็วเกินไป

‘แบบนี้ก็วิ่งไปเลยสิ’ ลินดาได้แต่ต่อว่าเขาอยู่ในใจ เท้าบางวิ่งตามให้ทันจนร่างสูงมาถึงรถ พอเขาหยุดคนที่วิ่งตามมาติดๆ ก็ชนเข้าอย่างจังจนผงะไปข้างหลังเกือบหงาย แต่ฟ้าคงเล่นตลกกับเธอเกินไปเพราะจู่ๆ ฝนก็ตกซู่ลงมาห่าใหญ่ ชายหนุ่มไม่มีเวลาจะหันไปดุต้องรีบเปิดประตูและเข้าไปนั่งเพราะไม่อยากเปียก ทว่า... ปลายเท้าตอนที่เขาหมุนตัวมันดันเหยียบชายกระโปรงรุ่มร่ามของลินดาจนเธอหน้าทิ่ม

“ว้าย!!!”

ร่างบางถลาล้มใส่ร่างหนาที่นั่งอยู่หัวเธอกระแทกขอบประตูสะบัดกระแทกปากภัทรพลด้วยริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ นักแต่งเพลงชื่อดังก็หงายหลังกระแทกเกียร์รถโชคดีที่เกียร์ไม่เปลี่ยนและโชคดีที่เขาดึงเบรกมือทุกครั้งที่จอด แต่โชคร้ายหลังของเขาซึ่งกระแทกเกียร์มันเจ็บร้าวไปหมด

ลินดาเบิกตากว้างเท่าไข่ห่าน แว่นตาหนาเตอะหล่นลงมาค้างเติ่งอยู่ที่ปลายจมูก เวลานี้หญิงสาวเห็นใบหน้าของภัทรพลเลือนราง แต่ที่ชัดเจนก็คือสัมผัสแนบแน่นตรงริมฝีปากดูเหมือนจะเริ่มขยับ ลินดาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ มือของเธอขยำอกเสื้อของเขาไว้แน่น หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะดังออกมาข้างนอก

“อุ๊ย!!! ตาเถรตกกระป๋อง!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้น ลินดาขยับตัวอย่างรวดเร็วแต่เพราะสายตาที่พร่าเลือนทำให้เธอเซแซดๆ ถ้าไม่มีมือใหญ่คว้าต้นแขนเอาไว้คงได้หงายท้องหัวฟาดพื้นเป็นแน่

“เฮ้!! ระวังหน่อยสิเดี๋ยวก็ได้เจ็บตัวมากไปกว่านี้หรอก”

ภัทรพลลุกขึ้นยืนหน้าบูดบึ้ง คนที่บังเอิญมาเห็นเหตุการณ์จึงไม่กล้าที่จะถามไถ่อะไรมากไปกว่าเดินหนีอย่างรีบร้อน

“อูยยยย” เสียงคนซุ่มซ่ามครางโอย

“ไม่อยากจะเชื่อเลยให้ตายสิ! นี่จะมีสักนาทีไหมที่เธอจะไม่สร้างเรื่อง” ชายหนุ่มบ่น

“มีสิคะ ตอนรอพี่หนุ่มไง หนูไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ นั่งรอเงียบๆ ตั้งนานสองนาน” เด็กสาวเถียงฉอดๆ “ไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ซะหน่อย” แล้วก็ทำหน้าบุ้ย

“หน้าแบบนี้ถ้าเด็กทำมันก็น่ารักหรอกนะ แต่พอเธอทำแล้ว...”

“ทำไมคะ หน้าหนู หนูจะทำยังไงก็ได้นี่”

“หึ” ภัทรพลกระแทกลมหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยกมือไขว้ไปข้างหลังสีหน้าเปลี่ยนไปนิดหน่อย ลินดาเห็นก็ยกมือไหว้

“หนูขอโทษนะคะ ไม่ได้ตั้งใจ”

“พอเถอะ ขึ้นรถซะที หิวไส้จะขาดแล้ว”

ได้ยินดังนั้นลินดาก็ยิ้มกว้างพยักหน้าหงึกๆ แล้ววิ่งอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนรถออกจากที่จอด

หลังจากกินอาหารจนพุงกาง ลินดาก็อิ่มจนต้องยกมือลูบท้อง น่าแปลกที่ธรรมชาติของเธอกลับทำให้ภัทรพลไม่อยากถอนสายใจ ทั้งที่เคยเห็นว่าผู้หญิงกินอิ่มไม่ควรลูบท้องมันน่าเกลียด แต่ตอนนี้เขากลับมองอากัปกิริยาของเธออย่างพอใจ

“อิ่มจังเลยค่ะ อาหารที่นี่อร่อยมาก ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวหนูนะคะ”

“เอาไว้ถ้าเธอได้เป็นนักร้อง ฉันจะให้เธอเลี้ยงตอบแทนมากกว่านี้อีก”

“นี่แสดงว่า... พี่ตกลงจะแต่งเพลงให้หนูร้องแล้วเหรอคะ”

“อย่าเพิ่งดีใจไป ฉันเห็นความพยายามของเธอก็เลยจะลองฟังเสียงที่ว่าเพราะนักเพราะหนาสักครั้ง ถ้าไม่สมกับที่อวยไว้ เลิกล้มความคิดที่จะเป็นนักร้องไปได้เลย”

“ได้ค่ะ” ลินดาดีใจยิ้มกว้าง “แล้ว... พี่หนุ่มจะให้หนูพักด้วยไหมคะ” เสียงที่เอ่ยออกมาอ่อยเอื้อยน่าสงสาร

“ก็เธอไม่มีที่ไปนี่นา ฉันอยู่คอนโดฯ มี 2 ห้องนอน แบ่งให้เธอพักห้องนึงก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ”

“ข้อแม้อะไรหรือคะ”

“ก็ระหว่างที่เธอพัก ฉันจะเลิกจ้างแม่บ้าน เพราะฉะนั้นงานบ้านทุกอย่างเธอจะต้องทำแลกกับการได้อยู่ที่นั่น ฉันก็ได้ประหยัดเงินค่าจ้างไปด้วย”

“ที่แท้ก็งกนี่เอง” ลินดาพึมพำเลยได้เห็นสายตาเขียวปั๊ดจากชายหนุ่ม “ก็ได้ค่ะ หนูน่ะทำได้ทุกอย่าง ยกเว้นกับข้าว”

“อะไรกัน เด็กบ้านนอกทำกับข้าวไม่เป็นนี่นะ เหลือเชื่อเลยจริงๆ” ภัทรพลส่ายหน้าก่อนยกแก้วน้ำขึ้นจิบ “ไม่ควรค่ากับการสนับสนุนเลยจริงๆ” ต่อว่าเธอซ้ำ

“แต่หนูฝึกได้นะคะ ตำราทำอาหารก็มีขาย แค่พี่ซื้อมาให้หนูมั่นใจว่ายังไงพี่ก็ไม่อดตายแน่ๆ” ลินดาบอกอย่างมั่นใจ

“เช็กบิลด้วยครับ” ชายหนุ่มเรียกเช็กบิล ลินดาเห็นว่าเขาหมดความสนใจเธอก็หน้าจ๋อย เมื่อพนักงานร้านนำบิลมายื่นให้ ภัทรพลก็วางแบงก์สีม่วงพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ไม่รอเงินทอนหรือคะ” ลินดาทัก

“บางทีเด็กพวกนี้ก็อาจจะมีลูกๆ รอกินนมอยู่ที่บ้าน”

ลินดานิ่วหน้าในคราแรกแล้วเปิดยิ้มในเวลาต่อมา อย่างน้อยคนที่เธอจะไปพักอาศัยอยู่ด้วยก็เป็นคนดีคนหนึ่งล่ะนะ