ตอนที่ 3 เสียตัวครั้งแรกเกินความคาดหมาย /3

“ไม่” เขาตอบอย่างคนเห็นแก่ตัว พร้อมทำเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ นั่นเกือบทำให้ลินดาน้ำตารินเพราะคิดถึงคำของแม่ แต่เมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่มีอะไรจะเสียอีก เสียตัวไม่ได้ใจ ก็ยอมเสียตัวเพื่อได้ทำงานที่รักยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

ถ้าเขาเห็นแก่ตัว เธอก็จะคิดแบบคนเห็นแก่ตัวบ้าง!

แล้วถ้าเขาคิดว่าจะถือไพ่เหนือกว่าล่ะก็...

เธอจะทำให้เขาเรียนรู้วิธีที่จะเอาใจนักร้องในสังกัดอย่างเธอบ้าง!!

“พี่แม่ง... โคตรงี่เง่าเลยว่ะรู้ตัวมั้ย” เธอตะโกนใส่หน้าเขา “หนูโคตรเกลียดพี่เลย นี่ถ้าหนูไม่อยากทำตามความฝัน พี่ไม่อยู่ในสายตาหนูหรอก”

ภัทรพลเอียงคอมองหน้าตาเอาเรื่อง แล้วแววตาก็สอดส่ายไปทั่วดอกบัวตูมคู่งามที่กำลังขยำไม่หยุด ทำราวกับไม่ได้ยินคำต่อว่าต่อขานของเธอ ลินดากัดริมฝีปากล่างจนเจ็บ ก่อนจะแนบปากเข้ากับปากสีเข้มอย่างใจกล้า สองมือยกขึ้นโอบไปรอบลำคอ ค่อยๆ เอนกายลงนอนราบกับพื้นหินอ่อน

“แรด” คนปากหมาก็ด่าออกมาตรงๆ “ด่าพี่ไปแหม็บๆ แล้วก็อ่อยพี่นี่นะ”

“อ่อยแล้วเอาไหมล่ะคะ” ถ้าจะเล่นเกมเห็นแก่ตัวกันล่ะก็... มาลองดูกันสักตั้งให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย

“เอา” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ก่อนจะจูบปากนุ่มอย่างดูดดื่มจาบจ้วง ไต่มือปลดกางเกงขาสั้นของเธออย่างรีบร้อน แล้วปลดกระดุมกางเกงตัวเองออก งัดดุ้นเนื้อที่แข็งพร้อมโจมตีถูไถร่องเสียวไปมา “รีบหน่อยนะ เวลาน้อย”

ลินดาไม่ทันตีความหมายก็ต้องกรีดเสียงร้องลั่น ใจกลางร่องสาวแทบฉีกขาดเพราะน้ำหล่อลื่นยังออกมาน้อย แรงเสียดสียามที่สะโพกสอบขยับคงทำให้เนื้อบางๆ ถลอก เพราะตอนนี้เธอแสบจบแทบไม่มีความเสียวหลงเหลืออยู่ หญิงสาวกัดริมฝีปาก ก่อนขยับร่างให้รับจังหวะ

ถ้าลินดาไม่ยอม นี่ก็คงจัดอยู่ในการข่มขืน

“อ๊ะๆๆ” หญิงสาวครางกระเส่าเมื่อแรงเสียดสีเปลี่ยนให้ความเจ็บเป็นความเสียดเสียว สะโพกผายเด้งรับจังหวะที่สวนกดลงมา สองมือใหญ่ค้ำพื้นกักร่างเธอไว้ สีหน้าเขาเหมือนคนเจ็บปวดไม่ต่างจากเธอ มากไปกว่านั้นเหงื่อที่ทำให้เสื้อยืดเปียกชื้นหยดใส่เรือนร่างของเธอแทบทั้งหมด

“พั่บๆๆ” เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังต่อเนื่องอีกไม่นาน กลีบเนื้อก็รองรับน้ำขุ่นอุ่นจัดที่ฉีดพร่างเข้ามา

ภัทรพลถอนตัวตนออกจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วช่วยลินดาแต่งตัวจนเรียบร้อย อย่างน้อยเธอก็ยังรู้สึกดีที่เขาเอาใจใส่ไม่เห็นแก่ตัวเพียงอย่างเดียว

“พี่จะให้หนูร้องเพลงหรือเปล่า” เมื่ออยู่ด้วยกันในรถลินดาก็ทวงถาม

“อยากร้องเพลงมากขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาตอบกลับเสียงเรียบ

“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่อยากแล้วจะยอมนอนกับพี่เหรอ”

ภัทรพลตวัดสายตาคมให้เธอหนึ่งที ก่อนจะผิวปากฮัมเพลงราวกับอารมณ์ดีหนักหนา หรือเขาได้ปลดปล่อยก็เลยอารมณ์ดี ลินดาคิด

“สมัยนี้ไม่ว่าจะวงการไหนก็พึ่งโซเชียล ถ้าอยากเป็นนักร้องจริงๆ ก็คงต้องใช้โซเชียลโปรโมทและขายผลงาน”

“ยังไงคะ”

“ยูทูบไง”

“ยูทูบ? แล้วจะมีรายได้เหรอคะ”

“อีหนู... นั่นล่ะช่องทางทำรายได้ที่คนทั่วโลกฮิตกัน เราจะมีรายได้จากยอดวิว แรกๆ ก็ต้องลงคลิปถ้ายอดวิวถึงกำหนด ยอดผู้ติดตามสูงถึงระดับที่ยูทูบกำหนด รายได้ก็จะเข้ามาหาเรา นักร้องสมัยนี้ทำแบบนี้ทั้งนั้น”

“แล้ว... เรายังต้องใช้สตูดิโอ ต้องมีสังกัดอยู่หรือคะ” ลินดาเริ่มสนใจ สีหน้าคลายกังวลกับเรื่องรายได้ลงไปมาก ถึงเธอจะอยากเป็นนักร้อง แต่เหนือสิ่งอื่นใดเธอก็ยังต้องการปัจจัยในการดำรงชีพเหมือนคนทั่วไป

“ใช้สิ ถึงแม้ยุคสมัยจะเปลี่ยนไป แต่วงการเพลงไม่มีวันตายหรอก ยังสนใจอยากเป็นนักร้องอยู่ไหม”

“สนใจสิคะ แล้ว... คอนเสิร์ต...”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ถ้าร้องดีก็มีงานเอง”

พอเห็นภัทรพลเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจที่เธอถามเซ้าซี้ ลินดาก็หุบปากได้สัก 2 นาที ก่อนจะโพล่งออกมา

“แล้วหนูจะได้ร้องเพลงเมื่อไหร่คะ”

“ตู๊ดๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ภัทรพลกดรับ “ว่าไงวะไอ้ลูกหมา”

‘วาจาเราะร้ายจริงๆ ผู้ชายคนนี้’ ลินดาคิดในใจ

“ไปดิ ที่ไหน เมื่อไหร่ นัดมาเลย”

หญิงสาวไม่ได้ยินปลายสายแม้จะพยายามเงี่ยหูฟังแล้วก็ตาม

“ได้ แล้วเจอกัน”

เมื่อเขาวางสาย เธอก็ลอบมองอยู่เงียบๆ ดูจากสีหน้าเหมือนว่ากำลังพอใจกับเรื่องที่ใครบางคนโทร.มาชวนให้ทำ ความสงสัยใคร่รู้ทำให้หญิงสาวช่างเจรจาอดที่จะอ้าปากถามไม่ได้

“มีนัดสำคัญเหรอคะ”

“ก็ไม่สำคัญหรอก แค่จรรโลงใจน่ะ” เขาตอบยิ้มๆ

“ถ้าพี่จะไปทำธุระก็บอกหนูก่อนนะคะ”

“คืนนี้จะไม่อยู่ คงกลับเช้า” ไม่กี่อึดใจเขาก็บอก “ลินคงอยู่คนเดียวได้นะ” ตั้งแต่นอนด้วยกันเขาก็เรียกขานเธอหวานหูขึ้น ซึ่งนั่นก็ทำให้ลินดาพอใจไม่น้อย

“พี่หนุ่มจะไปไหนหรือคะ” รู้ว่าไม่ควรเซ้าซี้ แต่ลึกๆ กลับรู้สึกไม่สู้ดีเหมือนมีอะไรบางอย่างร้อนๆ มาทาบทรวงอก