ตอนที่ 5 งานวิจัย

เอ็ดเวิร์ดก้าวเดินเข้าเรียน ในห้องกลับว่างเปล่าไร้ผู้คน และเป็นเช่นที่ทุกครั้งเมื่อเข้ามายังห้องเรียน เพราะเขาจะเข้ามาก่อนหนึ่งชั่วโมงหรือครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ เขาก้าวเดินมานั่งที่เก้าอี้ชั้นที่สามตรงด้านตรงกลางๆ เพื่อได้มองเห็นโปรเจคเตอร์ได้ดียิ่งขึ้น

“แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะ” แคนรี่เอ่ยบอกเบลล่าที่กำลังก้าวเดินเข้าไปในห้องเรียน

“จ้า” เบลล่าเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม แล้วก้าวเดินเข้ามาในห้องเรียน เธอกลับเห็นเอ็ดเวิร์ดนั่งอ่านหนังสือคนเดียว และเป็นเช่นนี้ทุกครั้งเมื่อเธอมาก่อนเวลาเรียนประมาณครึ่งชั่วโมงเช่นวันนี้ เธอเดินขึ้นทางด้านหลังเงียบๆ แต่ทว่า

“งานวิจัยเสร็จรึยังเบลล่า” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เธอจึงหยุดฝีเท้าลง แต่หัวใจเธอเต้นแรงทุกครั้ง เมื่อเขาทักทายเธอ

“ใกล้เสร็จแล้ว ทำเรื่องอะไรหรือ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ทำเรื่องการกำเนิดของมนุษย์ แล้วคุณทำเรื่องอะไร” เขาเอ่ยถาม

“ทำเรื่องการทำงานของสมอง” เบลล่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะที่ชายวัยกลางคนก้าวเดินเข้ามาในห้องเรียน

“เอ็ดเวิร์ดแก๊งพวกเธอไปไหนหมด นี้ใกล้เวลาเรียนแล้วนะ” อาจารย์เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ไม่มาครับ” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“แล้วหายไปไหนกันหมดเจ็ดแปดคน” อาจารย์เอ่ยบอก

“สอนเราสองคนก็ได้ครับ” เขาบอกอาจารย์ ทันใดนั้นเขาก็หันมาเผยยิ้มมองเธอ เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มให้เธอ ทำให้เธอใจเต้นแรงกว่าเดิม และหันไปทางอื่นโดยทันที

เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นเวลาแห่งการเลิกเรียน เธอหันไปเก็บเครื่องสื่อสารทางการเรียน สมุดโน้ตและปากกาลงในกระเป๋าสะพาย โดยส่วนมากผู้คนจะเอาของใส่ล็อกเกอร์ แต่เธอนำกลับบ้านทุกครั้งเพื่อนำไปอ่านเพิ่มเติม ดีกว่าให้มันนอนนิ่งๆ ในล็อกเกอร์

เมื่อเก็บของเสร็จแล้ว เธอก้าวเดินออกไปนอกห้อง แต่เธอกลับแอบอยู่ข้างประตู เพราะเธอเห็นหญิงสาวหลายคนนำดอกไม้มาให้เขา แต่เธอกลับปฏิเสธพวกเธอ และไม่สนใจด้วยความพวกเธอจะคิดเช่นไร พอพวกเธอจากไป เขากลับมามองเบลล่าที่ก้าวเดินออกมาจากห้อง

“วันนี้กินอาหารกลางวันด้วยกันไหม” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ขอโทษด้วยนะ ฉันนัดกับเพื่อนไว้” เบลล่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ใจจริงแล้วเธออยากไปกับเขาแทบขาดใจ เพราะนี้คือครั้งแรกที่เขาชวนเธอไปทานอาหารกลางวัน

“ไม่เป็นไร ไว้พรุ่งนี้ผมจองไว้ให้คุณนะ ผมอยากฟังเรื่องวิจัยของคุณ เพื่อนำต่อยอดได้” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ได้” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เมื่อวานที่เป็นไข้หายดีแล้วใช่ไหม” เขาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“หายดีแล้ว” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“พรุ่งนี้เจอกัน”

1 หัวใจ และ 1 คอมเม้นท์

เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยเด้อ