Ep2 กินกันแค่สองคน

ผมจ้องมองลงไปยังด้านล่าง เห็นถนนเป็นเส้นๆ ตอนนี้มันเริ่มจะมืดมากขึ้นๆ แล้ว ตรงข้ามฝั่งมุมตึกและหันไปด้านซ้าย มันเป็นวิวของแม่น้ำเจ้าพระยา นี่แค่ผมประเมินคร่าวๆ ก็พอเดาได้ว่า ไอ้เจ้าของที่ตรงนี้มันคงรวยมหาศาล ก็คงไม่แปลก ที่พวกคนรวยเขาจะรู้จักกัน อีกอย่างนะ ไอ้ทนายที่นั่งข้างๆ ผมนี่มันก็แม่ง โคตรรวย คงมีแต่ผมคนเดียวสินะครับ ที่มีแค่มันสมองและสองมือ

จริงๆ แล้วผมก็ลูกพระยานาหมื่นนะคร้าบ!! เฮ้ย!! ไม่ใช่ละ!! ผมเป็นลูกชายคนเดียว แม่ผมเป็นเมียของฝรั่ง นั่นแหละครับ ผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของผมคือใคร แต่ถ้าจะให้ไปตามสืบสาวเรื่องราวของพ่อ ผมก็คงไม่มีวันสืบได้หรอก ใครๆ ก็ดูถูกผม หาว่าผมเป็นลูกของเมียฝรั่ง ซึ่งเขาหาว่าแม่ผมทำงานที่บาร์ แล้วก็ถูกไอ้ฝรั่งขี้นกที่ไหนก็ไม่รู้มาไข่ทิ้งไว้ ตอนเด็กๆ ผมเคยคิดอยากจะมีพ่อนะครับ แต่พอโตมา มันก็แยกแยะได้เองนั่นแหละ แต่ถึงแม่ผมจะเป็นแค่เด็กบาร์ แต่ผมก็ภูมิใจในตัวแม่ของผมมากนะครับ มีที่ไหน ส่งผมเข้าเรียนโรงเรียนเอกชนราคาแพงๆ ตั้งแต่อนุบาล สามารถส่งผมเรียนต่อในที่ดีๆ

แม่บอกว่า การที่ผมมีความรู้ติดตัว มันจะพาผมหาเงินได้เยอะๆ ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้ผมเริ่มเชื่อแล้วล่ะครับ พูดไปจะหาว่าคุย เพราะผมคือหัวกะทิคนไทยในสแตนฟอร์ดเพียงหนึ่งเดียว ที่คว้าแช้มป์โปรแกรมพัฒนาหุ่นจำลอง และโมเดล Ai จำลองระดับโลก ดังนั้นค่าตัวของผมก็ไม่ใช่ถูกๆ นะคร้าบ เพราะเงินเดือนของผมที่นี่ ล้านต้นๆ นี่คือเงินเดือนนะครับ ยังไม่รวมค่าลิขสิทธิ์อะไรต่างๆ มากมายต่อหนึ่งผลงานของผม

ผมเริ่มมีงานเริ่มทยอยเก็บเงินตั้งแต่ที่ผมเรียนที่สแตนฟอร์ด รัฐแคลิฟอร์เนีย อเมริกา บริษัทพ่อเขาต้องการซื้อตัวผมไว้ แต่ด้วยปัญหาสุขภาพของแม่ผม มันทำให้ผมตัดสินใจกลับมาตายเอาดาบหน้าที่ไทย แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่แคร์หรอกครับ ตอนนี้ผมมีบ้านหรูให้แม่อยู่ มีพยาบาลพิเศษให้แม่เรียกใช้ ส่วนรถผม ก็ใช้ยี่ห้อตลาดทั่วไป มันเป็นรถยุโรป โลโก้ของมันก็เป็นแฉกๆ สีฟ้าขาว ซึ่งก็ถือว่าหรูในระดับหนึ่งก็แล้วกัน

ผมไม่เคยจูบกับใคร แต่!!… อย่าพึ่งมาเดามั่วซั่วนะครับว่าผมไม่เคยเรื่องอย่างนั้น ผมเคยคร้าบ แต่นั่นผมซื้อกิน ผมไม่ได้บริสุทธิ์อะไร ผมก็แค่ไม่เคยจูบกับใครก็แค่เท่านั้น พอนึกมาถึงตรงนี้แม่ง!! เชี้ย!! จูบแรกของผมดันเป็นผู้ชาย แต่แล้วความคิดของผมก็สะดุดลง เมื่ออาหารที่รอ เริ่มยกเข้ามาเสิร์ฟ

“อาหารมาแล้วค่ะ”

เสียงสาวสวยในชุดสีขาวแบบภัตตาคารระดับหรูเดินออกมาพร้อมกับเชฟที่ปรุงอาหาร เขาออกมาอธิบายถึงอาหารที่เสิร์ฟ แม่ง กว่าผมจะได้กิน แต่ก็อย่างว่าแหละนะครับ มันก็ต้องดูดี สมเหตุสมผลกับเงินที่จะจ่ายหน่อย แต่ผมหิวแล้วนี่สินะครับ

สักพักพนักงานและเชฟก็ออกไป พร้อมกับปล่อยให้ผมนั่งจ้องหน้ากันกับไอ้ทนายหน้าหล่อ ไอ้นี่มันก็พูดน้อยชิบหาย เป็นทนายได้ยังไงวะเนี่ย!!

“ปกติคุณเซบัสทำงานที่นี่มากี่ปีแล้วครับ?”

เป็นทนายหน้าหล่อที่เอ่ยทำลายบรรยากาศ

“เรียกผมเซบัสเฉยๆ ก็ได้ครับ ผมทราบมาว่าอายุเรา” เราหรอวะ เออก็ต้องเรานั่นแหละ “อายุเรา 34 เท่าๆ กัน อายุเท่ากันกับบอสเลยนะครับ” ผมหันไปยิ้มให้ไอ้หน้าหล่อในขณะที่มือก็หั่นสเต๊กไปด้วย

“ครับ งั้นเรียกผมอาเทอร์ก็ได้ครับ”

จากนั้นผมเลยตอบคำถามของไอ้หน้าหล่อต่อ “จริงๆ แล้วผมพึ่งเข้ามาทำงานที่บริษัทของแอสตั้นได้ไม่นานครับ น่าจะเกือบๆ 2 ปี เพราะบริษัทนี่ก็พึ่งก่อตั้งเมื่อไม่นาน”

“นั่นสินะครับ ระบบกลไกลและพัฒนาการทางด้าน Ai ในประเทศเราพึ่งมีมาไม่นาน ผมก็พึ่งจะทำงานเป็นทนายแบบลูกจ้างภายใต้เงื่อนไขของบริษัทจริงๆ จังๆ ก็ครั้งนี้เหมือนกันแหละครับ” ไอ้หน้าหล่อมันบอกกับผม

ผมอยากจะถามเขามากว่าทำไมมีบริษัททนายที่ใหญ่โตอยู่แล้วจึงมารับงานนี่ จริงๆ เจ้าของบริษัทไม่ต้องมาลงหน้างานเองก็ได้ แค่จ้างลูกน้อง แล้วให้ตัวเองนั่งคอยตรวจเอกสารในออฟฟิศตากแอร์เย็นๆ สบายๆ มันก็ดีอยู่แล้วป่ะ แต่ผมไม่ก็ไม่ได้ถามเขาออกไปหรอกครับ มันดูออกจะเสียมารยาทไปหน่อย อีกอย่างพวกเราก็พึ่งได้รู้จักกัน

“ปกติผมทราบมาว่าเซบัสจบจากสแตนฟอร์ด จริงๆ แล้วผมก็เรียนที่แคลิฟอร์เนียเหมือนกันครับ ถ้ารู้จักกันเร็วกว่านี้ ชีวิตเราที่เมกา น่าจะสนุก”

ผมคงไม่สนุกด้วยหรอกครับ ผมนี่เรียนหนักเป็นบ้า บ้าหาเงิน และตอนนี้ก็ยังไม่ได้สนองนี้ดของตัวเองสักเท่าไหร่ ผมจึงได้แต่ตอบอ้อมค้อมออกไปว่า

“อ้อ ครับ” จากนั้นพวกเราก็ลงมือทานมื้อค่ำต่อ ไอ้บอสตัวหอมมันปล่อยทิ้งพวกผมเอาไว้ ส่วนมันไปไหนน่ะหรอ ไม่รู้สิครับ

เวลาผ่านไปราวๆ ชั่วโมง พวกผมเริ่มเมากึ่มๆ ทำให้ผมกับไอ้ทนายหน้าหล่อต่างพูดคุยกันมากยิ่งขึ้น ผมรู้มาว่าไอ้หน้าหล่อเนี่ย มันมีพ่อ แต่ไม่มีแม่ ไม่สิๆ คนที่ไหนวะครับจะไม่มีแม่ เอาเป็นว่า แม่มันตาย ฟังไม่ผิดหรอกครับ แม่มันเสียตอนที่มันพึ่งคลอด ผมฟังไปก็จุกในใจ ใครจะไปรู้ได้ล่ะครับว่าคนที่ดูภายนอกสมบูรณ์แบบ แต่จะแอบมีแผลที่ฝังลึกข้างใน

ส่ในผมเองก็เล่าให้ไอ้หน้าหล่อฟังเหมือนกันครับ ว่าผมเองก็ไม่มีพ่อ แล้วผมก็ไม่คิดจะไปสืบหาพ่อของผมหรอก เราเริ่มชนแก้วกันถี่ขึ้นๆ ดูๆ ไปแล้ว แม่งไอ้นี่มันชอบส่งสายตาหวานเยิ้มมามองผมบ่อยๆ แต่มันก็ต้องมองผมป่าววะครับ ก็ในโต๊ะ มีแค่ผมกับมัน ฮ่าๆ นึกมาถึงตอนนี้ก็ตลกตัวเอง ผมยังยืนยันนะครับว่าผมชอบผู้หญิง แต่ความรู้สึกที่ไอ้หน้าหล่อมันมองมาที่ผมบ่อยๆ ก็ทำเอาผมหน้าเห่อร้อนอยู่หลายที แต่มันคงไม่ทันได้สังเกตหรอกมั้งครับ เพราะตอนนี้ผมเมา หน้าก็คงจะแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

อาเทอร์เล่าให้ผมฟังว่า คานน์บอกกับเขาว่าบริษัทที่ผมทำงานอยู่ จริงๆ แล้วเป็นบริษัทเปิดใหม่ก็จริง แต่นั่นก็เป็นเพียงบริษัทลูกที่แยกตัวออกมาจากประเทศยักษ์ใหญ่ พวกเขาเคยถูกคนเอาผลงานไปประมูล และก็ถูกเทขาย เมื่อก่อนบริษัทของแอสตั้นก็ไม่ได้อะไรมาก จนมาเกิดเรื่อง ดังนั้นแล้วทางด้านแอสตั้นจึงให้เจ้าตัวลงมาบริหารเอง เพราะพี่ชายของแอสตั้นคนก่อนหน้าก็เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง พวกเขายื้อรั้งเรื่องลิขสิทธิ์กันมานาน จนทางบริษัทของแอสตั้นชนะ ฉะนั้นแล้วไอ้ทนายหน้าหล่อก็บอกผมอีกว่า ที่บอสคนใหม่เข้ามาคุมงานเองเพราะเขาน่าจะกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

พอเล่ามาถึงตรงนี้ผมก็เลยต้องร้อง อ๋อ ยาวๆ แบบนี้สินะเขาจึงปล่อยให้ผมกับไอ้ทนายหน้าหล่อได้ทานข้าวกันแค่สองคน กะจะขู่ผมเป็นนัยๆ ล่ะสิ แต่ผมก็ไม่กลัวหรอกครับ มันสมองอย่างผม ไม่คิดที่จะเอาเปรียบใครอยู่แล้ว

เกือบๆ สี่ทุ่ม พวกผมก็แยกย้าย แน่นอนว่าไอ้บอสตัวหอมมันให้คนขับรถรอรับส่งพวกผมอยู่ ผมกับพวกทีมงานพัฒนาวิจัย และไอ้ทนายหน้าหล่อ พักอยู่คอนโดเดียวกัน ซึ่งแอสตั้นมันเป็นคนจัดการให้พวกผมทั้งหมด เอาง่ายๆ ว่า ทุกการกระทำล้วนต้องอยู่ในสายตาของมันนั่นแหละครับ

ผมที่เมามาก เริ่มนั่งโคลงเคลงโยกเยกไปมา แม่ง มันให้ผมดื่มไวน์ยี่ห้ออะไรวะครับเนี่ย ถามว่าก็แค่เหล้า ผมก็ดื่มประจำนะคร้าบ แต่นี่ดันเมาไปได้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนไอ้ทนายหน้าหล่อมาพยุงผมเข้ามาในลิฟต์ โดยที่มีคนขับรถพามาส่ง

“เซบัส เซบัส ผมหาคีย์การ์ดไม่เจอ นายเก็บไว้ตรงไหน? ” ใช่ครับ ผมได้ยินแค่นั้นจริงๆ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือมันล้วงเข้ามาด้านในกระเป๋ากางเกงของผม มือของมันคว้านจ้วงเข้ามา ผมนี่แทบส่างเมา ไอ้เชี่ย!! แม่งเฉียดไอ้เจ้างูน้อยของผมไปแค่จึ๋งเดียว ผมชอบเก็บพับมันไว้ด้านขวา ซึ่งเป็นข้างเดียวกันกับที่ผมถนัด ดังนั้นแล้วผมก็มักจะเก็บคีย์การ์ดไว้ที่ข้างน้้น เกือบส่างเมาไปแล้วมั้ยกู!!

สักพักผมมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีอะไรเย็นๆ เช็ดมาที่ตัวผม เฮ๊ย!! ดะดะดะเดี๋ยว นี่มันกำลังบรรจงเช็ดตรงนั้นของผมนิ่ พอมีอะไรมาแตะ มาก็พร้อมจะผงาดล่ะสิครับ แต่คงเพราะผมเมามากมั้ง เลยหลับไป รู้ตัวอีกทีก็ตอนเสียงนาฬิกาปลุก