บทที่ 6 งานเลี้ยงต้อนรับ

"โหกินหอมมาแต่ไกลเลยเพื่อน งานนี้พวกเรามีของกินทุกเมื้อแน่นอนว่าไหม"

"ก็นะ ถ้าพวกรุ่นน้องทำอาหารที่พวกเรากินได้นะ"

"ก็ไม่แน่หรอก อาจารย์อาจะบอกพวกน้องๆแล้วก็เป็นได้ใครจะไปรู้จริงไหมหละ"

"นี้พวกนายไม่เครียดเรื่องคีย์การ์ดกับกุญแจกันเลยใช่ไหมฮะ เฮ้อพวกนายนี้นะ"

"เอ้อลืมเลยว่า มันสามารถใช้เข้าห้องของพวกเราก็ได้ หรือพวกเราเองก็สามารใช้เข้าห้องของรุ่นน้องได้ด้วยนะ"

"ก็ดีไงเวลาที่พวกเรารีบไปเรียนหรือทำงาน ก็จะได้ไปหารุ่นน้องเพื่อขอได้ยังไงหละ จริงไหม"

"แล้วคิดว่า พวกรุ่นน้องจะโดนมองยังไงถ้า ทุกคนรู้ว่าพวกนางอยู่กับพวกเรา ที่ไม่เคยให้ใครอยู่ด้วยเลยแบบนี้นะ คิดว่าไง"

"ก็ต้องมีคนอิจฉาไงหละ"

"นายนี้นะ คิดง่ายจริงๆ อย่าลืมว่าพวกเราต้องให้น้องๆช่วยพวกเราแต่งเพลงนะ ดังนั้นพวกเราก็ต้องปกป้องรุ่นน้องด้วยสิจริงไหมเจ้าชายของพวกเรา มีความเห็นว่าไงครับเรื่องนี้"

"ก็ตามที่พวกนายคิดเลย เราขอตัวไปอาบน้ำก่อน เดียวอาจารย์รอนานมันไม่ดีแล้วค่อยคุยกันเรื่องต่อกับอาจารย์ดีกว่าไหม"

"ตามนั้น แต่จะไม่ไปทักทายน้องๆกันก่อนเหรอไง"

"นายนี้นะ ดูสภาพของพวกเราสิตอนนี้ เหนื่อยกันขนาดนี้ตัองไปาบน้ำและทำตัวเอง ให้สดชื่นกันก่อนสิถูกไหมอย่าทำให้เสียชื่อรุ่นพี่สิจริงไหมเพื่อน นายคิดแบบนี้ใช่ไหมหละ"

"แล้วแต่จะคิดเราแค่อยากอาบน้ำก่อน ก็เท่านั้นแหละ ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก"

"สมเป็นเจ้าชายที่เดาใจยากจริงๆ รีบไปอาบน้ำกันดีกว่าอาบเสร็จ อาหารก็คงเสร็จเหมือนกันแน่นอน ว่าไหม"

"ตามนั้น"

"อาหารหน้าตาน่าทานมากๆ คิดว่าพวกเขาคงชอบแน่นอน อาจารย์ยังชอบเลยอร่อยด้วยสิ ใครสอนพวกเราทำอาหารกันเอ๋ย"

"พ่อแม่ ตายายแล้วก็ยูทูปคะ"

"พวกเรานี้เก่งจริงๆ เรียนรู้ได้ไวจริงๆสมแล้วที่เป็นนักเรียนทุนของอาจารย์"

"คะ แต่คนที่เก่งกว่าพวกเราก็คือ เมเน่คะรายนี้เรียนรู้ได้เร็วกว่าพวกเรามากๆ สอบก็ได้คะแนนดีกว่าพวกเราแถมสอนพวกเราให้เข้าใจง่ายขึ้นด้วยคะ มีเมเน่พวกเราก็เลยสบายแบบนี้ยังไงหละคะ อาจารย์เห็นด้วยกับพวกเราไหมเรื่องนี้"

"เห็นด้วย ดูจากวันนี้ที่อาจารย์สอนเรื่องอาหารแล้ว ก็รู้เลยว่าลูกศิษย์คนนี้เก่งจริงๆ พวกเราเองก็เก่งเหมือนกันเลยนะ"

"ขอบคุณคะ อาจารย์ได้อาจารย์ดีๆแบบนี้พวกเราจะตั้งใจเรียนแน่นอนคะ"

"ดีมาก พวกเขาคงกำลังอาบน้ำกันอยู่มั่ง เมื่อกี่เหมือนจะมีคนเข้ามากันนะ คงไม่อยากให้พวกเราเห็นสภาพตอนไม่หล่อกันมังนะ"

"อาจารย์คะ อาหารจัดเรียงเสร็จแล้ว ช่วยมาเช็คให้เมเน่หน่อยคะว่า ว่างไว้ถูกคนไหม พวกแก่ก็รีบมาช่วยกันกันเลยนะ ล้างจานกันนานจัง พวกแก่ช่วยกันเก็บครัวแค่แป็ปเดียวไม่ใช่หรือไง"

"เอ้อ พอดีเราไม่คุ้นเคยกับครัวแบบนี้ เลยให้อาจารย์ช่วยบอกพวกเราว่า วางของไว้ตรงไหมเพื่อพวกรุ่นพี่มาใช้จะได้ไม่โดนดุว่า วางไว้ผิดที่นะ แก่จัดโต๊ะอาหารเก่งอยู่แล้ว พวกเราไม่ต้องช่วยก็ได้อยู่แล้วนี้นะ จริงไหมคะอาจารย์"

"จริง งั้นพวกเราสามคนก็จัดของให้เรียบร้อยหละ เดี่ยวอาจารย์ขอไปดูก่อนว่า ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมเดียวพวกเขาออกมาจากห้อง พวกเราก็จะไดทานข้าวกันเลยดีไหม"

"คะ"

"อืม ตรงทุกคนนะ จัดได้น่ารักอีกด้วย สมเป็นเราจริงๆเอาหละสาวๆถ้าจัดเสร็จแล้วก็มานั่งได้เลยนะ เดียวอาจารย์ขอไปดูก่อนว่าพวกเขาอาบยน้ำกันเสร็จหรือยัง ดีไหม"

"คะ"

"จะไปตามหาพวกเราหรือครับอาจารย์ พวกเรามากันแล้วหละครับ ว้าวน่าทานจริงๆ รุ่นน้องของพวกเราทำทั้งหมดเลยใช่ไหมครับ หรือว่าสั่งมากันเอ๋ย"

"ทาเนียสเรานี้นะ รุ่นน้องกับอาจารย์อุตส่าห์ไปจ่ายตลาดกันเองเลยนะ รู้ไหมว่ามีคนมองพวกเราเยอะขนาดไหน กว่าพวกเราจะได้อาหารพวกนี้มาอาจารย์ต้องเหนื่อยมากขนาดไหน พวกเราไม่รู้หรอกรุ่นน้องเองก็พลอยเหนื่อยกับอาจารย์ไปด้วยเลย รู้ไหมหละ"

"ครับ อาจารย์พวกเราต้องขอโทษแทนทาเนียสด้วย เขาแค่อยากแกล้งอาจารย์เล่นเท่านั้นเองครับ เพราะท่านไม่เคยทำแบบนี้นานแล้วพวกเราเลยดีใจที่ท่านยังรักพวกเราอยู่นะครับ"

"จะไม่รักลูกศิษย์ของตัวเองได้ยังไงหละ เป็นพวกเรามากกว่าที่ดังจนลืมอาจารย์ไปแล้วตอนนี้กันนะ จริงไหมซีนาส"

"ไม่เลยเคยลืมครับ พวกเราจำได้ขึ้นใจว่าพวกเราเป็นใครมาจากไหนกันนะครับ จริงไหมมาคัส"

"ใช่ครับพวกเราซื้อของมาฝากอาจารย์กับรุ่นน้องด้วยนะครับ นี้ไงครับให้ทุกคนเลยหวังว่าน้องๆคงชอบกันนะครับ"

"ขอบคุณมากคะ ไม่คิดว่าพวกรุ่นพี่จะใจดีกับพวกเราแบบนี้ พวกเรามีแค่อาหารที่พวกเราตั้งใจทำกันสุดๆเลยหละคะ"

"ใช่คะบางอย่างพวกเราเพิ่งเรียนรู้วันนี้เองคะ อยากให้พวกรุ่นพี่ชอบอาหารที่พวกเราตั้งใจทำให้พวกท่านกันนะคะ"

"ขอบคุณครับ น่าทานจริงๆ งั้นพวกเราขอชิมเลยแล้วกันนะ หิวมากด้วยพอรู้ว่าอาจารย์กับรุ่นน้องจะทำอาหารให้พวกเรากิน พวกเราก็ไม่กินอะไรเลยตั้งแต่ตอนบ่าย กลัวจะไม่ได้กินของอร่อยๆที่รุ่นน้องทำให้กินนะครับ"

"ต่อไปพวกพี่ๆขอฝากท้องไว้กับรุ่นน้องด้วยนะครับ อยู่ด้วยกันแล้วก็ต้องกินด้วยกันใช่ไหมครับอาจารย์"

"เราก็อยู่เป็นนะ ทาเนียส ว่าแต่เจ้าชายของอาจารย์นี้นิ่งเงียบเลยนะ ไม่มีอะไรจะคุยกับรุ่นน้องที่น่ารักกันเลยเหรอ"

"ก็ทุกคนพูดไปหมดแล้วนี้ครับ ผมก็ไม่มีอะไรพูดแล้วหละครับ แค่อยากบอกว่าอาหารหร่อยมากครับ กินต่อเลยนะครับ"

"สมเป็นเราจริงๆ งั้นกินกันเยอะๆเลยไม่ต้องกลัวอ้วนนะ เพราะพวกเรากินยังไงก็ไม่อ้วนอยู่แล้วจริงไหมหละ"

"ครับ คะ"