Chapter 4

ผู้ซื้อ

“งั้นฉันไม่รอกฤตอยู่ในห้องแล้ว พาไปที ฉันอยากเห็นเด็กใหม่ของมัน เผื่อถูกใจ จะลองสู้ราคา”

เทวัญนึกสนุก อยากหาอะไรทำแก้เบื่อระหว่างรอเพื่อน เขาไม่สนใจความบริสุทธิ์ของผู้หญิงหรอก เพราะสุดท้ายทุกอย่างก็จบลงบนเตียงอยู่ดี

แต่แค่อยากเห็นของหายากที่เจ้าผู้จัดการนี่ท่าทางภูมิอกภูมิใจ และตัวเพื่อนที่ถึงขนาดถ่อไปดูเจ้าหล่อน ...อยากเห็นว่าจะสวยเด็ดสักแค่ไหน

เดียร์พาขวัญรักมานั่งในห้องกว้าง ที่มีโซฟาบุหนังสีแดง มีผู้ชายผิวขาวหน้าตาหล่อคนหนึ่งนั่งอยู่ เพื่อนแนะนำผู้ชายคนนั้นว่าชื่อกฤต เป็นเจ้าของที่นี่ เขาหล่อ ผิวขาวสะอาด สวมเสื้อเชิ้ตไหมราคาแพง ดวงตายาวรีคมกริบ มองพินิจดังจะแยกร่างเธอออกเป็นส่วน ๆ เดียร์บรรยายสรรพคุณเธออย่างใส่จริต เพื่อนนำเสนอขวัญรักราวกับนักขายชั้นดี กำลังขายสินค้าชั้นเลิศ

“คนที่จะทำอาชีพนี้ดูกันแค่ภายนอกไม่ได้หรอก เธอก็รู้นี่เดียร์”

เขายิ้มตาหยีให้

“เพราะฉะนั้นถอดเสื้อผ้าซะ”

ขวัญรักตาโต อ้าปากค้าง เดียร์รีบยกมือมาบีบให้กำลังใจ

“มันเป็นธรรมดาของอาชีพเรานะกวาง แก้ผ้าออก เฮียแค่เช็กของ เราก็อยู่ตรงนี้แหละ ไม่ไปไหน”

เพื่อนปลอบ แสดงท่าไม่ทุกข์ร้อน

“จะให้เราแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายที่เพิ่งเคยเจอเหรอ”

เหงื่อผุดขึ้นตามไรผมหญิงสาว ความร้อนใจทำอุณหภูมิในร่างกายพุ่งไม่หยุด

“อีกเดียวเธอก็ต้องแก้ผ้าต่อหน้าแขกเป็นประจำอยู่แล้ว ถ้าคิดจะทำอาชีพนี้ ต้องหัดไว้เสียให้ชิน”

กฤตพิงหลังกับโซฟา ตายังจ้องมาที่หญิงสาว ภายนอกเธอดูดี แต่เขาต้องการดูสัดส่วน เผื่อจะได้หาทางเติมแต่งให้เด่นยิ่งขึ้น จะยิ่งขายได้ราคา

“เร็วสิกวาง มันเป็นงานนะ ท่องไว้ คิดถึงครอบครัวเธอสิ”

เดียร์หว่านล้อมตรงไปที่จุดอ่อน ขวัญรักเม้มปาก หลุบตาลง นึกถึงการผ่าตัดของแม่ ค่ารักษายาย ค่าเทอมเก้ง

“แค่ถอดให้เฮียดูนิดหน่อยเอง มันไม่สึกไม่หรอหรอก” เพื่อนเร่งเร้า

ขวัญรักเงยหน้าสบตาเพื่อน แล้วมองไปทางคนออกคำสั่ง มือน้อยสั่นขณะแกะกระดุมเม็ดแรกออก ในสมองกำลังท่อง เพื่อแม่...เพื่อยาย...เพื่อน้อง

กระดุมดังทำด้วยหินหนักสักตัน เพราะแกะยากและแน่นหนาเหลือเกิน ในห้องนั้นเงียบ ทุกความสนใจมาหยุดที่เธอ

นิ้วขวัญรักเย็นจนแทบเป็นน้ำแข็งและดูเกะกะไปไปหมด กระดุมเม็ดที่สองปลดลงพร้อมเริ่มเห็นร่องอกราง ๆ เธอเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ทำเอาคนที่คอยลุ้นเอาค่านายหน้าอย่างเดียรักหัวเสีย

“ช้าไปล่ะกวาง มานี่! ฉันจัดการเอง”

เดียร์กระชากเสื้อออก กระดุมสองเม็ดหลุดจากรังแต่ยังไม่ขาด

“เดี๋ยวเดียร์!”

ขวัญรักรู้สึกกลัวจับใจ หน้าเพื่อนไม่ยิ้ม กลับถมึงถึงตาวาว ดูร้ายกาจเหมือนเจ้ม่วยไม่มีผิด

“รีบ ๆ ถอดเลยนะ อย่ามัวลีลา เงินน่ะจะเอาไหม”

เดียร์เผยนิสัยจริงออกมา เธอต้องไม่เสียแรงที่อุตส่าห์หว่านล้อมพาขวัญรักมาที่นี่ เดียร์จ่ายเงินค่าอาหารไปเป็นพัน ต้องได้คืนเป็นหมื่น การลงทุนเธอต้องไม่เสียเปล่า

“ไม่เอาแล้วเดียร์ เราไม่ขายตัวแล้ว”

ความกลัวแล่นเข้ามาจับใจขวัญรัก พร้อม ๆ กับใบหน้าแม่ที่เศร้า เพราะรู้ในสิ่งที่เธอกำลังจะทำ ...ขายร่างกายให้ชายแปลกหน้า

“เราจะกลับบ้าน”

น้ำตาขวัญรักคลอหน่วย มือจับปกเสื้อที่กระดุมหลุดลุ่ย พยายามจะลุกหนี แต่เดียร์ดันไหล่บางลง

“ไหนเราตกลงกันแล้วนี่กวาง เธอจะได้มีเงินไปเลี้ยงครอบครัว จะได้รักษาแม่กับยายไง ไหนจะน้องอีก”

เพื่อนพยายามทำใจให้เย็นลง รู้ว่าทำให้ไก่ตื่นเสียแล้ว มีแต่ต้องปลอบ ต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาให้เธอยอม

“เราไม่เอางานนี้ จะทำงานอย่างอื่นก็ได้”

“แล้วคิดเหรอว่าตัวเองที่จบแค่ปวช.จะหางานเงินเดือนดี ๆ ได้ นะฮึ สมัครงานมากี่สิบที่แล้วล่ะ เลิกฝันลม ๆ แล้ง ๆ แล้วกลับมามองโลกแห่งความจริงซะ”

นิ้วเคลือบยาทางเล็บสีแดงสดจิกลงบนบ่าเล็ก

“ความบริสุทธิ์ของเธอจะเก็บไว้ให้ใคร แฟนเหรอ แล้วสุดท้ายก็มากัดก้อนเกลือกิน หาเงินงก ๆ ไปวัน ๆ ไม่มีทางได้ลืมตาอ้าปาก”

เดียร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บช้ำ

“เรารู้...เพราะเราผ่านมันมาแล้ว เราเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง รักแค่ครอบครัว ส่วนคนอื่นก็ช่างแม่งมัน เวลาหิวไว้แทบขาด ไม่มีหมาไหนจะมามองเราหรอก” แววตาเพื่อนอ่อนแสงลง ขวัญรักสะอื้น

“ขอโทษนะเดียร์ แต่เราทำไม่ได้จริง ๆ จะให้แก้ผ้า ให้นอนกับผู้ชายแปลกหน้า...ทุกคืน ทุกวัน เราทำใจไม่ลง”

ขวัญรักสะบัดไหล่จากเพื่อน เดียร์จิกเล็บคว้าไม่ให้หนี ทำให้แขนเสื้อเธอขาดดังแควก

“กวางอย่าเพิ่งไป!”

เพื่อนร้องสุดเสียง ขวัญรักวิ่งไปตามทางเดิน ตามเหลียวมองประตูห้องด้วยกลัวคนตามมาจนชนร่างร่างหนึ่ง เธอล้มก้นจ้ำเบ้า มือที่จับปกเสื้อคลายออก เผยให้เห็นอกอิ่มภายใต้เสื้อชั้นในสีหวาน เทวัญสบตากับหญิงสาวที่ตาโตและสั่นไหวเหมือนกวางน้อยยามอยู่ต่อหน้าพยัคฆ์ร้าย

ขวัญรักหายใจรัว เป็นผลให้หน้าอกกระเพื่อม อวดความนวลเนียนของปทุมคู่งาม ส่วนที่อยู่ใต้กางเกงยีนของเขาถึงกับอึดอัด

“อะไรลูกพี่ หยุดทำไม”

ลูกน้องทั้งสองถามกันเซ็งแซ่ เมื่อคนตัวสูงเดินอยู่ดี ๆ ก็ชะงักเสียดื้อ ๆ

“พวกมึงอย่าเข้ามา หันไปด้านหลัง”

เขาบอกเสียงเข้ม ฟันกัดกรอดข่มความรู้สึกส่วนลึกในสัญชาตญาณชายที่กำลังลุกโชน

“หันทำไมอ่ะ”

“กูบอกให้ทำก็ทำ!”

เทวัญตวาด ลูกน้องทำตามโดยพลันเพราะรู้สึกถึงความจริงจังในน้ำเสียง

“กวาง!”

เดียร์ไล่ทันเธอมาพอดี รีบพยุงร่างเพื่อนขึ้น

“ไม่เอาละนะ เราไม่ขายตัวแล้ว”

ขวัญรักยื้อกายหนี เพื่อนจับแขนไว้แน่น

“ใจเย็น ๆ สงบสติอารมณ์ก่อน ค่อย ๆ คุยกัน”

เดียร์เปลี่ยนเป็นปลอบ ด้านหลังกฤตเดินหน้านิ่งออกมาเช่นกัน

“คุยกันให้จบนะ ว่าจะเอายังไง ฉันไม่ชอบให้มาบังคับใจกัน”

เขาส่งสายตาเย็นเยียบไปทางเดียร์

“ค่ะ คุณกฤต ขอเวลาเราสักครู่นะคะ”

เพื่อนดึงขวัญรักกลับห้องเดิม เทวัญมองตามสองร่างจนลับตา

“นี่เหรอเด็กใหม่...ซิง ของมึง”

“เออ...คนพามานั่นก็เด็กเก่าร้านกู แต่ตอนนี้มีคนเลี้ยงแล้ว เห็นโม้ว่าเป็นของดีเลยเรียกมาดูเสียหน่อย แต่มาร้องไห้ร้องห่มอย่างนี้เสียเวลาฉิบ”

กฤตถอนหายใจ เขาไม่เคยรังเกียจผู้หญิงทำอาชีพนี้ แค่หงุดหงิดพวกเจ้าน้ำตา ชอบลังเล ก็เท่านั้นเอง

“ไปกินเหล้ากันเหอะมึง”

เสี่ยหนุ่มตบบ่าเพื่อนเบา ๆ เทวัญมองไปในห้องนั้นแล้วเอ่ย

“ที่บอกว่าเด็กนั่นยังซิง มึงคิดว่าเรื่องจริงไหมวะ”

กฤตเลิกคิ้ว

“ไม่ยักรู้ว่ามึงเปลี่ยนรสนิยมชอบสาวซิง”

“นาน ๆ ที ก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”

เทวัญยกมือขึ้นลูบท้ายทอย

“กูไม่ได้มีตาทิพย์ขนาดเห็นว่าเด็กนั่นซิงจริงไหมหรอกนะ แต่บอกได้อย่างหนึ่งว่ามึงคงแห้ว เด็กนั่นร้องไห้ขนาดนั้น คงไม่ยอมขายตัวแน่”

“น้ำตาหรือจะสู้น้ำเงิน”

ผู้มาเยือนทำเสียงฮึในลำคอ

“กูไม่ชอบบังคับเด็กว่ะ ใครใคร่ขายก็ขาย ไม่อยากขายก็ออกไป”

เจ้าของสถานบันเทิงของท่านชายร่ายปรัชญาในการทำธุรกิจ

“ถ้าเด็กนั่นขาย กูขอซื้อ เท่าไรว่ามา”

เทวัญบอกจุดประสงค์แบบไม่อ้อมค้อม ชายหนุ่มติดใจดวงตากลมโตเศร้า ๆ อาจคงเพราะเขาทำงานคลุกจาระบีน้ำมันดำ ๆ มานาน อยากได้อะไรใส ๆ ชโลมให้ชื่นใจบ้าง

“งั้นไปกินเหล้ารอกัน ลองดูฝีปากแม่เล้ามือใหม่อย่างอดีตเด็กกู ว่าจะกล่อมสาวซิงของมึงได้หรือเปล่า”

กฤตยกแขนขึ้นคล้องคอเพื่อน กึ่งลากให้ไปดื่มกันที่ห้องสีเขียว

น้ำตายังไหลถะถั่งจากดวงตากลมโตไม่หยุด สมองขวัญรักเต็มไปด้วยความกลัวปนหดหู่

“เราไม่อยากขายตัวแล้ว เดียร์ปล่อยเราไปเถอะ”

แขนถูกเพื่อนจับกระชับไว้เพื่อกันหนี อีกมือก็ยกนิ้วโป้งขึ้นกรีดน้ำตา

“ได้ยังไงล่ะกวาง เรามาจนถึงที่นี่แล้ว อย่าให้ฉันเสียหน้า เสียคำพูด”

เดียร์ฝืนยิ้มระงับความฉุนเฉียว เพราะแม่กวางเนื้อหวานที่คิดจะเอามาขายโก่งราคา กลับร้องไห้ขี้มูกโป่ง...เสียเรื่องจริงเชียว

“เราไม่แก้ผ้า ให้นอนกับผู้ชายแปลกหน้าทุกคืน เราไม่เอานะ”

ขวัญรักบอกทั้งสะอึกสะอื้น คนฟังเบ้ปากกับข้อเสนอ...กะอีแค่เป็นสาวบริสุทธิ์ ขวัญรักเรียกร้องเยอะจริงเชียว

สวยรึ...ก็ไม่สวยขนาดนั้น แต่เดียร์ยอมรับว่าขวัญรักน่ามอง แม้ไม่เซ็กซี่ขยี้ใจชาย แต่ก็ดูใส ๆ สบายตา ผู้ชายบางคนชอบผู้หญิงแบบนี้ ดูซื่อ ๆ ไม่มีพิษมีภัย

“ถ้าไม่ต้องแก้ผ้า แล้วก็นอนกับผู้ชายคนเดียว...แบบยาวหน่อยล่ะ”

แม่เล้ามือใหม่ยื่นข้อเสนอ

“เดียร์จะให้เราเป็นเด็กเสี่ยเหรอ”

คนร้องไห้สะดุดกึก ใต้ตาโตบวมน้ำ

เดียร์กลอกตาครุ่นคิด จะให้ไปเป็นอีหนูใครสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร เผื่อเจอคนซาดิสซ์ เล่นแรงจนเนื้อขาว ๆ ซ้ำ เครื่องพังหมด เสี่ยคนที่เธออยู่ด้วยนี่ก็แต่ก่อนเป็นลูกค้าขาประจำ คุ้นเคยกันเป็นปี ๆ เธอถึงยอมไปอยู่ด้วย

นี่ก็หวั่น ๆ เรื่องเมียหลวงเขาอยู่เหมือนกัน ฟังจากที่เสี่ยบ่นก็พอเดาได้ว่าร้ายนัก ทั้งขี้บ่นทั้งงก จะโดนตามมาแหกอกเมื่อไรก็ยังไม่รู้ ถึงตอนนั้นเดียร์ต้องหาที่หมายใหม่เกาะ หรือไม่ก็ต้องกลับมาทำงานกับกฤต