ตอนที่49 ยอดฝีมือที่โดนปิดผนึก 2

ทั่วทั้งร้านต่างตกตะลึงกับพลังที่ไป๋หลงปล่อยออกมาพร้อมกับแรงกดดันมหาศาลทำให้ทั้งร้านเริ่มมีน้ำแข็งเกิดขึ้น หลิงหลุนที่สถิตอยู่ในจิตของไป๋หลงสัมผัสได้ถึงบางอย่างจึงบอกกล่าวแก่ไป๋หลงผ่านจิตสำนึกทันที..

     " นายท่าน!! โปรดระงับพลังและอารมณ์ของท่านลงก่อนมีบางอย่างกำลังตรวจสอบท่านอยู่เป็นผู้มีพลังที่แข็งแกร่งมาก!! ข้าไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าเป็ผู้ใด เหมือนกับมีพลังบางอย่างขวางกั้นอยู่... " 

     ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็คิ้วขมวดทันทีก่อนจะลดระดับพลังและแรงกดดันลงน้ำแข็งที่เกาะอยู่รอบๆเริ่มหายไป ราวกับว่าไม่เคยมีมาก่อน

" นายท่าน คนที่สัมผัสพลังของนายท่านได้...ตอนนี้หายไปแล้วราวกับว่าเพื่อตรวจสอบบางอย่าง.... "

    ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับหลิงหลุน...

" ขอบใจเจ้ามาก..ไว้เดี๋ยวเสร็จจากเรื่องตรงนี้เมื่อไหร่ข้าจะมาถามลายละเอียดอีกที "

" ขอรับนายท่าน!! " หลิงหลุนกล่าวตอบ

          หลังจากนั้นไป่หลงก็มองผู้จัดการร้านคนนั้นอีกครั้งตอนนี้ผู้คนในร้านนั้นต่างพากันหนีออกไปหมดแล้ว เพราะแรงกดดันที่ไป๋หลงปล่อยออกมานั้นราวกับยอดฝีมือที่เก่งกาจหรืออาจจะเป็นแม่ทัพที่ไหนสักแห่งที่มาพักผ่อนแบบเงียบๆก็เป็นได้..

       ผู้จัดการร้านนั้นเมื่อไป๋หลงสลายพลังและแรงกดดันทั้งหมดนางที่เป็นผู้จัดการร้านก็ขาอ่อนในทันทีแต่ยังจับโต๊ะแถวนั้นไว้ได้ทำให้ไม่ล้มไปอยู่กับพื้น... ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

" จะ...เจ้าไม่สิ..ท่านเป็นใครกันแน่!! ทำไมคนอย่างท่านถึงมาอยู่ในหมู่บ้านทุระกันดาลแบบนี้ได้ "

" ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!!..ถอนคำพูดที่เจ้าพูดไว้ก่อนหน้านี้สะ  " ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันแสนเย็นชาราวกับน้ำแข็งก้ไม่ปาน..

     ผู้จัดการร้านสาวคนนั้นก็นึกขึ้นมาได้ทันที่ก่อนจะก้มตัวลงขอขมา..

" ข้า เว่ยเว่ย ขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้เป็นอย่างสูงข้าผิดเองที่ไม่มีความรอบคอบมีตาหามีแววไม่.. "

   ไป๋หลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าให้ก่อนจะกล่าวเข้าเรื่องอีกครั้งนึง..

" เอาละ...ข้าจะถือว่าเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น!!และอีกอย่างข้า..มีเรื่องอยากจะถาม ท่านผู้จัดการเว่ย สักหน่อย...เกี่ยวกับเรื่องเล่าของหมู่บ้านแห่งนี้ ยอดฝีมือที่โดนปิดผนึก!! "

"ถ้าเป็นเรื่องนั้นละก็... "

     ผู้จัดการเว่ยเว่ยและไป๋หลงได้นั่งคุยกันอยู่สักพักใหญ่สุดท้ายไป๋หลงก็ได้ข้อยุติและข้อผิดสังเกตุเกี่ยวกับเรื่องเล่นนี้ซึ่งอาจจะเป็นจริงถึง6ส่วนแต่ทำไมต้องโกหกว่าเป็นเรื่องเล่าด้วยยังคงเป็นปริศนาที่ไป๋หลงยังคิดไม่ออก....

" ขอบใจท่านมากท่านผู้จัดการเว่ยเว่ย...ข้าไป๋หลงขอตัวลา.. " 

" ช้าก่อน... "

    ผู้เว่ยเว่ย กล่าวขึ้น ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยความนอบน้อม..

" ข้า เว่ยเว่ย ขอโทษท่านด้วยกับเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้ .."

" ร้านนี้เป็นร้านที่ดี..เจ้าเป็นห่วงพวกคนในร้านของเจ้ามันก็ดี..แต่นิสัยการใช้เหตุผลควรคิดไตร่ตรองให้มากกว่านี้  เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว ท่านอย่าได้เก็บมาคิดไว้ใส่ใจข้าไป๋หลงขอตัวลา.. "

   ไป๋หลงกล่าวจบกำลังจะเดินออกจากร้านทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นหน้าประตูร้านน้ำชาแห่งนี้..

ตู้ม!!

" เว่ยเว่ย!! ออกมาขอ ขมาข้าสะมิเช่นนั้นข้าจะทำลายร้านของเจ้าซะ ถึงแม้เจ้าจะมีฝีมือ แต่วันนี้ข้าพา องครักษ์ประจำตระกูลข้ามาด้วย ต่อให้เป็นเจ้าและคนของเจ้าก็ไม่ไหวหรอก..อย่าดิ้นรนแล้วออกมาข้าไม่อยากทำให้ใบหน้าสวยๆ ของเจ้าต้องมีบาดแผล..มันจะทำให้ข้าหมดอารมณ์สะก่อน ฮ่าๆๆๆๆ!! " 

    เสียงกล่าวที่เต็มไปด้วยความยโสโอหังและแฝงไปด้วยความหื่นกระหาย..

    เว่ยเว่ยได้ยินเช่นนั้นก็ใบหน้าบิดเบี้ยวทันที 

" บัดซบ!!เจ้าหมูโสโครกนั้น ข้าจะไปสังหารมัน!! " เว่ยเว่ยกล่าวจบเตรียมจะออกไปพร้อมกับพวกคนในร้านของตน แต่แล้วไป๋หลงก็แสยะยิ้มขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นมาห้ามเว่ยเว่ยไว้

" ท่านห้ามข้าทำไม..มันมาหาเรื่องข้าถึงหน้าร้านแล้วยังพูดจาบัดซบ!!แบบนั้นอีกท่านจะห้ามข้าอีกเหรอ.. "

       ไป๋หลงเพียงส่ายหน้าแล้วกล่าวออกด้วยท่าทีเรียบเฉย..

" ใครบอกข้าจะห้ามท่าน...ข้าเพียงจะจัดการมันด้วยตัวเองแล้วหลังจากนั้นข้าก็จะให้ท่านคิดบัญชีกับเจ้าหมูโสโครกที่ท่านเรียกดีหรือไม่ "

   เว่ยเว่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็สงสัยทันที...

" เหตุใดท่านถึงทำเช่นนั้น..ข้าไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรต่อตัวท่านเลย จะเป็นผลร้ายต่อตัวท่านเองมากกว่า เพราะเจ้าหมูโสโครกนั้นเป็นลูกของ อัครเสนาบดีที่เมืองใกล้เคียง มันชอบมาเบ่งวางอำนาจแถวนี้เป็นประจำ...ท่านอาจจะถูกมันตามล่าได้ "

   เว่ยเว่ยกล่าวออกมาด้วยความกังวลถึงไป๋หลงจะเเข็งแกร่งแต่ไม่มีทางชนะพวกที่หมูโสโครกนั้นเอามาได้แน่...แต่ความคิดนั้นโดนลบทิ้งออกไปทันที ในเวลาอันใกล้นี้...

" ท่านไม่ต้องรู้หรอก...เอาเป็นว่าข้าจะเหลือเจ้าหมูโสโครกนั้นไว้ให้ก็แล้วกัน เดี๋ยวข้ามา... " 

" เดี๋ยวก่... "  เว่ยเว่ย กล่าวไม่ทันจบไป๋หลงก็เคลื่นที่มาหน้าร้านด้วยความเร็วที่เว่ยเว่ยแทบจะมองไม่ทัน ทำให็เว่ยเว่ย ตกตะลึงเป็นอย่าง

ณ  หุปเขาลึกแห่งหนึ่งในทวีปมังกร

      ภายในป่านั้นมีหุปเหวที่มืดมิดอยู่ข้างล่าง และด้านล่างนั้นมีถ้ำอยู่ ถัดเข้าไปข้างในนั้นมีชายชรา ถูกล่ามโซสีทองขนาดใหญเอาไว้ หอกสีทองอร่ามถูกปักทะลุอยู่กลางอกแต่หน้าแปลกที่ชายชรานั้นยังมีลมหายใจอยู่... ชายชรานั้นอยู่ๆก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

" ฮ่าๆๆๆ..จอมราชันได้ลงมาจุติ!! แล้วทีนี้แหละความฝันข้าก็จะเป็นจริง...รีบหาข้าให้พบเถอะจอมราชัน ข้าสัมผัสได้ว่า เจ้าอยู่ไม่ไกลจากที่นี้ ข้าจะรอถึงแม้ว่าจะต้องรอไปอีกหนึ่งพันปีก็ตาม... " 

จบ...