บทที่7

ครั้นพอได้สติปรินทิพย์ก็โยนผ้าห่มในมือ ปิดทับร่างสองร่างบนเตียงเอาไว้อย่างหมิ่นแหม่แต่กระนั้นใบหน้าขาวนวลของเธอก็ยังกระดากอายกับภาพที่เห็น

“พี่กร..พี่ ทำแบบนี้ได้ไง?” เกิดคำถามขึ้นมากมายภายในใจที่เคยเชื่อในความสัจจริงของพี่ชาย ...นี้หรือที่พี่ชายเธอเคยบอกว่ากลับตัวกลับใจ!

โกรธเคืองจนไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน ร่างบางจึงลอยคว้างสองมือเรียวกำเข้าหากันหันซ้ายหันขวา จะเริ่มต้นอะไรก่อนดี?...

ครั้นยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ ร่างสองร่างที่กอดกันกลมเหมือนจะเป็นเนื้อเดียวกันเริ่มขยับ ปรินทิพย์จึงหยุดมองและได้รู้ว่าเป็นฝ่ายหญิงที่รู้สึกตัวก่อนเมื่อเสียงแหลมเล็กดังขึ้น

“อื้อ...อะไรคนจะนอน” เจ้าของร่างอวบอั๋นไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ บนร่างกายส่งเสียงดังออกมาเหมือนรำคาญโดยที่ยังหลับตาอยู่ สองมือเรียวควานหาผ้าห่มที่ถูกดึงไปเมื่อครู่กลับมาห่มอีกครั้งอย่างไม่คิดจะสนใจหรือลืมตาขึ้นมาดู

ปรินทิพย์ที่ยืนมองอยู่ตลอดเวลาซัดสายตามองสาวไร้ยางอาย กัดริมฝีปากจนเกือบห่อเลือดก่อนจะหันไปเล่นงานพี่ชาย “พี่กร ลุกขึ้นมาคุยกับรินให้รู้เรื่องเลยนะ!”

ด้วยรู้สึกผิดหวังในตัวพี่ชายเป็นอย่างมากเธอจึงไม่อยากรักษามารยาทหรือความเกรงใจของเจ้าบ้านที่ดีต่อไปได้

ร่างบางก้มลงกระชากร่างหนาผู้เป็นพี่ที่ยังนอนหลับตานิ่งโดยไม่ออมแรง ทำให้ร่างแกร่งที่นอนตะแคงข้างหงายหลังตึง ร่างอวบอั๋นที่กอดก่ายอยู่ก็เสียหลักคว่ำหน้าลงบนเตียงนอน ก่อนจะงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วยสิ่งที่รบกวนอยู่ตอนนี้พร้อมกับแสดงท่าทีหงุดหงิดออกมาให้เห็น

“อือ...อะ... อะรายย คนจะนอน” อาการเมาค้างสอดคล้องกับการนอนไม่เต็มอิ่มทำให้อาการของณภกรณ์เหมือนคนตื่นมาไม่สมประดีและนั้นทำให้ปรินทิพย์รู้ดีว่าเรื่องที่กลายมาเป็นเหตุนี้เพราะอะไร

“พี่กรดื่มมาหรือคะ!”

“หะ!” น้ำเสียงชัดเจนทำให้คนเมาอย่างณภกรณ์สติกลับมาครบถ้วน ก่อนจะขยี้ตาตัวเองเพื่อให้เห็นแน่ชัดยิ่งขึ้น “เอ่อพี่...”

ครั้นเห็นใบหน้าหวานงอง้ำแววตาจริงอยู่ห่างไม่มากนัก ณภกรณ์จึงเงียบเสีย

“จะนอนอะไรนักหนา ลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้เลยนะ พี่กรบ้า!” เสียงแหลมของน้องสาวแวดมาอีกครั้ง พร้อมเบือนหน้าหนี เมื่อพี่ชายยันตัวเองลุกนั่งทำให้ผ้าที่หมิ่นเหม่อยู่แล้วยิ่งหลุดลุ่ยลงไปอีกที่สำคัญตอนนี้คำตอบเธอไม่ต้องการคำตอบ เมื่อจมูกโด่งแหลมรับรู้กลิ่นจางๆ เป็นการยืนยันที่ดี

ท่าทางของน้องสาวทำให้ชายหนุ่มต้องก้มมองดูตัวเอง “เฮ้ย!” ณภกรณ์รีบคว้าผ้าห่มปิดกลางลำตัวของตัวเองอย่างรวดเร็ว อาการมึนงงเมาค้าง หายเป็นปลิดทิ้ง

“พี่กรทำแบบนี้ได้ไง... ไหนสัญญาไว้กับรินว่าไง พี่กรทำให้รินเหมือนกำลังพูดปดกับเพื่อนของตัวเองอยู่นะ” เสียงแหลมของเธอแว้ดใส่พี่ชายที่นั่งหน้าเจื่อนอย่างเหลืออด

“น้องริน ออกไปก่อนนะครับ” ความละอายเกิดขึ้นฉับพลัน ณภกรณ์จึงตัดสินใจให้น้องสาวออกไปจากภาพไม่เหมาะสมนี่

“หึ!”

น้ำเสียงไม่ปลื้มของคนเป็นน้องทำให้เขารู้ดี รู้สึกผิดและโกรธตัวเองที่ทำผิดสัญญา ทั้งที่เคยให้สัญญากับน้องของตัวเองไว้แล้วว่าจะมั่นคงกับหญิงสาวที่ชื่อภูษิตาเพียงคนเดียว

แต่หลายวันมานี้เขาพยายามโทรหาแฟนสาวอยู่หลายครั้งแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสาย หรือเป็นเพราะเขาเรียกร้องที่จะใกล้ชิดกับเธอมากเกินไปจึงทำให้เธอตีตัวออกห่าง... คิดได้แบบนั้นใจชายหนุ่มก็ยิ่งหดหู่มากขึ้น

ความน้อยใจทำให้ชายหนุ่มหันไปดื่มเหล้า จนได้บังเอิญพบกับดาริกาความเปลี่ยวเหงาและเมามายทำให้ควบคุมความต้องการของตัวเองไว้ไม่ได้ บวกกับท่าทีเย้ายวนของหญิงสาวที่เขาเคยตัดสัมพันธ์ไปก่อนหน้านี้ ทำให้อดใจไม่อยู่และกลายเป็นเรื่องอย่างที่เห็นอยู่ตอนนี้

“รินออกไปแน่ แต่ก่อนที่รินจะออกไป รินขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” เธอมองสบตาพี่ชายอย่างมุ่งหวังครั้นคนที่เกือบเป็นส่วนเกินขยับดัง สายตาดูแคลนของปรินทิพย์จึงจิกตามองไปยังร่างอวบที่ตื่นลุกขึ้นมานั่งฟังด้วยท่าทางเหมือนทองไม่รู้ร้อน เธอจึงถอนหายใจสมเพชเวทนากับผู้หญิงสมัยนี้ที่ง่ายจนดูเหมือนเป็นสิ่งของไร้ราคา แล้วตัดใจจากภาพนั้น หันมาต่อคำพูดให้พี่ชายได้รับรู้

“พี่คิดว่าการที่ผิดสัญญากับใครสักคน มันทำให้พี่สุขแค่ไหน แค่ชั่วครู่ที่ได้ปลดปล่อยหรือคะ... แล้วพี่คิดบ้างไหม? การที่เราเห็นคนที่เรารักผิดสัญญา มันจะทำใจได้ง่าย อย่างที่พี่เพิ่งได้ปลดปล่อยแค่อารมณ์สั้นๆ นั่นหรือเปล่า...?” คำถามของน้องสาวที่ถูกเปล่งออกมา ทำให้ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง แต่กับผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มกลับแบะปากอย่างไม่ใส่ใจ

คำถามเพียงไม่กี่คำที่น้องสาวเอ่ยถามมายังคงดังวนเวียนอยู่ในโสตประสาท เพลย์บอยอย่างณภกรณ์จึงต้องมานั่งจมปรักกับคำถามนั้นจนรู้สึกเข่าอ่อนและหัวเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ใช่เขาลืมคิดถึงเรื่องนี้ เขาคิดจริงจังกับเพื่อนน้องสาวจริงๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ แล้วทำไมดาริกาจึงมาพบเขาได้ แล้วหล่อนก็เข้ามาได้จังหวะที่เขากำลังกลุ้มใจกับเรื่องภูษิตาอยู่พอดี มันเป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นหรือ?... คำถามมากมายผ่านเข้ามาในสมอง แต่สุดท้ายคนอย่างเขาก็ไม่สามารถคิดอะไรออกได้