บทที่6

ร่างบางสะดุ้ง หากแต่ไม่มีความเจ็บปวด “อืออ” ดาริกาส่งเสียงครางบ่งบอกถึงความพอใจ ครั้นเมื่อชายหนุ่มขยับขับทำนองเข้าออกอย่างเนิบช้าเป็นจังหวะ ริมฝีปากบางกับครางกระเส่าส่ายหน้าไปมาตอบรับ รู้สึกเสียวซ่านรัญจวนใจ ในบทพิศวาสอีกฝ่ายบรรเลงให้โดยไม่ตกหล่นเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา...

ความกำหนัดบวกกับแอลกอฮอล์ที่ผสมอยู่ในเส้นเลือด ความร้อนแรงจึงมีตามมา แรงส่งกระแทกเข้าหากลางลำตัว จนคนใต้ร่างสะเทือนไหวไปตามจังหวะหากแต่พร้อมรับโดยไม่มีถอยเช่นกัน

การเดินทางกำลังถึงฝั่ง สติที่ยังมีอยู่น้อยนิดรีบผละจากร่างบาง ร่างกายซวนเซเล็กน้อยเพราะการเปลี่ยนท่าผิดหวังหวะ ก่อนจะทรงตัวได้ที่โน้มตัวผ่านข้ามคนใต้ร่าง เพื่อควานหาสิ่งป้องกันในลิ้นชักหัวเตียง เมื่อทุกอย่างถูกต้องเข้าที่ ชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ก่อนจะเพิ่มความแรงกระแทกถี่ยิบ เตือนให้อีกคนรู้ว่า เขาใกล้แล้ว และไม่กี่อึดใจชายหนุ่มกระตุกเกร็งสองสามครั้ง และคนใต้ร่างก็กระตุกเกร็งตามมาเช่นกัน

เมื่อคลื่นทะเลแตกฟองจนพร่าพราวความสงบนิ่งจึงเข้ามาเยือน ห้องสีเหลี่ยมอย่างหรูสงบลงพร้อมคนบนร่างฟุบหน้าซบกับอกนุ่มหยุ่นที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะพลิกลงนอนข้างกายและดึงสิ่งป้องกันออกจากลำเหวี่ยงทิ้งไม่รู้ทิศรู้ทาง และนั้นเป็นหน้าที่แม่บ้านที่ต้องเก็บกวาดต่อไป...

ลมหายใจหอบรั่วเหมือนคนวิ่งออกกำลังตอนรุ่งเช้าดังแทรกผ่านความเงียบ ก่อนจะค่อยๆแผ่วลงกลายเป็นเสียงหายใจสม่ำเสมอของเจ้าของห้อง โดยที่อีกคนยังเพ่งมองบนฝ่าเพดานนิ่ง อย่างคนกรุ่นคิด

เมื่อทุกอย่างเงียบนิ่งดาริกาจึงขยับเปลี่ยนท่า สายตาหวานเชื่อมมองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับสนิทลงอย่างปรารถนาในตัวไม่เสื่อมคลาย ก่อนจะลุกขึ้นขยับดึงผ้าห่มที่อยู่ด้านปลายสุดของเตียงคลุมกาย นิ้วเรียวสะกิดปลายจมูกโด่ง ลากไล้ฝ่ามือเรียวไปตามแผงหน้าอกกว้างก่อนจะซบใบหน้าลงบนอกแกร่งบดเบียดร่างกายเปล่าเปลือยใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ในใจกระหยิ่มยิ้มย่องคิดว่าก่อนรุ่งสางเธอกับชายหนุ่มที่ตนเองหลงรักคงลุกขึ้นมาต่ออีกยกเป็นแน่ ก่อนจะหลับตามอีกคนไปในที่สุด

ก๊อก ก๊อก!

ร่างบางสมส่วนของปรินทิพย์อยู่ในชุดพร้อมจะออกนอกบ้าน ยืนเคาะประตูห้องพี่ชายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม วันนี้เธอนัดหมายกับพี่ชายว่าจะไปซื้อของด้วยกันตอนเช้าตรู่เพื่อเตรียมฉลองงานวันเกิดของตัวเอง ซึ่งปีนี้คงต้องฉลองกันเพียงลำพังเพราะผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนติดงานด่วนอยู่ต่างประเทศ เจ้าภาพการจัดงานวันเกิดทั้งหมดเลยตกเป็นของพี่ชายไปโดยปริยาย

เมื่อเคาะประตูเรียกไม่ได้ผลปรินทิพย์จึงเรียกซ้ำ “พี่กร จะสายอยู่แล้ว ตื่นหรือยังคะ?...”

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ทุกอย่างยังเงียบดุจเดิมจนน่าแปลกใจ ปรินทิพย์จึงเรียกอีกครั้งหากครั้งนี้น้ำหนักเสียงเพิ่มขึ้นกว่าเก่า “พี่กรคะ! รินจะเข้าไปแล้วนะ” และคำตอบที่ได้ทำให้ปริณทิพย์เริ่มหงุดหงิด

แปลกจริง! ปรินทิพย์คิดว่ามีทางเดียวคือ ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปดูเองเพราะปกติพี่ชายของเธอไม่เคยนอนขี้เซา จนถึงกับต้องผิดนัดอย่างเช่นวันนี้

วันนี้ต้องแกล้งเสียหน่อย... คิดพลางมุมปากสวยของปริณทิพย์ก็กระตุกขึ้นอย่างหมายมาด

สาวสวยเจ้าของบ้านแอบย่องเข้าห้องพี่ชายก้าวย่างในแต่ละก้าวเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยอาศัยเพียงแสงอาทิตย์สลัวที่เล็ดลอดเข้ามาได้เล็กน้อย สายตาจับจ้องมองผ้าห่มผืนหนากองโตอยู่บนเตียงนอน พองนูนเห็นเป็นรูปร่างของคนที่นอนอยู่บนเตียงลางๆ

‘วันนี้พี่ชายเราตัวโตแหะ...’ สิ่งผิดปกติทำให้หญิงสาวคิดอย่างนั้น ก่อนจะมุ่งตรงไปยังสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า พอได้จังหวะมือเรียวกระตุกผ้าห่มออกออกจากร่างพี่ชายอย่างแรง

“... !!!!!” ตากลมโตเบิกกว้าง สติและอารมณ์ของปรินทิพย์เกือบหล่นหาย เพราะสิ่งที่เห็นมันชัดเจนเสียยิ่งกว่าชัด แม้ความสว่างจะมีอยู่น้อยนิดแต่ก็สามารถทำให้ม่านตาที่ขยายกว้างของเธอจับภาพได้ชัดเจน “พี่กร!” เสียงที่เปล่งออกมาไม่ดังพอให้อีกฝ่ายสะดุ้งตื่น หากแต่กลับถูกกลืนหายไปในลำคอที่แห้งผากของเจ้าของนั้นเอง