Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
5คิดว่าฉันจะจำไม่ได้เหรอ
น้ำเสียงเย็นเฉียบ แววตาลุกวาวราวกับมีเปลวไฟแผดเผา วิคเตอร์กระชากผมเธอให้เชิดหน้ามากกว่าเดิม
“มะ…มันเรื่องอะไรกัน?”
“ฉันจำเธอได้ตั้งแต่เข้ามาแล้ว บอกฉันมา ใครส่งเธอมา”
“มะ…ไม่มีใครส่งมาทั้งนั้น วันนั้นนับ… นับแค่รถเสีย ถ้านายโกรธเรื่องที่นับปาก้อนหินใส่รถคุณนับขอโทษ” นับดาวเอ่ยเสียงสั่นเครือ ร่างกายสั่นเทิ้มจนไม่อาจห้ามปรามได้
“ฉันต้องเชื่อใช่ไหม?”
“ต้องเชื่อ เพราะนับพูดคำจริง”
“หึ! เธอรู้ไหมว่าฉันฟังคำพูดแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน คิดว่ามาเป็นสายแล้วฉันจะไม่รู้เหรอ?”
“นับไม่ได้เป็นสายอะไรทั้งนั้นค่ะ”
“ฉันต้องเชื่อใช่ไหม?” วิคเตอร์พูดก่อนจะคลายมือที่ดึงผมนับดาว
“นับพูดความจริง” หญิงสาวพูดย้ำ ได้แต่ภาวนาในใจให้เขาเชื่อ
“หึ” วิกเตอร์แค่นหัวเราะในลำคอเบาๆราวกับมันเป็นเรื่องตลกขบขัน แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องตลกเลยแม้แต่น้อย
ความฮึกเหิมในใจของนับดาวในตอนแรกหายวับไปกับตา เมื่อได้เห็นการกระทำอันแสนป่าเถื่อนนั้น เขาฉลาด และไม่ได้ตกหลุมพรางของเธอแม้แต่น้อย
“นะ…นับขอตัวนะคะ” นับดาวพูดอย่างอกสั่นขวัญแขวน เธอต้องพาตัวเองระเห็จออกไปห้องนี้เสียก่อน เพราะตอนนี้นับดาวรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย
“เธออยากดื่มกับฉันไม่ใช่เหรอ?” วิคเตอร์กระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนเทไวน์ราคาแพงยื่นให้หญิงสาว นับดาวทำหน้าฉงนก่อนใช้มือสั่นเทายื่นรับแต่โดยดี
นับสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ในเมื่อเขาดูอ่อนลงแล้ว เธอเดาความคิดของเขาไม่ออก ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ นับดาวมองเครื่องดื่มแล้วกระดกมันลงคอ
“นับดื่มแล้วค่ะ”
“ที่เข้าหาฉันเพราะต้องการมาดื่มไวน์ใช่ไหม?”
“ปะ... เปล่า เอ่อ… นับนับ… เอ่อ นับอยากได้งาน คุณมีงานให้นับทำไหมคะ?”
“อยากทำงานกับฉันงั้นเหรอ?”
“ชะ… ใช่ค่ะ” นับดาวตอบตะกุกตะกัก เมื่อถูกสายตาคมของคนตรงหน้าจ้องมอง
“ถ้าฉันให้งานเธอทำ เธอมีอะไรมาแลก” วิคเตอร์เอ่ยอย่างใจเย็น เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาพร้อมกับพ่นควันขาวลอยคลุ้ง
“แล้วนายอยากได้อะไรล่ะ”
“ตัวเธอ”
“นับแค่อยากได้งานค่ะ นับเพิ่งถูกที่ทำงานเก่าไล่ออก นับไม่รู้จะไปทำงานที่ไหน” หญิงสาวแสร้งทำตัวให้น่าสงสาร วิคเตอร์จ้องเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยของหญิงสาว เขาแสยะยิ้มก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น
“เสียใจด้วยนะ ฉันรับเธอทำงานด้วยไม่ได้ ฉันมองตาเธอฉันก็รู้แล้ว ตอนนี้เธอกำลังโกหก”
“นับไม่ได้โกหกจริงๆนะคะ” นับดาวพูดพลางส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่ฉันอยากให้เธอรีบไปก่อนที่ฉันจะไม่ใจดีกับเธอ” เขาเค้นเสียงกดต่ำ นับดาวครุ่นคิดก่อนจะเดินออกไป เธอควรจะไปตั้งหลักก่อน วันนี้มันยังไม่ใช่วันของเธอ
“วันนี้นายมาแปลก” เสริมกระซิบกระซาบคุยกันกับสม
“แปลกยังไงวะ?” สมขมวดคิ้วเชิงสงสัย
“นายใจดีที่ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป ปกติไม่เห็นจะพูดดีๆกับใคร”
“เออจริง”
“หุบปากก่อนที่พวกมึงจะไม่ได้หุบ” พลว่าก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้านาย ผ่านไปสักพักคนที่นัดวิคเตอร์ก็มา ทั้งสองเจรจาเรื่องของ ก็แยกย้ายกันกลับ
“กลับเลยไหมครับนาย”
“อืม” วิคเตอร์พูดเสียงเรียบก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
นับดาวเดินออกมาจากไนท์คลับอย่างโล่งใจ ถึงจะไม่สำเร็จแต่เขาก็ไม่รุนแรงกับเธอมาก
“เอาวะ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องยอม” หญิงสาวกดโทรศัพท์หาใครบางคน ก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ
“นายครับ มีคนกำลังถูกทำร้ายครับนาย” พลเอ่ยขณะขับรถแล้วมองไปข้าง ๆ ถนน วิคเตอร์ปรายตามองเพียงนิดแล้วเสมองอย่างอื่นแทน
“ช่างมันสิ มีของล็อตใหญ่ที่ต้องไปเคลียร์”
“นายครับ!!” พลเอ่ยอย่างตกใจ เมื่อหญิงสาววิ่งหนีชายชุดดำก่อนจะวิ่งมาตัดหน้ารถของวิคเตอร์อย่างจัง
“โครม!!”
“เชี้ย! ขับรถภาษาอะไรของมึงวะ”
“ขอโทษครับนาย”
“แล้วมึงชนอะไร?”
“ผมขับรถชนคนขับนาย”
“เหยียบแม่งไปเลยสิ” วิคเตอร์เอ่ยอย่างไม่อย่างโมโห เขาหยิบปืนแล้วลงจากรถยิงใส่ชายชุดดำทันที
“มึงอยากตายใช่ไหม?”
ปัง! ปัง!
ชายทั้งสองหลบอย่างว่องไว กระสุน1นัดพุ่งเข้าที่ท้องชายคนนั้น แต่กลับไม่เป็นอะไร ชายทั้งสองวิ่งหลบแต่ไม่เป็นอะไรเลย
วิคเตอร์ก้าวไปที่หน้ารถช้า ๆ ร่างบางของหญิงสาวที่ขอดื่มกับเขานอนสลบเหมือดอยู่หน้ารถ ชายหนุ่มมองแล้วทำท่าลังเลอยู่สักพักก่อนจะอุ้มร่างบางของหญิงสาวขึ้นสู่อ้อมแขน
“เชี่ย! ต้องมาลำบากกูอีก” วิคเตอร์อุ้มหญิงสาวเข้าไปในรถ
“เอาไปส่งโรงพยาบาลใช่ไหมนาย”
“หึ เอาไปบ้าน แล้วให้ไอ้หมอมาตรวจเอาแล้วกัน”
“ครับ” ลูกน้องกล่าวรับคำ เขาลอบมองเจ้านายอยู่บ่อยครั้ง ก่อนจะยิ้มมุมปากเบา ๆ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
