บทที่ 4 กูจะเอามึง

"..ฮึก... มะ ไม่ นะ ปะ ปล่อยหนู ไม่!"

เคย์คุกเข่าลงจับร่างบางที่อยู่บนพื้นแล้วยกขึ้นมา

"หน้ามึง หุ่นมึง สวยถูกใจกู กูจะเอามึง! จะยอมดี ๆ หรือจะตาย เลือกเอา"

"อะ..อย่า ไม่ ปล่อยบุ้งนะ ฮึกก..ช่วยด้วย!"

เมื่อแผ่นหลังบางชนเข้ากับผนังห้องน้ำ บ่งบอกว่าเธอกำลังจนมุม เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มเอื้อมมือมาคว้าข้อมือของเธอไว้แน่น ผักบุ้งไม่รอช้าที่จะส่งเสียงเรียกร้องขอความช่วยเหลือจากคนด้านนอก

"กูเกลียดเสียงแว้ด ๆ แบบนี้"

"อึก!.."

ฝ่ามือใหญ่อีกข้างเอื้อมมาบีบคางเล็กไว้แน่น ผักบุ้งถึงกับสะดุ้งมือบางพยายามแกะฝ่ามือของชายหนุ่มออก แต่เหมือนสิ่งที่บีบอยู่ตรงคางของเธอจะเป็นคีมเหล็กมากกว่า ยิ่งขัดขืนแรงบีบยิ่งเพิ่มขึ้น

"ฮืออ..โอ้ยยย..อ่อย!"

หญิงสาวดิ้นไปมาอย่างเอาเป็นเอาตาย

"กูจะเอามึง..ในนี้"

เคย์พูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะยกร่างเล็กขึ้นไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ล้างมืออย่างรวดเร็ว

"ปล่อยหนูนะ ปล่อยหนู..หยุดนะ!!" ผักบุ้งตวาดใส่ชายหนุ่มอย่างลืมตัว

ตุบ!!

"อุก..!"

ผักบุ้งถึงกลับตัวงอ ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจะต้อต้านในทันที เมื่อถูกกำปั้นใหญ่ทุบมาที่หน้าท้องเต็มแรง

"กูใจดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ฆ่ามึงทิ้ง กูไม่ใช่เพื่อนเล่น อย่าขัดขืนกู"

น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกมาพร้อมๆกับการกระทำที่โหดร้าย

ผักบุ้งมองชายหนุ่มตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา ปากเล็กขบเม้มกันไว้แน่นอย่างข่มกลั้นความเจ็บจุกที่หน้าท้อง

"บุ้ง..อื้ออ!!.."

ยังไม่ทันที่จะได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมาอีก ปากหนาร้อนๆของเคย์ก็ก้มลงมาปิดปากเล็กๆของหญิงสาวเอาไว้อย่างรวดเร็ว

จุ๊บ!..จ๊วบ!...

"อื้อออ..."

ลิ้นร้อนสอดเข้ามาอย่างจาบจ้วง คนที่ไม่ประสีประสากับเรื่องแบบนี้ถึงกับมึนงง

ปึก!..ปึก!..ปึก!

กำปั้นน้อยๆกระหน่ำทุบไปบนแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เหมือนเขาจะไม่มีทีท่าอะไรเลย กับเป็นฝ่ายหญิงสาวที่ถึงกับน้ำตาแตกเพราะโดนเคย์กัดริมฝีปากอย่างแรงจนบวมเจ่อ

จ๊วบ!...

"อ่อยย..อือออ.."

ยิ่งร้องห้ามเหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้ฝ่ายชายรุกล้ำเข้ามามากขึ้น

ผักบุ้งเริ่มอ่อนแรง ไม่ใช่เพราะเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสอันจาบจ้วงของเขา แต่เป็นเพราะอาการปวดตรงหน้าท้องและขาดอากาศหายใจเป็นเวลาหลายนาที

เคย์ถอนจูบออกมา แวบหนึ่งที่แววตาดุฉายแววเสียดาย เมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กเลิกดิ้นเขาก็ยิ่งได้ใจ มือหนาค่อยๆลูบไล้ไปมาทั่วขาอ่อน

"ไม่ได้เรื่อง จืดชืด!"

"แฮ่กก!...ฮือออ...ช่วยด้วย!"

ผักบุ้งไม่รอช้าเมื่อริมฝีปากได้รับอิสระ ตะโกนร้องน้ำเสียงแหบแห้งเรียกหาคนช่วยทันที ถึงร่างกายแทบจะไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงจะขัดขืนแล้วก็ตาม

"ถ้ายังไม่เงียบ กูจะตัดลิ้นมึง!"

ไม่รู้ว่าขู่หรือเอาจริง แต่น้ำเสียงของเคย์ที่เปล่งออกมา มันน่ากลัวจนผักบุ้งถึงกับเงียบกริบ เม้มปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างหวาดกลัว

"คุณขา...บุ้งกลัวแล้ว ถ้าเกิดว่าบุ้งไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจ บุ้งก็ขอโทษ แต่ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับบุ้งเลยนะคะ.."

น้ำเสียงสะอื้นไห้ปานจะขาดใจพร้อมกับสองมือน้อยๆที่กำลังพนมไหว้ชายหนุ่มอย่างขอความเมตตา แต่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ใส่ใจ ไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ สายตาดุๆจ้องเขม็งไปที่อกอวบที่กำลังหายใจเข้าออกอย่างหวาดกลัว ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบอย่างรุนแรง

"โอ้ยยย!!..อย่าทำแบบนี้ บุ้งเจ็บไปทั้งตัวเเล้ว"

"รำคาญ!!..."

เคย์ตะคอกใส่หน้าหญิงสาวเสียงดัง ก่อนจะชักปืนออกมาจ่อไปตรงขมับ

"ถ้ากูได้ยินเสียงมึงร้องอีกแค่ครั้งเดียว...กูเป่าสมองแหลกแน่!!"

"ฮึก..."

ผักบุ้งสะอื้นไห้ออกมาเบาๆ ไม่กล้าที่จะส่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียว เพราะมีปืนจ่ออยู่และท่าทางของชายหนุ่มที่ดูเหมือนพร้อมจะลั่นไกอยู่ตลอดเวลา

เคย์ละสายตาออกมาจากดวงหน้าสวยก่อนจะก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างเอาแต่ใจ

ปากอ้างับลำคอเล็กจนเกิดเป็นรอยแดงเกือบทั่วทุกตารางนิ้ว ตรงช่วงเอวคอดทำให้หน้าอกหน้าใจอวบอัดดีดเด้งออกมา

ตึง...

ผักบุ้งวางมือบนอ่างล้างหน้าสะเปะสะปะ นาทีนั้นเองที่เธอสัมผัสกับของที่เคย์วางเอาไว้ตรงนั้น

มันคือเครื่องช็อตไฟฟ้าที่เขาดึงจากมือของเธอไป

มือน้อยรีบคว้ามาโดยที่เคย์ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เพราะกำลังง่วนอยู่กับเต้าอวบตรงหน้า

หญิงสาวตัดสินใจด้วยความกล้าหาญเพราะไม่อยากถูกข่มขืน

ติ๊ดดดดดด!!

ตึงงงงง!!

เสียงกดเครื่องช็อตไฟฟ้าแรงสูงดังขึ้นหลายวินาที ก่อนร่างสูงจะร่วงลงไปกองกับพื้นในเวลาต่อมา

ผักบุ้งน้ำตาไหลพราก เธอไม่สวมชุดชั้นในด้วยซ้ำในตอนที่รีบใส่กางเกงและใส่เสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้น

หญิงสาวมองหน้าเคย์ที่นอนสะลึมสะลืออยู่บนพื้นห้องน้ำอย่างโกรธแค้น

"คนชั่ว!!..."

เมื่อเห็นเขาขยับตัวและคล้ายกำลังจะพูดบางอย่าง ผักบุ้งก็ใช้ที่ช็อตกับเขาอีกครั้งด้วยความตกใจ

ติ๊ดดดดดดด!! ติ๊ดดดดด!

"อ๊ากกกกก!!"

เคย์แผดเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดลำตัวชาวาบไปหมด สายตาแข็งกร้าวจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาอาฆาต

ในขณะที่ผักบุ้งกำลังคิดหาทางออกจากที่นี่ เพราะจำได้ว่าเขาสั่งให้ลูกน้องของเขาเฝ้าหน้าประตูเอาไว้ เธอก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของเจ้นกดังขึ้น

“เฮียเคคะ เจ้นกเองนะคะ ปล่อยน้องบุ้งไปเถอะค่ะ น้องไม่รู้เรื่องจริง ๆ ค่ะ เจ้ขอเอาชีวิตเป็นประกัน”

เพียงได้ยินเสียงของเจ้นก ผักบุ้งก็เปิดประตูออกไปทันใด

ผักบุ้งโผเข้าหาเจ้นกรู้สึกราวกับว่าตัวเองพบผู้ช่วยชีวิตแล้ว

หลังจากปลอบกันอยู่ชั่วครู่ คนของเจ้นกก็พาผักบุ้งไปที่ห้องพักของเจ้นก มีคนมาทำแผลให้ซึ่งผักบุ้งเห็นว่าผู้ชายคนนั้นก็คือเพื่อนของเคย์ร์ที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย

ที่แท้เขาเป็นหมอนั่นเอง

“ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ว่ายังไงก็ต้องไปตรวจร่างกายเผื่อว่าจะไข้ขึ้น โดนหนักขนาดนี้เพราะความเข้าใจผิดแท้ ๆ ผมต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะครับ”

ผักบุ้งคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถึงกับตัวสั่น ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตัวเองก้าวขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับพวกมาเฟียที่กำลังจะฆ่ากัน

ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ซวยขนาดนี้ เธอไม่กล้าถามอะไรมาก ถือคติว่ารอดมาได้ก็บุญแล้ว หวังว่าเคย์จะไม่คิดแก้แค้นที่เธอช็อตไฟเขา นั่นก็เพราะว่าเขาเป็นคนตีเธอก่อนเธอถึงจำเป็นต้องทำ

ผักบุ้งนั่งกอดเข่ารอเจ้นกอยู่ในห้องพัก เธอล้มตัวลงนอนด้วยความเจ็บปวด หมอคนนั้นให้เธอกินยาไทลินอลไปสองเม็ดเพื่อป้องกันอาการไข้

“หากรู้สึกเจ็บอีกก็กินยานี่ สี่ชั่วโมงครั้งนะกินเมื่อมีอาการ ค่าเสียหายที่เธอได้รับไม่ต้องห่วงเฮียเคย์เขารับผิดชอบอยู่แล้ว”

ผักบุ้งขอบคุณหมอเบา ๆ เธอไม่กล้ามองหน้าเขาเมื่อหมอคนนั้นออกไปแล้วเจ้นกก็เปิดประตูเข้ามา

“ผักบุ้ง เจ้ขอโทษที่ทำให้หนูเกิดเรื่อง เฮียเคย์เขาเข้าใจผิด คิดว่าหนูเป็นหนึ่งในคนที่จะมาฆ่าเขา เขาเลยทำแบบนั้น ไม่มีอะไรแล้ว เขายินดีรับผิดชอบ หนูจะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่ก็ว่ามา ขอเพียงแต่...”

เจ้นกพูดยืดยาวมองดูผักบุ้งที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอมแล้วก็พูดพลางจับใบหน้าที่ปูดของผักบุ้งช้า ๆ

“โถลูก เจ้ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ลูก เจ็บมากหรือเปล่า ไปเถอะเจ้จะพาไปโรงบาลเอง”

เจ้นกน้ำตาไหล รู้สึกผิดจนได้แต่ร้องไห้ที่เห็นสภาพเด็กดีอย่างผักบุ้งเป็นแบบนี้

แต่ผักบุ้งกลับสนใจสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นเสนอ

“ขอเพียงแต่อะไรคะ เขาคิดจะให้อะไรหนูคะ”

ผักบุ้งกลัวเขาแต่ก็ยังต้องการเงิน เธอก็แค่นักศึกษาคนหนึ่งที่จำเป็นต้องใช้เงินในการเรียนหนังสือ

ถ้าจบกันและแยกย้ายจากกันไปได้ก็ดีเธอก็ยินดีรับ

เจ้นกเหมือนลังเลจะพูด แต่เมื่อสายตาของผักบุ้งจ้องเธอแบบคาดคั้นเจ้าของไนต์คลับจึงพูดเบา ๆ

“ขอเพียงผักบุ้งยอมเป็นเมียเก็บของเขา”

ผักบุ้งตาตื่นขึ้นมาทันที

“ห๊า! อะไรนะคะ”