ตอนที่ 1 คนในความลับ 2/2

ตอนที่ 1 คนในความลับ 2/2

“ค่ะ” เธอตอบรับเขาอย่างว่าง่ายและก็ความว่าง่ายของเธอนี่แหละถูกใจเขาเป็นที่สุด

ชายหนุ่มขยับกายมาใกล้ก่อนจะหอมแก้มคนตัวเล็ก ทุกครั้งที่อีกฝ่ายทำแบบนี้มันทำให้หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว แต่ทุกครั้งที่รู้สึกอย่างนี้ เธอก็จะร้องบอกตัวเองในใจเสมอว่าห้ามหวั่นไหวให้กับเขา เพราะรู้ดีว่าสถานะของเธอกับเขาเป็นแบบไหน อีกอย่างเมื่อถึงเวลาความสัมพันธ์ก็ต้องจบลง เพราะงั้นถ้าหากเธอไม่ต้องการที่จะเจ็บปวดก็คือห้ามรักเขานั่นเอง

ลูกปัดเดินทางมาเรียนโดยเธอจะนั่งรถแท็กซี่มา ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหลุยส์น้อยคนที่จะรู้ มีเพื่อนของเขาและก็น้ำค้างเพื่อนสนิทของเธอเท่านั้น เธอกับเขาไม่เคยออกไปไหนมาไหนด้วยกันเลยสักครั้ง ก็อย่างที่บอก มันเป็นความสัมพันธ์ที่ต้องอยู่ในความลับ

ในตอนแรกเธอก็ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะกลายมาเป็นแบบนี้ได้ แต่ความจนมันน่ากลัว อนาคตที่เธอวาดฝันมันก็ต้องใช้เงินทั้งนั้น เพราะงั้นใครจะว่าอะไรเธอไม่คิดสนใจ ที่ตัวเองต้องมาเป็นเด็กเลี้ยงของเขา ต่อให้มีใครรู้เรื่องนี้ก็เถอะ

เธอไม่สนใจ

นี่มันชีวิตเธอ เธอต้องดิ้นรนที่สุด มัวแต่แคร์คำพูดของคนอื่นเธอคงอดตายพอดี

“มานานแล้วเหรอ” น้ำค้างเอ่ยถามหลังจากที่เห็นคนตัวเล็กนั่งอยู่ในห้องเรียน

“เพิ่งมาได้ไม่ถึงสิบนาที ฉันคิดว่าฉันสายแล้วนะเธอยังสายกว่าฉันอีก” น้ำค้างยิ้มแห้งออกมา เธอตื่นสายจึงเกือบมาเรียนไม่ทัน

“บ่นอีกแล้วคุณแม่” เพราะลูกปัดเป็นคนตั้งใจเรียนมาก ๆ หญิงสาวจึงมักบ่นเวลาที่น้ำค้างมาสายแบบนี้

“อาจารย์มาแล้วค่อยคุยกัน” พอเห็นว่าอาจารย์เข้าสอนแล้วหญิงสาวจึงหันหน้าไปสนใจข้างหน้าแทน คนตัวเล็กเคลียร์หนังสือเรียนพร้อมไอแพดที่จดเรื่องที่อาจารย์สอนเอาไว้ เพราะต้องรักษาผลการเรียน ทำให้เธอต้องใส่ใจมากเป็นพิเศษ เธอจะไม่มีทางยอมให้ทุนหลุดแน่นอน เพราะค่าเทอมที่นี่แพงมาก ๆ ขนาดเธอจ่ายแค่ครึ่งเดียวยังรู้สึกว่าแพงเลย

หลังจากที่เรียนเสร็จสองสาวก็เดินมายังโรงอาหารของคณะก่อนจะนั่งทานข้าวพร้อมพูดคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย ในรั้วมหาวิทยาลัยคนที่ลูกปัดสนิทที่สุดก็คือน้ำค้าง

เมื่อก่อนมีอีกคน ก็คนที่เคยอยู่ด้วยกันแต่พอหลังจากที่ผู้หญิงคนนี้ขโมยเงินเธอไป อีกฝ่ายก็ไม่ยอมมาเรียน ได้ยินอีกทีคือลาออกไม่เรียนแล้ว นึกถึงทีไรคนตัวเล็กก็โมโหทุกครั้ง เธออุตส่าห์ทำงานอดหลับอดนอนเพื่อที่จะเก็บเงินจ่ายค่าเทอม แต่พอกดเงินออกมาจะไปจ่ายแค่เธอไปอาบน้ำออกมาอีกทีเงินก็หายแล้วแต่จะโทษผู้หญิงคนนั้นคนเดียวก็ไม่ถูกเพราะเธอเองก็สะเพร่า คิดว่าเก็บดีแล้วคงไม่หายแต่ก็หายไปจนได้อยู่ดี

“ได้ข่าวว่าค่ายจิตอาสาพวกกลุ่มพี่หลุยส์จะไปกับพวกเราด้วย เธอรู้เรื่องหรือเปล่า”

“ไม่อะ ไม่ได้ยินพี่หลุยส์พูดอะไรเลย”

“ฉันก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละนึกว่าเธอรู้แล้ว” ลูกปัดพยักหน้า เธอไม่ได้พูดคุยกับอีกฝ่ายในเรื่องนี้ แล้วเขาก็ไม่ได้บอกเธอว่าค่ายจิตอาสาสัปดาห์หน้าเขาจะไปด้วย

“เห็นว่าปีสุดท้ายแล้วก็เลยอยากไปกัน”

“รู้ดีจัง อย่าบอกนะพี่เพลิงบอกมา” น้ำค้างพยักหน้า เพราะเธอก็ได้ยินจากปากของเพลิงนั่นแหละ ชายหนุ่มเป็นเพื่อนในกลุ่มของหลุยส์แถมก็กำลังคบหากับเธออยู่ด้วย

น้ำค้างนึกย้อนกลับไปว่าความสัมพันธ์ของเธอกับรุ่นพี่หนุ่มเป็นมายังไงก็งง ๆ เหมือนกัน เพราะอีกฝ่ายไม่เคยสนใจใครง่าย ๆ เธอไปชงเหล้าให้กับเขาพร้อมกับที่ลูกปัดไปเจอหลุยส์ครั้งแรกนั่นแหละ

ชายหนุ่มไม่พูดคุยอะไรกับเธอเลยบอกแค่ว่าให้เธอนั่งเงียบ ๆ อย่าพูดมากก็เท่านั้น แต่พอเจอหน้ากันบ่อยสุดท้ายมาคบกันตอนไหนก็ไม่รู้

“อืม” พอนึกถึงหน้าคนรักน้ำค้างก็ยิ้มหวานออกมา

“อิจฉาคนมีความรักจัง”

“เฮ้อ เธอก็มีไหม พี่หลุยส์ไง”

“ไม่ใช่เสียหน่อย อย่าพูดดังไปเดี๋ยวมีใครได้ยิน อีกอย่างเธอก็รู้ว่าเรื่องของเรากับพี่หลุยส์เป็นความลับ” น้ำค้างถอนหายใจออกมา ในบางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจรุ่นพี่หนุ่ม ในเมื่อก็ถูกใจเพื่อนของเธอแต่ทำไมถึงให้อยู่แค่สถานะลับ ๆ แบบนี้