เด็กเลี้ยงของภูริทัศน์ (คุณป๋าอย่าร้าย)

วันสุดท้ายของการเรียนจบมาถึงแล้ว กลุ่มของพีรดลซึ่งมีกันอยู่5คนต่างก็จะพากันไปฉลอง มะนาวหรือเมธิณีเพื่อนสาวคนสนิทของพีรดลเอ่ยว่าอยากไปฉลองที่บ้านไร่ของเขาที่เขาค้อ

พ่อของพีรดลเป็นเจ้าของไร่และมีโรงงานผลิตไวน์และส่งออกผลิตภัณฑ์แปรรูปของตนเอง อีกทั้งหลักๆ เขาเป็นเจ้าของอสังหารายใหญ่

"พีไปเที่ยวไร่องุ่นกับรีสอร์ทของพ่อพีดีไหมอ่ะ"

"เออใช่ๆ ลูกแพรว่าไงไปไหมส่วนมึงจะไปไม่ไปก็แล้วแต่ไอ้ปลา"

ทัศดนัยเอ่ยปากถามแพรชมพู ลูกปลาทำหน้าเซ็งก่อนจะเอ่ย

"ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีแกนะไอ้ทัศ"

"นี่ไอ้ปลา กูจะบอกให้นะ ที่ไหนไม่มีมึงที่นั่นอากาศก็สะอาด อย่ามาทำรังเกียจกูนักเลย เดี๋ยวจับทำเมียแม่งเสียหรอก ปากดีนัก"

"ไอ้ปากหมา หน้าอย่างมึงเห็นนิ้วตีนกูก็บุญลูกตามึงแล้วไอ้ทัศ"

ทั้งคู่เริ่มห้ำหั่นกันอีกรอบ ทัศดนัยบ้านรวยมากพอๆ กับพีรดล และที่สำคัญเขาเป็นเสือผู้หญิงตัวยง ลูกปลาเกลียดความเจ้าชู้ของมัน ส่วนแพรชมพูไม่มีความเห็น เธอกำลังรอการตอบกลับจากบริษัทที่เธอส่งเรซูเม่ไปสมัครงาน

"อย่าทะเลาะกันเลย ลูกปลาพี่ทัศ เอ่อ..พีไปบ้านนายก็ดี ถ้าไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์ฉันไม่ไปนะ เงินเก็บฉันมีน้อยต้องใช้จ่ายระมัดระวัง"

"อืม..กูรู้ไอ้แพรมึงอ่ะมันขี้เกรงใจ"

ห้าคนคุยกันไปสักพักเสียงมือถือของพีรดลก็ดังขึ้น เข้าล้วงกระเป่ากางเกงก่อนจะกดรับสาย

"ครับพ่อ...ผมกำลังคุยกับเพื่อนว่าจะไปฉลองเรียนจบที่ไร่ของพ่อครับ"

(อืม เรียนจบแล้วก็ไปเรียนต่อที่แคนนาดา) "แต่พ่อครับ เพื่อนๆ ผมอยู่ที่นี่ อีกอย่างพวกผมตั้งใจจะหุ้นกันเปิดบริษัท"

(แกติดเพื่อนขนาดนั้นเลยหรือไง หรือจริงๆ แล้วติดผู้หญิงกันแน่ ไอ้พีฉันเคยพลาดมาก่อน ไม่อยากให้แกเป็นเหมือนฉัน หรือแกพร้อมจะเลี้ยงลูก แต่บอกก่อนนะว่าอย่ามาเอาคำว่าหลานมาบังหน้าฉันคำไหนคำนั้น ตัดคือตัดถ้าไม่เชื่อฟังก็ตามใจแก"

"พ่อครับ คือว่าผม "

ตื้ดดดดดดดดดดดดด

อีกฝั่งวางสายไปแล้ว พีรดลมองหน้าเพื่อนๆ อย่างเซ็ง แต่เขาไม่อยากให้ความหวังของเพื่อนๆ กร่อยจึงได้เก็บซ่อนอารมณ์เอาไว้ก่อนจะเอ่ยเหมือนไม่มีอะไร

"พวกมึงพ่อกูส่งกูไปเรียนต่อที่แคนนาดาว่ะ"

"อ้าว ไอ้เชี่ยพีแล้วเรื่องเปิดบริษัทที่คุยกันไว้ล่ะ"

"กูรู้ๆ ไอ้ปลาว่ามึงอยากทำ แต่พ่อกูไม่เหมือนคนอื่น ถ้าเขาบอกว่าไม่ก็คือไม่"

"พี นายลองขอพ่อดูสิว่าขอทำงานสักปีหนึ่งก่อนได้ไหม"

มะนาวเอ่ยกับเขา เธอกับพีรดลตกลงคบกันแต่ยังไม่ได้บอกเพื่อนๆ ในกลุ่ม กระทั่งแพรชมพูเอ่ยขึ้นมา

“พีนายรับผิดชอบชีวิตตัวเองให้ได้สิ บางทีคุณป๋าของนายอาจเห็นว่านายยังไม่มีประสบการณ์เลยอยากให้นายเรียนรู้เยอะๆ"

"เออว่ะ ช่างเหอะๆ ไปๆ กลับบ้านกัน พรุ่งนี้9โมงล้อหมุนนะโว้ย"

"เคร..ไปกันไอ้แพร มะนาว กูอยากกินไอศครีม อากาศมันร้อน"

"เหอะ ร้อนก็แก้ผ้าสิ อ้อแต่อย่าเลยกูสงสารผีสางนางไม้"

"ไอ้ทัศ พ่อมึงเป็นเสียมแม่มึงขายขนมเบื้องเหรอ แซะเก่งจัง ปากว่างมากก็เดินไปร้านป้าสาที่ขายก๋วยเตี๋ยวหน้ามหาลัยโน่น ไปขอกระดูกที่เหลือจากที่เขาทำน้ำซุปเขามาแทะเล่นๆ จะได้ไม่เห่าพร่ำเพื่อ"

"กูไม่ใช่หมาไอ้ปลา มึงอย่าปากดีมากนัก อีกอย่างกูแก่กว่ามึง4ปีหัดเคารพผู้ใหญ่ด้วย"

"ถุ้ยๆๆๆ เหอะซิ่วแม่งทุกปี อาวุโสเพราะอยู่นานหรอก ไม่มีวันเรียนไม่จบหรอกมึงอ่ะ ถ้าไม่ได้อยู่กลุ่มพวกกู ถ้าไม่ได้ไอ้แพรคอยเข็นคอยทำงานให้มึงคงอยู่ที่นี่ต่ออีกปี ถุย ถือว่าบ้านรวยเรียนเอาสังคม หน้าด้าน”

ลูกปลาเอ่ยเย้ยหยัน แพรชมพูเอ่ยห้ามเมื่อเห็นทัศดนัยปรี่เข้ามาหาลูกปลา

"พอแล้วๆ มะนาว ลูกปลาไปกันเถอะ จะได้ไปซื้อของจำเป็นด้วย หรือว่าพรุ่งนี้จะไม่ไปกันแล้วห๊ะ"

ทั้งห้าคนแยกย้ายกันกลับบ้านทันที แพรกับลูกปลานอนบ้านเช่าแถวมหาลัย ตอนนี้พวกเธอเรียนจบแล้วจึงต้องย้ายออกไปหางานทำ หลังจากแยกย้ายกันสักพักก็บอกลาเพื่อนๆ ที่รู้จักจากนั้นก็จะกลับบ้านเช่า

ลูกปลาเดินไปสักพักก็นึกได้ว่าลืมของจึงบอกให้แพรรอเพื่อจะกลับไปเอา เธอเดินมาทางลานจอดรถของมหาลัย ก่อนจะได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากทางลานจอดรถที่ตอนนี้มีแค่รถของทัศดนัยคันเดียว

รถโยกไปโยกมา เสียงครางของผู้หญิงดังออกมาจากรถหรู

"อื้อพี่ทัศ พี่เอาเก่งจังเลยลูกเกดเสียวมาก ค่ะอร่อยร่องจริงๆ"

"เธอไปเอากับใครก่อนหน้าฉันมาหรือเปล่าทำไมมันหลวมๆ"

"บ้าพี่ทัศนี่นะ ปากหรือนั่น อื้อ ขย่มลูกเกดจนหอยจะแหกมีหน้ามาว่าเกดอีก อ๊า แรงๆ ขอแรงกว่านี้อีกค่ะ อย่างนั้นแหละ อ๊า"

ลูกปลาทำท่าขนลุกและขยะแขยงกับเสียงที่ได้ยิน เป็นจังหวะที่ทัศดนัยหันมาเจอพอดี เธอมองในรถไม่เห็น แต่เขาเห็นเธอด้านนอกชัดเจน รังเกียจฉันหรือ สักวันฉันจะเอาให้หุบขาไม่ลงเลยแม่ตัวดี รอฉันก่อนเถอะเธอโดนแน่

"อ๊า อยากได้แรงๆ ใช่ไหม มานี่จะขย่มให้หายร่านเลย อวดดีนัก ปากดีนัก"

ทัศดนัยถาโถมใส่นักศึกษารุ่นน้องคู่ขาเอาเป็นเอาตาย แต่กลับนึกถึงแต่ใบหน้าคนที่เพิ่งเดินหนีและกล้าทำท่าขยะแขยงเขา

มีโอกาสเธอไม่รอดแน่ลักขณา ฉันจะเอาเธอทำเมียให้ได้เลยยายเด็กปากดีคอยดูเถอะ