15 คนที่ไม่อยากเจอ

เวลาในแต่ละวันสำหรับบางคนคงเหมือนมันผ่านไปเร็ว แต่สำหรับญารินดาแล้วทุกวันมันผ่านไปช้าเสียเหลือเกิน ตอนนี้เธอเพิ่งจะจบ ปี 3 เหลือเวลาอีก 1 ปีที่เธอจะต้องเก็บความรู้สึกที่มีแต่น้าชายต่างสายเลือดไว้อย่างลึกที่สุด

ภีมภพยังคงเสมอต้นเสมอปลาย มารับและมาส่งหญิงสาว เขาไม่เคยปล่อยให้เธอต้องนั่งรถกลับคนเดียวเลยสักครั้ง แม้งานจะเหนื่อยแค่ไหนชายหนุ่มก็ไม่เคยผิดนัดที่ให้ไว้

“น้าภพคะ อีกปีเดียวกอหญ้าจะเรียนจบแล้วน้าภพทนอีกนิดนะคะ ถ้ากอหญ้าเรียนจบก็ไม่ต้องเหนื่อยมารับ มาส่งแล้ว” สรรพนามของเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่ขึ้นปี 3 ภีมภพชอบที่เธอแทนตัวเองด้วยชื่อกับเขาส่วนคนอื่นที่บ้านก็ยังคงเหมือนเดิม

“น้าเคยบอกกอหญ้าว่าเหนื่อยเหรอครับ”

“กอหญ้าเดาเอาค่ะ เห็นน้าภพเงียบๆ ก็เลยคิดว่าเหนื่อย”

“น้าไม่เหนื่อย แต่มีเรื่องต้องคิด”

“เรื่องใหญ่เหรอคะ บอกกอหญ้าได้ไหม”

“ไม่ใหญ่อะไร แต่มันตัดสินใจยาก” เพราะปลายสัปดาห์นี้ภีมภพต้องไปงานแต่งานเพื่อนซึ่งงานนี้คงได้เจอเพื่อนเก่าหลายคน จากที่คุยกันในไลน์กลุ่มก็รู้ว่าปวีรดารักแรกของเขาก็จะมาร่วมงานด้วย อันที่จริงเขากับเธอก็จบกันไปนานแล้ว แต่ปวีรดาทักส่วนตัวมาว่าอยากเจอเขา อยากคุยกับเขาตามลำพัง

“ให้กอหญ้าช่วยตัดสินใจไหมคะ”

แล้วภีมภพก็เล่าเรื่องงานแต่งงานให้กับคนที่นั่งข้างๆ ฟังแต่ไม่ได้บอกว่ารักแรกของเขาจะมาร่วมงานด้วย ตอนนี้สถานะของเขากับญารินดายังไม่มีอะไรคืบหน้า เขาไม่อยากให้เรื่องในอดีตมีผลกระทบกับเรื่องที่เขาตั้งใจจะทำในอนาคต

“ไม่เห็นว่าจะมีปัญหาอะไรนี่คะ ไปเถอะค่ะ ไปเจอเพื่อนๆ น่าสนุกดีออกนะคะ”

“กอหญ้าไปด้วยกันไหม”

“ไปได้เหรอคะ แต่กอหญ้าไม่รู้จักใครเลยสักคน”

“ไม่รู้จักที่ไหน พี่ยุ้ยก็ไปนะครับ” เขาหมายถึงแฟนสาวของเพื่อนที่เป็นเจ้าของร้านคอมพิวเตอร์

“เหรอคะ”

“ว่าไงสนใจไหมล่ะ” ภีมภพคิดว่าจะพาเธอไปด้วยไม่รู้ว่าในสถานะไหน แต่ก็ยังดีกว่าไปคนเดียว อย่างน้อยก็เป็นการปิดโอกาสของปวีรดาไปในตัว

“แต่กอหญ้าไม่มีชุดนะคะ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้น้าพาไปซื้อดีไหม แต่กอหญ้าต้องขอแม่กับน้าพรก่อนนะครับ” เพราะรู้ว่าสองคนนั้นทั้งหวงและห่วงเธอมากแค่ไหน

“ค่ะ แต่ถ้าแม่ไม่ให้ไปล่ะคะ”

“ต้องลองขอดูก่อนสิกอหญ้า” เพราะครั้งนี้งานแต่งค่อนข้างจะจัดใหญ่ เพราะเจ้าบ่าวเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของร้านจำหน่ายวัสดุก่อสร้างเจ้าใหญ่ของจังหวัด ถ้าแอบพาญารินดาไปโดยไม่บอก พี่สาวของเขาคงได้รู้จากคนอื่นอย่างแน่นอน

พอกลับมาถึงบ้านญารินดาก็รีบบอกเรื่องนี้กับมารดาและเพียงพอที่กำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ที่ห้องรับแขก

“ดีเลยภพ พี่กำลังหาเพื่อนไปงาน เราไปกันทั้งหมดนี่แหละค่ะ น้าวาสด้วยนะคะ”

“น้าขอตัวค่ะคุณพร คุณภพ งานแบบนี้ไม่เหมาะกับน้าหรอกค่ะ”

“แล้วกอหญ้าล่ะ ว่ายังไง”

“หนูแล้วแต่แม่ค่ะ”

“น้าวาสคะ พรอยากให้กอหญ้าไปงานนี้ด้วยเพราะคนมากันเยอะ พรอยากแนะนำให้กอหญ้ารู้จักกับเพื่อนของพร บางคนยังไม่รู้ว่าพรมีหลานสาว และงานนี้ก็มีลูกค้าเจ้าใหญ่ กอหญ้าจะได้ทำความรู้จักไว้”

“ถ้าคุณพรเห็นสมควร น้าก็ไม่ห้าม ว่าแต่กอหญ้ามีชุดที่จะใส่ไปงานหรือยังลูก”

“น้าภพบอกว่าถ้าแม่อนุญาตให้ไป พรุ่งนี้น้าภพจะพาไปซื้อชุดค่ะ”

“เรื่องชุด เดี๋ยวน้าพากอหญ้าไปที่ร้านประจำดีกว่า เพราะน้าเองก็ต้องไปดูชุดที่สั่งตัดไว้ด้วย”

“ดีเหมือนกันนะกอหญ้า น้าไม่ค่อยรู้เรื่องผู้หญิงเท่าไหร่”

“ค่ะน้าภพ”

ภีมภพมองหญิงสาวที่ยืนเคียงข้างพี่สาวของเขาตาไม่กะพริบ เพราะก่อนออกมาจากบ้านชายหนุ่มไม่ได้เจอเธอเลย เพียงพรให้น้องชายล่วงหน้ามาก่อน แล้วเธอกับญารินดาก็ตามมาทีหลัง

วันนี้ญารินดาดูสวยหวานกว่าทุกวัน เธอสวมชุดเดรสสีฟ้าอ่อนเปิดไหล่เพียงเล็กน้อย สวยสมวัย ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเพียงนิด ดวงตากลมโตดูเป็นประกาย เขาเห็นว่าใครหลายคนในงานต่างพากันสนใจเธอเป็นพิเศษไม่รู้เพราะเพียงพรแนะนำว่าเป็นหลานสาวหรือเพราะความสวยของเธอกันแน่

“ภพมีหลานด้วยเหรอคะ วีไม่เห็นรู้มาก่อน” ปวีรดาที่เอาแต่เดินตามเขาไปทั่วทั้งงานถามขึ้น

“ครับ”

ภีมภพพยายามคุยกับเธอให้น้อยที่สุด เรื่องราวระหว่างคนทั้งสองจบลงไม่ดีนัก เธอไม่ค่อยเห็นด้วยในวันที่เขาลาออกจากบริษัททั้งๆ ที่ทุกอย่างกำลังไปได้ดี ทั้งสองก็ทะเลาะกันอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็เป็นเขาที่ทนไม่ได้ เพราะปวีรดาดูถูกร้าน ดูถูกอาชีพของครอบครัวที่ส่งเสียให้เขาเรียนจนจบ

จากนั้นเขากับเธอก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ก็พอทราบข่าวของเธอบ้างจากเพื่อนในกลุ่ม การเจอกันวันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้เจอกัน หลังจากเลิกรา

ตลอดเวลาที่อยู่ในงานภีมภพไม่มีโอกาสคุยกับญารินดาเลย เพราะหญิงสาวเดินตามเพียงพรไปทั่วงาน ส่วนเขานั้นก็มีปวีรดาเกาะติดแจ จนกระทั่งถึงเวลากลับ ภีมภพจึงมาดักรอที่ลานจอดรถ

“กอหญ้า น้าพรล่ะครับ”

“น้าพรกำลังตามมาค่ะ” ญารินดามองผู้หญิงที่ยืนเกาะแขนชายหนุ่มอยู่ด้วยสายตาที่อ่านยาก เธอไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่ก็ไม่กล้าถาม

“น้ากับเพื่อนจะไปดื่มกันต่อ กอหญ้าไปกับน้าไหมครับ” ภีมภพอยากให้เธอไปรู้จักกับเพื่อนๆ คนอื่น

“ภพค่ะ น้องยังเด็กชวนไปที่แบบนั้นได้ยังไงคะ”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมก็ไปด้วย”

“มันจะไม่สนุกเอาสิคะภพ วีไม่อยากให้ภพต้องมาคอยดูแลเด็ก”

“มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณนะวี”

“เกี่ยวสิคะ ก็วีเป็นแฟนคุณ”

ญารินดาตัวชา เธอไม่รู้เรื่องนี้เลย เขาผิดบังเรื่องทั้งหมดได้ยังไงถึง 3 ปี

“พูดให้ถูกนะวี เราเป็นแฟนเก่า แล้วผมก็ไม่นิยมของเก่า”

“ภพยังไม่มีใคร วีก็โสด”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีใคร”

ญารินดาอยากจะหายตัวไปตอนนี้ เพราะคำพูดของคนทั้งสองทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนเลยสักนิด

“อย่าหลอกตัวเองเลยภพ วีรู้ว่าคุณยังรักวีอยู่”

“ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้อีกแล้ว ถ้าคุณยังอยากเป็นเพื่อนกับผมก็ควรหยุดพูดถึงอดีตนะวี ถ้ายังพูดอีกแม้แต่ความเป็นเพื่อนคุณก็จะไม่ได้จากผม”

ภีมภพพูดกับปวีรดา แต่สายตามองหน้าหลานสาว ถ้ามองไม่ผิดเหมือนว่าญารินดาจะแอบยิ้ม

“กอหญ้าตกลงจะไปกับน้าไหมครับ”

“ไม่ดีกว่าคะ กอหญ้าต้องขับรถให้น้าพร”

“อย่าขับเร็วนะครับ”

“ค่ะน้าภพ แล้วน้าภพจะกลับดึกไหมคะ”

“ไม่ดึกครับคงแวะไปหาเพื่อนไม่นาน คืนนี้น้านอนบ้านใหญ่นะครับกอหญ้าอย่าเพิ่งปิดประตูล่ะ” เพราะบ้านหลังเล็กกำลังปรับปรุงหลายวันมานี้ภีมภพจึงมาใช้ห้องนอนของตัวเองที่อยู่ตรงข้ามห้องของเพียงพร

“น้าพรมาแล้ว กอหญ้าไปก่อนนะคะ”

“ครับ”