บทที่ 18 ผู้นำสกุลเซี่ย

วันนี้สี่คนพ่อลูกบ้านเซี่ยกลับจากตลาดต้นยามซื่อ41 เซี่ยห้าวไห่เป็นคนบังคับเกวียนวัวกลับเหมือนเดิม ทว่าเซี่ยซูเหยียนที่นั่งข้างเซี่ยห้าวไห่ตอนมา กลับเข้าไปนั่งในเกวียนวัวอย่างอ่อนล้า การค้าขายไม่ง่ายเลยจริงๆ

ระหว่างนั่งเกวียนวัวกลับหมู่บ้าน เซี่ยซูเหยานับเงินที่ค้าขายได้ วันนี้มีเพียงไม่กี่คนที่ซื้อหลายถ้วย ส่วนมากจะซื้อกันที่หนึ่งถ้วย สองถ้วย

“หนึ่งพันสองร้อยเก้าสิบห้า หนึ่งพันสองร้อยเก้าสิบหก หนึ่งพันสองร้อยเก้าสิบเจ็ด หนึ่งพันสองร้อยเก้าสิบแปด หนึ่งพันสองร้อยเก้าสิบเก้า!” เซี่ยซูเหยียนนับเงินที่ได้มาอย่างตื่นเต้น โดยที่คนอื่นไม่สงสัยในความสามารถของนาง

“หนึ่งพันสองร้อยเก้าสิบเก้าอีแปะ! รวมเป็นเงินหนึ่งตำลึงเงินสองร้อยเก้าสิบเก้าอีแปะ!” คราวนี้เป็นเซี่ยซูเหยียนที่รวมจำนวนเงิน เขาเคยเข้ามาขายเนื้อสัตว์กับผู้เป็นพ่อ เขาจึงเคยเรียนรู้การคิดคำนวณเงินมาบ้าง

“ขายได้มากถึงเพียงนี้!”

เซี่ยซูเจี๋ยนั่งเก็บเงินที่น้องสาวนับใส่อีกตะกร้าอุทานอย่างตกใจ หนึ่งพันสองร้อยเก้าสิบเก้าอีแปะหรือหนึ่งตำลึงเงินสองร้อยเก้าสิบเก้าอีแปะ เป็นจำนวนเงินที่ทำให้บ้านของพวกนางอิ่มท้องไปได้หลายวัน!

ทว่า สำหรับเซี่ยซูเหยาแล้วเงินจำนวนนี้ยังน้อยอยู่ นางต้องการให้บ้านเซี่ยมีเงินเข้าวันละมากกว่าสิบตำลึงทอง! นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น

เซี่ยซูเหยานั่งเงียบตลอดทางอย่างใช้ความคิด วันแรกขายหมดก็จริงทว่าก็ยังถือว่าช้า หากสองอนุของท่านนายอำเภอมาซื้อไม่ทันก่อนพวกนางกลับ ของก็คงยังไม่หมด

ทว่าสิ่งที่เซี่ยซูเหยาอยากรู้ก็คือสตรีสองนางนั้นทำไมถึงรู้จักร้านของนาง จะว่าเคยมาซื้อก็ไม่ได้ นางเพิ่งค้าขายวันแรก และเซี่ยซูเหยาก็ไม่คิดว่าจะมีคนไปแนะนำในเวลาไม่กี่ชั่วยาม

“อาเหยา!”

“เจ้าคะ?”

เซี่ยซูเหยาสะดุ้งจากห้วงความคิดของนาง มองออกด้านนอกเกวียนก็เห็นว่าถึงบ้านแล้ว นางสะบัดหน้าไปมาเพื่อคลายความอ่อนล้า นางคงเหนื่อยจึงรู้สึกตัวช้าแบบนี้

“อาเหยาไปพักก่อนเถิด พี่สาวทำอาหารเสร็จจะไปปลุกเอง” เซี่ยซูเจี๋ยกล่าวยิ้มๆ น้องสาวของนางตื่นตั้งแต่เช้ามืด ไม่แปลกที่นางจะง่วงแล้ว

“เจ้าค่ะ”

เซี่ยซูเหยาไม่ปฏิเสธ นางรีบพยักหน้าทันที นางง่วงมากจริงๆ นางยังเด็กอยู่ยังปรับเวลานอนไม่ได้ ทว่าเพื่อความรุ่งเรืองของบ้านเซี่ย นางยินดีที่จะทำ อีกทั้งนางก็รับประทานข้าวไข่ตุ๋นกุ้งที่ห่อไปตลาดรองท้องเรียบร้อยแล้ว

รู้สึกตัวอีกที่ก็กลางยามอู่42แล้ว เซี่ยซูเหยาอ้าปากหาวเล็กน้อย พอลงจากเตียงเตานางก็เห็นถังน้ำและผ้าวางอยู่ คงเป็นเซี่ยซูเจี๋ยที่เอาเข้ามาให้นางระหว่างรอตื่น

เซี่ยซูเหยาส่ายหน้าพลางยิ้มอ่อน ทั้งเซี่ยห้าวไห่ เซี่ยซูเจี๋ย และเซี่ยซูเหยียนนึกถึงนางก่อนอย่างอื่นเสมอ ว่าแล้วก็อดอิจฉาเซี่ยซูเหยาไม่ได้ ถึงแม้เฮียนรากับตี๋เล็กชอบช่วยนางจากอาป๊า หม่าม้า ทว่าทั้งสองเป็นผู้ชายจึงไม่สนิทกับนางมากเท่าที่ควร

“อาเหยาตื่นพอดีเลย”

เซี่ยซูเจี๋ยชะงักเมื่อจะเดินเข้ามาปลุกน้องสาวในห้อง อาหารมื้อกลางวันพร้อมแล้วทว่ายังขาดน้องเล็กอย่างเซี่ยซูเหยาที่ยังไม่ตื่น นางจึงเดินมาปลุก

“อาหารเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ” เซี่ยซูเหยาเอ่ยถามยิ้มๆ อาหารมื้อเช้าทุกคนคงรับประทานไปก่อนนางแล้วเพราะนางไม่ยอมตื่น อีกทั้งนางยังรับประทานข้าวไข่ตุ๋นกุ้งไปแล้วด้วย ทว่าอาหารมื้อกลางวันต้องมาปลุก

“ใช่แล้ว”

“อาเหยาจะรีบตามไปเจ้าค่ะ”

หลังจากเซี่ยซูเจี๋ยเดินออกไป เซี่ยซูเหยาก็รีบล้างหน้าเช็ดตัว กลับมาจากการขายอาหารนางก็นอนเลย ไม่ได้อาบน้ำหรือเช็ดตัวใหม่ ตอนนี้จึงเหนียวตัวมาก พอทำความสะอาดร่างกายเสร็จ เซี่ยซูเหยาก็ยกถังและผ้าออกมาด้านนอกห้อง

พอเซี่ยซูเหยียนที่นั่งสนทนากับบิดาเห็นน้องสาวยกถังน้ำออกมา เขาก็รีบเดินไปช่วย ถังน้ำไม่ใช่เบาๆ จะให้น้องสาวของเขายกได้อย่างไร

“ทำไมไม่รอให้พี่ไปยกออกมาให้!” เซี่ยซูเหยียนเอ่ยดุน้องสาว

ปกติเซี่ยซูเหยาจะอาบน้ำเพียงวันละครั้ง นั่นก็คือตอนเย็น ทว่าระหว่างวันหรือตื่นนอนเซี่ยซูเหยาก็จะล้างหน้าและเช็ดตัวก่อน

“อาเหยาอยากช่วยเจ้าค่ะ”

เซี่ยซูเหยาปล่อยถังน้ำลงให้เป็นหน้าที่ของพี่ชาย ต่อให้นางยืนยันที่จะเอาน้ำไปทิ้งเอง พี่ชายของนางก็คงจะเข้ามาขวางอยู่ดี

“เงินทั้งหมดที่ได้มา อาเหยาจะทำอันใดต่อหรือ” เป็นเซี่ยห้าวไห่ที่เอ่ยถามลูกสาวอย่างใจเย็น

“ท่านพ่อเก็บไว้เถิดเจ้าค่ะ ไม่เช่นนั้นก็ให้พี่สาวเก็บเอาไว้” ยังไงเซี่ยซูเจี๋ยก็เป็นคนเก็บเงินของบ้านอยู่แล้ว ให้นางเก็บเงินค้าขายไว้คงไม่เป็นไร

“ไม่ได้นะ!”

นางซือหลิงที่ไม่รู้ว่าโผล่มากจากไหนรีบร้องขึ้น เซี่ยซูเหยาหันไปมอง นางเห็นเค้าโครงความวุ่นวายมาอีกแล้ว บ้านรองเซี่ยมาทั้งนางซือหลิงและท่านย่าเซี่ย

เซี่ยห้าวไห่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า ที่บ้านรองเซี่ยมาที่บ้านยามนี้ ก็คงเป็นเพราะเขาและลูกออกไปขายของที่ตลาด

“เจ้าเป็นถึงผู้นำสกุลเซี่ย กลับทำตัวเป็นพ่อค้าที่ทำให้สกุลเซี่ยอับอาย!”

ท่านย่าเซี่ยเหลือบมองหน้าหลานชายของสามี เซี่ยห้าวไห่ผู้นี้ไม่เหมือนหลานชายคนอื่นในสกุล และนางไม่สามารถควบคุมเขาได้ทั้งหมด!

“อาสะใภ้รองขอรับ ข้ากับลูกเพียงขายอาหารเลี้ยงชีพเท่านั้น” เซี่ยห้าวไห่เอ่ยบอกผู้เป็นอาสะใภ้หรือก็คือท่านย่าเซี่ย

การเป็นพ่อค้า แม่ค้า ของแคว้นหนานปัจจุบันมีการค้าชายเสรีมากขึ้น ทุกเมืองพ่อค้า แม่ค้าที่ร่ำรวยจะถูกยกย่อง ทว่าคนในหมู่บ้านยังล้าหลัง ไม่ยอมรับการค้าขาย ทั้งๆ ที่มีหลายคนที่ออกไปค้าขาย และบางคนก็ยังไปยืมเงินอยู่

“หากรักษาหน้าสกุลเซี่ยไม่ได้ก็ลงจากตำแหน่งผู้นำ!”

สำหรับท่านย่าเซี่ยแล้วนางต้องการให้ลูกชายคนโตของนางขึ้นดำรงตำแหน่งผู้นำสกุลเซี่ย เซี่ยห้าวไห่คือหินที่ขวางทางลูกชายของนาง

“อาสะใภ้”

“ท่านพ่อ”

เซี่ยซูเหยารีบเอ่ยเรียกบิดาของนางที่กำลังอ่อนข้อให้คนบ้านรอง ยามนี้ตำแหน่งผู้นำสกุลเซี่ยมีไว้เพียงประดับสกุลเท่านั้น นางจึงมองว่าต่อให้บิดาของนางลงจากตำแหน่งผู้นำสกุลก็ไม่เสียหายอันใด

“เงินล่ะ! พวกเจ้าไปขายอาหารมาก็ต้องมีเงิน!” นางซือหลิงไม่ได้สนใจใยดีอย่างอื่น สิ่งที่นางสนใจก็คือเงินที่บ้านรองเซี่ยได้รับมา

เมื่อสักครู่เพื่อนบ้านที่อยู่ข้างๆ บ้านรองเซี่ยวิ่งมาบอกตอนกลับจากตลาดว่าบ้านเซี่ยเอาของไปขายในตำบล เห็นว่าขายได้เป็นพันๆ อีแปะเลยนะ!

ท่านย่าเซี่ยมองลูกสะใภ้อย่างไม่พอใจ นางรึกำลังจะทำให้ตำแหน่งผู้นำสกุลเป็นของลูกชายของนาง ทว่าลูกสะใภ้ผู้นี้กลับสนใจแต่เงิน เงินที่ไม่ใช่ของพวกนาง!

“พี่สะใภ้ถามถึงเงินทำไมหรือ เงินพวกนี้เป็นของบ้านข้า ข้าไม่จำเป็นต้องเอาให้ใคร” เซี่ยห้าวไห่กล่าวอย่างไม่ไว้หน้า

ตำแหน่งผู้นำสกุลเซี่ยหลายปีมานี้คือเซี่ยห้าวไห่ ท่านย่าเซี่ยเคยเป็นสาวใช้ของฮูหยินผู้หนึ่งในจวนขุนนางในเมือง จึงถือดีว่าตัวเองสูงส่ง นี่จึงเป็นเหตุผลที่นางวางตัวเป็นใหญ่ในสกุล ทั้งๆ ที่เป็นสตรี

“หลานชายของเจ้ากำลังเรียนในเมือง ค่าใช้จ่ายไม่ใช่น้อยๆ เซี่ยห้าวไห่ถ้าลูกชายของข้าได้ดิบได้ดี สกุลเซี่ยก็ได้ดิบได้ดีไปด้วย!” นางซือหลิงโอ้อวด

เพราะท่านย่าเซี่ยคือสาวใช้ฮูหยินคนโปรดของขุนนางจวนหนึ่ง ที่บุตรชายและบุตรสาวของนางสามารถได้เล่าเรียนก็เป็นเพราะท่านย่าเซี่ยไปขอร้องผู้เป็นนายให้ และถึงทางนั้นจะคืนสัญญาทาสให้แล้วทว่าด้วยความผูกพันที่ยาวนานจึงตกลงช่วยเหลือ

เซี่ยซูเหยาก้มหน้าพลางเหยียดยิ้ม นางเพิ่งรู้เรื่องนี้มาจากความทรงจำที่เพิ่งนึกได้ไม่นานมานี้ ถึงว่าทำไมบ้านรองเซี่ยมีเงินมากขนาดนั้น

“ถ้าท่านพ่อเอาเงินให้ท่านป้า สู้ให้พี่ชายข้าไปร่ำเรียนไม่ดีกว่าหรือ” เซี่ยซูเหยากล่าวยิ้มๆ นางเป็นเด็กคนพวกนี้ไม่กล้าว่าอันใดนางได้

เงินบ้านเซี่ยก็คือของบ้านเซี่ย จะให้บ้านรองเซี่ยไปก็ไม่ใช่แล้ว เซี่ยซูเหยาจะไม่ยอมยกให้คนอื่นสักอีแปะ! และนางเชื่อว่าบิดานางจะต้องเห็นด้วย

“ซูเหยียนก็โตแล้ว จะให้เรียนไปทำไม ไร้สาระ” นางซือหลิงตื่นตระหนกรีบมองแม่สามี ถ้าลูกชายบ้านเซี่ยเข้าเรียนในสำนักศึกษา ลูกชายของนางต้องแย่แน่ๆ

“ถ้าไม่ยอมหยุดขายก็เอาเงินมา! ที่สกุลเซี่ยถูกชาวบ้านลือเสียๆ หายๆ ข้าก็จะได้ไม่ใส่ใจ” ที่บ้านรองเซี่ยของนางไม่มีเงิน เงินที่นางได้รับมาจากสินเดิมที่ผู้เป็นนายยกให้ก็แทบไม่เหลือแล้ว

“ท่านอาสะใภ้ ท่านบ้าไปแล้วหรือ! บ้านเซี่ย บ้านรองเซี่ย หรือแม้กระทั่งคนในสกุลเซี่ยต่างก็แยกย้ายครอบครัวไปกันหมดแล้ว”

“ทว่าเนื่องจากบรรพบุรุษของสกุลเซี่ย และผู้อาวุโสในสกุลได้ตกลงกันว่าให้ข้า เซี่ยห้าวไห่ เป็นผู้นำสกุลเซี่ย! หากถึงเวลาข้าสามารถจัดการทุกอย่างเองได้ ท่านอาสะใภ้จะมาบังคับข้าไม่ได้!”

ที่ผ่านมาที่เซี่ยห้าวไห่ยอมบ้านรองเซี่ยเพราะเห็นแก่หน้าผู้อาวุโส ตำแหน่งผู้นำสกุลเซี่ยเขาไม่อยากได้ ทว่าตำแหน่งนี้ก็ไม่ควรตกไปเป็นของผู้อื่น! ยิ่งเขาต้องออกไปล่าสัตว์ทุกๆ เดือน เซี่ยห้าวไห่จึงยอมบ้านรองเซี่ยเพราะความปลอดภัยของลูกสาว ลูกชาย

ทว่าต่อจากนี้มันคงไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว ที่ผ่านมาเขายอมมาตลอดจึงไม่มีใครเห็นหัว มารังแกลูกๆ ของเขายามที่เขาไม่อยู่ อีกทั้งเงินที่ได้มาในวันนี้เป็นเงินที่อาเหยาขายของได้ เขาจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว!

ท่านย่าเซี่ยตะลึงในท่าทีของเซี่ยห้าวไห่ รวมถึงคนอื่นๆ ที่ติดตามมาเพื่อข่มขู่และดูเรื่องที่น่าสนุก เซี่ยห้าวไห่เป็นคนอย่างไร คนในหมู่บ้านต่างรับรู้กันดี ไม่มีปากมีเสียง

“ดี! ดีจริงๆ อ้างถึงตำแหน่งผู้นำสกุลต่อหน้าข้าผู้อาวุโส!” ทว่าท่านย่าเซี่ยคงจะลืมไปว่าใครเป็นผู้เอ่ยถึงก่อน

“ท่านย่าเป็นผู้กล่าวถึงก่อนนี่” เซี่ยซูเหยาพึมพำทว่าทุกคนได้ยิน

“นังเด็กนี่!” นางซือหลิงกัดฟันแน่นพลางยกมือขึ้นสูง

“พี่สะใภ้! ท่านโปรดหยุดมือ อย่าให้ข้าได้เรียกรวมคนสกุลเซี่ย” เซี่ยห้าวไห่ตวาดเสียงดังพลางข่มขู่นางซือหลิง ทำเขาเขาไม่ว่า ทว่าอย่ามาทำลูกๆ ของเขา!

“นะ…นี่ มัน”

ที่ผ่านมาต่อให้นางซือหลิงลงมือกับลูกๆ ของเขา เซี่ยห้าวไห่ก็ทำได้เพียงมองดูเพราะผู้อาวุโสสั่งสอนลูกหลานคือเรื่องปกติ นางซือหลิงจึงได้ใจกล้าลงมือกับเด็กๆ ทว่าเซี่ยซูเหยาคือข้อยกเว้นของบ้านเซี่ย