Chapter 8 คืนฝนตก

สองเดือนต่อมา

ตอนนี้ฉันฝึกงานได้สองเดือนแล้ว และบ่ายวันนี้ฉันออกมาพบลูกค้ากับคุณภาคิน นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้ออกมาทำงานนอกสถานที่ คุณภาคินเขาให้ฉันมาจดบันทึกการประชุมที่เขาคุยกับลูกค้า ในเมื่อเขามอบโอกาสนี้มาให้ฉัน ฉันก็จะทำออกมาให้ดีที่สุด ถึงแม้อาจจะไม่ใช่สายงานที่ฉันร่ำเรียนมาก็เถอะ แต่คนเราก็ต้องปรับเปลี่ยนการใช้ชีวิตและอยู่กับมันให้ได้ ฉันแอบมองคุณภาคินเวลาคุยงานกับลูกค้า เขาดูจริงจังกับการทำงานมาก เขาวางท่าน่าเกรงขาม ไม่แปลกใจเลยที่เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จได้เร็ว

16.30 น.

หลังจากประชุมกับลูกค้าเรียบร้อยแล้ว ฉันและคุณภาคินก็เดินออกมาจากโรงแรมที่นัดคุยงานกับลูกค้า

“คุณภาคินคะ งั้นหนูแยกกับคุณตรงนี้เลยนะคะ” ฉันรีบเอ่ยบอกเขาทันที เพราะไม่อยากรบกวนให้เขาไปส่งฉันที่คอนโด และอีกอย่างฉันไม่อยากอยู่กับเขาเพียงลำพังด้วย

“จะกลับเองทำไมล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง เร็วๆ รีบเดินไปขึ้นรถฝนกำลังจะตกแล้ว” เมื่อเขาพูดจบ เขาก็คว้าข้อมือของฉันเดินไปขึ้นรถของเขาทันที พอขึ้นรถได้เพียงไม่นาน ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว

“โชคดีนะที่ขึ้นรถได้ทันก่อนฝนจะเทลงมา” เขาหันหน้ามาพูดกับฉัน เพราะตอนที่มาโรงแรมคุณภาคินเลือกที่จะจอดรถไว้หน้าโรงแรม ไม่ได้เอารถเข้าไปจอดด้านในตัวอาคาร

“...” ฉันยิ้มบางๆ ให้เขา ไม่ได้ตอบกลับอะไร

“ตอนนี้ฝนตกหนักมากมองทางไม่ค่อยเห็น งั้นเธอไปพักที่คอนโดฉันก่อนนะ เพราะถ้าขับรถไปคอนโดเธอตอนนี้มันอันตราย” เขาเอ่ยบอกฉันในขณะที่เขาขับรถอยู่ เพราะตอนนี้ฝนตกลงมาอย่างหนัก จนมองไม่ค่อยเห็นทาง แต่ยังโชคดีที่คอนโดหรูของเขาอยู่ใกล้โรงแรมที่นัดคุยงานกับลูกค้า แต่มันเป็นโชคร้ายของฉันต่างหากที่ต้องอยู่กับเขา ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆ เลย

“ฮะ! อะ…อะไรนะคะ” ฉันทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง เผื่อฉันฟังผิด โอ๊ย ฉันไม่อยากไปคอนโดเขา แต่ฝนช่างไม่เป็นใจเอาซะเลย เล่นตกลงมาอย่างหนักโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“ฉันบอกเธอว่าให้เธอไปรอที่คอนโดฉันก่อน ถ้าฝนหยุดตกแล้วค่อยกลับ” เขาพูดเน้นๆ ช้าๆ

“อ๋อๆ” แล้วก็ไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่แรก ฉันก็เข้าใจผิดน่ะสิ! จากนั้นเราทั้งคู่ก็เงียบ ได้ยินเพียงเสียงแอร์ในรถทำงานและเสียงฝนที่เทลงมา เขาขับรถได้ไม่นาน รถสปอร์ตหรูของเขาก็เลี้ยวเข้าคอนโด

“เอ่อ คุณภาคินคะ งั้นหนูนั่งรอหน้าล็อบบี้คอนโดก็ได้ค่ะ” ฉันรีบบอกเขา เมื่อพวกเราทั้งคู่เดินเข้าคอนโดและเขากำลังเดินตรงไปที่ลิฟต์

“...” เขานิ่งและหันมาจ้องหน้าฉัน จากนั้นเขาก็คว้ามือฉันอย่างแรง กระชากเดินเข้าลิฟต์ทันที

ลุงยามที่เฝ้าคอนโดก็ได้แต่มองคุณภาคินฉุดกระชากฉันเข้าลิฟต์ แต่ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรฉันเลย แต่ดูท่าทางแล้ว ลุงยามดูจะเกรงกลัวคุณภาคินเอามากๆ เพราะฉันสังเกตตั้งแต่เดินเข้ามาคอนโด ลุงยามรีบลุกขึ้นทำความเคารพเขาทันทีที่เห็นเขาเดินเข้าคอนโด

ติ๊ง

เสียงประตูลิฟต์เปิดออกชั้นที่ยี่สิบเอ็ด สงสัยว่าคุณภาคินจะชอบเลขยี่สิบเอ็ดเอามากๆ เพราะที่ BK GROUP ชั้นสูงสุดก็ชั้นที่ยี่สิบเอ็ด พอเป็นคอนโดของเขา เขาก็ยังจะอยู่ชั้นยี่สิบเอ็ดอีก แถมยังเป็นชั้นที่สูงที่สุดของคอนโดแห่งนี้ด้วย และพอเดินออกจากลิฟต์ ชั้นนี้ทั้งชั้นมีเพียงห้องของเขาเพียงห้องเดียว

ติ๊ดๆ แอ๊ด!

ฉันก้าวเท้าเข้าไปในห้องด้วยความกล้าๆ กลัวๆ เมื่อคุณภาคินเข้าห้อง เขาก็เดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ส่วนฉันก็ยืนอยู่กลางห้อง กวาดสายตามองรอบๆ ห้องของเขา ห้องเขาดูสะอาดสะอ้าน ภายในห้องตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราดูแพงมาก

แอ๊ด

“อ้ะ เอาไปเปลี่ยน ” คุณภาคินเปิดประตูออกมาและเขายื่นเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวสีฟ้าเข้มมาให้ฉัน

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฝนหยุดตกหนูก็กลับแล้ว” ฉันรีบตอบปฏิเสธเขาไป เพราะไม่อยากเปลี่ยนชุดไปๆ มาๆ หลายรอบ

“เอา ไป เปลี่ยน” เขาเน้นย้ำคำพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ถ้าขืนเธอยังไม่ไปเปลี่ยน ฉันคงอดใจไม่ไหวแน่ๆ เพราะเห็นเธอใส่ชุดนักศึกษารัดรูปอยู่แบบนี้” เขาพูดจบ เขาก็ใช้สายตามองฉันแบบหื่นๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า และสายตาคมของเขาก็หยุดนิ่งจ้องที่หน้าอกของฉัน

“ค่ะๆ จะไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” ฉันรีบเอามือปิดหน้าอก จากนั้นฉันก็รีบหยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำ ฉันก็รีบเปลี่ยนแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ