2 เด็กฝึกงาน

2

เด็กฝึกงาน

จิดาภาพร้อมด้วยชญาภรณ์รู้สึกตื่นเต้นมากเป็นพิเศษเพราะวันนี้ทั้งสองต้องไปฝึกงานที่บริษัทแห่งหนึ่งที่ทางมหาวิทยาลัยได้ส่งทั้งสองไปฝึกงาน

“ทำไมเราไม่มีสิทธิ์เลือกที่ฝึกงานเหมือนรุ่นพี่ปีก่อน ๆ ทำไมมันต้องเป็นปีของเราด้วยที่ไม่มีสิทธิ์เลือกแกว่ามั้ยขนมผิง” ชญาภรณ์พูดขึ้นมาพร้อมกับทำท่าทางอารมณ์เสีย

“ก็คงเป็นกฎใหม่หรือเปล่าแต่พึ่งมาเริ่มใช้ในปีของเราก็ได้นะ ไปฝึกที่ไหนก็เหมือนกันแหละแก ไปทำให้มันจบ ๆ เดี๋ยวเรียนจบก็แค่หางานที่เราชอบบริษัทที่เราอยากทำก็แค่นั้น” จิดาภาพูดขึ้นมาพร้อมกับเช็คของในกระเป๋าว่าเธอลืมอะไรหรือเปล่า

“เรียนจบแล้วไม่รู้ว่าจะเลือกงานได้หรือเปล่า แต่ฉันก็คงต้องทำงานของที่บ้าน เธอก็มาทำงานกับที่บ้านฉันก็ได้นะ” ชญาภรณ์พูดขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าตื่นเต้นเมื่อนึกถึงตอนที่มีเพื่อนมาทำงานที่ร้านเพชรกับเธอ

“ไหนบอกว่าไม่รู้จะเลือกได้หรือเปล่าแต่เธอก็เลือกให้ตัวเองทำงานที่บ้านแล้วยังเลือกให้ฉันอีกด้วย”

“ก็ฉันหมายถึงคนอื่น ที่ไม่มีโอกาสอย่างเราสองคนไงคะเพื่อน” “นี่พวกแกสองคนได้ไปฝึกงานที่ไหนกันหรอ” ชลธารที่พึ่งมาถึงมหาวิทยาลัยเพราะมารับชื่อบริษัทที่ต้องไปฝึกงานเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มเช่นเดียวกันกับทั้งสองสาว

“ก็ที่บริษัทตุลย์ ตุลา จำกัด ที่เป็นบริษัทผลิตอะไหล่รถยนต์ แกล่ะได้ไปที่ไหน” ชญาภรณ์ตอบคำถามของเขาแล้วก็เอ่ยถามเขากลับไปเช่นกัน

“ยังไม่ได้เปิดดูเลย” ชลธารพูดขึ้นมาพร้อมกับเปิดกระดาษที่เขาพึ่งไปรับมาเพื่อเปิดดู

“บริษัท ตุลย์ ตุลา จำกัด ฝ่ายโรงงาน” ชลธารอ่านออกเสียงให้เพื่อนสองสาวได้ยินไปกับเขาด้วย

“ถ้าอย่างนั้นก็บริษัทเดียวกันสิ เย้ ๆ ๆ” ชลธารที่คิดว่าเขาได้ไปที่เดียวกันกับสองสาวก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ

“เดี๋ยวก่อน ๆ อย่าพึ่งดีใจ” จิดาภาบอกกับชลธารพร้อมกับเปิดอ่านกระดาษของเธอที่ได้รับเหมือนกันกับชลธาร

“อะไรทำไมไม่ให้ดีใจ” ชลธารพูดขึ้นมาพร้อมกับแย่งกระดาษจากมือของเธอไปอ่าน

“บริษัทตุลย์ ตุลา จำกัด ฝ่ายบริษัท” ชลธารอ่านจบก็พอที่จะเข้าใจแล้วว่าน่าจะไม่ใช่ที่เดียวกันอย่างแน่นอน

“ฝันสลายดอกฝ้ายบานเลยมั้ยแกไอ้ชล” ชญาภรณ์พูดพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดังเพราะเธอรู้ว่าเพื่อนของเธอกำลังแอบชอบเพื่อนอย่างจิดาภา

“อย่าตอกย้ำ ซ้ำเติมได้มั้ยแบม แกอยากตายหรือไงฮะ” ชลธารทำหน้าเศร้าก่อนที่จะมองเธออย่างแรง

หลังจากที่ทุกคนได้รับกระดาษแล้วก็ต้องไปรายงานตัวยังที่ฝึกงานภายในวันนี้หรือช้าสุดคือพรุ่งนี้แล้วก็ต้องเริ่มทำงานในวันจันทร์ที่จะถึงเพราะวันนี้เป็นวันพฤหัสบดี

“เราไปรายงานตัววันนี้เลย เราจะได้หยุดยาวสามวันแล้วก็ค่อยเริ่มฝึกงาน” จิดาภาวางแผนทุกอย่างให้ดีที่สุดเพราะเธอเป็นคนที่รอบคอบมาก ๆ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม

จิดาภากับชญาภรณ์ไปที่บริษัทตุลย์ ตุลาแล้วไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อให้หัวหน้าฝ่ายบุคคลเซ็นรับรองการมารายงานตัวแล้วทั้งสองก็กลับบ้าน

“นี่แกไว้เจอกันนะ มีอะไรก็อย่าลืมโทรหากันนะ” ชญาภรณ์ที่ขับรถมาส่งจิดาภาที่หน้าบ้านพักของเธอ

จิดาภาอยู่บ้านกับหญิงสาวอีกคนที่เป็นเด็กที่ตุลาอุปการะเช่นเดียวกันและทั้งสองก็อายุเท่ากัน ทั้งสองอยู่ด้วยกันเหมือนพี่น้องเพราะช่วยเหลือกันทุกอย่างและบ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านที่ตุลาซื้อไว้ให้เด็ก ๆ ที่เขาอุปการะอยู่ ในบริเวณนี้จะมีบ้านสามหลังอยู่หลังละสองคนแต่จะมีแค่ผู้หญิงเท่านั้นและจะมีป้าแม่บ้านดูแลอยู่สองคน

“ขนมผิงกลับมาแล้วหรอเป็นยังไงบ้างไปรายงานตัว” สร้อยจันทร์เอ่ยถามเธอยิ้ม ๆ ในขณะที่เธอกำลังนั่งร้อยมาลัยไว้ไหว้พระในคืนนี้

“ก็ดีนะ ว่าแต่เธอล่ะโอเคหรือเปล่าไปเรียนวันนี้” จิดาภาเองก็ไม่ลืมที่จะถามเธอเช่นกัน

“วันนี้เรียนหนักมากเพราะอาจารย์เร่งเนื้อหา เพราะอาจารย์สอนช้าไปมาก”

“อย่างนั้นหรอแล้วดอกไม้พวงนี้จะเอาไปไหว้พระใช่มั้ย วันนี้ฉันไหว้ด้วยได้มั้ย”

“ได้สิ เรามาไหว้พระขอพรกันนะ เกิดชาติหน้าชีวิตของเราจะได้ไม่ขาดอย่างนี้” สร้อยจันทร์พูดขึ้นมาพร้อมกับร้อยมาลัยเสร็จพอดี

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยสร้อย อย่างน้อย ๆ เราก็ได้มีชีวิตนะ เธออย่าน้อยใจไปเลย เห็นหรือเปล่าว่าเราก็มีบ้านอยู่นะ”

“ก็จริงของเธอ แต่ฉันก็อดน้อยใจไม่ได้สักทีว่าทำไมเราเกิดมาถึงไม่มีครอบครัวเหมือนคนอื่นเขา”

“มันก็ไม่ใช่แค่เราหรอกนะ ยังมีอีกหลายคนที่เขาเกิดมาไม่มีเหมือนเรา ถ้าอย่างนั้นเราก็มาเป็นครอบครัวเดียวกันสิ เธอเป็นพี่ฉันเป็นน้องหรือจะให้ฉันเป็นพี่เธอเป็นน้องดีล่ะ” จิดาภาพูดแล้วก็หัวเราะออกมาซึ่งมันก็ทำให้สร้อยจันทร์ยิ้มออกมาได้เหมือนกัน

จิดาภาเป็นคนที่ทำให้สร้อยจันทร์ยิ้มและหัวเราะอย่างนี้ได้ทุกวัน สร้อยจันทร์ชอบแอบร้องไห้อยู่บ่อย ๆ ซึ่งก็มีจิดาภาที่คอยปลอบใจเธออย่างนี้ประจำ

สร้อยจันทร์มีอาการซึมเศร้าเธอต้องกินยาเป็นประจำไม่อย่างนั้นเธอก็จะร้องไห้อยู่บ่อย ๆ ซึ่งจิดาภาก็คอยดูแล

ทั้งสองอยู่บ้านหลังนี้มาด้วยกัน 3 ปีแล้ว จนเริ่มสนิทและรู้ใจกันเป็นอย่างดี