EP.1 MY DEAR [บ้านหลังใหม่กับผู้ปกครองคนใหม่]

"นี่ ปล่อยนะ ปล่อยยยย"เด็กสาวโวยวายเมื่อ ตาแก่บ้าอำนาจลากเธอมาที่มุมหนึ่งของบ้าน มาเฟียหนุ่มจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ยากจะเดา ก่อนที่ใบหน้าอันหล่อเหลาจะโน้มลงไปหาใบหน้าสวยของเด็กดื้อ สาวน้อยหลับตาปี๋

"หึ!!"

"เธอคิดผิดแล้วสาวน้อยที่คิดจะลองดีกับฉัน"เสียงเย็นกระซิบข้างๆกกหูเล็ก เด็กสาวถึงกับขนลุกกับนํ้าเสียงที่ร่างสูงได้เอื้อนเอ่ยออกมา

"อื้ออออ"ดวงตาสวยเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อสัมผัสถึงความดุดันของลิ้นร้อนที่กำลังตวัดดูดเม้มไปรอบปากและในโพรงปากเล็กของเธอ กว่าจะได้สติเธอก็เสียจูบแรกให้กับไอ้ตาแก่บ้าอำนาจและบ้ากามนี้ไปเสียแล้ว

พรึบ!!

"ตาแก่บ้ากาม นี้มันจูบแรกของฉันนะ"เด็กสาวผลักคนตัวโตออกห่างพร้อมกับแวดเสียงใส่เขาอย่างไม่พอใจ และใช้หลังมือเล็กเช็ดปากจิ้มลิ้มของตัวเองแรงๆ มาเฟียหนุ่มถึงกับขมกรามแน่นเมื่อยัยตัวเล็กทำท่าเหมือนรังเกียจจูบของเขา

"ถ้าเธอยังพูดจาหมาๆแบบนี้กับฉันอีก ปากเธอได้เปื่อยแน่"

"อะ ไอ้"

"จะลองใช่ไหม?"

ฮันน่ายังเอ่ยออกมาไม่จบ มาเฟียหนุ่มก็เอ่ยดักไว้เสียก่อน ดวงตาคู่สวยจิกมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเครียดแค้น มือเล็กกำแน่น เมื่อทำอะไรไม่ได้ หึ ได้อยากให้เธอพูดจาเพราะๆใช่ไหม จะเอาให้สยบเลยคอยดู เด็กสาวก้มหน้าลงเล็กน้อยแววตาที่เคยแข็งกร้านเมื่อสักครู่ก็อ่อนลงทันที

"นุ หนูขอโทษค่ะ"นํ้าเสียงใสๆเอ่ยออกมา ทำให้มาเฟียหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วอย่างงงงวย ยัยเด็กเจ้าเล่ห์จะมาไม้ไหนอีกล่ะ คิดว่าเขาโง่จนดูไม่ออกหรือไง

"ถ้ามาจากใจฉันจะรับไว้ แต่ถ้าแสร้งทำก็กองมันไว้ตรงนั่นแหละ"ว่าจบร่างสูงของมาเฟียหนุ่มก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้เด็กสาวยืนทำท่าฟึดฟัดเมื่อเขารู้ทัน ก็อย่างว่าเขาเป็นมาเฟียถ้าแค่นี้มองไม่ออกก็ไม่รู้จะทำยังไง ศัตรูก็มีอยู่รอบด้านใครจะเข้ามาในรูปแบบใดมีหรือเขาจะไม่รู้

วันต่อมา

ร่างเล็กของฮันน่าเดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางอิดโรย เพราะเมื่อคืนจนกว่าจะได้นอนก็เกือบตี3 เป็นเพราะตาแก่นั้นคนเดียวที่ทำให้เธอทำงานส่งอาจารย์ช้าเลยต้องนอนดึก ถึงจะเรียนบ่ายแต่เธอก็ต้องตื่นแต่เช้าอยู่ดี

"อ้าว กลับมาแล้วหรือลูก"

"สวัสดีค่ะคุณแม่"ร่างเล็กเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่พร้อมกลับหลับตาพริบด้วยความอ่อนเพลีย คุณริต้ายกมือขึ้นลูบหัวลูกสาวเบาๆ

"เรียนหนักหรือลูก"คุณริต้าเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง

"นิดหน่อยค่ะ"

"ขึ้นไปอาบนํ้าดีกว่าจ๊ะ จะได้สดชื่น"เด็กสาวพยักหน้ารับในอกอบอุ่นของผู้เป็นแม่ก่อนจะผละตัวออกแล้วเดินขึ้นไปด้านบน ส่วนคุณริต้าก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมทำอาหารมื้อเย็น

20.00 น.

เมื่อได้เวลาอาหารมื้อคํ่าแล้วฮันน่าก็รีบลงมาหลังจากได้งีบไปหลังจากอาบนํ้าเสร็จ เด็กสาวเดินเข้ามาให้ห้องอาหารที่มีทุกคนอยู่กันคบพร้อมหน้าพร้อมตา ร่างเล้กนั่งลงข้างผู้เป็นแม่ก่อนจะเอ่ยขอโทษที่ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอ

"ขอโทษนะคะ ที่ฮันน่าลงมาช้า"

"ไม่เป็นไรๆ ลุงกับตาเรย์ก็พึ่งมาเหมือนกัน"คุณลุงบาสเตียนบอก ว่าแต่เมื่อกี่คุณลุงเรียกตาแก่นั้นว่าอะไรนะ เรย์ ไงหรือ เธอนึกว่าลีโอเป็นชื่อเล่นของเขาเสียอีก แต่ชั่งเถอะเขาจะมีกี่ชื่อก็เรื่องของเขา

"ทานกันดีกว่า หลังทานข้าวเสร็จพ่อมีเรื่องสำคัญจะบอกหนู"

"เรื่องสำคัญ?"เด็กสาวทำหน้างงๆอย่างไม่เข้าใจ

"ใช่ ทานก่อนแล้วค่อยคุย"กล่าวจบทั้งหมดก็พากันไปรับประทานอาหาร

"เอาล่ะฮันน่า เรื่องที่พ่อจะบอกหนูก็คือ..."หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อย คุณวิลเลียมและทุกคนก็มานั่งรวมกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

".........."

"พ่อจะให้หนูไปอยู่กับลีโอที่ลาสเวกัส"

"ห๊ะ คุณพ่อว่ายังไงนะคะ?"เด็กสาวเงียบไปสักพัก ก่อนจะรีบเอ่ยถามผู้เป็นพ่ออีกครั้ง พร้อมกับภาวนาว่าสิ่งที่เธอได้ยินเมื่อครู่นั่นเธอฟังมันผิดเพลี้ยนไปเอง

"พ่อบอกว่า พ่อจะให้ฮันน่าไปอยู่กับพี่ลีโอที่ลาสเวกัส"

"ทำไมหนูต้องไปคะ?"ใช่ ทำไมต้องให้เธอไปอยู่ที่นั่นด้วย ลาสเวกัส เป็นเมืองที่เธอไม่คิดที่จะย้างก้าวเข้าไปเหยียบเลยในชีวิต ที่นั่นมันมีแต่พวกแก็งมาเฟีย พวกของผิดกฎหมายและการพนัน เมืองของคนบาปชัดๆ

"หนูไม่ต้องรู้เหตุผลหรอก ทำตามที่บอกก็พอ"

"ไม่ค่ะ หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั่น จนกว่าคุณพ่อจะบอกเหตุผลที่ให้หนูไปอยู่ที่นั่น"

"ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้หนูก็ต้องเดินทางแล้ว"คุณวิลเลียมเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปด้านบน คุณบาสเตียนและลีโอนาร์ทก็เช่นกัน เด็กสาวหันไปมองผู้เป็นมาดาเพื่อต้องการคำอธิบาย

"ขึ้นไปพักเถอะลูก เมื่อคืนนี้แม่จะนอนเป็นเพื่อน"