เด็กคุณเจ 05(2)

“เกิดอะไรขึ้นคะพี่จ๋าย” เสียงหวานของผู้หญิงดังขึ้น ฉันหันไปมองจึงเห็นผู้หญิงสวย ดูดี ดูเป็นลูกคุณหนูตระกูลผู้ดี

“ไม่มีอะไร แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง” จ๋ายหันไปยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นด้วยใบหน้าอ่อนโยน รอยยิ้มแบบนั้น สีหน้าแบบนั้นเขาก็เคยยิ้มให้ฉัน ฉันเคยได้รับมัน ทว่าฉันรู้ตัวดีว่าไม่สมควรได้รับจึงพังมันด้วยตัวฉันเอง

“แน่นะคะ”

“แน่สิ ปะ เราไปเลือกเสื้อผ้ากันต่อดีกว่า” เขาควงผู้หญิงคนนั้นออกไป ก่อนจะไปเขาปรายตามองฉันด้วยสายตาเย็นชา

คงต้องขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่เข้ามาพอดี ไม่อย่างนั้นเรื่องคงไม่จบ

“อาคนนั้นนิสัยไม่ดี พีพีไม่ชอบเขาแล้ว” หลังจากเข้ามานั่งในรถ พีพีก็พูดขึ้นด้วยความน้อยใจ

ฉันที่นั่งข้างลูกรีบบอก “แต่เขาก็ใจดีไม่ใช่เหรอคะ เขาช่วยพีในห้องน้ำนี่ แสดงว่าเขาก็เป็นคนดีถูกไหม”

“ก็ใช่ครับ แต่เขาว่าแม่ซี พีไม่ชอบเขา”

“เขาเข้าใจว่าแม่ไม่ดีไงครับ” ในจังหวะนั้นยัยไอที่เป็นคนขับมองผ่านกระจกหลัง มองหน้าฉันด้วยความสงสัย

“แม่ซีของพีดีที่สุด น้าไอดีที่สุด ห้ามใครมาว่า”

“ครับ ๆ แต่ว่าพีพีก็ผิดนะ ผิดตรงไหนรู้ไหม”

“พีกัดเขา” ลูกชายตอบเสียงแผ่วตามมาด้วยประโยคสะเทือนใจคนเป็นแม่อย่างฉัน “แต่เขาว่าแม่ พีปกป้องแม่ผิดเหรอครับ”

“พีพีปกป้องแม่ได้ แต่พีพีลงมือทำร้ายคนอื่นไม่ได้นะครับ การทำร้ายร่างกายคนอื่นเป็นเรื่องไม่ดี พีพีไม่ควรทำเพราะจะทำให้คนอื่นมองพีพีเป็นเด็กไม่น่ารัก”

“พียอมเป็นเด็กไม่น่ารักเพื่อปกป้องแม่”

“แม่รักพีพีนะครับ” พูดมากไปกว่านี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ลูกชายของฉันมีมุมอ่อนโยน แต่เรื่องเดียวที่เขาไม่อ่อนโยนคือเวลาที่คนมาว่าฉันกับยัยไอ ครั้งหนึ่งตอนพีพีสี่ขวบมีครูในห้องเรียนพีพีว่าฉันกับยัยไอให้พีพีได้ยิน สิ่งที่พีพีทำคือการตะโกนเสียงดัง ตอนนั้นพีพียังพูดไม่ชัดนัก เขาโมโหจนร้องสะอื้น โมโหตัวเองที่พูดสิ่งที่อยากพูดออกมาไม่ได้ จากภาพวงจรปิดที่ฉันเห็นคือเขาทุบที่อกตัวเองรัว ๆ เพื่อให้พูดสิ่งที่อยากพูดออกมา ครั้งนั้นครูคนนั้นทั้งรู้สึกผิดและอับอายในความไม่เป็นผู้ใหญ่ของตัวเอง เธอโดนเบื้องบนลงโทษ ได้ย้ายไปสอนที่อื่น

เมื่อมาถึงบ้านพีพีเข้าไปเปลี่ยนชุดและทำการบ้าน ยัยไอเดินมาหาฉันด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่รู้จักผู้ชายคนนั้นใช่ไหม คนที่ทำให้พี่รับมือไม่ได้ เขาคือใคร”

“จ๋าย”

“ไอ้ผู้ชายที่ไม่รู้อะไรเลยก็เกลียดพี่คนนั้นนี่เอง นั่นน่ะเหรอ หน้าตาเป็นแบบนี้เองสินะ”

“อืม เขากลับมาจากต่างประเทศแล้ว ไม่คิดว่าจะเจออีก” ไอรู้เรื่องที่เกิดขึ้น แต่ไม่เคยเห็นหน้าจ๋าย ไม่เคยเห็นหน้าคุณเจ

“คนโง่ ๆ แบบนั้นมีสิทธิ์อะไรมาว่าพี่วะ” ยัยไอพูดเสียงสั่น น้องสาวของฉันก็ไม่ต่างจากพีพี ทั้งคู่มักปกป้องฉัน

“ในสายตาจ๋ายพี่เป็นคนไม่ดีจริง ๆ”

“แล้วมันกับพี่มันเป็นคนดีมากหรือไง”

“เบาเสียงหน่อยไอ เดี๋ยวพีพีได้ยินจะเป็นเรื่อง”

“ก็ไอโมโหนี่ ใช้สิทธิ์อะไรมาว่าพี่สาวของไอ”

“พอแล้วน่า ไปอยู่เป็นเพื่อนพีพีไป เดี๋ยวพี่ไปหานุกเกอร์ก่อน”

“ไปหาพี่นุกเกอร์แปลว่าเมื่อคืนพี่เจอมันเหรอ นี่ใช่ไหมเรื่องที่พี่บอกว่าเคลียร์แล้ว”

“เมื่อคืนเคลียร์แล้ว แต่วันนี้พี่ไม่คิดว่าจะเจอเขาอีก ถ้าจ๋ายไม่พูดเรื่องวันนี้ออกไปก็คงดี แต่ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูพี่ชายเขาอาจจะเกิดเรื่องที่เราคาดไม่ถึง เรื่องที่คนอย่างคุณเจอยากรู้สำหรับเขาไม่ใช่เรื่องยาก”

“ไอช่วยอะไรได้ไหม” ฉันลูบที่แก้มของน้องสาวด้วยความเอ็นดู รู้ว่าน้องเป็นห่วง แต่เรื่องนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะรับมือยังไง ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดี เพราะฉันไม่อยากเกี่ยวข้องกับสองพี่น้องนั้นอีกแล้ว

“ไอยิ้มสวย ๆ ก็ช่วยพี่ได้เยอะแล้ว เดี๋ยวพี่มานะ”

“อื้ม เดี๋ยวไอไปอยู่เป็นเพื่อนหลานเอง” ยัยไอยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่พยายามยิ้มออกมาทั้งที่ไม่อยากยิ้ม ฉันส่งยิ้มให้น้องสาวแล้วจึงเดินออกจากบ้านมาหานุกเกอร์ที่บ้าน ทุกเรื่องของฉันต้องปรึกษานุกเกอร์ เพราะถ้าไม่บอกแล้วนางมารู้ทีหลังนางจะโกรธฉัน เราจึงสัญญากันว่าไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรเราทั้งคู่จะแชร์กัน