3

เกรซตื่นเช้ามาด้วยความรู้สึกมึน ๆ หลัง ๆ ที่หัวจนเธอยังไม่อยากจะตื่นเลยแต่หลังจากที่เธอลุกขึ้นนั่งทบทวนตัวเองได้ไม่นานภาพเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืนก็ค่อย ๆ รันฉากให้เธอได้ดูจนเธอเองยังแทบจะรับมันไม่ไหวเลย

"อีเกรซนะอีเกรซ! เมื่อคืนแกทำอะไรลงไปว่ะ" เกรซพูดกับตัวเองด้วยความรู้สึกสับสน เธอจำเรื่องราวทั้งหมดได้เพียงแต่เธอแค่ไม่คิดว่าพอตัวเองได้ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปแล้วจะมีความกล้ามากขนาดนี้

"ตาย ๆ ๆ ถ้าพ่อรู้พ่อต้องเสียใจมากแน่ ๆ เลยที่มีลูกสาวใจง่ายขนาดนี้...ฮือออออ"

แกร๊ก! (เสียงเปิดประตู)

เกรซสะดุ้งตกใจรีบเงยหน้าขึ้นมาดูทันทีและเมื่อเธอเห็นว่าคนที่เปิดเข้ามาคือสายลมเธอก็ตกใจมากจนค้างไปเลย

"ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำล้างหน้านะเดี๋ยวผมจะต้องรีบออกไปเรียน" สายลมพูดด้วยสีหน้าปกติจนดูเหมือนกับว่าเมื่อคืนไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย

"เดี๋ยวนะ! ไปเรียนเหรอ...นี่นายอายุเท่าไหร่อ่ะ" เกรซรีบถามสายลมด้วยสีหน้าตื่นตกใจทันที

"พี่สบายใจได้ผมปี 3 ละ...ไม่คุกแน่นอน" สายลมตอบแล้วก็ปิดประตูเดินออกไปทันทีปล่อยให้เกรซนั่งอ้าปากค้างอยู่แบบนั้นคนเดียวเพราะยังตกใจไม่หาย

"นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปว่ะเนี่ย" เกรซพูด

.

.

หลังจากเกรซออกมาจากห้องน้ำเขาก็เจอเสื้อผ้าที่สายลมวางเตรียมไว้ให้บนเตียงซึ่งมันก็คือชุดลำลองของสายลมเองนั่นแหละเพราะชุดของเกรซมันยังไม่ได้ซัก

"จะว่าไปเด็กนี่ก็เทคแคร์คนอื่นดีเหมือนกันนะ" เกรซพูด เธอหยิบเสื้อผ้าที่สายลมเตรียมไว้ให้ขึ้นมาใส่จากนั้นก็เดินออกจากห้องนานไปหาสายลมที่นั่งรออยู่

"เสร็จแล้วเหรอ" สายลมถาม

"อืม" เกรซตอบ เธอยังคงรู้สึกเกร็ง ๆ และทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง

"เสื้อผ้าพี่อยู่ในถุงนั้นอ่ะ" สายลมพูดแล้วชี้ไปที่ถุงกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ

"แต่ว่ามันยังไม่ได้ซักนะ"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเอากลับไปซักเอง ขอบคุณสำหรับเสื้อผ้าแล้วก็...เรื่อง...เมื่อคืนนะ" เกรซตอบ สายลมมองจ้องเกรซโดยไม่พูดอะไรสักคำจนเกรซต้องหลบตาเขา

"ที่นายไม่ปล่อยฉันทิ้งไว้ที่ร้านคนเดียว" เกรซพูด

"อ๋อ" สายลมตอบ

"งั้นเดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ" เกรซพูดแล้วรีบเดินไปหยิบถุงเสื้อผ้าบนโต๊ะเตรียมจะหนีแต่ก็ถูกสายลมเรียกไว้ซะก่อน

"เดี๋ยว!" เสียงเข้ม ๆ ของสายลมทำเอาเกรซก้าวขาไม่ออกเลย เกรซค่อย ๆ หันกลับมาหาสายลมช้า ๆ และเห็นว่าเขากำลังลุกเดินมาหาเธอพอดี

"เดี๋ยวผมไปส่ง" สายลมพูด

"ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้" เกรซตอบ

"ผมจะไปส่ง" สายลมพูดย้ำอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง

"ไม่เป็นไรจริง ๆ ฉันเรียกรถกลับเองได้นายรีบไปเรียกเถอะ" เกรซตอบ

"กระเป๋ากับโทรศัพท์พี่ยังอยู่บนรถผมถ้าพี่จะไปด้วยก็รีบตามมา" สายลมพูดแล้วก็เดินผ่านเกรซไปเลย

"เฮอะ! เอาไงดีว่ะเนี่ย" เกรซพูดออกมาอย่างงง ๆ เพราะเธอไม่เข้าใจว่าทำไมสายลมยังอยากจะสุงสิงกับเธออีกทั้ง ๆ ที่เรื่องเมื่อคืนมันก็จบไปแล้ว

"อย่าช้าล่ะเดี๋ยวผมไปเรียนสาย" สายลมพูดตามหลังเพราะเห็นว่าเกรซยังเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมตามเขามาสักทีส่วนเกรซก็ไม่มีทางเลือกเธอจึงต้องยอมไปกับเขาแต่โดยดี

"เดี๋ยวนายเอากระเป๋ากับโทรศัพท์มาให้ฉันแล้วเราก็แยกกันตรงนี้เลย" เกรซพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าสายลมกำลังจะกดรีโมทปลดล็อครถทำให้สายลมชะงักแล้วหันกลับมาหาเธอทันที

"อุ้ย!" เกรซอุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะเธอเกือบจะเดินชนเขาอยู่แล้ว

"มีอะไร" เกรซถาม

"ขึ้นรถแล้วคาดเข็มขัดดี ๆ ล่ะ" สายลมตอบ

"นี่นายฟังไม่เข้าใจเหรอ ฉันบอกว่าเดี๋ยวฉันกลับเองไง" เกรซพูด

"พี่นั่นแหละฟังไม่เข้าใจเหรอ ผมก็บอกอยู่ว่าจะไปส่ง" สายลมตอบจากนั้นเขาก็กดรีโมทปลดล็อครถทันที

"ขึ้นรถครับ" สายลมพูดแต่เกรซก็ยังเอาแต่ยืนจ้องหน้าสายลมอยู่แบบนั้น

"ขึ้นรถ" สายลมพูดย้ำอีกครั้งพร้อมกับมองตาเกรซอย่างไม่ยอมเช่นกัน

"เฮ่อ" เกรซถอนหายใจออกมาเสียงดังเพื่อแสดงถึงความไม่พอใจของเธอแต่สายลมก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลยแม้แต่น้อยและเมื่อสายลมเห็นว่าแววตาของเกรซดูอ่อนลงเขาก็เกินไปขึ้นรถทันทีจากนั้นเกรซก็เดินตามไปขึ้นรถอย่างไม่เต็มใจ

"คอนโดพี่อยู่ที่ไหน" สายลมถาม

"รังสิต" เกรซตอบ

"โอเค คาดเข็มขัดด้วย" สายลมพูด

ตลอดทางทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันเลยแต่สายลมก็แอบสังเกตอยู่ตลอดว่าเกรซแอบเหล่ตามองเขาบ่อยมาก

"พี่มีอะไรจะถามผมหรือเปล่า" สายลมพูดขึ้นมาทำเอาเกรซตกใจเลยที่ถูกจับได้

"เปล่าหนิ" เกรซตอบแล้วแสร้งหันหน้าออกไปมองวิวด้านนอก

"งั้นพี่แอบมองผมทำไมตลอดทางเลย" สายลมพูด

"ฉันแค่อยากรู้อ่ะว่านายจะไปส่งฉันทำไมอีก เรื่องคืนฉันก็ไม่ได้ติดใจอะไรอยู่แล้วทำไมนายต้องมาดูแลฉันขนาดนี้ด้วย" เกรซถาม

"ผมก็ไม่ได้ทำไปเพราะคิดว่าพี่จะคิดใจเอาความอะไรผม" สายลมตอบแล้วหันหน้ามาสบตากับเกรซ

"เพราะเมื่อคืนพี่ดูจะพอใจมากเลย" สายลมตอบแล้วหันกลับไปแต่เกรซที่ได้ยินแบบนั้นกับรู้สึกอายจนแทบอยากกระโดดออกจากรถ

"ถะ ถ้างั้นก็ควรจบแล้วป่ะ One night stand อ่ะเข้าใจป่ะ วิน ๆ กันทั้งสองฝ่ายเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปไม่มีอะไรผูกมัดกัน" เกรซพูด

"วิน ๆ เหรอ? พี่กล้าพูดนะว่าวิน ๆ อ่ะเมื่อคืนพี่ทำผมไว้แสบมากเลยรู้ตัวไหม" สายลมพูด เกรซหน้าแดงขึ้นมาทันทีด้วยความเขินเพราะเธอรู้ตัวดีว่าตัวเองไปทำอะไรไหวแต่แค่ไม่คิดว่าสายลมจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้โดยไม่รู้สึกอะไร

"จำได้สินะ" สายลมถาม

"ก็ฉันเมานายจะมาถือสาอะไรกับฉัน" เกรซตอบ

"เฮ้ย ๆ เลี้ยวเข้านี่แหละถึงแล้ว" เกรซพูดแล้วชี้บอกทางให้สายลม

"ขอบใจมากนะ" เกรซกำลังจะเปิดประตูลงรถแต่อยู่ดี ๆ สายลมก็กดล็อครถซะอย่างงั้น

"อะไรอีกเนี่ย" เกรซหันมาถามด้วยสีหน้าไม่พอใจสายลมเลยเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของเกรซออกมายื่นให้เธอแต่พอเธอจะรับเขาก็กลับดึงมันกลับมาอีกจนเกรซต้องหันไปมองค้อนใส่เขาพร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง

"ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นกับนายหรอกนะ" เกรซพูด

"ผมก็ไม่ได้เล่นสักหน่อย" สายลมตอบ ทั้งคู่มองตากันอีกครั้งอย่างไม่มีใครยอมใครจนกระทั่งสายลมยกโทรศัพท์ของเกรซขึ้นมาสแกนหน้าปลดล็อค

"เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ" เกรซตกใจรีบยื่นมือไปแย่งโทรศัพท์ของตัวเองคืนมาแต่สายลมก็ไม่ยอม

"นี่มันของส่วนตัวฉันนะ" เกรซพยายามออกแรงมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าสายลมกำลังทำอะไรบางอย่างกับโทรศัพท์ขิงเธอแต่ว่าสายลมก็ไม่ยอมให้เธอแย่งคืนไปง่าย ๆ เขาทั้งดันทั้งบิดตัวหนีเธอจนในเวลาต่อมาไม่ถึง 1 นาทีเสียงโทรศัพท์ของสายลมก็ดังขึ้นทำให้ความชุลมุนวุ่นวายเมื่ิอกี้หายไปทั้งที สายลมหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาโชว์ให้เกรซดู

"ผมมีเบอร์พี่แล้วนะ" สายลมพูด เกรซมองเขาอย่างไม่เข้าใจก่อนที่จะรีบดึงโทรศัพท์ของตัวเองกลับมาซึ่งครั้งนี้สายลมก็ยอมปล่อยให้เธอเอาไปง่าย ๆ เลย

"นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่อ่ะ" เกรซถามออกไปตรง ๆ ด้วยสีหน้าซีเรียส

"ผมต้องการจีบพี่" สายลมตอบ

"ฮะ! จีบฉัน? จีบฉันทำไม" เกรซตกใจกับคำตอบของสายลมมากจนเธอแสดงสีหน้าไม่ถูกเลย

"ก็ชอบ สนใจ อยากรู้จักเลยจีบแค่นั้นเอง" สายลมตอบ

"ชอบฉัน? ชอบได้ไงพวกเราเพิ่งเจอกันครั้งเดียวแถมยังไม่รู้จักอะไรกันเลยด้วย" เกรซพูด

"ผมชื่อสายลม ชื่อจริงปวินท์ กีรติแก้วอมร อายุ 22 มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อสายฟ้า ปรมะ กีรติแก้วอมร ผมเป็นลูกชายของคุณเปรมชัยและคุณหญิงพรชิตาปัจจุบันผมเรียนอยู่สาขาบริหารธุรกิจปี 3 ผมเที่ยวบ้าง ดื่มบ้างแต่ไม่สูบบุหรี่และที่สำคัญตอนนี้ผมโสดมาเกือบปีแล้วพี่สบายใจได้" สายลมตอบ

"ฮะ~" เกรซอุทานออกมาเบา ๆ ด้วยสีหน้างง ๆ

"ทีนี่พี่ก็รู้จักผมแล้วเนอะ" สายลมพูด

"ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องของนายซะหน่อยอีกอย่างนายน่ะเด็กเกินไปไม่ใช่สเปคฉันหรอก" เกรซตอบ

"เด็กแล้วไง เด็กก็รักเป็นไหมพี่" สายลมพูด

"ก็รู้แต่ว่าฉันไม่ได้ชอบเด็กไงเข้าใจป่ะ" เกรซตอบ

"ไม่ลองเปิดใจแช้วจะรู้ได้ไงว่าไม่ชอบ พี่อ่ะไม่ได้มีตัวเลือกเยอะแล้วนะ" สายลมพูด

"นี่! ว่าฉันแก่เหรอ" เกรซหันไปถามด้วยความไม่พอใจ

"เปล่า~ เอาว่าผมพี่จะชอบผมไหมก็เรื่องของพี่แต่ผมไม่ยอมแพ้แน่ ผมมีเบอร์พี่แล้วคอนโดพี่ผมก็รู้จักแล้วและถ้าพี่หนีหน้าผมล่ะก็พี่เจอดีแน่" สายลมพูด

"นี่นายขู่ฉันเหรอ" เกรซถามอย่างไม่กลัว

"ผมไม่ได้ขู่แต่แค่อยากบอกพี่ไว้เฉย ๆ ว่าตั้งแต่ผมเกิดมายังไม่เคยมีสิ่งไหนที่ผมอยากได้แล้วยังไม่ได้เลยสักครั้ง" สายลมตอบ

"มันก็เรื่องของนาย...ฉันจะลงเปิดประตู!" เกรซพูด

"พี่ก็ลงไปสิ" สายลมตอบ

"เปิดไม่เป็นโว้ย" เกรซพูดออกมาเสียงดังด้วยความหงุดหงิดเพราะไม่รู้ว่าต้องเปิดประตูลงจากรถตรงไหนจนสายลมแอบหลุดขำออกมาด้วยความเอ็นดูแต่เมื่อเจอสายตามองแรงจากเกรซไปก็หยุดทันที

"รถอะไรก็ไม่รู้แพงก็แพง แคบก็แคบแถมที่เปิดยากเปิดเย็นอีก" เกรซพูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญเพื่อกลบเกลื่อนความอายของตัวเองจากนั้นสายลมก็ช่วยเปิดประตูให้เธอลงจากรถซึ่งเธอก็รีบลงทันทีด้วยท่าทางฟึดฟัด

"รับสายผมด้วยนะ" สายลมลดกระจกลงมาตะโกนบอกเกรซก่อนที่เธอจะเดินหายไปซึ่งเธอก็ไม่ได้ตอบอะไรแถมยังเร่งฝีเท้าหนีเขาไปอีก

"ไอ้เด็กบ้านี่!"

หลังจากเห็นว่าเกรซเดินหายเข้าไปในตึกแล้วสายลมก็รีบขับรถกลับไปเรียนทันที

11:30 น.

"มึงกินอะไรว่ะไอ้ลม" เป้ถาม

"ราดหน้าก็ได้" สายลมตอบ

"มึงอ่ะกิ๊ก" เป้ถาม

"ไม่รู้เลยว่ะเดี๋ยวกูไปเลือกเองดีกว่า" กิ๊กตอบ

"เออ" เป้ตอบ

"โจ้ มึงกับไอ้ลมนั่งเฝ้าของนะเดี๋ยวก็กับไอ้เป้ไปซื้อข้าวกับน้ำมาให้" กิ๊กพูด

"อื้มได้ กูกำลังขี้เกียจอยู่พอดีเลย" โจ้ตอบ

"จ้าเดี๋ยวแม่รีบไปรีบมานะลูก" กิ๊กพูด

"ครับ งั้นเชิญแม่รีบไปเลยนะครับเพราะกูจะนอนแล้ว" โจ้ตอบแล้วฟุบตัวลงนอนที่โต๊ะทันที

"แม่งผู้ชายประสาอะไรว่ะให้กูบริการให้ตลอดเลย" กิ๊กพูดแล้วเดินออกไปพร้อมกับเป้

"เมื่อกี้มึงอาสาเองไม่ใช่หรือไง" เป้ตอบ

สายลมมาพักทานข้าวกับเพื่อน ๆ ของเขาตามปกติซึ่งในระหว่างที่รอเพื่อนไปซื้อข้าวให้อยู่เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเกรซทันที

ตืด ตืด ตืด

รอสายอยู่สักพักเกรซก็รับสายแล้วพูดกับมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

"ฮัลโหล" เกรซพูด

"พี่นอนอยู่เหรอครับ" สายลมถาม

"อืม มีไรอ่ะ" เกรซพูด

"เปล่าครับแค่อยากโทรหาเฉย ๆ" สายลมตอบ

"งั้นแค่นี้นะจะนอน" เกรซตอบ

"เดี๋ยวครับ" สายลมพูด

"อะไรอีก" เกรซถาม

"วันนี้พี่ไม่ได้ทำงานเหรอครับ" สายลมถาม

"ไม่ วันหยุด" เกรซตอบ

"งั้น 5 โมงผมไปรับพี่ที่คอนโดนะ ไปกินข้าวกัน" สายลมพูด

"ไม่ไป" เกรซตอบ

"นะ นะครับ น้าาาา" สายลมพยายามอ้อนเกรซ

"ไม่ไปโว้ย" เกรซตอบ

"ถ้าพี่ไม่ไปกับผมพรุ่งนี้ผมจะไปดักรอพี่ที่ทำงานจริง ๆ ด้วย" สายลมพูด

"นี่นายจะบ้าเหรอ!" เกรซตอบ

"ผมรู้นะว่าพี่ทำงานอยู่ที่ไหนอ่ะแต่ถ้าพี่ไม่เชื่อก็ลองดูได้นะครับ" สายลมพูด เกรซเงียบไปแป๊ปนึงทำให้สายลมลุ้นอย่างมาก

"เออ ไปก็ไป" คำตอบของเกรซทำให้สายลมยิ้มออกมาทันที

"แล้วเจอกันครับ" สายลมพูดจบเกรซก็ตัดสายเขาไป

"คุยกับใครว่ะ" โจ้เงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความสงสัยเพราะเขาเองก็แอบฟังมานานแล้วเหมือนกัน

"ไม่บอก" สายลมตอบ

"เอ้า...แหนะ! ไอ้ลม~เดี๋ยวนี้มึงมีความรักเหรอว่ะ" โจ้รีบแซวทันทีเมื่อเห็นว่าสายลมมีท่าทางแปลกไป

"ใครว่ะทำไมไม่เห็นบอกให้เพื่อนรู้จักเลย" โจ้พูด

"ก็มันยังไม่มีอะไร" สายลมตอบ

"เมื่อกี้กูได้ยินมึงเรียกพี่อยู่นะ พี่คนไหนว่ะ" โจ้ถามแต่สายลมไม่ตอบแถมยังทำลอยหน้าลอยตาให้เขาอีก

"พี่ดาวเดือนเศรษศาสตร์...พี่ฟ้าเดือนวิศวะ...พี่กุ๊บกิ๊บโยธา...ไม่ใช่อีก อืมมมม....พี่...พี่" โจ้พยายามทายไปเรื่อย ๆ เผื่อว่าจะถูกสักคนนึงแต่สายลมก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับ

"มึงพอเลย ไม่ใช่ใครทั้งนั้นแหละคนเนี่ยมึงไม่รู้จักหรอก" สายลมตอบ

"โห่อะไรว่ะ กั๊กเพื่อนเหรอ" โจ้ถาม

"คุยอะไรกันว่ะ" กิ๊กที่เดินมาแล้วเห็นว่าโจ้กำลังงอแงพูดอะไรบางอย่างกับสายลมอยู่ก็ถามทันทีด้วยความสงสัย

"ไม่มีอะไร" สายลมตอบ

"ก็ไอ้ลมอ่ะดิ...โอ๊ย!" โจ้กำลังจะอธิบายให้กิ๊กฟังแต่ถูดสายลมเหยียบเท้าเอาไว้ก่อนจึงทำให้เขาหยุดทันที

"มึงเป็นไรว่ะไอ้โจ้" เป้ถามเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนดูไม่ดีเท่าไหร่

"เปล่า ไม่มีอะไร" โจ้กัดฟันตอบแล้วหันมามองค้อนใส่สายลม

"อ่ะ ๆ กินข้าวพวกกูซื้อมาให้แล้ว" กิ๊กพูด

"มึงจำไว้เลยนะ" โจ้ยื่นหน้าไปกระซิบกับสายลมเบา ๆ แต่สายลมก็ไม่ได้สนใจอะไรจึงเลือกที่จะทานอาหารต่อแล้วปล่อยให้โจ้รู้สึกค้างคาไปคนเดียว