ตอนที่ 5 เพื่อนเที่ยวชั่วคราว

ตอนที่ 5

เพื่อนเที่ยวชั่วคราว

และสุดท้าย คำที่เขาบอกว่าตัวเองเซ็กส์จัดนั้นเธอก็เชื่อแล้วว่าเขาพูดจริง เพราะหลังจากนั้นชายหนุ่มก็จัดให้อีกชุดใหญ่ไฟกะพริบตั้งแต่ห้าทุ่มครึ่งเห็นจะได้ เขาพาเธอนอนบนเตียง เดินไประเบียง แถมพาเข้าไปอาบน้ำแล้วจัดอีกสองรอบกว่าจะได้นอนก็เกือบตีสี่ แต่เป็นการจัดชุดใหญ่ที่เธอเองก็เต็มใจ

กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ ลอยมาก่อนเจ้าตัวจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ทำให้เยลลี่นั้นต้องลืมตาตื่นก่อนจะขมวดคิ้วนิด ๆ กับภาพตรงหน้า ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียงฝั่งของเขา กำลังเช็ดผมไปพลางเลือกเสื้อจากเป้ไปพลางด้วยท่าทีสบาย ๆ ราวกับว่าในห้องนี้มีเพียงแค่เขา

หญิงสาวจ้องมองความขาวจากร่างกายคนตรงหน้า ในหัวก็พลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืน เธอจ้องมองเขานิ่ง ๆ และเหมือนว่ากั๋วซุนเองก็จะรู้ว่าถูกจับจ้อง เขาหันมามองหน้าเธอก็จะเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

เธอเบือนหน้าหนีเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหัวเบา ๆ เพื่อไล่ภาพน่าอับอายนั้นให้พ้น ก่อนจะยันตัวเพื่อลุกขึ้น สองเท้าเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่แขวนไว้ในตู้แล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้น้ำเย็นไหลผ่านผิวกายช้า ๆ ราวกับว่ามันจะชโลมล้างความฟุ้งซ่านออกไป

ผ่านไปเพียงยี่สิบนาทีสองเท้าได้ก้าวออกมาหลังจากที่เธอนั้นแต่งตัวเสร็จ ชุดของเธอวันนี้นั้นเรียบง่าย กางเกงยีนขาสั้นสีขาวกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีชมพูอ่อนที่พับแขนขึ้นเล็กน้อย เธอเดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางแล้วหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่ใหม่เอี่ยมมาวางไว้ไม่ไกล พร้อมกับหยิบหมวกสานใบใหญ่มาวางไว้ข้าง ๆ เป็นการเตรียมพร้อม

สองเท้าเดินไปหยุดที่หน้ากระจกบานใหญ่ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางใบเล็กออกมาแต่งหน้าบาง ๆ

ครืด~ ครืด~

เธอเหลือบสายตาไปมองบนหน้าจอมือถือ ที่มีเบอร์แปลกกำลังโทรเข้ามา เมื่อดูดี ๆ ก็พบว่าเบอร์ที่โทรมานั้นเป็นการโทรเข้ามาที่ซิมโรมมิ่งจากไทย

เยลลี่นิ้วเลื่อนไปรับสายก่อนจะกดเปิดเสียงที่เบาที่สุดแล้วแต่งหน้าต่อ

“สวัสดีค่ะ” มือเล็กสะบัดแปรงปัดแก้มอย่างชำนาญ ก่อนจะเหลือบไปมองที่หน้าจอเล็กน้อย แต่เสียงจากปลายสายนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด

‘ที่รักครับ~ ผมขอโทษนะที่วันนั้นพูดไปแบบไม่คิด คืนนี้ผมไปหาได้ไหม..เรามาเริ่มต้นใหม่กันดีไหมครับ’  สิ้นสุดเสียงจากปลายสายทำให้เธอรู้สึกเหมือนคนที่ทำตัวไม่ถูก ไม่ใช่เพราะรู้สึกดีหรืออยากกลับไป แต่..

“ประทานโทษนะคะ พอดีไม่ชอบเก็บของที่ตกพื้นมากิน เลิกยุ่งกับฉันเถอะค่ะ” เธอตอบไปด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบก่อนจะตัดบทแล้วกดวางสาย

แต่เหมือนว่าปลายสายจะไม่เข้าใจ เพราะเธอนั่งแต่งหน้าต่อไปได้ไม่ถึงนาที มือถือก็ดังขึ้นอีก เธอปรายตามองอย่างไม่ใส่ใจจนสายตัดไป เดิมทีก็คิดว่าน่าจะเลิกยุ่งไปแล้ว แต่เพียงสายตัดไม่ถึงสองวินาทีก็ดังขึ้นอีกจนความอดทนที่มีเริ่มหมดลง

เยลลี่พ่นลมหายใจแรง ๆ แล้วหันไปมองกั๋วซุนที่ตอนนี้แต่งตัวเรียบร้อย เขาสะพายกล้องแบรนด์หรูเอาไว้ดูก็รู้ว่าพร้อมจะออกไปเที่ยวเต็มที่

“ช่วยอะไรหน่อยสิ” เธอหันไปยื่นโทรศัพท์ของตนเองให้เขาโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

กั๋วซุนขมวดคิ้วแล้วจ้องมองมือถือนั้นนิ่ง ๆ เขาไม่ได้รับมา แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธก่อนจะยกมุมปากยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเดินเข้ามาหาเธอจนใบหน้าห่างกันเพียงคืบ

“ผมแสดงเป็นแฟนคุณได้นะ” เขาว่าเสียงเบาแต่ดวงตานั้นเป็นประกายอย่างคนที่มีแผนอะไรในใจ

“แต่ว่า.. ของแบบนี้มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร” เยลลี่เลิกคิ้วแล้วถามอย่างไม่ได้สนใจนัก

“ไปเที่ยวกับผมหนึ่งวัน พอดีผมอยากได้นางแบบพอดี ถ้าคุณตกลงผมก็ดีล” สิ้นสุดคำพูดของเขาเยลลี่ก็พยักหน้าเป็นเชิงตกลง ไม่ได้มีท่าทีลังเลอะไรเลยสักนิด เธอยื่นมือถือที่ยังมีสายเรียกเข้ามาอย่างต่อเนื่องให้อีกครั้ง แล้วก็หมุนตัวกลับไปจัดการกับการแต่งหน้าในกระจกต่อ

“ง่ายดี” กั๋วซุนมองเธอแวบหนึ่งหลังจากหยิบมือถือนั้นมา เขากดรับสายแล้วเดินออกไปทางระเบียง

เสียงคลื่นซัดเบา ๆ ผสมกับเสียงปลายสายที่เธอไม่ได้สนใจฟังเท่าไรนัก ใช้เวลาไม่นานก็แต่งหน้าเสร็จ เธอหยิบหมวกใบใหญ่ที่เตรียมไว้มาสวม

ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่กั๋วซุนเดินกลับเข้าห้องมาพอดี ทั้งสองสบตากันแวบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะยิ้มมุมปาก

“ไปกันเถอะ”

ทั้งสองลงมายังหน้าล็อบบี้โรงแรม แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องลอดเงาใบไม้ทำให้อากาศวันนี้ปลอดโปร่งไม่น้อย พวกเขาเดินไปยังบูธเช่ารถที่พนักงานโรงแรมจัดการเอาไว้ให้ เธอยืนรอข้าง ๆ ขณะที่กั๋วซุนกำลังคุยกับพนักงานด้วยภาษาจีนอย่างคล่องแคล่ว ก็แน่ละเขาเป็นคนจีนนี่นา

และไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็เดินถือกุญแจรถกลับมาหาเธอ พร้อมรอยยิ้มแบบผู้ชายที่ดูดีไปหมดทุกมุม

“ได้รถแล้วไปกันเถอะ” เขาโยนกุญแจหมุนเล่นในมือ ก่อนจะพาเธอไปยังรถที่เช่ามา

บนรถSUVสีขาวสะอาดตาที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ กั๋วซุนขับมันอย่างใจเย็นและนิ่มมาก โดยมีเยลลี่ที่นั่งไขว่ห้างเบาะข้าง ๆ เล่นมือถืออยู่

“เธอปักหมุดที่จิ่วซีให้หน่อย” เขาเหลือบสายตามองเธอเล็กน้อยพร้อมพยักหน้าไปที่GPSหน้ารถ

“อ่า.. ได้” เธอหันไปสนใจกับเครื่องนั้นแล้วพิมพ์ปลายทางอย่างว่าง่าย จนบนหน้าจอปรากฏเส้นทางขึ้นมา

“ไกลเหมือนกันนะ ทำไมต้องที่นี่เหรอ”  ถึงแม้เธอจะถามแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าไม่อยากไปหรืออะไร

“ที่นั่นมีบ่อน้ำพุร้อนที่อยู่กลางหุบเขา.. คนบอกว่าดี เหมาะกับการพักผ่อน” เขาตอบออกมาเรียบ ๆ สายตาเหลือบมองเส้นทางสลับGPSเป็นระยะ

“งั้นเหรอ.. ก็ดี”