ตอนที่ 1 คนแปลกหน้า

ตอนที่ 1

คนแปลกหน้า

ณ สนามบินเซี่ยเหมิน

เสียงล้อกระเป๋าลากขีดผ่านพื้นกระเบื้อง เยลลี่สวมแว่นดำปิดบังดวงตาบวมเป่งจากการร้องไห้สิบชั่วโมงรวดบนเครื่องบิน เธอเดินเนิบช้าเหมือนคนที่วิญญาณไม่เต็มร่าง มาพร้อมกระเป๋าเดินทางไซซ์ใหญ่ที่ลากตามหลังคล้ายชีวิตที่ไม่เหลืออะไรให้ดึงรั้งอีกต่อไป

‘ผู้หญิงแบบเธอมันก็มีดีแค่เซ็กส์กับหน้าตานั่นแหละ แต่จะให้ไฮโซแบบผมไปเอาผู้หญิงบ้านนอกแบบเธอมาทำเมีย ผมบอกตรง ๆ ว่าผมอายว่ะ’

นี่คือคำพูดสุดท้ายที่หลุดออกมาจากผู้ชายที่เธอคิดมาตลอดว่าเป็นทั้งแฟน คนรัก และว่าที่สามีในอนาคต ทุกอย่างพังทลายในพริบตา

‘เออ! งั้นก็เลิกกันไปเลย’

‘เยลลี่! เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงมาบอกให้เลิก.. เราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำจะเลิกได้ยังไง’

‘ไอ้คนเฮงซวยเอ๊ย!!’

หลังจากเมื่อคืนที่เธอตัดขาดความสัมพันธ์กับไอ้ไฮโซคนนั้น ก็เข้าแอปพลิเคชันจองเที่ยวบินแบบที่ไม่ดูวันเวลาทันที แค่รู้สึกอยากหนีไปให้ไกลที่สุดแบบที่ที่บัตรเครดิตจะเอื้ออำนวย หนีจากชีวิตห่วยแตกที่เธอเสียเวลาไปถึงครึ่งปี!

หลังจากที่แท็กซี่พาเธอฝ่าค่ำคืนที่คึกคักของผู้คน แต่สำหรับเธอมันกลับรู้สึกว่างเปล่า จนมาถึงโรงแรมบูติกเล็กๆ ริมถนนสายประวัติศาสตร์ เสียงรถมากมายหายไปทิ้งไว้เพียงแค่ความเงียบและแสงไฟโทนอุ่น

หญิงสาวลากกระเป๋าเข้าไปในล็อบบี้ช้า ๆ เสียงล้อกระทบพื้นหินอ่อนดังเป็นระยะ หัวใจเต้นช้าลงทุกขณะพร้อมความรู้สึกที่ว่างเปล่า

สองเท้าเดินมาจนถึงล็อบบี้ ในตอนที่กำลังจะหยิบพาสปอร์ตและบุ๊คกิ้งแบบโปรโมชันจากกระเป๋าข้าง พัดลมขนาดใหญ่จากมุมไหนสักมุมได้พัดเบา ๆ ผ่านหลังใบหู และมีเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นด้านหลังเป็นภาษาต่างประเทศ

“คุณทำพาสปอร์ตตก” เยลลี่ชะงักแล้วหันไปมองทางต้นเสียง ก็พบว่าเป็นชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีครีม กางเกงสแล็คสีเข้ม ดวงตาเรียวคมใต้คิ้วเข้มเหมือนรูปปั้นแกะสลักแบบจีนยุคศตวรรษที่สิบเก้า เขายื่นสมุดพาสปอร์ตในมือมาให้เธอ พลางเอียงคอเล็กน้อยเหมือนสงสัยว่าเธอจะรับไหม กลิ่นน้ำหอมแนวไม้จางๆ ลอยมากระทบจมูก ทำให้เธอรู้สึกเหมือนลืมหายใจไปชั่วขณะ

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับพาสปอร์ตกลับมาด้วยเสียงแหบพร่า เธอไม่ได้มองเขานานนัก แค่ก้มหน้านิด ๆ แล้วรีบเดินผ่านไปราวกับกลัวว่าจะทำเรื่องงี่เง่าอะไรขึ้นมาอีก

‘ไม่ใช่เวลาแล้วเยลลี่.. ถึงเขาจะหล่อขนาดนั้นก็เถอะ’

เธอบอกตัวเองขณะเดินไปยังแผนกต้อนรับ ลงชื่อ เช็กอิน และรับคีย์การ์ดพร้อมหมายเลขห้อง1019 ที่มีชื่อข้างล่างกำกับไว้ว่า: Partner – Guo Xun

“ขอโทษนะคะ พาร์ทเนอร์นี่หมายความว่ายังไงเหรอคะ” สารภาพตามตรงว่าในตอนที่เธอกดจองห้องพัก ตอนนั้นเห็นเพียงแค่เป็นโปรโมชั่นพิเศษจึงกดจองเข้ามาโดยไม่ได้อ่านรายละเอียดเลยสักตัว

“โปรโมชั่นที่ลูกค้ากดจองเข้ามา เป็นการสุ่มพาร์ทเนอร์ค่ะ”เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็พอเข้าใจได้ ก่อนจะมองชื่อบนคีย์การ์ดนั้นอีกครั้ง

‘ชื่อผู้หญิงหรือเปล่านะ.. กั๋วซุน ฟังดูเหมือนชื่อดีไซเนอร์แบรนด์จีนเลย’

เยลลี่พ่นลมหายใจอย่างหมดแรง จะยังไงก็เถอะ อย่างน้อยคืนนี้ก็ได้ทิ้งตัวนอนบนเตียงจริง ๆ ไม่ใช่เบาะเครื่องบินสี่สิบห้านิ้วนั่นแหละนะ

เธอลากกระเป๋าขึ้นลิฟต์ กดชั้น 10 พอลิฟต์เปิดออก เสียงล้อลากกระเป๋าก็เริ่มขึ้นอีกครั้งในโถงที่เงียบสนิท สองเท้าเดินผ่านห้อง 1017.. 1018.. จนเมื่อมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้อง1019

แต่ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปแตะคีย์การ์ด ก็มีเสียงล้อกระเป๋าดังมาจากทางซ้าย และเมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตครีมคนเดิม เดินมาหยุดยืนข้างเธอพอดีในมือเขาก็ถือคีย์การ์ดใบหนึ่ง เยลลี่หรี่ตาลงอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะยื่นคีย์การ์ดของตัวเองให้เขาดูชัด ๆ

“ขอโทษค่ะ ห้องนี้ของฉัน”

ชายคนนั้นเลิกคิ้วนิดหนึ่ง ก่อนจะหยิบคีย์การ์ดของตัวเองขึ้นมาชูให้ดูเช่นกัน เขายิ้มมุมปากบาง ๆ และพูดเบา ๆ

“ขอโทษครับ ห้องนี้ก็ของผมเช่นกัน” หญิงสาวนิ่งไปสามวินาที ก่อนจะเปิดกระเป๋าสะพายหยิบมือถือออกมาเช็กชื่อพาร์ทเนอร์อีกครั้ง

‘Guo Xun’

ไม่ใช่ชื่อแบรนด์ ไม่ใช่ชื่อผู้หญิงแต่เขาคือผู้ชาย! แถมเป็นไอ้หน้าหล่อหน้าคมที่ช่วยเก็บพาสปอร์ตให้เธอเมื่อครู่อีกด้วย และดูเหมือนว่าคืนนี้เขาจะต้องนอนห้องเดียวกับเธออีกต่างหาก

“เวรกรรมอะไรวะเนี่ย” เธอพึมพำเบา ๆ ในลำคอ แต่ดูเหมือนว่าเขาน่าจะได้ยิน ชายที่ชื่อกั๋วซุนยิ้มให้เล็กน้อย

“ถ้าคุณไม่โอเค ผมหลับบนโซฟาก็ได้.. ถ้ามีโซฟาอะนะ”  เยลลี่ถอนหายใจก่อนจะรูดคีย์การ์ดเสียบประตู

ติ๊ด

“ก็แค่ผู้ชายคนเดียว.. นายก็จ่ายเงินมาเหมือนกันงั้นก็ช่างมันเถอะ”