ตอนที่ 4 เหยื่อติดกับ

ตอนที่ 4

เหยื่อติดกับ

ไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว ราชันย์งับลงบนริมฝีปากล่างของเธอแรง ๆ ทำให้ขวัญข้าวสะดุ้งเฮือก รู้สึกถึงความเจ็บจี๊ดพร้อมรสคาวจาง ๆ ของเลือดที่ซึมออกมา แต่แทนที่จะพอราชันย์กลับตวัดลิ้นเลียมันช้า ๆ

“อึก!”

ขวัญข้าวพยายามหันหน้าหนี แต่ราชันย์ตามติดราวกับนักล่าที่ต้อนเหยื่อจนมุม มือใหญ่บีบสะโพกเธอแน่นก่อนจะกดร่างเธอเข้าหาตัวเองจนไม่มีช่องว่างให้หลบหนี

"หนีสิข้าว หนีไปไหนอีกดีล่ะ"

เสียงเขาแหบพร่าราวกับกำลังอดกลั้นบางอย่าง

ร่างกายเธอสั่นระริกหัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกจากอก และสิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเธอรู้ตัวว่าตอนนี้เธอเริ่มไม่มีแรงจะหนีอีกต่อไป

"หึ! ก็แค่ทำเป็นเล่นตัว"

ราชันย์เอ่ยเสียงต่ำมองเธอด้วยแววตาเหยียดหยัน เต็มไปด้วยความมั่นใจว่าเธอไม่มีทางเป็นสาวไร้เดียงสา

"คนอย่างข้าวคงผ่านมานับไม่ถ้วนแล้วล่ะมั้ง"

ขวัญข้าวชะงัก เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความตกตะลึงแต่ราชันย์กลับยกยิ้มมุมปากแล้วโน้มลงมากระซิบเสียงพร่าข้างหู

"เห็นทำเป็นเล่นตัวแต่คงรู้ดีล่ะสิ ว่าต้องโดนแบบไหนถึงจะติดใจ"

"ไอ้บ้า! นายพูดเหี้ยอะไรเนี่ย!"

ขวัญข้าวสะบัดตัวหวังจะหนี แต่ราชันย์กลับใช้มือใหญ่บีบข้อมือเธอไว้แน่นกดร่างเธอเข้ากับผนังจนไม่มีทางดิ้นหลุด

"หึ.. หรือฉันเดาผิด"

ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องเธอราวกับนักล่าที่รู้ว่าเหยื่อกำลังจนมุมใบหน้าของเขาอยู่ใกล้จนแทบจะสัมผัสกัน ขวัญข้าวหอบหายใจถี่ดวงตาสั่นระริกด้วยความโกรธจัด

"นายมันสารเลว"

ราชันย์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากบวมแดงของเธอช้า ๆ

"แต่คนสารเลวคนนี้ก็ทำให้ผู้หญิงที่แสนดีแบบเธอสั่นอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ"

ขวัญข้าวเม้มปากแน่นโกรธจนตัวสั่น เธออยากจะตบเขาแรง ๆ สักที แต่ปัญหาคือเธอไม่มีแรงเหลือเลยสักนิด

ราชันย์กระตุกยิ้มพอใจก่อนจะกระซิบเสียงพร่าข้างใบหูเธออีกครั้ง

"อย่าห่วง.. ฉันเก่งพอจะทำให้เธอติดใจ"

ขวัญข้าวใช้จังหวะที่ราชันย์เผลอดิ้นสุดแรงเฮือกสุดท้าย ก่อนจะสะบัดหลุดจากการเกาะกุมของเขาได้ เธอเตรียมจะวิ่งหนีไปที่ประตูแต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นสองก้าว

หมับ!

“คิดว่าจะหนีพ้นเหรอข้าว”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากข้างหลัง พร้อมแรงกระชากรุนแรงที่ดึงตัวเธอกลับไปกระแทกเข้ากับอกแกร่งเต็มแรง ขวัญข้าวสะดุ้งเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาตื่นตระหนก แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากโวยวายร่างทั้งร่างของเธอก็ลอยขึ้นจากพื้น!!

“ว๊าย!! ราชันย์! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”

เธอกรีดร้องดิ้นพล่านในอ้อมแขนแกร่งที่ยกเธอขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย ราวกับว่าเธอไม่มีน้ำหนักเลยด้วยซ้ำ

"ดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์"

เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่แววตากลับพราวระยับด้วยความพึงพอใจ ขวัญข้าวฟาดมือใส่บ่าเขาแรง ๆ แต่ราชันย์กลับไม่สะเทือนเลยสักนิด

ปัง!

เสียงประตูถูกปิดลงพร้อมกับที่เธอถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้าง เบาะนุ่มดูดกลืนร่างเธอจนขยับลำบาก ขวัญข้าวหอบหายใจกำลังจะลุกขึ้นหนีแต่ร่างสูงกลับตามมาคร่อมทับในเสี้ยววินาที

"จะไปไหน"

ราชันย์กระตุกยิ้มรวบข้อมือเธอทั้งสองข้างขึ้นไปตรึงไว้เหนือศีรษะ ก่อนจะโน้มลงมาใกล้จนลมหายใจร้อนจัดเป่ารดผิวแก้มเธอ ขวัญข้าวเบิกตากว้างหัวใจเต้นแรงจนเหมือนมันจะทะลุออกจากอก

"ราชันย์พอได้แล้ว"

"พอ.. ฉันยังไม่ได้ชิมเธอเลยนะทำไมต้องพอ"

ขวัญข้าวกำลังจะอ้าปากเถียง แต่ทันใดนั้นริมฝีปากร้อนจัดก็กดลงมาปิดปากเธออีกครั้ง

“อื้อ!!”

คราวนี้ไม่ใช่จูบที่รุนแรงดิบเถื่อนอย่างเมื่อครู่ แต่กลับเป็นจูบที่ลึกซึ้งซึมลึกจนเธอเผลอไผล ราวกับถูกเขาดึงเข้าไปในวังวนที่ไม่มีทางหลุดออกมาได้อีกแล้ว ขวัญข้าวพยายามต่อต้าน แต่ริมฝีปากร้อนของเขากลับบดขยี้อย่างเชื่องช้าแกล้งหยอกอย่างใจเย็น ลิ้นร้อนแตะไล้ขอบปากเธอก่อนจะค่อย ๆ สอดแทรกเข้ามาอย่างช่ำชอง เกี่ยวกระหวัดราวกับจะหลอกล่อให้หลงไปกับจังหวะของเขาและมันได้ผล

ขวัญข้าวเริ่มหายใจไม่ทันร่างกายอ่อนระทวยลงเรื่อย ๆ และที่เลวร้ายที่สุดคือเธอรู้สึกว่า หัวใจตัวเองกำลังเต้นตามจังหวะของเขาไปแล้ว เธอรู้ว่าควรจะผลักเขาออกไป รู้ว่าเธอควรจะต่อต้าน แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟังเลยสักนิด

ปลายนิ้วที่เคยจิกแน่นบนแขนเขาค่อย ๆ คลายลงทีละนิด เปลือกตาที่เคยเบิกกว้างเริ่มปรือโดยไม่รู้ตัว หัวใจเธอเต้นแรง จังหวะมันสั่นไหวไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่เขาเคลื่อนริมฝีปากบดเบียดลึกขึ้นกว่าเดิม

“อืม”

เสียงหวานเผลอครางเบา ๆ ออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ราชันย์ที่กำลังบดเบียดริมฝีปากอยู่นั้นชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาอย่างพอใจ

"หึ นี่เธอตอบรับฉันอยู่เหรอ"

เสียงทุ้มกระซิบชิดริมฝีปากที่ยังแดงช้ำจากจูบหนักหน่วงของเขา ขวัญข้าวสะดุ้งเฮือกสติที่ลอยคว้างกลับคืนมาในเสี้ยววินาที เธอเบิกตากว้างพยายามดิ้นหนี แต่ราชันย์กลับกดสะโพกแนบลงมาหนักขึ้นกว่าเดิมจนเธอรู้สึกถึงบางอย่างใต้กางเกงตัวเปียกที่เริ่มแข็งขืน

"อ๊ะ!"

ราชันย์หัวเราะเบา ๆ กับปฏิกิริยาของเธอ ดวงตาคมฉายแววพราวระยับ เขาโน้มลงมากระซิบข้างหูเธอ ช้า ๆ ชัด ๆ

"ตกใจอะไร..หรือจะบอกว่าเธอไม่เคย"

ขวัญข้าวตัวแข็งทื่อเธอพยายามปั้นหน้าตึง โต้กลับด้วยเสียงแข็ง

"ฉันเคยหรือไม่เคยมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย!"

"หึ!"

ราชันย์แค่นหัวเราะ มือใหญ่ไล้ผ่านช่วงเอวคอดอย่างจงใจ

"แน่ใจนะว่าไม่เกี่ยว"

ขวัญข้าวสะดุ้งทุกครั้งที่ปลายนิ้วเขาเลื่อนผ่าน เธอพยายามรีบคว้ามือเขาไว้แน่นเพื่อหยุดการกระทำนั้น แต่กลับถูกเขากุมมือเล็ก ๆ ของเธอไว้แทน

"ข้าว.. เธอไม่เคยจริง ๆ เหรอ"

ขวัญข้าวเม้มปากแน่น แต่ยังไม่ทันได้ตอบริมฝีปากร้อนก็แนบลงมาบนซอกคอของเธอและกัดแรง ๆ หนึ่งที

"อ๊ะ!!"

ราชันย์จ้องมองเธอด้วยสายตาร้อนแรง เต็มไปด้วยแรงปรารถนาและความมั่นใจเต็มเปี่ยม

"อย่ามาหลอกฉันเลย"

เขาแสยะยิ้มก่อนจะโน้มลงมากระซิบข้างใบหู

"เธอไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาหรอกน่า"

ขวัญข้าวหอบหายใจแรงพยายามบิดตัวหนี แต่ราชันย์กลับกดสะโพกแน่นเข้ามาบังคับให้เธอรับรู้ถึงความต้องการของเขาอย่างชัดเจน

"ราชันย์! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!"

"ปล่อย.. ฝันไปเถอะ! แต่ถ้าให้ปล่อยในอ่ะได้อยู่"

ฉึก!

เสียงกระดุมเสื้อกระเด็นกระดอนลงบนพื้นจนขวัญข้าวเบิกตากว้าง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่กระทบผิวทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว

"ไม่ต้องมาทำเป็นใสซื่อหรอกน่า ของมันเคย ๆ อยู่แล้ว"

ราชันย์กระซิบเสียงพร่า มือใหญ่กระตุกเสื้อของเธอออกไปจากร่างเผยให้เห็นผิวเนียนละเอียดที่เขาแทบอยากจะกัดกินให้จมเขี้ยว

"นายมันสารเลว! ไอ้เลว!"

ขวัญข้าวดิ้นรนสุดแรงแต่ราชันย์กลับยิ่งบังคับเธอแน่นขึ้น

"หึ ปากเก่งแบบนี้ฉันจะทำให้เธอพูดไม่ออกเอง"

ปลายนิ้วเรียวยาวของราชันย์ลากไล้ไปตามผิวกายขาวเนียน สัมผัสแผ่วเบาจนเธอสะดุ้งทุกครั้งที่เขาผ่านจุดอ่อนไหว ขวัญข้าวกัดริมฝีปากแน่นพยายามบังคับตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับสัมผัสร้อนรุ่มนี้ แต่ร่างกายเธอกลับทรยศอย่างน่าอับอาย

"อึก"

เธอสะบัดหน้าหนีดวงตาสั่นไหวระคนสับสน แต่ราชันย์กลับกระตุกยิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น

"ข้าว"

เสียงทุ้มกระซิบชิดริมใบหู ดวงตาของเขาแสดงให้เห็นเลยว่าเขากำลังสนุกกับเรื่งที่ทำอยู่

"นี่เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันจะเชื่อว่าเธอไม่เคย"