ตอนที่ 1.1 เดิมพัน

ตอนที่ 1

เดิมพัน

ปัง!

ขวัญข้าวยืนกอดอกหน้าตาถมึงทึง มองผู้ชายตัวสูงที่ยืนพิงขอบประตูห้องของเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาถูกปลดกระดุมสองสามเม็ดเผยให้เห็นแผงอกแน่น ๆ น่าหมั่นไส้

“นายมาทำไม”

“มาหาเมีย”

“เมียพ่อง!”

ราชันย์หัวเราะในลำคอก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้จนขวัญข้าวต้องถอยหลังติดผนัง เขากักเธอไว้ด้วยท่อนแขนแกร่ง ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยแววขี้เล่นแต่ในนั้นก็มีเปลวไฟร้อนแรงที่พร้อมจะเผาเธอได้ทุกเมื่อ

“ตอนนี้ยังไม่ใช่เมีย.. แต่คืนนี้จะเป็นหรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะยอมดี ๆ หรือให้ฉันใช้วิธีพิเศษ”

“เหอะ! นายฝันไปเถอะ”

ขวัญข้าวยกมือขึ้นหมายจะผลักเขาออกไป แต่เขากลับจับข้อมือเธอไว้แน่นแล้วโน้มหน้าลงมาใกล้จนลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดริมฝีปาก

“ใจเย็นสิข้าวเธอใจร้อนขนาดนี้ ฉันจะทนไม่ไหวเอานะ”

“ไอ้เวร! ปล่อย!”

เธอพยายามดิ้นแต่มือของราชันย์ยังคงรั้งเอวเธอไว้แน่น แถมยังกดตัวเธอชิดกับกำแพงราวกับต้องการประกาศความเป็นเจ้าของ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาโน้มต่ำลงมาจนลมหายใจร้อน ๆ รินรดต้นคอ

“ดิ้นเก่งขนาดนี้คืนนี้คงสนุกน่าดู”

เขากระซิบเสียงพร่าพร้อมสายตาที่แพรวพราว

“นาย!!”

เธอเงื้อมือจะตบลงไปที่ใบหน้านั้น แต่เขาไวกว่าราชันย์คว้าข้อมือเธอเอาไว้ก่อนจะบิดมันไพล่หลังอย่างง่ายดาย

“โอ๊ย! ไอ้เวรนี่! บอกให้ปล่อยไง!”

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความขี้เล่นและความอวดดี

“ปล่อยเหรอ.. ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะขวัญข้าว ก็เธอมันน่ารักขนาดนี้จะให้ปล่อยไปเฉย ๆ ได้ยังไงล่ะ จริงมั้ย”

หญิงสาวกัดฟันแน่น รู้ว่าถ้ายังอยู่ในกรงเล็บหมอนี่ต่อไปมีหวังได้เสียท่าจริง ๆ เธอเลยตัดสินใจใช้หัวโขกเข้าเต็มหน้าผากแข็ง ๆ ของเขาไปโป๊กหนึ่ง

“โอ๊ย! ยัยตัวแสบ!”

ราชันย์เซถอยไปใช้มือกุมหน้าผากตัวเองพลางทำหน้าบูด ขณะที่ขวัญข้าวสบโอกาสก็รีบผลักเขาออกแล้วเดินหนีทันที แต่ยังไม่ทันถึงสามก้าวมือใหญ่ของเขาก็กระชากข้อมือเธออย่างแรงจนเสียหลักถลาเข้าหาอกแกร่งอีกครั้ง

“คิดว่าหนีได้เหรอ หืม..”

“นายจะเอาอะไรนักหนา!!”

เธอถลึงตาใส่แต่ราชันย์กลับยกยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูเสียงพร่า

“เอาเธอไง”

ขวัญข้าวสะบัดข้อมือแรง ๆ แต่แรงของราชันย์มีมากกว่า เขาดึงเธอเข้าไปชิดอกแน่นอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมผู้ชายเจือกลิ่นเหล้าอ่อน ๆ โอบล้อมจนเธอรู้สึกร้อนผ่าว

“ฉันบอกให้ปล่อย!”

เธอแผดเสียงดวงตาวาวโรจน์ แต่ราชันย์กลับยิ้มมุมปากอย่างยั่วเย้า สายตาคมกริบไล่ต่ำจากใบหน้าเธอลงมาจนถึงเนินอกเนียนที่ขยับขึ้นลงด้วยความโกรธ

“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะกลัวเหรอข้าว”

เสียงเขาแหบพร่ายั่วยวนจนน่าโมโห

“งั้นก็ลองดูสิ!”

ขวัญข้าวตวัดขาหวังจะถีบเขาให้กระเด็น แต่ราชันย์ไวกว่าเขาใช้เข่าดักระหว่างขาเธอไว้ ร่างทั้งร่างของเธอเลยติดอยู่ในวงแขนแกร่งไม่เหลือช่องว่างให้หนีอีก

“ขี้โมโหแบบนี้ฉันยิ่งชอบ”

ราชันย์กระซิบก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ จมูกโด่งลากไล้ไปตามแก้มนุ่มช้า ๆ ราวกับแกล้ง ขวัญข้าวสะดุ้งสุดตัวแต่ขยับไปไหนไม่ได้ ลมหายใจร้อนของเขารินรดทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา แต่ขวัญข้าวก็ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้เขาได้ใจ

“นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะกลัวเหรอ ฝันไปเถอะ!”

เธอแสยะยิ้มเยาะราวกับไม่สะทกสะท้าน ราชันย์เลิกคิ้วยิ้มเจ้าเล่ห์กว่าเดิมดวงตาดำขลับเต็มไปด้วยความท้าทายและความปรารถนา

“ไม่ได้อยากให้เธอกลัวหรอก.. แต่อยากได้ยินเธอครางมากกว่า”

พูดจบเขาก็กดริมฝีปากร้อนลงบนลำคอขาวของเธออย่างจงใจ ริมฝีปากหยักลึกทั้งร้อนและช่ำชองกดจูบลงแรง ๆ จนขวัญข้าวเผลอหลุดเสียงครางในลำคอออกมา

“อึก! ไอ้บ้า!”

เธอพยายามบิดตัวหนีแต่ชายหนุ่มกลับต้อนเธอด้วยรสจูบเร่าร้อนที่ไล่ไปทั่วลำคอขาว ไล้ต่ำลงมาจนถึงไหล่เนียน เปลวไฟในตัวเขาลุกฮือราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะกลืนกิน

“หอมจนอดใจไม่ไหวเลยข้าว”

เขากระซิบข้างหูเสียงพร่า ขวัญข้าวรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้เขาได้ใจมากกว่านี้มีหวังเธอได้เสียท่าจริง ๆ เธอกัดริมฝีปากแน่นพยายามสะกดหัวใจที่เต้นแรง

“ถ้านายไม่ปล่อยฉัน สาบานเลยว่านายจะได้เลือด”