ตอนที่ 2

Venice's Part

วันงานประชุม

‘เอ้าเร็วๆหน่อย เราต้องไปแย่งที่นั่งหน้าสุดนะ’ เฮ้อ! ฉันละเบื่อกับชีวิตที่วุ่นวายจริงๆเลย อะไรกันเนี่ยแค่มีการประชุมงานโรงเรียนเดือนหน้าทำไมทุกคนต้องดูตื่นเต้นกันด้วยมันก็แค่ไปนั่งฟังเขาพล่ามไม่ใช่เหรอ - - ยัยเพื่อนผู้หญิงห้องฉันก็รีบวิ่งแจ่นไปกันหมดแล้วตอนนี้ ทำไมถึงคิดอยากนั่งหน้าเวทีนักนะแอบทำอะไรก็ไม่ได้ อ้อ! ฉันลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ เวนีส วาเนสซ่า อยู่ไฮสคูลปี2 เรื่องเวทมนต์ก็ไม่ค่อยจะเก่งเท่าไหร่เสกผิดเสกถูกอยู่เรื่อยไประดับความฮอตลบสิบฉันเป็นคนที่โลกลืมแม้แต่ในชั้นเรียนของตัวเอง ก็ฉันเป็นพวกไม่ชอบยุ่งกับใครไม่ชอบยุ่งเรื่องของใครนี่นา ‘เวนีส เดินเร็วๆสิเดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก’ เพื่อนห้องเดียวกันเดินผ่านมาแล้วพูดกับฉัน บางคนอาจจะงงว่าเพื่อนสนิทฉันไปอยู่ไหนขอบอกว่าไปจองที่คนแรกแล้วแหละ!

ฉันเดินเข้ามาภายในส่วนหอประชุมนักเรียนและคุณครูมาอยู่กันพร้อมหน้า ให้ตายสิแม้แต่นายครูซคิงของกลุ่ม Intersection ก็ยังมาสงสัยงานนี้คงสำคัญพอตัวสินะปกติเขาน่ะจับตัวยากจะตายไปยิ่งให้มานั่งฟังอะไรแบบนี้ขอบอกว่าไม่มีทางเห็นเงาเขาเด็ดขาด!

‘ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้ามาสู่การประชุมครั้งยิ่งใหญ่นี้นะคะ ขอบคุณที่นักเรียนให้ความร่วมมือ’ ครูใหญ่ไมอาพูดพร้อมเปรยตาไปมองทางนักเรียนห้องของตัวเองโดยเฉพาะกลุ่ม Intersection แกคงจะแปลกใจว่าทำไมวันนี้คนอย่างนายครูซถึงมาร่วมงานได้

‘เรามาเข้าเรื่องเลยดีกว่านะคะ ก่อนอื่นก็มีหลายๆเรื่องจะมาประกาศก่อนที่จะประกาศเรื่องงานที่จะถึง เรื่องที่หนึ่งถ้านักเรียนคนใดมีพฤติกรรมไม่เหมาะสมเกเรเราจะขอเชิญออกทันทีเพื่อไม่ให้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดี’

‘ครูซ ครูไมอาหมายถึงเขาแน่ๆ’ ฉันได้ยินบรรดานักเรียนซุบซุบกันไม่หยุดจนเสียงเริ่มดังขึ้นมาก

‘ขอให้เป็นผู้ฟังที่ดีกันด้วยนะคะนักเรียน’ ครูไมอากดเสียงลงต่ำ นักเรียนทั้งหมดจึงเรียกสติกลับคืนมา หาว =o= ง่วงแฮะเมื่อคืนนอนสามแหน่ะถ้าฉันแอบหลับจะมีใครว่าหรือป่าวนะ? (- - )( - -) ว่าแล้วก็แอบมองซ้ายขวาซักนิดดีกว่า ( - -) >>> (- -) วันนี้คงไม่ใช่วันนี้ของฉันจริงๆแหละมองไปก็มีแต่บรรดาครูและรุ่นพี่ที่เป็นสภานักเรียนจ้องเขม็งเลย ถ้านี่ไม่ใช่โรงเรียนฉันคงนึกว่าอยู่ในสถานพินิจนะเนี่ย

หว่า อะไรกันนี่เผลอแปปเดียวก็มีโชว์สุดน่ากรี๊ดของรุ่นพี่ซิปปี้ด้วยละถึงฉันจะไม่ใช่แฟนคลับของเขาแต่ก็ยอมรับว่าเขาหล่อจริงๆเห็นแล้วก็เคลิ้มเลยนะเนี่ย >< ฉันไม่รู้ว่าการประชุมวันนี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้างเพราะฉันมัวแต่นั่งเหม่อลอยคิดถึงซีรี่ย์พันธุ์นรกเมื่อคืนของพี่น่าเด็กเล่นคู่กับหญ้าคาร์บอกได้คำเดียวฟินเนเร่มากๆจ้า ^o^ จนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึงวิชา เวทยศาสตร์แล้วละ มันเป็นวิชาที่ฉันไม่ชอบเท่าไหร่ เพราะว่าฉันทำได้ห่วยแตกมากเลยล่ะ มีครั้งหนึ่งคุณครูให้ฉันร่ายเวทย์โดยที่ทำให้กระต่ายนอนหลับแต่ฉันดันไปทำให้มันกลายเป็นกบซะได้เพื่อนๆเลยพากันหัวเราะยกใหญ่ TT ฉันไม่รู้ว่ามันมีข้อผิดพลาดอะไรฉันรู้สึกท้อแท้มากเพื่อนๆก็ไม่ค่อยมีใครอยากคุยด้วยเพราะหาว่าฉันไม่ใช่ผู้วิเศษไม่มีเวทย์มนต์จริงๆ ฉันก็เคยคิดนะ เคยกลับบ้านไปเค้นความจริงจากแม่ว่าฉันเป็นลูกใครกันแน่ไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ใช่ไหม แต่แม่ก็ยืนยันนอนยันว่ายังไงฉันก็มีเชื้อผู้วิเศษเต็มร้อยแน่นอน! แม่เคยพาไปหาท่านหมอมหาสาเนียบให้ตรวจดูเลือดของฉัน หมอก็บอกว่าฉันมีเลือดแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ที่ฉันไม่มีคือพรสวรรค์ มันไม่มีมากับตัวฉันหมอบอกให้ใช้พรแสวงแทน แต่ก็นะฉันหมดหวังท้อแท้ใจจนล้มเลิกเกี่ยวกับเวทย์มนต์ไปหมดแล้วละ เพื่อนก็ค่อยๆหายไปจะมีก็ต่ไอริสไก่สีเหลืองตัวน้อยตัวเท่าลูกกอล์ฟของฉันที่คอยเป็นเพื่อนเสมอมา

‘เวนิส ถ้าเธอทำไม่ได้คราวนี้เกรดปีนี้เธอไม่ออกแน่นอนนะ’ คุณครูพูดข่มขวัญไว้ก่อนเลยให้ตายสิ ลางไม่ดีแล้วละตัวฉัน ฉันเอามือจับจี้สร้อยคอรูปพีกาซัสไว้แล้วหลับตาตั้งสมาธิ โอมมม โอมมม โอมมมจงเงยยย!(ผิดละ) ><

‘อาบีดาบู้ บีดาบู๊ เชิ้บๆ เพี้ยงงงงง’ ฉันร่ายคาถาที่อดหลับอดนอนท่องมาทั้งคืน มันต้องได้ผลสิฉันจำมาขึ้นใจแล้วนี่!! ทุกคนจ้องมองที่ฉันอย่างคาดหวัง(พวกแกหวังอะไรจากฉันกันยะ) แต่ทำไมทุกคนถึงทำหน้าซีดแบบนั้น ระ...หรือว่าคาถาของฉันได้ผลสินะ ย๊ะฮู้วว!! ฉันรีบหันไปมองผลงานของตัวเองทันที แต่ทว่า ทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแจกันละ มันยังคงว่างปล่าวเหมือนเดิม ฉันเสกดอกไม้ไปแล้วนี้! ไหนล่ะ!

‘หายไปไหนล่ะ ฉันมั่นใจนะในคาถานี้!! TT’ เพื่อนๆพยายามสะกิดฉัน จะมาสะกิดทำไมละเอ้อ! คนกำลังเศร้า เจ็บปวด!! T0T

‘บังอาจมากนะทำแบบนี้กับฉัน’ อาเด๊ะ? เสียงแบบนี้ไม่ค่อยคุ้นหู เสียงเหมือนกำลังโกรธจัดเลยด้วย >< ไม่เอาไม่มองงงง

‘อะ...เอ่อ ฉันทำอะไรเหรอ ขอโทษละกันนะ’ ยังคงไม่กล้ามองหน้า (_ _)

‘เงยหน้าขึ้นแล้วมองหน้าฉันว่าฉันคือใคร ใช่คนที่เธอจะมาขอโทษแล้วจบรึป่าว?’ (_ _) หวายิ่งไม่กล้ามองเลยอ่ะ ฉันว่าฉันขอโทษไปแล้วน้า

TT เอ๊ะ! แต่ว่าคำพูดแบบนี้มันคุ้นๆนะเหมือนเคยได้ยินแว่วๆมาก่อน... ที่ไหนนะ หน้าห้องน้ำชายตึก C3 ฉันเดินไปกดน้ำแร่ธรรมชาติไปล้างแผลแล้วได้ยินเสียงคนทะเลาะกันเลยแอบไปดูตรงมุมมืด และก็ซูมไปที่หน้าของพวกเขา แก๊งเสลดเป็ดกับ คะ...ครูซ แห่งอินเตอร์เซกชั่นนี่ และก็คำพูดที่ได้ยินมะกี้ ซูมไปที่ปากของเขาด้วย ‘ฉันคือคนที่พวกแกจะมาขอโทษแล้วมันจบเรอะ ไปตายซะ!!’ จากนั้นเขาก็อัดพวกเสลดเป็ดจมกองเลือด TT ฉันคงจะต้องเป็นแบบนั้นแหง (- -) (‘ ‘) ฉันค่อยๆเงยหน้ามองเจ้าของเสียงนั้น หว่า ทำใจดีๆไว้เวนิส!

‘O.O’ ครอก! เป็นเขาจริงๆตัวเป็นๆไม่ต้องสืบสวนเลย ตายแปป U_UZzzZZzZz

‘- - บอกมาจะรับผิดชอบยังไง!’

‘ระ...รับผิดชอบอะไร?’

‘เธอเสกอะไรมาโดนฉัน!! ผมฉันเสียทรงหมดแล้วรู้มั้ยยัยบ้า!’

‘ฉะ...ฉันขอโทษ’

‘ขอโทษแล้วจบเหรอหะ!’

‘เฮ้ นายอย่ามาหาเรื่องสิฉันขอโทษแล้วจะเอาอไรอีกละ’

‘เธอรู้มั้ยว่ากำลังพูดกับใคร!’

‘พูดกับหมามั้ง นายดูฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง’

‘เออ! ฉันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือเธอรู้ละ’ เออหวะฉันก็ฟังไม่รู้เรื่องนะภาษาคนน่ะ

‘นายจะเอาไงกับฉันละคนเขาก็ขอโทษไปแล้วยังจะต้องการอะไรอีก กับอีแค่ผมเสียทรงฉันไม่ได้ไปเผาบ้านนายนะ!!’ ฉันเริ่มโต้กลับโดยไม่สนใจว่าคนที่ฉันกำลังต่อกรด้วยคือใคร ฉันรู้แค่ว่าฉันฉุน!!

‘เธอกล้ามากนะ!!’

‘ก็ฉันไม่ผิดนี่ ก็ใช่อาจจะผิด แต่ก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง ฉันแค่ทำผมนายเสียทรง ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนนี่ เซ็ตๆหน่อยก็เข้าที่แล้ว!’ ฉันเอื้อมมือไปเซ็ตผมให้เขา ตอนนี้รู้สึกว่าเขาจะกำลังทำตัวไม่ถูกนะดูสิเบิ่งตากว้างเชียว คิคิ

‘เฮ้ยทำอะไรของเธอว่ะเนี่ย’ เขารีบปัดมือฉันออก

‘เซ็ตผมไง นายมีปัญญาตรงนี้ไม่ใช่หรอ?’ ตอนนี้เหมือนฉันอยู่กับเขาแค่สองคนบนโลกทุกสิ่งมีชีวิตรอบๆยืนติดสตั๊นนิ่งราวกับถูกสาปให้เป็นหิน

‘ไม่ต้องยุ่งจริงๆเลย ยัยนี่กล้าดีฉันขอยืมตัวเพื่อนพวกเธอวันงานหน่อยแล้วกัน จะเอาไปใช้งานให้เข็ดโทษที่ทำให้ผมฉันสียทรง ไปละ ปีสองห้องซี เวนิส วาเนสซ่า’ พูดจบเขาก็เดินออกไปแบบสบายอารมณ์พร้อมทรงผมที่เข้าที่เข้าทางแล้ว เฮ้อ ในที่สุดก็จบเสียทีเกือบตายแหน่ะเรา! ^^’

‘เวนีสยอดไปเลย!’

‘เธอคือผู้กล้า!’

‘เห เดี๋ยวๆอะไรกัน?’

‘เมื่อกี้น่ะสุดยอดมากเลยเอาไปตีพิมพ์ในหนังสือโรงเรียนคงได้ขึ้นหน้าหนึ่งแน่!’

‘เฮ้ พวกเธอหยุดนะ อย่าทำแบบนั้นเมื่อกี้เขาก็โกรธจะตายละ ถ้าไปลงพิมพ์เขาก็มาหาเรื่องฉันน่ะสิ ไม่เอาหรอก!’

‘นั่นสินะ แต่ว่าเมื่อกี้เขาบอกว่าไงนะ วันงานจะเอาเธอไปช่วยในส่วนของเขา’

‘นี่ๆเวนิสขอลายเซ็นมาให้ฉันด้วยนะ’

‘ฉันขอขนมแบบที่วิ้งค์กับเมอรี่เวทเทอร์กินละกัน’

‘ฉัน’

‘ว่าไงนะ!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ฉันต้องไปช่วยหมอนั้นอีกเรอะ ไม่มีทาง!!!’