ตอนที่ 1

ว่ากันว่าในสถานที่หนึ่งๆจะมีผู้คนหลากหลายประเภทปะปนกันอยู่ ไม่เว้นแม้แต่โลกเวทมนต์แห่งนี้ด้วย โรงเรียน เอชวี ไฮสคูล มีตำนานเล่าขานกันมาหลายร้อยปีแต่ทว่ากลับไม่มีมนุษย์คนใดเคยพบเจอมันมาก่อน แต่ถึงแม้จะไม่มีมนุษย์รู้จักเลยแม้แต่คนเดียว โรงเรียนแห่งนี้ก็ยังเป็นที่นิยมของเหล่าเทพและปีศาจหรือผู้มีพลังวิเศษเป็นอย่างมาก มาจนถึงปัจจุบัน...

‘ครูใหญ่ไมอา’

‘ค่ะฟาเธอร์’

‘นักเรียนห้องเธอทำความเสียหายอีกแล้วนะ!’

‘เอ่อ... ครูซหรือคะ?’

‘ก็มีอยู่คนเดียวนั้นแหละ’

ครูใหญ่ลมแทบจับเมื่อฟาเธอร์เรียกตัวไปพบวันละหลายรอบเหตุผลเพียงเพราะนักเรียนห้องเธอคนหนึ่งสร้างคดีได้ทุกวัน

‘เดี๋ยวฉันจัดการให้ค่ะ’

‘คุณบอกมาเป็นครั้งที่สามของวันนี้แล้วนะ ครูใหญ่ไมอา’

‘ฉันจะไปคุยกับเขาก่อนค่ะ ก่อนที่เขาจะ...’

เพล้ง!! ยังไม่ทันขาดคำเสียงกระจกแตกก็ดังขึ้น นักเรียนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาครูใหญ่และฟาเธอร์อย่างเร่งรีบและตกใจ

‘ครูใหญ่ครับ... ครูซ เขา... เขา..’

‘ใจเย็นๆ ตั้งสติก่อนไบรอัน!’

‘ครูซ ทำกระจกห้องพักครูแตกอีกบานแล้วครับ!!’

‘เจ้านี่มัน!!!’

--ห้องสมุดเก่า--

กลุ่มคนผู้ทรงอำนาจทั้งห้าคนนั่งอยู่ภายในห้องนี้ยามว่างและยามโดดเรียน พวกเขาเป็นที่รู้จักกันในนาม อินเตอร์เซกชั่น มีสมาชิก ‘ครูซ’ บุคคลอันตรายอยู่ในตำแหน่งคิงของกลุ่ม ใบหน้าหล่อเหลา หุ่นแสนเพอร์เฟ็ก มาพร้อมดวงตาที่น่ากลัวทำให้ไม่มีใครกล้ายุ่งด้วยแต่ก็ยังมีสาวๆมาตามเป็นแฟนคลับเขาอย่างล้นหลาม ‘เมอรี่เวทเทอร์’ สาวผมทองราวกับแสงอาทิตย์แม้จะดูน่ารักน่าเอ็นดูแต่ใครๆก็รู้กันทั่วว่าเธอเป็นบุคคลที่ไม่ควรยุ่งด้วยเป็นอันดับสองของกลุ่ม ‘การ์เร็ต’ หนุ่มผมเงินคนนี้เป็นคนใจเย็นตรงกันข้ามกับเพื่อนสนิทอย่างเมอรี่เวทเทอร์โดยสิ้นเชิง มักใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ค่อนข้างที่จะเปิดเผยไม่เสแสร้ง ‘วิ้งค์’ สาวน้อยน่ารักอ่อนโยน เป็นบุคคลที่เข้าถึงได้ง่ายแต่เพราะชื่อเสียของกลุ่มจึงไม่มีคนมาจีบ ‘ซิปปี้’ หนุ่มหล่อผมสีทอง เป็นหนุ่มป็อปของโรงเรียน ขี้เล่น เจ้าชู้ แม้จะอยู่ในกลุ่มแต่ก็ทำให้คนอื่นลืมไปสนิทว่าเขาคือหนึ่งใน อินเตอร์เซกชั่น!!

‘นี่ครูซ! นายไปทำกระจกแตกอีกแล้วเหรอ?’ เมอรี่เวทเทอร์พูดขึ้นขณะนั่งกินช็อกโกแลตกองโต

‘ก็นะ’ ครูซตอบพร้อมยักไหล่สบายๆให้

‘แกนี่นะถ้าไม่ก่อเรื่องซักวันจะตายมั้ย?’ การ์เร็ตที่นั่งจิบชาอยู่กับเมอรี่เวทเทอร์เอ่ยขึ้นปาก

‘การก่อเรื่องของฉันก็เหมือนกับการที่ต้องกินของว่างเหมือนเมอรี่เวทเทอร์นั้นแหละ แล้วก็เหมือนกับแก... ที่ต้องมานั่งเจ๋ออยู่ตรงนั้นทุกวัน!’ ครูซยิ้มหลังจากพูดเสร็จ ‘เข้าใจเลยละ!’ เมอรี่เวทเทอร์พูด

‘ยัยวิ้งค์ไปไหนละเนี่ย?’ ครูซเอ่ยถามบ้าง ‘ไปทำเวรน่ะ’ ซิปปี้ตอบ

‘ทำไมยังต้องทำเวรอีกละ?’ เมอรี่เวทเทอร์ถามบ้าง ‘ก็เขาเป็นเด็กดีนี่ ^^’ การ์เร็ตตอบ

‘นายว่าฉันเหรอ?’

‘ป่าว กินซะเถอะเดี๋ยวช็อคโกแลตละลายหมด ^^’

‘เหอะ!’ ครูซสถบเบาๆก่อนจะเดินไปที่มุมโปรดของเขา เขาบรรจงเล่นเปียโนอย่างคล่องแคล่วทำให้บรรยากาศในห้องดูสบายขึ้น

‘เวลาเล่นเปียโนเจ้านั้นก็ดูดีขึ้นเนอะ’ ซิปปี้หันมาพูดกับการ์เร็ต ‘ฉันก็ว่างั้น ^^’