บทที่8 แผนการเอาคืนบ้านรอง

พี่ชายแสดงสีหน้าเป็นกังวล ตลอดชีวิตร่ำเรียนเขียนอ่านใช้ชีวิตตามวิถีเต๋า มักได้รับการสั่งสอนให้เคารพกตัญญูต่อผู้อาวุโสในบ้าน จึงไม่เคยมีความคิดต่อต้าน การกระทำของน้องสาวและนิสัยที่เปลี่ยนไปของนางทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นชิน

“ท่านไม่ต้องเป็นกังวลไป พวกเขาทำอะไรเราไม่ได้หรอก แย่สุดก็แค่ไปจากที่นี่ นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการอยู่แล้ว”

หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไร้กังวล ไม่มีท่าทีหวาดกลัวต่ออนาคตเลยสักนิด

เมื่อเซี่ยชิงเป่ากลับมาจากบ้านท่านหมอหลิวนางได้เล่าเรื่องที่จางซุนโหรวกระทำ หลังจากฆ่าไก่ทั้งเล้ากินเรียบร้อยโดยที่คนบ้านเซี่ยทำได้เพียงยืนมองตาปริบๆ

ตกดึกเซี่ยชิงหลีลอบออกจากกระท่อมไปยังเรือนหลัก

ตะเกียงน้ำมันทุกดวงภายในเรือนมอดดับไปแล้ว หญิงสาวย่องไปยังห้องนอนของจางซุนโหรวอย่างเงียบเชียบ ก่อนเปิดประตูเข้าไปด้านในนางสะดุดใครคนหนึ่งเข้า

“นี่!...เป็นเจ้าเองหรือ ตามข้ามาทำไม”

หญิงสาวกระซิบเสียงเบาเพราะเกรงว่าคนในเรือนจะตื่นขึ้นมาพบพวกเขา

“ภรรยาจะไปไหน สามีตามไปด้วย”

เซี่ยชิงหลีมองร่างสูงอย่างวิเคราะห์ นางเป็นสายลับอยู่หลายปี ค่อนข้างมั่นใจในฝีมือของตน คืนนี้ลอบออกมาอย่างเงียบๆ ไม่คิดว่าคนคนนี้จะตื่นขึ้นมาได้ ทั้งยังตามติดตนโดยที่นางไม่รู้ตัวเลยสักนิด เขาคงไม่ได้แกล้งบ้าหรอกใช่หรือไม่

หญิงสาวอยากจะลองทดสอบดูแต่ไม่ใช่เวลานี้

“อาเหิงรออยู่ตรงนี้ อย่าตามข้ามาเข้าใจหรือไม่”

“อาเหิงรู้แล้ว ทำตามภรรยาสั่ง”

หญิงสาวเปิดประตูห้องของจางซุนโหรวเบาๆ นางใช้ผ้าอุดปากของสะใภ้ใหญ่จากนั้นดึงผ้าห่มคลุมหัวของนางก่อนจะทุบตีจนพอใจ จากนั้นจึงกลับกระท่อมของตนนอนหลับอย่างสบายใจ

เช้าวันต่อมา

“กรี๊ด!! ใบหน้าของข้า”

จางซุนโหรวที่พึ่งได้สติ พยายามลุกจากเตียงด้วยความยากลำบาก หลังจากเห็นตนเองในกระจกถึงกับกรีดร้องออกมาเสียงหลง

ใบหน้าของนางบัดนี้บวมปูดราวกับหัวหมู เพราะเซี่ยชิงหลีตั้งใจตีที่ใบหน้าของนางแค่ที่เดียว

“เกิดอะไรขึ้น เฮ้ย!พี่สะใภ้ใบหน้าของท่าน”

เซี่ยจื่อยวนเมื่อได้ยินกรี๊ดเสียงของสะใภ้ใหญ่จึงรีบเปิดประตูออกมาดู เมื่อเห็นใบหน้าน่าเกลียดของนางเขาก็รีบเบือนหน้าหนีทันที

“น้องรอง!เจ้าต้องจัดการบุตรสาวตัวดีของเจ้าให้ข้าเดี๋ยวนี้!! ไม่อย่างนั้นข้าไม่ยอม”

“ใจเย็นๆ ก่อนพี่สะใภ้ ท่านค่อยๆ พูดได้หรือไม่ เกิดอะไรขึ้นกับท่านกันแน่”

เซี่ยจื่อยวนฟังไม่เข้าใจเพราะเสียงแหลมที่เอาแต่โวยวายของนาง

“พูดอะไรล่ะ! เจ้าดูหน้าข้าสิ! ในหมู่บ้านสือซานจะมีใครกล้าตีข้าถ้าไม่ใช่นางเด็กใบ้สารเลวนั่น”

“เอ่อ...ท่านจะให้ข้าทำอย่างไร”

เมื่อเอ่ยถึงบุตรสาวผู้นั้นที่ใช้แส้เฆี่ยนมารดาของตนจนหมดสติ ภาพยังคงติดตาจนถึงตอนนี้ ทำให้เขาแทบนอนไม่หลับ

“เจ้าต้องจับนางมาคุกเข่าให้ข้าตีนางคืน ต้องพานางมาเดี๋ยวนี้!!เดี๋ยวนี้!!”

สะใภ้ใหญ่กรีดร้องพลางเขย่าตัวน้องสามีด้วยความโมโห

“พี่สะใภ้ เรื่องนั้นท่านก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้”

หากตัวเขาต้องออกหน้าให้นางแล้วเจ็บตัว เช่นนั้นคงได้ไม่คุ้มเสีย เซี่ยจื่อยวนทำท่าจะอธิบาย ทว่าหญิงตรงหน้าก็ดูเหมือนจะไม่ยอมฟัง

“แล้วเจ้าจะให้ข้าแบกรับความอยุติธรรมนี้หรือ ข้าทำไม่ได้”

“แต่เรื่องนี้กับเรื่องนั้น...พี่สะใภ้ท่านก็รู้ว่าข้าสู้นางไม่ได้ วันก่อนท่านเห็นกับตาว่านางทุบตีท่านแม่อย่างไร ขนาดย่าแท้ๆ นางยังตีจนเป็นเช่นนั้น แล้วข้าที่เป็นเพียงบิดาของนางท่านคิดว่าเจ้าเด็กใบ้นั่นจะยอมไว้หน้าหรือ ข้าไม่อยากเจ็บตัวนะ! เอาอย่างนี้เถอะ ท่านไปตามพี่ชายของท่านมาจัดการเด็กคนนั้นแทนเราดีหรือไม่”

เมื่อถูกสตรีตรงหน้าบีบบังคับเซี่ยจื่อยวนจำต้องคิดหาทางออกให้ตน เช่นนั้นก็ยกเผือกร้อนก้อนนี้ให้พี่ชายของนางไป ให้คนอื่นเจ็บดีกว่าตนเองต้องเจ็บตัว อย่างไรผู้ที่ถูกตีก็ไม่ใช่ตนเอง

“ก็ดีเหมือนกัน บอกไว้ก่อนถ้าพี่ชายของข้าลงมือหนักไป เจ้ารอง..เจ้าอย่าได้เข้ามาแทรกเชียว”

“จะไม่มีใครกล้าแทรกแซงแน่นอน ข้ารับประกัน”

แม่เฒ่าหวังพยุงกายอันเจ็บปวดของตนเดินออกมาจากห้องนอน สองวันที่ต้องนอนซมเพราะพิษแส้ ความเจ็บปวดที่ได้รับนี้นางกลืนไม่ลงจริงๆ

หลังจากปรึกษากันเรียบร้อยแล้ว จางซุนโหรวก็รีบโพกผ้าปกปิดใบหน้ากลับบ้านเดิมทันที เพียงไม่นานนางก็กลับมาพร้อมชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคน ใบหน้าที่ดูอัปลักษณ์น่าเกลียดของคนเหล่านั้นใครเห็นเป็นต้องผวา

เซี่ยชิงหลีเวลานี้กำลังเปลี่ยนยาและผ้าพันแผลให้มารดา ทุกอย่างที่ได้รับจากท่านหมอหลิวความเอื้อเฟื้อนี้นางจดจำเอาไว้แล้ว วันหน้าจะต้องตอบแทนแน่นอน

หลังจากจัดการไก่ในเล้าไปจนหมดบ้านรองก็ไม่จำเป็นต้องทนหิวอีกต่อไป แม้ยังเช้าอยู่เซี่ยจื่ออี้ก็ไม่ลืมตื่นมาอ่านตำรา ถึงจะขาพิการแต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยถอดใจ หวังวันหน้าจะสามารถรักษาขาและมีโอกาสเข้าสอบข้าราชการเป็นขุนนางทำคุณเพื่อแผ่นดิน

เซี่ยชิงหลีทำอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว นางตักโจ๊กป้อนให้มารดา จากนั้นจะได้ทานยาที่หมอหลิวจัดเอาไว้ให้ ส่วนเด็กน้อยต่างวัยทั้งสองกำลังล้างหน้าอยู่ด้านข้างกระท่อม

ความสงบเงียบได้จากไปพลันเสียงอึกทึกก็เข้ามาแทนที่

ถังไม้ใบใหญ่ถูกขว้างตรงไปยังเซี่ยชิงเป่าที่ยืนรออาเหิงล้างหน้า ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเด็กน้อยไม่มีทางหลบได้ทันแน่ นางหลับตาเพื่อรอรับแรงกระแทก ก่อนตายหวังเพียงว่าถังไม้ใบนั้นจะไม่ทำให้ตนเองเจ็บปวดมากนัก

เซี่ยชิงเป่าอายุแปดขวบเตรียมใจที่จะจากโลกนี้ จากมารดา พี่ชาย พี่สาวแล้ว ทว่ารออยู่นานก็ไม่รู้สึกว่าตนเองเจ็บปวดตรงที่ใด เมื่อลืมตาขึ้นพบว่าอาเหิงใช้ร่างกายที่โตกว่าของตนขวางถังไม้ใบนั้นทำให้เด็กน้อยไม่ได้รับบาดเจ็บ ทว่าเป็นชายหนุ่มที่กระอักเลือดออกมา

“พี่อาเหิง!!”

เลือดสดๆ ของอาเหิงถูกพ่นลงบนหัวของเซี่ยชิงเป่า เมื่อเห็นเลือดมากมายขนาดนั้นภาพมารดาที่หายใจรวยรินก็ผุดขึ้นในหัว เด็กน้อยที่เคยเข้มแข็งมาโดยตลอด ชอบวางตัวเป็นผู้ใหญ่ทั้งที่อายุเพียงแปดปี บัดนี้ร้องไห้จ้าเสียงดังเพราะความกลัว

“เป่าเอ๋อ...ไม่เป็นไร อาเหิงไม่...เจ็บ”

ชายหนุ่มทรุดกายลงบนพื้นจากนั้นจึงหมดสติไป เซี่ยชิงหลีเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของน้องสาวก็รีบพุ่งออกจากกระท่อมทันที ภาพตรงหน้าทำให้นางสติขาดผึง

ในความคิดของนางเข้าใจว่าน้องสาวถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะเลือดที่อยู่บนกาย ยังมีอาเหิงที่บัดนี้นอนอยู่บนพื้นหมดสติไปแล้ว เซี่ยชิงหลีคว้าไม้คานหาบน้ำมากระชับมั่นในมือ นางพุ่งตัวเข้าหาชายฉกรรจ์สองคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

พี่ชายทั้งสองของจางซุนโหรวเคยทำงานอยู่ในสำนักคุ้มภัย พอมีวิชาการต่อสู้และกำลังภายในอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับเซี่ยชิงหลีแล้ววิชาการต่อสู้ของทั้งสองยังห่างชั้น แม้นางจะไม่มีกำลังภายในทว่าสายลับที่ถูกฝึกฝนร่างกายมานานปีมีหรือจะพ่ายแพ้ให้คนเหล่านี้

ไม้คานในมือหญิงสาวฟาดไปยังร่างหนาของแต่ละคนไม่ยั้ง ความเจ็บปวดที่ได้รับไม่ต่างจากถูกแซ่หนังเฆี่ยน ก่อนมาที่นี่พวกเขากระหยิ่มในใจรับเงินจากน้องสาวเพื่อทำงานง่าย ไม่คิดว่าจะชนเข้ากับตอ

เสียงร้องโหยหวนของชายฉกรรจ์ทั้งสองดังลั่นไปทั่วหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างแห่มาดูความสนุกไม่คิดว่าจะได้พบเหตุการณ์อันน่าสยดสยองเช่นนี้ ในภายหลัง การกระทำของเซี่ยชิงหลีในวันนี้จะถูกพูดถึงไปอีกนาน

ในขณะที่ทุบตีพี่ชายทั้งสองของจางซุนโหรว ดวงตาของหญิงสาวเริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ ราวกับสีของโลหิต

ท่าทางของนางไม่ต่างจากมัจจุราชที่ผุดขึ้นมาจากนรก การกระทำของหญิงสาวทำให้สามคนที่เฝ้าดูอยู่ไกลๆ อย่างแม่เฒ่าหวัง จางซุนโหรวและเซี่ยจื่อยวนขวัญผวา