Chapter 8 เคยเป็นนางฟ้าของเขา

“ถ้าอย่างนั้น ป้าดาพาคุณขวัญไปดูห้องพักก่อนนะ แล้วจากนั้นก็พาไปดูห้องคุณแม่ได้เลยนะครับ”

“ได้ค่ะคุณศร” สองสาวต่างวัยก้มศีรษะเล็กน้อย แล้วพากันเดินออกไป โดยมีสายตาคมกล้ามองตามแผ่นหลังบางด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม ป้าวิยะดาเดินนำ ร่างน้อย ๆ เดินตาม

ชายหนุ่มยังคงมองตาม และยิ้มกริ่ม เป็นอีกวันที่เขายิ้มออกมาอย่างเต็มวงหน้า หลังจากที่ไม่ได้ยิ้มมานานแล้ว เรื่องหม่นเศร้าที่เกิดขึ้นในครอบครัว การสูญเสียกะทันหันทำให้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะออกไปเที่ยวกินเล่นเต้นรำเหมือนก่อน

ขวัญดาวเหมือนกับนางฟ้าที่เป็นของขวัญให้บ้านหลังนี้ที่เคยหมองหม่นกลับมาสดใสขึ้นอีกครั้ง คณิตศรหมดความกังวลเรื่องแม่แล้ว จากนี้ไป เขาจะกลับไปดูแลบริษัทอย่างไร้ความห่วงหาเสียที

และในทุกวัน คณิตศรรีบกลับมาบ้านหลังเลิกงาน ทั้งที่เมื่อก่อนต้องมีแวะสังสรรค์กับเพื่อนก่อนกลับบ้าน ซึ่งเป็นเช่นนั้นประจำ จนกระทั่งเกิดเรื่องกับครอบครัวจึงห่างหายจากเพื่อนฝูง

“เอ้ย! ไอ้ศร จะไปดื่มอะไรเย็น ๆ แก้เครียดกันก่อนไหมวะเพื่อน” สุทินเพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเปิดประตูโผล่หน้าเข้ามาในห้องอย่างเคยชินโดยไม่บอกล่วงหน้า

เจ้าของห้องทำงานเก็บปากกาที่พกติดตัวตลอดเสียบในช่องเล็กของกระเป๋าเสื้อพร้อมถอนหายใจ แล้วเอ่ยบอกเพื่อนรักไปว่า

“จะโผล่มาก็ให้ซุ่มให้เสียงหน่อยสิ หรือโทรมาบอกก่อน”

“ทำไมวะ เดี๋ยวนี้กูต้องนัดกับมึงแล้วเหรอ แค่จะชวนไปกินเหล้าฮึ... เอ... หรือว่ามึงจะเตรียมตัวซิ่งหนี ทำตัวมีพิรุธ”

“เปล่า... กูต้องรีบกลับบ้าน” คณิตศรปฏิเสธเสียงสูง ทว่าแววตากลับปิดความพึงพอใจอะไรบางอย่างเอาไว้ไม่มิด

“เฮ้ย ๆ เดี๋ยวก่อนนะเพื่อน” สุทินช้อนสายตามองเพื่อน เห็นความสดใสวาบวับในแววตาของคณิตศร สีหน้าที่ระรื่น

“จะรีบกลับทำไมวะ ไหนบอกว่าได้พยาบาลสาวคนใหม่อยู่ดูแลคุณแม่แล้วไง ทำไมถึงต้องรีบกลับอีกล่ะ”

สุทินเดินวนรอบโต๊ะ และสังเกตท่าทางของคณิตศรไปด้วย สุทินหยุดแล้วยกมือขึ้นเกาศีรษะ

“เอ... หรือที่บ้านมีอะไรน่าสนใจมากกว่านั้น แบบนี้ฉันต้องตามไปดูซะแล้ว” นึกรู้ว่า พยาบาลของเพื่อนต้องเป็นที่ดึงดูดใจแน่นอน

“เฮ้ย! ไอ้ทิน ไม่มีโว้ย มึงห้ามไปบ้านกู”

“อ้าวไอ้ศร กูก็ไปกินเหล้าบ้านมึงเป็นประจำ แต่ตอนนี้จะมาห้าม ไม่ ๆ กูต้องไปแล้ว”

“ไม่ได้โว้ย ห้ามเด็ดขาด ช่วงนี้งดดื่ม กูเข้าพรรษา”

“พรรษาอะไรของมึงวะ มันไม่มีอยู่ในสารบบของพวกเรานะโว้ย”

“เอ่อนะ มึงอย่ารู้แล้ว แล้วค่อยว่ากันวันหน้าเถอะ กูจะกลับก่อน” คณิตศรคว้าเอาสัมภาระและกุญแจรถมาถือเอาไว้ทันที

“ไอ้เชี่ยศร มึงทำกับกูแบบนี้หรือวะ” เท้าสะเอวมองตามหลังเพื่อนอย่างไม่พอใจ คณิตศรเดินเร็วและฮัมเพลงออกมาด้วย

“อ้าว... เอ้ย! ไอ้ศร แล้วกูล่ะ อุตส่าห์มาชวนถึงที่แล้วนะ”

สุทินตะโกนตัดพ้อ คณิตศรชะโงกหน้าเข้ามาตรงประตูห้องทำงานของตัวเองอีกที

“โทษทีว่ะไอ้ทิน กูไม่ว่างจริง ๆ เอาไว้จะโทรนัดกันอีกทีนะ” พร้อมกับยกแขนโบกขึ้นไปมา โดยไม่หันกลับมามองเพื่อนที่ยืนทำหน้าเซ็งอยู่ข้างหลัง

“สงสัยจะมีความรัก เฮ้ย! มึงจะฟาดพยาบาลของคุณแม่หรือวะ ไอ้นี่ มันฉลาด แม่ง ยิงปืนนัดเดียวได้ถึงสอง ได้คู่นอน แล้วได้พยาบาลสาวมาดูแลแม่อีก เจ๋งว่ะ” สุทินยกนิ้วตามหลังเพื่อนไป

นิจนันท์โผล่หน้าเข้ามาในห้อง

“คุณสุทินจะกลับหรือยังคะ นิจจะปิดห้องค่ะ”

“กลับสิ ฉันจะอยู่ทำไม ว่าแต่นิจไปดื่มกับฉันไหม” เขายิ้มกรุ้มกริ่มตามนิสัยผู้ชายเจ้าชู้

“นิจต้องไปรับลูกที่บ้านแม่ค่ะ”

แค่นั้นแหละ สุทินก็วิ่งปรู๊ดหายไปในทันที

“เฮ้อ” นิจนันท์ได้แต่พ่นลมหายใจตามหลัง

บ้านของคณิตศร

หลังจากที่จอดรถเรียบร้อยแล้ว คณิตศรก็ตรงไปยังห้องมารดา เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่าเป็นป้าวิยะดาอยู่ในห้องแทนที่จะเป็นพยาบาลสาวที่เขาจ้างมา

“แล้วคุณขวัญล่ะ เธอไปไหน”

ความตั้งใจแต่แรก หากมาถึงบ้านคงจะเห็นหน้าของหญิงสาวเป็นคนแรก

“คุณขวัญเธอออกไปซื้อของใช้จำเป็นให้คุณผู้หญิงน่ะค่ะ เธอยังไม่กลับเลย”

ป้าวิยะดาช้อนตามอง ตอนนี้คณิตศรหน้าตาสดใสกว่าเมื่อก่อนเยอะ ไม่ทำหน้าตาเหมือนเบื่อโลกอีกแล้ว คนแก่กว่าเหมือนโดนอ่านใจออก คณิตศรได้ผินหน้าหนี รู้สึกเขิน ๆ ที่ถูกจ้องแบบนั้น

คณิตศรเฉเดินไปดูแม่ที่นอนหลับโดยมีสายยางห้อยระโยงระยาง ความหวังที่รอให้แม่หายกลับมาเป็นปกตินั้นเริ่มหมดไปช้า ๆ หากแต่ว่าคณิตศรก็อยากให้คุณแม่อยู่กับเขาให้นานที่สุด เขาอยากจะยื้อเวลา ไม่ว่าแม่จะตื่นขึ้นมาคุยได้หรือไม่ หรือว่าอยู่ในสภาพแบบไหน

“แม่เก่งมากนะครับ สู้ ๆ ไปพร้อมกับผมนะครับ” เขาจับมือแม่ขึ้นมาจูบ

“คุณศรคะ ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะ ป้าดาจะให้คนตั้งโต๊ะ”

“ครับ”

หลังจากที่คณิตศรออกไปจากห้องได้ไม่นาน ขวัญดาวก็กลับมาพร้อมข้าวของที่เป็นของใช้เฉพาะผู้ป่วยติดเตียง เธอหิ้วของพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง

ป้าวิยะดาเห็นดังนั้นก็รีบดุ “ทำไมไม่ให้พวกนั้นช่วยกันขนมาคะ หนักนะนั่น”

“ไม่เป็นไรค่ะป้า พวกพี่เขาก็ขนข้าวของเข้าไปในครัว” เธอรีบวางข้าวของลง ก่อนจะหันมายกมือไหว้

“ขอบคุณนะคะป้าดาที่ช่วยเฝ้าคุณผู้หญิงให้น่ะค่ะ”

“ขอบคุณทำไมค่ะ อยู่ด้วยกันเราก็ต้องช่วยกัน ป้าเต็มใจค่ะ ถ้าอย่างนั้น ป้าไปเข้าครัวก่อนนะคะ คุณศรท่าทางจะหิวโซมาเชียวค่ะ” ชื่อที่ป้าวิยะดาเอ่ยทำให้ขวัญดาวหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

เธอมักจะเคอะเขินกับสายตาของเขาเวลาที่เขาจ้องมองทุกครั้ง ขวัญดาวก้มศีรษะให้อีกครั้งด้วยความนอบน้อม ทำให้ป้าวิยะดาอดชมชอบอยู่ในใจไม่ได้ กิริยาน่ารัก น่าเอ็นดู แถมยังสะสวยอีก

ป้าวิยะดาออกจากห้องไปแล้ว ขวัญดาวก็เริ่มจัดสิ่งของที่ซื้อมาให้เข้าที่ แต่แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา

“ป้าดาลืมอะไรหรือเปล่าคะ” เธอไม่ได้หันไปมอง เจ้าของเสียงหวานนุ่มเอ่ยถาม ทั้งที่ยังสาละวนกับการจัดของอยู่