เชลยแค้น : 2 (3/3) ของสำคัญถูกช่วงชิง

แต่เพราะดินแดนสวรรค์แห่งนี้ยังมิเคยถูกรุกราน การดุนดันเข้าไปภายในจึงดูยากลำบากยิ่งนัก อีกทั้งน้ำรักที่หม่าเยว่ซินหลั่งออกมา ยังไม่มากพอจะหล่อลื่นขนาดใหญ่โตของเขาให้เข้าไปภายในได้โดยง่าย

จ้าวลี่หมิงจึงตัดสินใจบีบเคล้นรีดน้ำเมือกสีใสให้หลั่งรินไหลเพิ่มขึ้น ดึงปลายหัวเห็ดออกมาวนไล้รอบนอก พยายามนำอาวุธร้ายของตนถูไถชโลมน้ำกามของคนใต้ร่างให้เปียกชุ่ม

“อ๊า…”

มันรู้สึกดีกว่าตอนถูกความแข็งกระด้างของนิ้วตัวเองสัมผัสเสียอีก ผิวเนื้อนุ่มนิ่มแต่กลับให้ความรู้สึกแข็งแกร่งกำลังเคลื่อนขยับอยู่กลางลำตัว หม่าเยว่ซินเผลอไผลไปกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่พึ่งพานพบ

เมื่อรู้สึกได้ถึงความพรั่งพร้อมเต็มที่ จ้าวลี่หมิงจึงเริ่มส่งท่อนลำดุนดันเข้าไปภายในอีกครั้ง ความเจ็บแปลบแล่นวาบไปทั่วเรือนกาย หม่าเยว่ซินพยายามกระถดร่างถอยหนีการถูกรุกราน ทว่ากลับถูกมือใหญ่ทั้งสองข้างจับรั้งเอวกิ่วเอาไว้

และโดยไม่ทันตั้งตัวสะโพกแกร่งก็ดันส่งมังกรใหญ่ยักษ์เข้ามาในกายนางเพียงครั้งเดียว จนริมฝีปากอิ่มกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด น้ำตาแห่งความทรมานไหลพรากจากหางตาทั้งสองข้าง

มือบางพยายามดันร่างหนาออกจากกาย สองขาเรียวหนีบกันไม่ให้เขาเคลื่อนขยับเพราะหวาดผวาว่าจะเจ็บไปมากกว่านี้ ขณะที่จ้าวลี่หมิงกำลังทุกข์ทรมานเพราะการถูกร่องสวาทคับแน่นบีบรัดจนปวดหนึบไปทั้งแก่นกาย

“ข้าเจ็บ! หยุดนะ อย่าทำข้าเลย ฮือๆ”

หม่าเยว่ซินร้องขออ้อนวอนทั้งน้ำตา แต่มีหรือคนซึ่งตัดสินใจเดินหน้าแล้วจะถอยหลังกลับ

เขามิได้มีความรู้สึกสงสารเห็นใจนางเลยสักนิด จับข้อมือบางทั้งสองข้างกดจมลงบนเตียง ใช้ลำตัวดันแยกเรียวขาเล็กที่หนีบแน่นแทรกเข้าประชิดมากขึ้น เริ่มขยับสะโพกกระแทกเข้าออกร่างบางอย่างหนักหน่วง ไม่เผื่อเวลาให้หม่าเยว่ซินได้ปรับสภาพร่างกายให้รับกับขนาดมโหฬารของเขาแม้แต่น้อย

“อ๊า…”

“กรี๊ด! ข้าเจ็บ!!”

ขณะคนหนึ่งเปล่งเสียงร้องอย่างสุขสม อีกคนกำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะรู้สึกเริ่มรำคาญจ้าวลี่หมิงจึงละฝ่ามือข้างหนึ่งออกจากข้อมือบาง กดปิดริมฝีปากอิ่มไม่ให้ส่งเสียงร้องโหยหวน

เมื่อมือข้างหนึ่งถูกปล่อยเป็นอิสระ หม่าเยว่ซินจึงพยายามจิกทึ้งท่อนแขนกำยำให้ปล่อยนาง สลับกับผลักดันร่างหนาให้เขยิบออกจากกาย

แต่ยามนี้จ้าวลี่หมิงอารมณ์พลุ่งพล่านเกินจะสนใจการต่อต้านขัดขืนนั้น เขาตั้งหน้าตั้งตากระแทกกระทั้นส่งแก่นกายตนเข้าออกรูสวาท หลับตาดื่มด่ำซึมซับกับความเสียวซ่านที่ตนกำลังได้รับ เพิ่มระดับการเคลื่อนไหวสะโพกให้รัวเร็วและแรงมากยิ่งขึ้น

การกระแทกกระทั้นหนักๆ สามสี่ทีสุดท้าย เป็นสัญญาณของการที่จ้าวลี่หมิงกำลังไปเยือนดินแดนสวรรค์เบื้องบน ปลดปล่อยน้ำรักอุ่นร้อนสีขาวขุ่นให้พวยพุ่งเข้าสู่กายบาง แช่ตัวตนอยู่ในนั้นชั่วครู่ก่อนถอดถอนออกมา รีดไล่น้ำกามซึ่งค้างลำด้านในออกจนหมดทุกหยาดหยด

จ้าวลี่หมิงขยับกายลงไปกึ่งนั่งกึ่งนอนบนพื้นเตียงซึ่งว่างอยู่ โดยที่ส่วนนั้นยังตั้งโด่ท้าทายสายตา เอี้ยวหน้ามองหม่าเยว่ซินซึ่งพลิกกายหันหลังนอนตะแคงร้องไห้อยู่ข้างๆ ด้วยสายตาเย็นชา ก่อนออกคำสั่งอย่างไร้ความเห็นใจ

“ลุกขึ้นมาทำความสะอาดให้ข้า”

ร่างเล็กนอนสะอื้นไห้อยู่ชั่วครู่ก่อนตัดสินใจหยัดกายลุกขึ้นนั่ง คว้าผ้าห่มพันรอบอกปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า แม้อีกฝ่ายจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนหมดแล้วก็ตามที

การถูกรุกรานจุดสงวนอย่างรุนแรงไร้ความทะนุถนอม ส่งผลให้หม่าเยว่ซินรู้สึกเจ็บลึกราวกับมีบางส่วนฉีกขาด ห่อกายยกมือกุมท้องน้อยนั่งนิ่งอยู่สักระยะ

ท่าทางพวกนั้นมันดูน่าหงุดหงิดยิ่งนัก จ้าวลี่หมิงจึงกระชากผ้าที่หม่าเยว่ซินอุตส่าห์นั่งพันออกโยนทิ้งลงพื้น ส่งผลให้กายบางกลับมาเปลือยเปล่าอีกครา

“หยุดทำตัวเป็นสตรีหน้าบางเสียที ข้าเห็นแล้วรู้สึกรำคาญ!”

หม่าเยว่ซินกลืนก้อนสะอึกลงไปในลำคอ ยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ขยับกายเข้าใกล้ร่างใหญ่ซึ่งยังคงชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ กวาดสายตาหาบางสิ่ง ที่พอจะใช้เป็นอุปกรณ์เช็ดทำความสะอาดร่างกายให้จ้าวลี่หมิง แต่กลับรู้สึกว่ามันใช้ไม่ได้สักชิ้น

“ผ้าผืนใหม่สำหรับเช็ดทำความสะอาดอยู่ที่ใด?”

เมื่อไม่รู้จะใช้สิ่งใดทดแทนได้ หม่าเยว่ซินจึงเลือกจะถามหาของชิ้นนั้นแทน

ดวงตาคมตวัดมองสตรีข้างกายด้วยสายตาคล้ายไม่พอใจ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ร้ายอย่างมีแผนการเมื่อเหลือบเห็นริมฝีปากอิ่ม

“ใครบอกให้เจ้าใช้ผ้าเช็ด?”

“แล้วเจ้าจะให้ข้าใช้สิ่งใดเล่าถ้าไม่ใช่ผ้า?”

“ก็…”

ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นสัมผัสดวงหน้าสวย ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือลูบไล้ริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา และค่อยๆ ขยับเป็นเน้นหนักก่อนเอ่ยขึ้นต่อ

“ใช้ปากของเจ้าไง”