ตอนที่ 3

เสียงทุ้มลึกของชายร่างโปร่งอายุราว ๆ สามสิบกว่าปีในชุดเสื้อโค้ตตัวยาวดังขึ้นก่อนยื่นซองกระดาษให้กับฮอฟมันน์แกะออกดู

“ผู้หญิงที่พ่อคุณพาไปไหนมาไหนด้วยตอนนี้ เธอชื่อ อัญมณี แต่ในวงการนางแบบใคร ๆ ต่างรู้จักเธอในชื่อ จูเวล...นี่เป็นรูปน้องสาวคนเดียวของเธอที่เมืองไทยครับ เธอชื่อ บุษราคัม เป็นพีอาร์อยู่ในโรงแรมแถวพัทยา”

ฮอฟมันน์ก้มลงมองรูปถ่ายในมือภายใต้แสงไฟสลัว นัยน์ตาสีน้ำเงินเป็นประกายเข้มจัดเมื่อเห็นคนในภาพซึ่งถูกถ่ายทั้งระยะไกลและใกล้ โดยเฉพาะรูปสุดท้ายเป็นใบหน้าของหญิงสาวชาวไทยที่ดูละม้ายกับนางแบบเปรี้ยวจัดคู่ควงของบิดาคนนั้น แม้แสงสว่างยังไม่มากพอให้เขาพินิจพิจารณาชัด ๆ ทว่า บุษราคัม ทักษาพินิจ ก็จัดได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งเลยทีเดียว

ก็แค่ผู้หญิงหน้าตาดี...

ชายหนุ่มสะกดความคิดตัวเองลงที่พี่สาวของเจ้าหล่อน ถึงให้สวยหยาดฟ้ามาดินแค่ไหนหากก็คงไม่ใช่คนดีนักหรอก ในเมื่อเธอมีสายเลือดเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้น...คนที่หวังปอกลอกบิดาและทำให้แม่ของเขาต้องเสียใจ

“เธอทำงานอยู่ในโรงแรม เคป พาราไดส์ ส่วนที่อยู่กับประวัติส่วนตัวของเธออยู่ในซองเอกสารนี้แล้วครับ”

“ขอบใจมาก พอล...นี่เป็นค่าเหนื่อยของคุณ”

ฮอฟมันน์ยื่นซองกระดาษที่เตรียมไว้ให้นักสืบของเขารับไปด้วยรอยยิ้ม น้ำหนักสิ่งของในนั้นทำให้ผู้รับแทบไม่ต้องคาดเดาเลยว่าคุ้มค่าแค่ไหนกับการลงแรง

“ถ้ามีอะไรนอกเหนือจากนี้ก็เรียกใช้ผมได้ทุกเวลาครับ คุณฮอฟมันน์”

“ถ้ามีอะไรจะให้สืบเพิ่มเติมอีก ผมจะนึกถึงคุณเป็นคนแรก...พอล”

รอยยิ้มเหี้ยมจุดขึ้นบนเรียวปากหยัก เมื่อนักสืบของเขาไปแล้วฮอฟมันน์ก็ยังคงนั่งจับจ้องรูปถ่ายในมือไม่วางตา

บุษราคัม...เธอคงไม่รู้ว่าเกมแห่งการเอาคืนกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว

“ยังไม่กลับอีกหรือบุษ...แล้วนั่น กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดีใจเรื่องอะไรบอกกันหน่อยได้ไหม?”

เสียงทุ้มลึกที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าสวยหวานในชุดผ้าไหมไทยสีบานเย็นที่กำลังก้มหน้ายิ้มอมเงยไปมองหน้าเคาน์เตอร์ภายในล็อบบี้ของโรงแรมอันหรูหราเพื่อพบว่ามีหนุ่มร่างสูงหน้าตาดียืนรอคำตอบอยู่

“อ้าว!...ปกรณ์...บุษกำลังจะกลับ แต่มีข่าวดีเลยยังไม่ไปไหนค่ะ”

หญิงสาวยิ้มกว้างอวดฟันขาวเยบเป็นระเบียบขณะอีกฝ่ายชะโงกหน้าดูของที่เธอกุมไว้ในมือ

“ข่าวดีอะไรกันที่ทำให้บุษมีความสุขได้ขนาดนี้”

ปกรณ์ หนุ่มหล่อวัยยี่สิบแปดซึ่งมีตำแหน่งเป็นถึงเชฟระดับมิชลินของ เคป พาราไดส์ โรงแรมระดับห้าดาวริมหาดพัทยาออกอาการใคร่รู้เมื่อ บุษราคัม สาวสวยพนักงานต้อนรับบอกเขาเช่นนั้น

“พี่อิงส่งจดหมายมาค่ะ แถมมีตั๋วเครื่องบินให้บุษไปหาเขาด้วย”

“อะไรนะ! พี่อิงของบุษน่ะหรือ ส่งตั๋วเครื่องบินมาให้”

เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มย่นคิ้วเมื่ออีกฝ่ายบอกข่าวดีของเธอ หากช่างเป็นเรื่องน่าแปลกประหลาดสำหรับเขายิ่งนัก ปกรณ์รู้จักบุษราคัม สาววัยยี่สิบสี่ปีรูปร่างบอบบางและมีใบหน้าสวยหวานตั้งแต่เธอมาทำงานในตำแหน่งพนักงานประชาสัมพันธ์ของเคป พาราไดส์

เขาไม่เพียงรู้จักหญิงสาวแค่ผิวเผิน แต่รู้ว่าเธอเป็นลูกของนายดาบตำรวจที่ประสบอุบัติเหตุสูญเสียขาไปข้างหนึ่งขณะปฏิบัติหน้าที่และมีพี่สาวแสนสวยเป็นนางแบบระดับอินเตอร์ทว่าไม่เคยเหลียวแลหรือให้ความช่วยเหลือครอบครัวที่มีเพียงบิดาและน้องสาวที่เมืองไทย อัญมณี เดินทางไปทำงานอยู่ต่างประเทศเป็นเวลาเกือบสองปีซึ่งการส่งข่าวมาในคราวนี้จะไม่ทำให้เขาแปลกใจอย่างไรไหว

“ปกรณ์ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ ไม่เชื่อหรือว่าพี่อิงส่งข่าวมาจริง ๆ “

“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แค่เห็นว่าพี่อิงของบุษไม่ติดต่อกลับมานานแล้ว”

“พี่อิงคงคิดถึงบุษแต่ไม่มีเวลาปลีกตัวเพราะงานยุ่ง แค่ส่งจดหมายมาบุษก็ดีใจมากแล้ว นี่ส่งตั๋วเครื่องบินมาให้บุษด้วย ถ้าพ่อรู้คงดีใจมาก”

“ตั๋วเครื่องบินไปอเมริกาหรือ?”

ปกรณ์ถามทว่าหญิงสาวกลับยื่นเอกสารในมือให้

“หืม...ไหนว่าพี่สาวบุษไปเป็นนางแบบอยู่ที่นิวยอร์คล่ะ นี่มันตั๋วไปบาฮามาสนี่”

“ใช่ค่ะ ตั๋วเครื่องบินไปบาฮามาส พี่อิงบอกว่าช่วงนี้รับงานอยู่ที่นั่น บุษตื่นเต้นจังเลยเพราะเคยได้ยินมาว่าบาฮามาสเป็นหมู่เกาะที่สวยมาก”

“บุษจะไปหาพี่สาวจริง ๆ หรือนี่”