ตอนที่ 2

“แม็กซ์...มันอาจยังไม่สายถ้าลูกจะกลับไปเป็น...หนึ่งในซีลทีมซิกซ์”

คลอเดียกล่าวด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ เธอแค่ตั้งความหวังเล็ก ๆ กับลูกชายหัวรั้นซึ่งเขาก็ตอบกลับมาไม่ผิดไปจากที่คาดหมาย

“มันไม่ใช่ความตั้งใจของผมอีกแล้วครับแม่” ฮอฟมันน์ยักไหล่ก่อนแววตาจะแปรเปลี่ยนไปเป็นดุดัน

”ผมตั้งใจจะทำสิ่งที่สำคัญสำหรับ เอ็ม. ซี. เด็กซ์เตอร์ คอร์ป...นั่นคือการกลับมาสะสางปัญหาของบริษัท ไม่ใช่ปล่อยให้มันล่องลอยเท้งเต้งเพราะความไม่รับผิดชอบของพ่อ!”

“แม็กซ์...ลูกน่าจะรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างไปไกลเกินกว่าจะกู่มันกลับมาได้อีก”

“แต่ไม่ใช่สำหรับผม”

ร่างสูงดึงมือเรียวบางของมารดามากอบกุมไว้ก่อนยกขึ้นแนบริมฝีปากหนาได้รูปแผ่วเบา

“ผมเป็นทหารนะครับแม่ ทหารไม่เคยรู้จักคำว่าย่อท้อและสิ้นหวัง เราเรียนรู้ที่จะอดทนและทำยังไงถึงจะอยู่กับสถานการณ์ที่เลวร้ายชนิดที่คนธรรมดาทั่วไปต้านทานไม่ไหวได้”

“แม็กซ์...แม่คงห้ามลูกไม่ได้แล้วซีนะ” คลอเดียยิ้มแห้งแล้ง แต่แล้วก็ทำหน้าราวกับนึกอะไรได้

“แล้วนี่...ลูกจะอยู่กับแม่ที่เยอรมันสักพักใช่ไหมจ๊ะ”

“ผมคงต้องรีบกลับวันนี้ครับ เพราะให้คนเตรียมเครื่องบินไว้แล้ว”

“ลูกจะกลับไปอยู่กับพ่อที่อเมริกา...อย่างนั้นหรือ?”

ฮอฟมันน์ส่ายหน้าน้อย ๆ โดยที่มารดาไม่ทันสังเกตเห็นอะไรบางอย่างฉายวาบขึ้นมาบนดวงตาคู่นั้น

“ผมจะกลับไปอยู่ที่บาฮามาสสักพัก ที่เกาะไดโอนีของผมไงครับแม่”

“โอ!” คลอเดียขมวดคิ้วมุ่นเมื่อรู้ความคิดบุตรชาย “แม่ไม่ชอบไดโอนีของลูกเลย ที่เกาะนั่นอันตรายจะตายไป”

เธอกำลังบ่นถึงเกาะเล็ก ๆ ซึ่งอยู่เลยหมู่เกาะบาฮามาสเข้าไปในเขตทะเลลึกของมหาสมุทรแอตแลนติก ฮอฟมันน์ซื้อเกาะที่อยู่ห่างไกลผู้คนเอาไว้และเรียกมันว่า ไดโอนี ตามชื่อดาวเคราะห์ซึ่งเป็นหนึ่งในดวงจันทร์บริวารของดาวเสาร์ เธอไม่เคยย่างกรายเข้าไปเพราะรอบ ๆ อาณาบริเวณเกาะมีน้ำวนในหลุมสีน้ำเงินใต้สมุทร (Ocean Blue Hole) ซุกซ่อนอยู่ในที่ใดสักแห่งหนึ่ง ทว่าสถานที่ยิ่งมีภยันตรายมากเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าบุตรชายหัวขบถของเธอจะยิ่งโปรดปราณมันมากเท่านั้น

“แม่ไม่เคยได้ยินหรือครับว่า ที่ยิ่งอันตรายก็ยิ่งปลอดภัยสำหรับเรา”

“โอเค แม็กซ์ แต่อีกอย่างที่แม่อยากรู้ก็คือ...ลูกจะไปพบพ่อก่อนไปบาฮามาสหรือเปล่า?”

ฮอฟมันน์ทำสีหน้าครุ่นคิด ร่างสูงใหญ่ผิวแทนเข้มจัดภายใต้ชุดสูทเนื้อหนาบีบมือบางเบา ๆ อย่างทะนุถนอมก่อนกระตุกยิ้มมุมปากและกล่าวเสียงห้าวลึก

“ผมอาจจะแค่...แวะไป อีกอย่าง...ผมแค่อยากเห็นผู้หญิงคนใหม่ของพ่อ...ก็เท่านั้น”

แสงไฟหลากสีที่ส่องประกายวูบวาบด้านหน้าโรงแรมอันหรูหราดูจะดึงดูดสายตาของนักท่องเที่ยวและลูกค้าของบ่อนคาสิโนภายในเขตลาสเวกัส ทว่าอะไรก็ไม่น่าสนใจสำหรับบุรุษร่างสูงใหญ่ที่นั่งสงบนิ่งอยู่เบื้องหลังกระจกอาบฟิล์มดำสนิทภายในรถเก๋งที่จอดอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าโรงแรมเท่ากับภาพของชายร่างสูงวัยกลางคนกับสาวสวยร่างอรชรอ้อนแอ้นในชุดเน้นสัดส่วนโค้งเว้าที่เดินคลอเคลียกันออกมา เบื้องหลังคนทั้งสองมีบอดี้การ์ดร่างใหญ่สองสามคนคอยอำนวยความสะดวกด้วยการเปิดประตูรถลีมูซีนให้ก่อนขับรถอีกคันตามออกไปไม่ห่าง ฮอฟมันน์ภายในชุดเสื้อยืดเน้นมัดกล้ามบนร่างหนาและกางเกงเดนิมยังคงนั่งนิ่งบนเบาะด้านหลังคนขับกระทั่งมีใครอีกคนเปิดประตูรถและก้าวขึ้นมานั่งด้านข้าง

“คุณฮอฟมันน์...เรื่องที่คุณให้ผมไปสืบ ผมได้ข้อมูลมาแล้วครับ”