Chapter 2 ลูกสาวศัตรูนั้นหอมหวาน

Chapter 2 ลูกสาวศัตรูนั้นหอมหวาน

‘หูเส่าหลิง’ ชื่อนี้ชายใดบ้างไม่รู้จัก ความแพศยา ความร่านตัณหา มั่วไม่เลือกหาใช่เพียงคำนินทา แต่เป็นความจริงที่คร่าชีวิตชายหนุ่มไปไม่น้อย

ใบหน้าหวานล้ำ ดวงตากลมโตราวกับแม่กวางสาวระแวงภัย ประกายตาแวววาวดั่งเด็กสาวเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นแลดูใสซื่ออ่อนต่อโลก ริมฝีปากอวบอิ่มที่เม้มสนิทและสั่นเทิ้มยิ่งทำให้นางดูบอบบางน่าทะนุถนอม

เล่ห์กลมารยา!

เช่นนี้เองชายทั้งหลายจึงได้หลงกล แต่ต้องไม่ใช่เขา เขาที่รู้เช่นเห็นชาติคนสกุลหูเป็นอย่างดี

“ตกลงหรือไม่”

ถางเล่อถงทวนถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งงัน ท่าทางหวาดกลัวหลุบเปลือกตาลงต่ำราวกับว่าการจ้องมองใบหน้าเขาเป็นเรื่องต้องห้ามยิ่งทำให้เขารู้สึกขวางหูขวางตา

“ข้าเลือกได้หรือ...”

เส่าหลิงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น นางถามกลับไปด้วยดวงตาหม่นเศร้า ยังผลให้หัวใจของคนตัวโตเผลอวูบไหวไปกับภาพมายาที่นางกำลังลวงล่อ

“มีหรือที่บุตรสาวของไอ้เฒ่าจุนเหลียนจะเลือกไม่ได้”

“นั่นสินะ”

นางพยักหน้าน้อยๆ แล้วแค่นยิ้มคล้ายเย้ยหยันอยู่ในที เรื่องราวในจวนสกุลหูใครเลยจะรู้ ฉากหน้าคือตระกูลขุนนางมั่งคั่งร่ำรวย มีบุตรชายบุตรธิดามากมายล้วนแล้วแต่เป็นผู้มีความสามารถโดดเด่นกันไปคนละทาง

แต่ไม่ใช่นาง...

“หึ! ข้าไม่ได้อยากต่อปากต่อคำกับเจ้า ข้ามาหาเจ้าในคืนนี้ก็เพื่อจะทำตามพระประสงค์ขององค์ฮ่องเต้เท่านั้น สืบพันธุ์กับเจ้า เมื่อเจ้าตั้งครรภ์เมื่อไหร่ก็ต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวต่อกันอีก”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

เส่าหลิงตอบออกไปราวกับมีเพียงร่างกายที่ไร้วิญญาณ แต่คนตัวโตกลับมองว่านี่คือการเรียกร้องความสนใจ

“แล้วจำไว้ด้วยว่าเลือดเนื้อเชื้อไขที่เกิดจากเดรัจฉานสกุลหูจะไม่มีวันได้ทรัพย์สมบัติของสกุลถางแม้แต่เศษเสี้ยว เจ้าและบุตรของเจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างเหลือบไรที่คอยเกาะกินสกุลถางเท่านั้น”

ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตาไหววูบเมื่อได้ยินเช่นนั้น

‘ลูกจะมีชะตากรรมไม่ต่างไปจากข้างั้นหรือ เช่นนั้นข้าจะไม่มีวันให้เขาได้เกิดมา’

หญิงสาวเผลอยกมือขึ้นกุมท้อง กำหมัดเข้าหากันแน่น ชีวิตที่น่าสมเพชราวกับผ้าขี้ริ้วจะต้องสิ้นสุดลงที่นางเพียงคนเดียวเท่านั้น

แม่ทัพหนุ่มแค่นยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นความโกรธที่ผุดขึ้นในแววตาของหญิงสาว ก่อนจะถอดเสื้อสีแดงตัวนอกออกอย่างไม่ยี่หระ เพียงอึดใจเดียวเขาก็ยืนเปลือยท่อนบน เผยให้เห็นแผงอกแกร่งกำยำที่เต็มไปด้วยร่องรอยแผลเป็นจากศึกสงคราม

เขายังคงสวมกางเกงสีขาวตัวในเอาไว้ ก่อนจะยืนประจันหน้ากับเจ้าสาวที่ยังคงนั่งนิ่งราวกับดวงวิญญาณได้หลุดลอยเตลิดไปไกลเสียแล้ว

มือหนาสากเอื้อมไปบีบปลายคางของเจ้าสาวแสนสวยจนใบหน้าแหงนเงย ก่อนจะก้มลงกดปลายจมูกโด่งไปตามแก้มนวลด้วยท่าทางกักขฬะ

เส่าหลิงนั่งนิ่ง ตัวแข็งทื่อ ด้วยไม่เคยใกล้ชิดกับชายใดเช่นนี้มาก่อน หัวใจของนางเต้นแรงจนแทบกระโจนออกมานอกอก มือเล็กสั่นและเย็นเฉียบคล้ายจะเป็นลมเสียให้ได้

นางอยากขัดขืนแต่นางไม่กล้า ด้วยรู้ดีว่านางมาที่นี่ในฐานะเจ้าสาวของเขา ร่างกายของนางเป็นของเขา แม้แต่ชีวิตก็ยังเป็นของเขาอย่างไม่อาจเลือก

“นี่นะหรือหญิงสาวที่ชายหนุ่มแทบจะฆ่ากันตายเพื่อแย่งชิง ไร้เสน่ห์สิ้นดี”

สบถอย่างหัวเสียเมื่อเห็นว่านางเอาแต่นั่งตัวแข็งทื่อ คงรังเกียจคงขยะแขยงเขามากสินะ ดี! เขาจะตักตวงความสุขจากร่างกายของนางเฉกเช่นหญิงคณิกาเริงเมืองคนหนึ่ง

“อ๊ะ!”

คนตัวเล็กร้องเสียงหลงเมื่อถูกผลักให้นอนหงายบนฟูกนอน ยังไม่ทันได้ตั้งตัวชุดเจ้าสาวสีแดงปักดิ้นทองดอกมู่ตานขนาดเล็ก ก็ถูกฉีกทึ้งออกอย่างรุนแรง

แคว้ก!

ใบหน้าหวานซีดเผือดพยายามจะปกปิดร่างกาย เร็วกว่าที่นางจะคาดคิดมือหนาก็ยื่นมากระชากเสื้อชั้นในสีขาวจนขาดวิ่น

แคว้ก!

ร่างบางสะดุ้งเมื่อรับรู้ได้ถึงอากาศเย็นยะเยียบที่โอบล้อมเรือนกายเปลือยเปล่า ทรวงอกอิ่มสองเต้าชูสล้างล่อหลอกสายตาของคนตัวโต เอวคอดกิ่ว หน้าท้องแบนราบนวลเนียน

มือเล็กพยายามยกขึ้นปกปิดสองเต้า แต่ทรวงอกกลับใหญ่ล้นจนมือไม่อาจปิดมิด เนื้อนมขาวนุ่มนิ่มนั่นทำให้หัวใจของแม่ทัพหนุ่มถึงกับกระตุกแรงสูญเสียจังหวะไปอย่างไม่อาจควบคุม

ดวงตาคมหรี่มองอย่างสำรวจ ‘เจ้าสาว’ หรือ ‘แม่พันธุ์’ จะต่างอะไรกันในเมื่อสตรีนางนี้มีไว้เพื่อความใคร่และสนองตัณหา ทุกอย่างล้วนเป็นหน้าที่ เป็นหมากบนกระดานที่เขาต้องจับก้าวเดินเพื่อคานอำนาจสกุลหูและรอคอยที่จะเปิดโปงความเลวที่พวกมันทำเอาไว้

หูเส่าหลิงใบหน้าแดงก่ำคล้ายจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้ ก้มหน้างุด ไหล่บางสั่นเทิ้ม

แคว้ก!

ว้าย!

คราวนี้นางถึงกับตกใจส่งเสียงออกมาเมื่อเขาฉีกทึ้งชุดเจ้าสาวส่วนที่เหลือไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงกางเกงตัวในแสนบางเบา

แคว้ก!

ถางเล่อถงลงมือฉีกทึ้งปราการสุดท้ายออกอย่างไม่ยี่หระ เวลานี้บุตรสาวศัตรูจึงโป๊เปลือยไร้อาภรณ์ใดๆ ห่อหุ้มปิดบังเนื้อหนังที่น่าหลงใหลอีกต่อไป

ณ เวลานี้ แม่ทัพถางเล่อถงไม่อาจเถียงเลยว่า นางเป็นสตรีที่งดงามยากจะหาใครเทียบ เป็นสตรีที่เมื่อนุ่งห่มอาภรณ์ก็ดูสง่างามราวกับเกิดในรั้วในวัง แม้ในยามเปลือยเปล่านางกลับยิ่งน่าหลงใหลด้วยทรวดทรงองค์เอวนั้นงามล้ำดั่งว่าเทพเซียนช่วยกันบรรจงปั้นแต่งขึ้นมา

นี่สินะ...บุรุษถึงได้แทบจะฆ่ากันตายเพราะนาง!

อับอายเหลือเกิน!

ราวกับศักดิ์ศรีที่มีอยู่น้อยนิดถูกบดขยี้ด้วยปลายเท้าของถางเล่อถง น้ำตาหยดโตไหลเผาะอาบแก้มอิ่ม ก่อนที่นางจะกัดริมฝีปากล่างจนห้อเลือด

ข้ามันไร้ค่า

หูเส่าหลิงปล่อยมือให้ตกลงข้างกายไม่คิดปิดบังเรือนร่างเปลือยเปล่าที่กำลังปรากฏต่อสายตาของสามีอีกต่อไป จะช้าจะเร็วนางก็ต้องเป็นของเขา ต่อให้นางขัดขืนก็ใช่ว่าจะมีอะไรดีขึ้น

คิดได้ดังนั้นนางก็ผินหน้าหนีแล้วหลับตานิ่ง นอนเฉยไม่ต่างจากศพจนแม่ทัพถางถึงกับกัดฟันกรอด คิดว่าบุตรสาวสกุลหูผู้นี้เย่อหยิ่งจองหอง คงรังเกียจราวกับเห็นเขาเป็นกิ้งกือไส้เดือน จึงได้แสดงกิริยาเช่นนี้