เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น)

Chapter 1 เจ้าสาวไร้ค่า

ฆาตกร!

สวะ!

ร่างบอบบางในชุดเจ้าสาวสีแดงมงคลนั่งตัวสั่นเทิ้มอยู่บนเตียงกว้าง มือบางบีบเข้าหากันแน่น เม้มริมฝีปากสีชาดเป็นเส้นตรงด้วยความหวาดกลัว

ปั้ง!

ออกไป!

ขยะ!

หญิงสาวสะดุ้งครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อมีสิ่งของปามาถูกประตูห้องหอ บ้างก็มีลูกดอกปาทะลุบานหน้าต่างเข้ามาเฉียดใบหน้าของนางไปเพียงน้อยราวกับต้องการข่มขวัญหมายให้นางวิ่งหนีออกไปจากจวนสกุลถางราวกับสุนัขจนตรอกที่น่าสมเพช

ก่อนหน้านี้สองชั่วยามขบวนเจ้าสาวถูกส่งตัวจากสกุล ‘หู’ มายังสกุล ‘ถาง’ ตลอดทางคนของสกุลถางออกไปขว้างปาผักเน่า ผลไม้เน่า ไข่เน่าใส่ขบวนเจ้าสาวด้วยความเกลียดชัง

เมื่อ ‘หูเส่าหลิง’ ก้าวลงจากเกี้ยวเจ้าสาว เหยียบย่างลงบนผืนดินของสกุลถาง นางกลับไม่ได้รับการต้อนรับอย่างที่ควรจะเป็น

แววตาชิงชัง

ถ้อยคำด่าทอ

อีกทั้งยังไร้เงาของเจ้าบ่าวออกมาต้อนรับ

พิธีทุกอย่างถูกรวบจบโดยไวที่สุดเมื่อซื่อกงกงคนสนิทขององค์ฮ่องเต้เดินทางจากวังหลวงมาควบคุมพิธีวิวาห์คลุมถุงชนนี้ด้วยตนเอง แน่นอนว่าคนตระกูลถางไม่อาจขัดขืน ได้แต่ยืนกัดฟันด้วยความคับแค้นใจ

‘ฮ่องเต้มีรับสั่งให้แม่ทัพถางมีบุตรในเร็ววัน!’

คำประกาศสิ้นสุดพร้อมกับใบหน้าทะมึนตึงของเจ้าบ่าวที่จ้องมองมายังเจ้าสาวราวกับจะแล่เนื้อเถือหนัง

‘จะอ้วก!’

เขาสบถออกมาแผ่วเบา แต่ดังพอที่จะทำให้เจ้าสาวข้างกายได้ยินชัดเต็มสองหู เส่าหลิงหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก กล้ำกลืนฝืนทนอย่างสุดกำลังที่จะไม่ร้องไห้แสดงความอ่อนแอออกมา

นางร้องไห้มามากพอแล้ว

นางร้องไห้มาทั้งชีวิตนับตั้งแต่จำความได้

นางเคยคิดว่าวันหนึ่งเมื่อนางแต่งงานออกเรือนหันหลังให้กับสกุลหูของบิดาเมื่อไหร่ ชีวิตของนางคงราวกับพ้นจากขุมนรก

ทว่าไม่เลย...

การแต่งงานที่เป็นความหวังดับวูบ เมื่อนางต้องแต่งงานกับบุตรชายคนโตของสกุล ‘ถาง’ ใครต่างก็รู้ว่าความเกลียดชังของสกุล ‘หู’ และสกุล ‘ถาง’ ยาวนานเพียงใด ความแค้นไม่มีวันหมดไปมีแต่จะเพิ่มทวีคูณนับอนันต์

‘ถางอี้เฟย’ ประมุขของตระกูล ‘ถาง’ ถูกลอบวางยาพิษให้ตายอย่างโหดเหี้ยม แน่นอนว่าผู้ต้องสงสัยไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น ‘หูจุนเหลียน’ บิดาของนางนั่นเอง

ไฟแค้นแผดเผายิ่งกว่าเปลวไฟลามทุ่งข้าวที่แห้งกรัง ลุกโชนดั่งว่ามีลมพายุกระพือโหม สองฝ่ายต่างลอบสังหารคนของกันและกันไปมา ตายตกราวกับผักปลา

ร้อนถึงพระเนตรพระกรรณองค์ฮ่องเต้ที่ต้องการให้สองตระกูลปรองดองกัน จึงมีพระราชโองการให้ตระกูล ‘หู’ ส่งบุตรสาวให้ไปแต่งงานกับ ‘แม่ทัพถางเล่อถง’ บุตรชายคนโตของตระกูล ‘ถาง’

เหวนรกจึงมาจ่อที่ปลายเท้า บุตรสาวไร้ค่าจากอนุภรรยาปลายแถวอย่างนางจึงถูกผลักลงไปในหุบเหวมืดมิดอย่างไม่ลังเล

มือเล็กจับชายผ้าคลุมหน้าสีแดงนิ่งนาน จังหวะที่กำลังจะดึงผ้าคลุมหน้าออกด้วยตนเองนางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา

หูเส่าหลิงหยุดนิ่ง เลื่อนมือบอบบางลงมาวางไว้บนหน้าตักก่อนจะประสานเข้ากับมืออีกข้าง บีบแน่นจนรู้สึกได้ถึงหยาดเหงื่อชื้นมือ จนกระทั่งบานประตูห้องหอถูกกระชากเปิดออกอย่างแรง

โครม!

นางมองผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว เห็นว่าเป็นบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ รูปร่างเค้าโครงเช่นนี้นางจำได้ตั้งแต่ตอนทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน

เขาคือ ‘แม่ทัพถางเล่อถง’ ผู้เป็นเจ้าบ่าวนั่นเอง

หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ นางคิดว่าเขาคงไม่มาเหยียบห้องหอเป็นแน่เพราะเขาเกลียดชังนาง เกลียดชังบิดาของนาง เกลียดชังทุกชีวิตในสกุลหูเข้ากระดูก

เส่าหลิงยืดตัวตรงเมื่อเห็นว่าแม่ทัพถางเดินมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า

หึ!

เสียงแค่นหัวเราะเย้ยหยันในลำคอจากคนตัวโตทำให้หญิงสาวรู้สึกราวกับมีก้อนหินแล่นมาจุกอยู่ที่ลำคอ ขอบตาของนางร้อนผ่าว บิดาจะรู้หรือไม่ว่าการที่ท่านผลักไสนางมายังสกุลถางเป็นการฆ่านางให้ตายทั้งที่ยังหายใจ

บิดาอาจจะรู้ และใช่... บิดาอาจจะจงใจส่งนางมาตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ในเมื่อนางไม่ใช่บุตรสาวคนโปรด

ในสายตาของบิดานางก็ไม่ต่างจากสาวใช้คนหนึ่ง แม้จะมีศักดิ์สูงกว่าสาวใช้ แต่ก็ไม่อาจตีเสมอบุตรสาวคนอื่นๆ ที่เกิดจากภรรยาเอก หรือแม้แต่บุตรสาวจากอนุภรรยาที่มาจากตระกูลที่มีหน้ามีตาในสังคม หาใช่อนุภรรยาที่เลื่อนขั้นจากสาวใช้เฉกเช่นมารดาของนาง

บุตรสาวของสกุลหูนั้นมีทั้งหมดเก้านาง ทุกนางล้วนงดงามจนเป็นที่โจษขาน ได้ออกงานสังคม ได้ไปงานเลี้ยงน้ำชา ร่วมงานรื่นเริง งานชมดอกไม้ตามจวนขุนนางสูงศักดิ์

ยกเว้นนางที่ต้องหมกตัวอยู่แต่ในครัว แทบไม่ได้แหงนเงยใบหน้ามองดวงตะวันเสียด้วยซ้ำไป นั่นเพราะบิดาอับอายที่ให้กำเนิดนางออกมา

“ว้าย!”

แล้วโดยที่เส่าหลิงยังไม่ทันตั้งตัวแม่ทัพถางก็กระชากผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกอย่างแรง

พรึบ!

กระชากแรงจนผ้าคลุมเกี่ยวเอาปิ่นปักผมหลุดกระจายร่วงหล่นพื้น ผมที่ม้วนมวยสยายออกจนละเอวคอด ใบหน้าของนางตื่นตระหนกด้วยไม่คิดว่าเขาจะกระทำป่าเถื่อนกับนางเช่นนี้

“พร้อมที่จะผสมพันธุ์หรือยัง!”

น้ำเสียงห้วนกรรโชกราวกับราชสีห์คำรามใส่ลูกกระต่ายตัวน้อย เส่าหลิงเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง แหงนหน้ามองใบหน้าของผู้ที่กำลังจะเป็นสามีของนางเต็มสองตา

พลันหัวใจก็กระตุกแรง...

เขาหล่อร้าย ใบหน้าคมชัด ดวงตาคมกร้าวราวกับนัยน์ตามังกร สันกรามหนารับกับใบหน้าดุดัน รูปร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้าม

ไม่แปลกใจเลยเหตุใดทหารในกองทัพจึงตั้งฉายาให้เขาว่า ‘เหยียนหลัวหวาง ’ เพราะร่างที่สูงใหญ่ น้ำเสียงที่ห้าวแหบ และดวงตาที่จดจ้องมายังศัตรูราวกับจะฆ่าฟันให้ตายตกทุกเวลานั้นล้วนเต็มไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศ

หากไม่ใช่เพราะแม่ทัพถางติดพันการรบ มีหรือที่บิดาของนางจะลอบส่งคนมาวางยาพิษประมุขสกุลถางได้ นางรู้มาตลอดว่าบิดาใช้วิธีสุนัขลอบกัด ในขณะที่สกุลถางสู้อย่างราชสีห์มาโดยตลอด

“ทันทีที่เจ้าตั้งครรภ์ตามพระบัญชาขององค์ฮ่องเต้ ข้าก็จะไม่แตะต้องเจ้าอีก ต่างคนต่างอยู่”

แม่ทัพถางประกาศย้ำชัด ก่อนจะจับจ้องไปตามใบหน้าหวานล้ำและรูปร่างผอมบางภายใต้ชุดเจ้าสาวมงคลสีแดงของอีกฝ่าย

‘งาม’

‘งามปานจะล่มเมือง’

งดงามแล้วอย่างไรเล่า หากความงามนั้นแพศยาก็หาได้มีค่าไม่ บุตรสาวของตระกูลหูนั้นเลื่องชื่อนัก ความแพศยาเจ้ามารยาขจรขจาย มีผู้ชายมากหน้าหลายตาต้องสังเวยชีวิตเพราะพิษรักที่พวกนางปักลงกลางหัวใจจนเน่าเฟะ

ไม่เว้นแม้แต่สหายสนิทของเขา ‘จ้าวเจี้ยนโป’ ก็ตายเพราะหญิงแพศยาอย่างหูเส่าหลิงมาแล้ว