ตอนที่4.ผู้ชายบ้านโน้น

ณิชาหลอกล่อแต่ก็เห็นเพียงหมา 3 ตัวที่กระดิกหางทันทีที่ได้ยินคำว่า ขนม หญิงสาวเอะใจเดินมาที่ดูริมรั้ว เธออ้าปากค้าง เห็นพื้นดินมีรอยขุด เธอชะเง้อมองข้ามรั้วเตี้ยๆ

“ไข่ดาว! มานี้อย่าไปนะ!”

หญิงสาวตะโกนเรียก แต่เจ้าไข่ดาวเป็นหมาผจญภัย หันมามองเจ้านายแวบเดียวแล้วก็วิ่งจูดไปทันที ณิชานึกถึงที่แม่ย้ำนักย้ำหนา ไม่ให้หมาที่บ้านไปรบกวนคนอื่น เธอรีบจับหมาที่เหลือใส่กรงขังแล้ววิ่งไปคว้าจักรยานปั่นไปด้านข้าง

บ้านรั้วติดกันก็จริง แต่ระยะห่างจากรั้วไปถึงตัวบ้านหลายเมตร หญิงสาวไม่กล้าเข้าทางหน้าบ้าน กลัวเจ้าของบ้านจะตำหนิเอา อาศัยที่ตัวเองเป็นเจ้าถิ่นแถวนี้รู้ดีทุกซอกทุกมุม แอบจอดจักรยานไว้แล้วมุดเข้าไปที่แนวรั้วเตี้ยๆ กิ่งไม้เกี่ยวผมจนยุ่งเหยิง แต่เจ้าของร่างเล็กไม่ได้สนใจ เป็นห่วงเจ้าหมาแสบจะทำลายข้าวของหรือขุดต้นไม้ออกจากกระถาง

เจ้าไข่ดาวชอบแอบมาที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ แต่เพราะเมื่อก่อนลุงกับป้าใจดีไม่เคยดุด่าอะไร แต่ตอนนี้เธอรู้ว่าเจ้าของบ้านตัวจริงเป็นใคร ก็เกรงว่าลุงกับป้าจะพลอยโดนหางเลขไปด้วย

“ไข่ดาว อยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”

ณิชากระซิบเรียกหมาตัวแสบ เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วก็ออกจะแปลกตาไปสักหน่อย บริเวณหลังบ้านถูกปรับพื้นให้เรียบ มีทางลาดเหมือนทางสำหรับรถเข็น เธอไม่ได้เข้ามาบ้านเพื่อนบ้านบ่อยนัก แต่ครั้งล่าสุดที่เข้ามามันยังเป็นพื้นดินธรรมดาอยู่เลย

“หรือจะมีคนแก่มาอยู่ ถึงได้ทำทางลาดและราวจับไว้ด้วย”

ณิชาอดสงสัยไม่ได้ เลยเดินย่องๆ ไปที่หวังแอบส่องที่หน้าต่างใกล้บานประตู เธอหรี่ตามองด้านในก็ไม่เห็นอะไรเป็นพิเศษ

รถเข็นของชานนท์เป็นรุ่นล่าสุดระบบไฟฟ้าขับเคลื่อนสั่งการด้วยปลายนิ้ว เขามองเห็นหมาพันธุ์ทางตัวไม่ใหญ่นักกำลังขุดดินบริเวณกระถางดอกกุหลาบ คราวแรกเขาตกใจกลัวว่ามันจะเป็นหมาจรเข้ามาทำร้ายเขา แต่พอเจ้าหมาเงยหน้าที่ทำตาเหล่ๆ มองที่ปลายจมูกตัวมันเองมีหนอนกระดึบๆอยู่ เขาก็อดหัวเราะไม่ได้ มันส่ายหน้าไปมาแรงๆ เจ้าหนอนตัวเขียวก็ไม่ยอมหลุด

“เดี๋ยวๆ อยู่เฉยๆก่อนนะ จะเขี่ยออกให้”

เขาพูดปนหัวเราะแล้วใช้กิ่งไม้ยื่นมือไปเขี่ยที่ปลายจมูกให้หนอนเจ้ากรรมหลุดออกไป มันช้อนตามองเหมือนจะบอกว่าขอบคุณ แต่ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แล้วสังเกตเห็นว่ามันมีปลอกคอและท่าทางเชื่องๆนั้นก็ดูไม่เป็นพิษเป็นภัย เขากวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วก็เห็นเงาร่างก้มๆ เงยๆ ทางหน้าต่างหลังบ้านของเขาเอง

“จะมาขโมยอะไรเหรอ”

“ว้าย!” หญิงสาวร้องเสียงหลง ผงะถอยหลังอย่างตกใจ แต่เพราะยืนใกล้ทางลาดจึงเสียหลักหงายหลังก้นกระแทกพื้น

“อ้าว”

“อ้าวอะไรเล่า” หญิงสาวร้องโวยวายจะลุกก็เจ็บจนลุกไม่ขึ้นเลยได้แต่คลานเข่า เจ้าหมาเห็นเจ้านายเลยรีบวิ่งมาหาเลียหน้าเลียตาอย่างปลอบใจ

“เจ้าไข่ดาว เพราะแกแท้ๆเลย”

“อะไรกัน ล้มเองดันโทษหมา”

ณิชาหันขวับไปตามเสียงที่ได้ยิน เธอถลึงตาใส่ด้วยความโกรธ

“คุณก็เหมือนกันนั้นแหละ มาไม่ให้สุ่มให้เสียง คนเค้าก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะ”

“ผมเป็นเจ้าของบ้านจะต้องส่งเสียงบอกขโมยหรือไงกันนะ” ชานนท์ขมวดคิ้ว เด็กสาวคนนี้พิลึกจริง

“ก็นั้นแหละ ถ้าเรียกกันดีก็ไม่เจ็บตัวอย่างนี้หรอก” ตอนนี้ณิชารู้สึกอายมากกว่าเจ็บ

“แล้วฉันต้องขอโทษเธอหรือไง”

“ก็ฉันคนเจ็บตัวนี้” เธอลูบก้นตัวเอง

ชานนท์ขมวดคิ้ว พิจารณาหญิงสาวตรงหน้า ผมเผ้ายุ่งเหยิงมีกิ่งไม้ติดอยู่ แถมยังเจ็บตัวอีก แล้วเขาก็แหงนหน้าส่งเสียงหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาทำให้หญิงสาวทำหน้าบึ้ง แต่ทำให้คนในบ้านรีบเดินออกมาดู

“อ้าว หนูเตยมาทำอะไรที่นี่จ๊ะ” ป้าสมใจถามด้วยรอยยิ้ม

“มาตามเจ้าไข่ดาวค่ะป้า” ณิชายิ้มอายๆ “ป้าทำบ้านใหม่หรือคะ”

“ป้าไม่ได้ทำหรอกจ๊ะ เจ้าของบ้านเค้าทำ” ป้าหันไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถเข็น

‘เจ้าของบ้าน’

คำพูดชัดถ้อยชัดคำทำให้หญิงสาวยิ้มแหย เจอกันครั้งแรกก็ฝากความประทับใจให้แล้ว

“นี่คุณชานนท์เจ้าของบ้าน” ลุงอาทรแนะนำ “คุณชานนท์ครับ นี่หนูณิชาเพื่อนบ้านเราเองครับ”