ตอนที่2. ความวุ่นวาย

แม่อยากจะดุลูกสาว แต่เห็นแล้วก็ใจอ่อน ยอมให้กินข้าวก่อนค่อยไปอาบน้ำ ณิชารู้ดีว่าแม่ทำเป็นดุไปอย่างนั้น แต่จริงๆแล้วแม่เป็นคนใจดีมาก หลังรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็ถึงเวลาให้อาหารหมา4ตัวแมว6ตัวที่อยู่รวมกับไก่อีกนับสิบตัวได้เป็นอย่างดี หมาแมวพวกนี้เป็นพวกที่ถูกทิ้ง เธอก็เก็บมาเลี้ยงจนพ่อบ่นอยู่บ่อยๆ ถ้าไม่เพราะถูกพ่อห้ามไว้เธอคงเก็บมาเลี้ยงมากกว่านี้

“จำไว้นะ เล่นอยู่ในบ้านเราอย่ามุดรั้วข้ามไปฝั่งโน้นล่ะ”

หญิงสาวสั่งบรรดาสัตว์เลี้ยงแล้วก็จัดการเก็บถ้วยชามของหมาแมวไปล้างคว่ำไว้ให้เรียบร้อย ณิชาก็ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนเป็นเสื้อยืดตัวยาวคลุมเข่า ทับกางเกงขาสั้น แม่ติดดูละครและมักจะดูไปเย็บผ้าไปด้วย แม่ชอบเย็บตุ๊กตาตัวเล็กๆ ให้ลูกสาวเอาไปทำพวงกุญแจขาย หรือไม่ก็ถุงผ้าขนาดน่ารักๆ

ณิชาเดินขึ้นชั้นบน เธอเดินไปที่ระเบียงบ้านซึ่งทำให้มองเห็นเพื่อนบ้านได้ถนัดชัดเจน เธอมักจะอิจฉาบ้านหลังนั้นเสมอ เพราะมันดูสวยงามที่สุด เธอเคยไปบ่อยๆ เพราะต้องไปตามหมาที่มุดรั้วไปบ้านฝั่งโน้น ลุงกับป้าก็ใจดี เธอคิดไปเองว่าทั้งสองเป็นเจ้าของบ้านหลังงาม เพิ่งรู้ว่าเป็นบ้านคนอื่น คงจะเป็นคนรวยปลูกบ้านพักตากอากาศอีกละซิ แถวนี้มีตั้งหลายหลัง แต่เธอก็ไม่เคยเห็นหน้าเจ้าของบ้านเสียที

เธอมองเห็นความวุ่นวายของเพื่อนบ้านจากที่สูง คงอยู่ไม่นาน ฤดูหนาวที่นี่มีคนมาเที่ยวมากแต่หมู่บ้านของเธอเป็นทางผ่านไม่ใช่จุดที่นักท่องเที่ยวจะแวะเที่ยว ด้านหลังเป็นภูเขาสูงตระหง่าน

เจ้าของใบหน้าสวยถอนหายใจเบาๆ ถ้าเรียนจบเธอคงจะได้ทำงานในเมือง ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เธอก็คงไม่ได้กลับมานอนบ้านแม่ทุกวันอย่างนี้แน่เธออยากอยู่บ้านนี้ อยากอยู่ใกล้ๆแม่กับพ่อ แต่ถ้าถึงเวลาก็ต้องจากไป นกเมื่อถึงเวลาก็ต้องกางบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

“สักวัน เตยจะหาเงินมาปลูกบ้านสวยๆ เหมือนบ้านหลังนั้นให้ได้”

หญิงสาวบอกกับตัวเองแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนของตน เพื่อทำรายงานที่ต้องส่งอาจารย์

บ้านหลังงามสไตล์รีสอร์ทท่ามกลางบรรยกาศสงบเงียบ เหมาะกับการพักผ่อนแบบส่วนตัว เครื่องใช้ในบ้านหรูหราและทันสมัยสะดวกสบายครบครัน ทว่าดูเหมือนจะไม่อาจตอบสนองเจ้าของบ้านที่ท่าทางเกรียวโกรธตลอดเวลา

………….

“ออกไปให้หมด!”

“แต่คุณชานนท์ค่ะ”

“ออกไป! ผมอยากอยู่คนเดียว”

คนรับใช้และผู้ช่วยพยาบาลต่างมองหน้ากันเลิกลั่กก่อนพยักหน้าให้กันค่อยๆ เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงชานนท์ชายหนุ่มวัยสามสิบที่นั่งอยู่บนรถเข็น รอบตัวมีข้าวของที่ถูกขวางปาเกลือนไปทั่วห้อง โครงหน้าได้สัดส่วนเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมจนแทบไม่เห็นเค้าความหล่อเหลา

ชานนท์ระเบิดเสียงหัวเราะราวคนบ้า ก่อนหน้านี้เขาเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ทาญาติมหาเศรษฐีร้อยล้านอย่างชานนท์เป็นที่รู้จักทั่วไป ทั้งเป็นข่าวในหน้าสังคม ทั้งยังได้ลงนิตยสารหลายฉบับ เพียงชั่วพริบตากลายเป็นชายที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ นั่งบนรถเข็นราวกับคนพิการทั้งที่สองขาก็ยังมีอยู่ แต่มันไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

เมื่อครึ่งปีก่อน หลังกลับจากไปเที่ยวยุโรป เขาเป็นไข้และรู้สึกอ่อนเพลีย ทีแรกเข้าใจว่าเกิดจากการเดินทางท่องเที่ยวยาวนานนับเดือน พักผ่อนไม่กี่วันน่าจะดีขึ้น แต่มันกลับตรงข้าม ปัสสาวะลำบาก อุจจาระลำบาก ขาสองข้างเริ่มอ่อนแรงชาขาสองข้าง ผู้ป่วยก็จะมีอาการชาตั้งแต่ระดับสะดือลงมา อาการปวด และความผิดปกติด้านความรู้สึกต่างๆ เช่น ร้อน-เย็น เจ็บปวด มีอาการมากกว่าปกติ ในตำแหน่งระดับเดียวกับที่เกิดอาการอ่อนแรง สุดท้ายเขาต้องเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลเอกชนและรู้ว่าตัวเองป่วยด้วยโรคประสาทไขสันหลังอักเสบเฉียบพลัน

ใครจะรู้ ผู้ชายที่แข็งแรงและใช้ชีวิตแบบที่ใครต่อใครอิจฉา วันหนึ่งจะเจ็บป่วยถึงขนาดต้องนั่งรถเข็น พ่อส่งตัวเขาไปรักษาที่ต่างประเทศ การแพทย์เฉพาะทางและการรักษาแต่เนิ่นๆที่ตรวจพบทำให้เขามีโอกาสหายเป็นปกติ ชนิดของโรคที่เขาเป็นไม่หนักหนานัก สามารถรักษาด้วยยาคือการรักษาด้วยยาสเตียรอยด์ขนาดสูง นานประมาณ 2 สัปดาห์ ร่วมกับการทำกายภาพบำบัด ที่รวมถึงการฝึกระ บบขับถ่าย, การใช้ยาลดอาการเจ็บปวด, และใช้ยาลดการเกร็งของกล้ามเนื้อ ทั้งนี้การรักษาไม่ต้องผ่าตัด