บทที่1 จบตอน

“คือ.. ลดากับพี่พฤกษ์เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันค่ะ”

“มันคงไม่คิดแบบเธอหรอก มันคงเกือบคลั่งที่รู้ว่าเธอมีผัวแล้ว”

ดูเขาจะหงุดหงิดมากขึ้นด้วยและเธอไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ที่เขาอารมณ์ไม่ดีแบบนี้เท่าไหร่ หญิงสาวรูปซดปกระเป๋าเดินทางใบย่อมแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ราเมศเดินตามมาและยังไม่หายหงุดหงิด

“ทนฟังไม่ได้หรือไงที่พูดถึงผู้ชายที่มันรักเธอ”

“ทำไมพูดถึงคนอื่นแบบนั้นล่ะคะ ทำไมต้องเรียกพี่พฤกษ์ว่ามันด้วย..”

พรลดาหันมามองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราเมศชะงักเล็กน้อยและรู้สึกใจแป้วแปลกๆ เมื่อเห็นแววตาดุๆ ของเธอ แต่เขาไม่ได้ลดทีท่าแสนเย่อหยิ่งลงแม้แต่น้อยและไม่ยอมให้เธอเห็นความผิดปกติของตน

“ทำไมถึงพูดถึงมันแบบนั้นไม่ได้ มันวิเศษตรงไหน”

“ก็ไม่มีใครวิเศษกว่าใครหรอกค่ะ ถ้าพี่รามทนฟังคนอื่นเรียกพี่รามลับหลังว่า มัน หรือ ไอ้ราม ไอ้หน้าแหลม หรือไอ้อะไรก็แล้วแต่ได้ ลดาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร..”

เป็นคำพูดที่เจ็บแสบมาก ราเมศเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียวเมื่อคนที่มีท่าทางหงอๆ คอยแต่จะหลบตาเขาหมุนตัวเดินเอาของไปเก็บท้ายรถ

“เถียงเก่ง..” ราเมศว่าตามหลังหญิงสาวที่มักจะทำท่าขลาดกลัวและคอยหลบตาของเขาเสมอยามเจอหน้า พรลดาดูเหมือนสาวขี้อาย เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด แต่เธอมักยิ้มหัวพูดคุยกับคนอื่นอย่างไพเราะอ่อนหวานเป็นกันเอง แต่พอเห็นหน้าเขาก็มักจะหุบยิ้มแล้วหลบหน้าหลบตาไม่เคยพูดคุยกันมากประโยค ถ้าเจอกันก็แค่ยกมือไหว้ สวัสดีและพูดคุยเท่าที่จำเป็นเท่านั้นและเธอก็มักจะอยู่ข้างหลังพิมพ์พลอยตลอดเวลาที่พิมพ์พลอยมาเจอเขา...

“ลดาจะล็อกบ้านค่ะ” เหมือนโดนไล่กรายๆ ราเมศกัดกรามแน่นมองเธอตาเขียวเลยทีเดียว..

“ก็ล็อกสิ”

“พี่รามก็หลบหน่อยสิคะ.. ยืนขวางแบบนี้ลดาจะล็อกบ้านได้ยังไง”

ราเมศจำต้องทำตามที่เธอบอก ร่างสูงใหญ่กว่าเธอมากเดินลงบันไดไปรออยู่ที่รถ พรลดาเดินกลับเข้ามานั่งในรถเงียบๆ ราเมศปรายตามองคนที่ไม่สนใจจะคุยกับเขาอย่างหมั่นไส้และเมื่อนึกถึงคำพูดของพฤกษ์ที่ว่าพรลดามีคนที่รักแล้วยิ่งโมโห..

“พฤกษ์บอกว่าเธอมีคนที่รักแล้ว..”

พรลดาตัวแข็งไม่แม้แต่จะหันมาสบตาเขา ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดร้อนรุ่มเหมือนมีใครเอาไฟมาสุมในอก ราเมศกระชากรถออกไปอย่างแรงจนหญิงสาวตกใจ เธอหันมามองเขาหน้าตื่น ราเมศแค่ยิ้มน้อยๆ เหมือนพอใจที่ได้แกล้งเธอ

ในขณะเดียวกันพรลดานั้นรู้สึกชาไปทั้งตัวกับคำพูดของเขา พฤกษ์บอกราเมศแบบนั้นทำไม แล้วได้บอกรึเปล่าว่าคนที่เธอรักคือใคร.. แต่คงไม่ได้บอกหรอก.. พรลดาครุ่นคิดในใจวุ่นวายและกังวลกลัวว่าราเมศจะรู้ว่าเธอรักใคร...

ถ้าเขารู้เขาจะต้องเกลียดเธอแน่ๆ เลย.. หญิงสาวคิดอย่างหม่นหมอง...

บ้านของราเมศใหญ่โตราวกับวัง บริเวณบ้านกว้างขวางร่มรื่นน่าอยู่ พอเข้ามาในบ้านเสียงอึกทึกวุ่นวายก็หายไปมีเพียงเสียงลมที่พัดต้องไปไม้และสายลมที่โบกโบยเย็นสบาย พรลดามองรอบกายอย่างตื่นเต้น เธอเคยใฝ่ฝันว่าอยากมีบ้านและมีที่กว้างๆ ไว้ปลูกต้นไม้ดอกไม้ทำสวนผักเล็กๆ ไว้ทำอาหาร แต่บ้านไม่ต้องใหญ่โตขนาดนี้ก็ได้ แค่หลังเล็กกะทัดรัด ที่อยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกก็เพียงพอ

“คุณรามคะ คุณท่านรออยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ” ป้าอุ่น แม่บ้านวัยกลางคนเดินมาบอกแล้วยิ้มให้หญิงสาวที่ยกมือไหว้ตนอย่างนอบน้อม

“คุณลดาใช่ไหมคะ”

“ค่ะ..” พรลดายิ้มหวานให้

“ป้าชื่ออุ่นนะคะ มีอะไรเรียกใช้ป้าได้นะคะ”

“ขอบคุณค่ะ แต่ลดาคงไม่รบกวนหรอกค่ะ”

“แล้วกระเป๋าคุณลดาอยู่ไหนคะป้าจะเอาไปเก็บให้” ป้าอุ่นมองหากระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของของคุณผู้หญิงอีกคนของบ้าน

“เอ่อ.. ไม่ต้องค่ะ ลดามีกระเป๋าแค่ใบเดียว”

ป้าอุ่นมองที่มือเล็กของหญิงสาวก็พบว่าเธอถือกระเป๋าเดินทางขนาดกระทัดรัดกลางเก่ากลางใหม่มาเพียงใบเดียวเท่านั้น รามเองก็ปรายตามองเธอเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น

“เอากระเป๋าคุณลดาไปเก็บที่ห้องทีนะครับป้า ไปเถอะ คุณพ่อคุณแม่รออยู่..” พรลดาทำตัวไม่ถูกและรู้สึกอายๆ ที่ตนมีกระเป๋าที่ค่อนข้างเก่าและเกรงใจป้าอุ่น

“เอ่อ.. คือ..”

“มาค่ะป้าเอาไปเก็บให้ไปพบคุณท่านเถอะค่ะ ท่านรออยู่”

ป้าอุ่นเดินมาหยิบกระเป๋าจากมือเธอแล้วเดินเข้าบ้านไป พรลดาจึงเดินเร็วๆ ตามราเมศไป...

“ไหว้พระเถอะลูก..”

คุณราศี แม่ของราเมศมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง ในวันแต่งงานนางได้เห็นพรลดาแล้วก็รู้สึกตกใจไม่น้อยเมื่อเจ้าสาวไม่ใช่พิมพ์พลอย แต่ด้วยความเป็นผู้ใหญ่และท่าทางเงียบขรึมของลูกชายนางจึงปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป เพราะคิดว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรเบื้องหลัง

“ไหนว่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น..” คุณเรย์ สจ๊วด ผู้เป็นพ่อถามสีหน้าเคร่งขรึมไว้ตัว ทำให้พรลดารู้สึกอึดอัดไม่น้อยและเกร็งไปหมดจนทำอะไรไม่ถูก

“คือลดา เอ่อ..”

“ผมแต่งงานกับลดาเพราะเธอต้องรับผิดชอบที่ปล่อยให้เจ้าสาวผมหนีไป”

“แม่ก็คิดไว้แบบนั้นเหมือนกัน..”

“แล้วทีนี้ยังไงต่อ แต่งกันแค่ในนามหรือยังไง”

คุณเรย์ถามแล้วมองหญิงสาวที่นั่งก้มหน้านั่งอยู่ข้างลูกชายด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก คุณราศีปรายตามองสามีแล้วมองลูกชายกับพรลดาสลับกันไปมา