สามี

บ้านชั้นเดียวสีขาวสะอาดตา หลังไม่เล็กและไม่ใหญ่จนเกินไปมีสวนหน้าบ้านที่สามารถออกมานั่งรับลมพักผ่อนยามเย็น เพียงขวัญมองบ้านตรงหน้าอย่างยิ้มๆ เธอชอบที่นี่แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ใช่ พอถึงที่ที่เรียกว่าเรือนหอเขาก็ยกกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองเข้าบ้านไปโดยไม่รอเธอ

"ฉันจะอยู่ห้องฝั่งนี้ส่วนเธอไปอยู่อีกฝั่ง" ดนัทชี้นิ้วให้เธอไปอยู่ห้องนอนฝั่งตรงข้ามกับห้องของตัวเอง บ้านหลังนี้มีห้องนอนเพียงสองห้องแต่ห้องที่เขาเลือกให้ตัวเองมีขนาดใหญ่กว่าห้องของเธอเป็นเท่าตัว

"เราไม่นอนด้วยกันเหรอคะ" ร่างบางเอ่ยถามอย่างซื่อๆ เพราะเธอคิดว่า

คนแต่งงานกันต้องนอนด้วยกัน

"ฝันไปเถอะ ฉันไม่หลงกลเธอหรอก" ชายหนุ่มว่าเธอฉอดๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไปทันทีทำให้หญิงสาวได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกกับความเอาแต่ใจของสามีหมาดๆ

"อะไรของเขา ไม่นอนด้วยกันก็พูดดีๆ สิ" เพียงขวัญไม่เข้าใจเขาเลยสักนิดแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่าย เธอลากกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองมาที่ห้องนอน

อีกห้องที่ตอนนี้เป็นของเธออย่างสมบูรณ์แบบ

"เย็นนี้คุณอยากทานอะไรคะ" ร่างบางเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาแต่งตัวด้วยชุดใหม่เดินออกจากห้องนอน

"ไม่ต้องมายุ่ง ฉันไม่กินข้าวกับเธอหรอก" ว่าจบก็เดินออกจากบ้านแล้วขับรถไปทันที ทำไมเขาถึงดูไม่ชอบหน้าเธอ ทั้งที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาเดือดร้อนเลยสักนิด

"ช่างเถอะ ฉันกินคนเดียวก็ได้" ร่างบางลงมือทำอาหารเมนูง่ายๆ ด้วยตัวเองเธอ

ไม่จำเป็นต้องง้อเขาสักหน่อย ถ้าอยากจะต่างคนต่างอยู่เธอก็ต้องทำใจ

คนตัวโตเมื่อออกจากบ้านที่เรียกว่าเรือนหอได้ก็รีบมุ่งหน้ามาผับซึ่งเปรียบเสมือนบ้านอีกหลังทันทีโดยนัดเพื่อนสนิทอย่างคณาธิปไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว

"อะไรวะไอ้แดน ไม่อยู่กับเมียหรือไง" คณาธิปเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่โทรนัดเขามาดื่มแทนที่จะอยู่กับเมียที่เพิ่งแต่งงานกันไป

"เมียห่าอะไร เดี๋ยวกูเลิกให้ดู"

"เก่งจ้ามึงเก่ง" คณาธิปส่ายหัวเบาๆ เห็นพูดแบบนี้ตกม้าตายมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ทำเป็นปากดีขึ้นอย่างหงส์เดี๋ยวได้ลงอย่างหมา เขาเห็นมานักต่อนักแล้วไอ้พวกปากดีแบบนี้

"สั่งเหล้าเพิ่มอีก แค่นี้มันจะไปพออะไร"

"ไอ้แดนมึงแต่งงานแล้วนะเว้ย จะทำตัวเละเทะเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะ" คณาธิปเอ่ยเตือนเพื่อนด้วยความหวังดีเพราะถ้าเป็นเขามีเมียสวยและแสนดีแบบนี้เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม แต่ตอนนี้ใจเขาทั้งใจมีให้ดลรวีน้องสาวของเพื่อนสนิทที่นั่งตรงหน้าคนเดียวแต่รายนั้นต่อให้ทำดีแค่ไหนก็มองเขาเป็นแค่เพื่อนพี่ชาย

"ก็กูไม่ได้อยากแต่ง ทนไม่ได้เลิกไปก็จบ" ดนัทไม่ได้สนใจเพียงขวัญเลยแม้แต่น้อย และเขายังไม่รู้จักชื่อเธอด้วยซ้ำ

"เดี๋ยวกูจะคอยดู อย่ากลืนน้ำลายตัวเองแล้วกัน"

"คนอย่างกูไม่เคยกลืนน้ำลายตัวเอง" ดนัทเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจก่อนจะยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากแก้วต่อแก้วไม่ยอมหยุด ส่วนคณาธิปเขาดื่มแค่พอเป็นพิธีเพราะรู้ว่ายังไงคืนนี้ก็ต้องไปส่งเพื่อนสนิทที่เมาไม่รู้เรื่องอีกตามเคย

"ภาระกูอีกแล้ว ถ้ากูไม่สนใจน้องมึงกูทิ้งมึงไปแล้วนะเนี่ย" คณาธิปบ่นอุบอิบเมื่อต้องหามเพื่อนสนิทมาส่งที่บ้านใหม่หรือที่เรียกว่าเรือนหอ

"เมียไม่มา เพราะเมียไม่มี ฮิ้ว" คนเมาที่อารมณ์ยังค้างอยู่กับเพลงในผับก็เริ่มร้องเสียงดังจนเพื่อนสนิทต้องส่ายหัวด้วยความเอือมระอา

"กูขอให้เมียมึงทิ้งจริงๆ" คณาธิปล้วงกางเกงเพื่อนเพื่อหากุญแจเข้าบ้านแต่ไม่เจอแถมเขาเองก็ไม่มีกุญแจสำรองเหมือนที่บ้านใหญ่เสียด้วย

"กุญแจมึงล่ะไอ้แดน"

"อยู่หนายย" คนเมาถามกลับอย่างท่าทีกวนๆ

"แล้วอยู่ไหนล่ะ" คณาธิปอยากจะทิ้งเพื่อนไว้หน้าบ้านให้ยุงกัดเล่นแต่ยังเห็นถึงความเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่มัธยม

"อยู่ที่ห้อง" คนเมาพูดยานคางก่อนฮัมเพลงเบาๆ คนเดียวต่ออย่างไม่มีสติ

"เจริญเถอะมึง" บ่นอุบอิบก่อนจะตัดสินใจกดกริ่งหน้าประตูเพื่อให้คนในบ้านออกมาเปิด เพียงขวัญที่อยู่ในชุดนอนตัวบางเดินออกมาดูอย่างมึนงงด้วยความสงสัยที่มีคนมากดกริ่งหน้าบ้านยามวิกาลเช่นนี้

"ผมทอยครับเป็นเพื่อนกับไอ้แดน ผมพามันมาส่งน่ะครับ" คณาธิปแนะนำตัวเองกับภรรยาแสนสวยของเพื่อน เพียงขวัญจำเขาได้เพราะเห็นเขาพยุงดนัทมาในงานแต่งด้วยสภาพที่ไม่ต่างกับวันนี้

"ขอบคุณมากนะคะ ลำบากแย่เลยใช่ไหมคะ" เธอเปิดประตูแล้วช่วยพยุงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเข้าบ้าน

"ชินแล้วน่ะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างปลงๆ

"ดึกมากแล้วคุณทอยจะพักที่นี่ไหมคะ" ร่างบางถามอย่างเป็นห่วงแต่เธอไม่ได้คิดอะไรกับคนตรงหน้า

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ดื่มมากขับกลับไหว ถ้างั้นขอตัวก่อนนะครับ"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" เพียงขวัญส่งเพื่อนของเขากลับไปก่อนจะพยุงร่างของ

ผู้เป็นสามีเข้าห้องนอนอย่างยากลำบาก ทั้งชีวิตไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้เลยแต่กลับต้องมาดูแลเขาทั้งที่เขาไม่ได้สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ

"ถือว่าช่วยเอาบุญแล้วกัน" บ่นอุบอิบก่อนจะค่อยๆ ลงมือถอดเสื้อผ้าเขาออกอีกครั้ง ถ้าปล่อยให้นอนสภาพนี้คงไม่สบายตัวเป็นแน่และเธอไม่ใช่คนใจร้ายที่จะปล่อยเขาให้อยู่ในสภาพนี้