ตอนที่ 10

ราณีทำตามที่สัญญากับเธียรนัย โดยพาเขาไปเยี่ยมพี่สาวในห้องพักรักษาตัวคนไข้อาการโคมาร์

เธียรนัยมีท่าทีตื่นเต้นที่ได้เข้าเยี่ยมแฟนของเขา โดยไม่ทำให้พ่อกับแม่ของราณีสงสัย เขาทำตัวตามปกติแต่ราณีก้เห็นว่าชายหนุ่มน้ำตาคลอเบ้าเมื่อเห็นเรยายังนอนไม่รู้สึกตัวบนเตียงคนไข้ท่ามกลางสายน้ำเกลือและเครื่องพยุงชีพมากมาย แต่นั่นก็ดูเหมือนจะทำให้เขามีแรงใจเพราะอย่างน้อยนายแพทย์ที่เข้ามาตรวจดูอาการผู้ป่วยก็ยังคงพูดให้กำลังใจญาติคนไข้เหมือนอย่างทุกครั้ง และเมื่อหมดเวลาเยี่ยมไข้แล้วราณีก็ออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับเธียรนัย ทั้งสองเดินมาหยุดที่หน้าโรงพยาบาลขณะชายหนุ่มหันกลับไปหาหญิงสาวและเอ่ยขึ้นว่า

“รัน...ขอบคุณมากนะที่ช่วยพี่ครั้งนี้”

“ไม่ต้องขอบคุณรันหรอกนะคะ แค่พี่เธียรแสดงออกว่ายังห่วงพี่เรแค่นี้รันก็ดีใจแล้วค่ะ”

“พี่คิดว่าหลังจากนี้อีกสักสองสามสัปดาห์คงต้องรบกวนให้รันช่วยพี่อีก ใจจริงพี่อยากมาเยี่ยมเรบ่อย ๆ แต่บอกตามตรงว่าพี่กลัวพ่อกับแม่ของรันจะรู้เรื่อง เขาอาจยังไม่ให้อภัยพี่ พี่คิดว่าวันหนึ่งพี่ต้องเปิดเผยเรื่องทุกอย่างให้พวกท่านทราบ”

“แล้วพี่เธียรจะรอถึงเมื่อไหร่ล่ะคะ ถ้าจะรอให้พี่เรฟื้นขึ้นมา บางทีมันอาจจะอีกนานเลยก็ได้ แต่รันก็เข้าใจนะคะว่าพี่เธียรไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่”

“พี่ยอมรับว่าพี่เหมือนคนขี้ขลาด ขอเวลาพี่อีกสักหน่อยได้ไหม บางทีถ้าพี่กล้าหาญมากกว่านี้ก็จะบอกเรื่องทุกอย่างให้พ่อกับแม่ของรันเข้าใจ บางทีอาจไม่ต้องรอให้เรเขาตื่นขึ้นมาก็ได้”

“รันดีใจนะคะที่พี่เธียรยังเป็นห่วงพี่เร ถ้าพี่สาวของรันรับรู้ก็คงจะดีใจมาก”

เธียรนัยยิ้มออกมา เขาจับไหล่หญิงสาวและกล่าวว่า

“พี่ตั้งใจแล้วว่าจะต้องรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้สิ่งที่พี่อยากทำมากที่สุดคือดูแลเร ตอนนี้แค่ส่งกำลังใจห่าง ๆ ก็รู้สึกมีความสุขแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นรันขอตัวกลับก่อนนะคะ ถ้าพี่เธียรอยากมาเยี่ยมพี่เรเมื่อไหร่ก็โทรหารันได้ค่ะ”

“ขอบใจมากนะรัน”

ชายหนุ่มตบบ่าเล็กเบา ๆ ก่อนที่เขาจะเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ร่างแน่งน้อยที่ยืนน้ำตาคลอหน่วย ราณีกำลังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้ที่กฤติออกไปกับเพื่อนสาวของเขาและกลับบ้านตอนเที่ยงคืน ถึงเวลานี้เธอก็ยังนอนบนเตียงคนเดียว สามีของเธอนอนอีกห้องและไม่เคยสนใจถามไถ่เลยว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง เวลาผ่านมาเกือบสองสัปดาห์ความห่างเหินก็ยังเป็นดังเช่นเคย กฤติไม่ดื่มกาแฟที่เธอชงไว้ให้ และทิ้งมันไว้ให้เย็นชืดโดยเร่งรีบออกไปทำงานโดยแทบไม่คุยกับเธอ