บทที่ 1. แรกเจอของจริง...

“กรี๊ดดด ไอ้บ้าปล่อยนะ ฉันไม่ใช่อีตัวเว้ย”

“อย่าเล่นตัวน่าไปกับเสี่ยดีกว่า รับรองเสี่ยจ่ายไม่อั้น” ร่างหญิงสาวในชุดฟอร์มของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ยี่ห้อหนึ่งปัดป้องมือที่เอื้อมมาหาอย่างฉุนเฉียว

“พูดไม่รู้เรื่องเหรอ บอกว่าฉันไม่ได้ขายตัว และที่นี่ไม่มีพนักงานในร้านคนไหนขายตัวหากพูดไม่ฟังจะหาไม่เตือนนะเสี่ย”

“จะอะไรนักหนาวะ กะอีค่าคลับกระจอกๆ ไอ้ร้านแบบนี้ที่ไหนๆ พนักงานก็ขายตัวกันทั้งล่ะ” ทั้งสองยังคงโต้เถียงกันตอนแรกอิฐก็ไม่คิดจะก้าวก่ายคิดว่าเป็นพวกแอบแฝงมาหาเหยื่อแล้วโก่งค่าตัวโดยอาศัยชื่อเสียงของผับเพื่อนรักเป็นจุดขาย และที่นี่พนักงานหน้าตาดีกันทั้งนั้น มือที่กำลังจะเปิดประตูระชะงักอีกครั้งเมื่อเสียงใสๆ ของหญิงสาวคนนั้นพูดขึ้น

“จะบอกอะไรให้นะไอ้เสี่ยหน้าหม้อ ที่นี่ไม่มีโว้ยเพราะอะไรรู้ไหมเพราะคุณภีมเขาเป็นผู้ดี ไม่ทำมาหากินบนหลังคนเหมือนเสี่ย คุณภีมรักลูกน้องรักพนักงานทุกคน เงินเดือนพวกเราพอจะยาไส้ไม่จำเป็นต้องขายอะไรๆ เพื่อเงิน แม้เราจะทำงานเพื่อเงินแต่ไม่ได้คิดจะขายตัวเพื่อสนองตัณหาเสี่ยบ้ากามอย่างแกหรอก” เป็นจริงดังที่เธอบอกทุกประการเพราะผับกึ่งเรสทัวรองต์แห่งนี้เป็นเหมือนสถานที่ผ่อนคลายของเหล่านักท่องราตรี ใครชอบความสนุกสุดเหวี่ยงก็เข้าไปในโซนของผับ ใครอยากนั่งฟังเพลงผ่อนคลายพร้อมกับรับประทานอาหารอร่อยก็มีโซนเฉพาะซึ่งลูกค้าแต่ละกลุ่มก็จะอยู่ในโซนที่ตนเองชอบ และเรื่องบริการแอบแฝงนั้นไม่มีให้เกิดความรำคาญเพราะภีมค่อนข้างจะเข้มงวดและหากมีพนักงานคนไหนแอบแฝงขายบริการก็จะถูกไล่ออกพร้อมดำเนินคดีอย่างถึงที่สุด...

“อย่าเล่นตัวน่า ของมันเคยๆ กันอยู่ พอได้มาประจำร้านดีหน่อยทำลืมตัว”

“เว้ย พูดไม่รู้เรื่อง ฉัน ไม่ ได้ ขายตัวเว้ย..”

หญิงสาวพูดเน้นคำด้วยความฉุนเฉียว

“ฉันไม่เคยคิดขายตัวนะเสี่ยอย่ามาพูดแบบนี้กับฉัน และถ้าฉันจะขายตัวจริงๆ นะสู้ไปหาเอาคนหนุ่มๆ หล่อๆ เงินหนาๆ ไม่มีเมียขี้หึงอย่างเสี่ยให้เสียสุขภาพจิตหรอกนอกจากจะไม่สนุกแล้วยังไม่ได้เงินด้วย ไอ้เสี่ยขี้โม้”

“หนอยนังณดา จะมากไปแล้วนะมึงแบบนี้ต้องสั่งสอน” ชายคนนั้นเงื้อมมือขึ้นสูงเตรียมจะฟาดลงบนใบหน้าของหญิงสาว

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ...” เสียงห้าวของชายหนุ่มดังแทรกขึ้นมาทำให้เสี่ยหน้าหม้อที่หญิงสาวนามว่า ณดา เรียกชะงัก ใบหน้าหลุกหลิกหัวล้านๆ มองเลิกลักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของใครอีกคนที่เดินออกมาจากเงาสลัวเข้ามาแทรกแซงแต่เสี่ยเจ้าเล่ห์ก็หัวไวหาทางออกได้อย่างน่าเวทนา

“อ้อ คุณก็อยากได้หนูณดาไปกกเหมือนกันเหรอ เดี๋ยวผมแบ่งให้น่า กำลังตกลงราคากันอยู่ แต่หากคุณไม่ว่าอะไรรอต่อจากผมก็ได้ ไปพร้อมกันเลยสวิงกิ้งสนุกดีอีกแบบนะคุณฮ่าๆ” ดวงตาเล็กตีบบนใบหน้ากลมย้วยนั้นดูน่ารังเกียจเหลือเกินในสายตาของอิฐ เขาเจอคนอ้วนลงพุงอ้วนจนคางสองชั้นก็ยังไม่ได้ดูน่าสะอิดสะเอียดเท่ากับไอ้เสี่ยอ้วนหน้าหม้อนี่เลยสักคน

“บังเอิญผมไม่ชอบเล่นรักแบบนั้น ผมชอบถนอมของและไม่คิดจะแบ่งแฟนของผมกับใคร เชิญคุณไปหาเอาคนอื่นและอย่ามายุ่งกับแฟนผม หากยังไม่เลิกวอแวกับเธอ เมียคุณรู้เรื่องพฤติกรรมแย่ๆ ของคุณแน่ เมียของไอ้เสี่ยหมูตอนหน้าหม้อนี่ชื่ออะไรนะ ที่รัก...” อิฐหันไปถามคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ เขาเหมือนกำลังงงๆ มึนๆ อยู่ หญิงสาวทำท่าตื่นๆ ก่อนจะรับมุกที่เขาโยนให้

“เมียเสี่ยมงเมื่อเจ๊แมวค่ะ เจ๊แมวยั่วประสาท และโหดมาก ได้ข่าวว่าผัวคนที่แล้วก็โดนเจ๊ตัดจนเหลือแต่ตอแล้วเอาไปโยนไว้หน้าตลาดสดเพื่อประจานความสำส่อน”

“มีเบอร์โทร.ของเจ๊แมวไหมครับ” ชายหนุ่มหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องหรูขึ้นมาทำท่าจะกดหมายเลขและหญิงสาวก็รีบบอกเบอร์ทันที

“มีค่ะ 092..”

“อย่าโทรๆ เสี่ยไปแล้วจ้ะ ไปแล้ว ไม่ยุ่งแล้ว โธ่ มีผัวแล้วก็ไม่บอก...” ไม่ทันที่ณดาจะพูดจบเสี่ยร่างอ้วนฉุก็วิ่งตื๋อออกไปทันที หญิงสาวหัวเราะชอบใจ

“ไปซะได้ก็ดีไอ้เสี่ยหน้าหม้อตื๊ออยู่ได้”

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ผมขอตัว” อิฐพูดขึ้นแล้วหมุนตัวกลับไปยังรถของตน หญิงสาวได้สติรีบวิ่งไปขวางเขาไว้

“เดี๋ยวสิคุณๆ”

“อะไรอีกล่ะ ผมไม่ใช้บริการต่อไอ้หมูตอนนั่นหรอกนะ คืนนี้ไม่มีอารมณ์”

“อ้าววว.. นี่คุณ คนเขาอุตส่าห์จะมาขอบคุณ ไหงมาปากหมาเสียได้..” หญิงสาวหน้างอเท้าสะเอวมองเขาด้วยแววตาขุ่นเขียว ซึ่งคำพูดตรงไปตรงมาของเจ้าหล่อนเล่นเอาอิฐถึงกับหน้าหงาย ปกติผู้หญิงเจอเขาก็มักส่งยิ้มหวายเชิญเชิญและพูดจาอ่อนหวานทอดสะพานให้เสมอ แต่นี่เจ้าหล่อนเป็นใครถึงกล้ามาว่าเขาปากหมา

“นี่เธอ..”

อิฐมองร่างระหงที่สูงเพียงไหล่ของเขารูปร่างอรชรน่ามองใบหน้าเรียวรูปไข่ที่ดวงตากลมโตที่กรีดอายไลน์เนอร์คมกริบขนตางอนช้อย จมูกโด่งเชิดรับกับเรียวปากอิ่มสีแดงสด เรือนผมยาวสลวยรวบตึงด้วยหนังยางธรรมดานั้นยาวระแผ่นหลังบาง ทรวงสาวอวบอิ่มที่ดันเสื้อตัวเล็กรัดติ้วนั้นดูจะเกินตัวไปเล็กน้อยและด้วยสายตาของผู้ที่เชี่ยวชาญในสรีระหญิงสาวอิฐก็บอกตัวเองได้ทันทีว่าของแท้ล้วนๆ เอวเล็กคอดรับกับสะโพกมนกลมกลึง เรียวขาเสลาที่พ้นจากกระโปรงสั้นแค่คืบนั้นงดงามเรียวเสลาน่ามอง ถ้าหากขาเรียวสวยนี่รัดรอบเอวเขาตอนที่...

เออไอ้ที่ว่าไม่มีอารมณ์เมื่อกี้เขาจะถอนคำพูดได้ไหมวะ... ชายหนุ่มถามตัวเองด้วยความรุ่มร้อนขึ้นมาทันทีแต่คำพูดของหญิงสาวทำให้ใบหน้าหล่อเหลาร้อนผ่าว อารมณ์ที่พุ่งสูงเมื่อครู่มอดดับทันใด...

“อะไร ฉันพูดความจริง ฉันแค่จะมาขอบคุณที่คุณช่วยฉันไว้เมื่อกี้และไม่คิดจะสนใจอะไรในตัวคุณสักนิดเดียว ต่อให้คุณหล่อขั้นเทพกว่านี้ก็เหอะ เอาเป็นว่าฉันขอบคุณละกันที่ช่วยเหลือหวังว่าชาตินี้คงไม่ต้องมาเจอกันอีก สาธุ...” พูดจบร่างระหงก็เดินจากไปทันที

อิฐมัวแต่อึ้งพูดไม่ออกได้แต่มองตามร่างงามที่เพิ่งทำให้เขารู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมาได้อย่างง่ายไปอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“ผู้หญิงบ้าอะไรวะ แบบนี้ก็มีด้วย”

“บ้าเอ๊ย วันนี้วันซวยอะไรของนังณดาวะ เจอแต่ผู้โรคจิต” หญิงสาวเดินไปบ่นไปจนถึงรถยนต์คันเก่าแก่ที่มองสภาพภายนอกแล้วมันไม่น่าจะแล่นได้อย่างอารมณ์เสีย

ร่างบางเข้าไปนั่งในรถอย่างกระฟัดกระเฟียดอารมณ์ยังขุ่นมัวไม่หายก่อนจะตั้งสติขับรถกลับห้องพักของตนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากผับแห่งนี้มากนัก เธอเลือกพักที่นี่เพราะนอกจากใกล้ผับที่ทำงานแล้วถนนหนทางยังสะดวกอีกด้วย เพราะนอกจากเธอจะรับจ๊อบเป็นสาวเชียร์เบียร์ หรือพนักงานขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แล้ว เธอยังรับงานเต้นกับวงดนตรีของผับอีกที่นอกจากนี้ก็ยังรับงานพริตตี้และ M.C. อีกด้วย (พิธีกร หรือ Master of ceremony ที่เราเรียกกันแบบง่ายๆ ว่า M.C.) ซึ่งงานแต่ละตำแหน่งหน้าที่นั้นเธอจะรับแบบอิสระและแบ่งวันไม่ให้ตรงกันซึ่งการรับงานอิสระแบบนี้ก็ใช่ว่าจะไม่เคยมีปัญหาแต่เพราะมีสกิลการเอาตัวรอดและแก้ปัญหาเฉพาะหน้าดีเยี่ยมจึงทำให้เธอสามารถยืนหยัดอยู่ในวงการได้เป็นอย่างดี เสียงโทรศัพท์สมาร์ตโฟนรุ่นใหม่แม้จะเป็นยี่ห้อแบรนด์พื้นๆ แต่ราคาก็หลายพันบาทซึ่งเธอยอมกัดฟันซื้อเพราะจำเป็นในการใช้งานดังขึ้นณดารีบรับเมื่อเห็นว่า เจ๊ส้มเช้ง เจ้ขาใหญ่ที่คอยป้อนงานพริตตี้เอ็มซีให้เธอ

“ค่าเจ๊ส้มเช้ง”

“หนูดาจ๋า พรุ่งนี้มีงานพิธีกรสินค้าของเจ๊เล็กนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ส่งรายละเอียดให้ทางไลน์นะ แล้วเอกสารเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์เจ๊จะส่งให้ทางเมลแล้วก็ธีมงาน สถานที่พร้อม” ปลายสายบอกรายละเอียดคร่าวๆ ด้วยทำงานด้วยกันมานานและเจ๊ส้มเช้งก็ไม่เคยหักค่าหัวคิวเธอเหมือนคนอื่นๆ แต่ณดาก็จะให้เจ๊ส้มเช้งเองทุกครั้ง บางครั้งแกก็จะรับแต่ก็จะเอาไปซื้ออะไรมาเลี้ยงเธอ บางทีก็จะเป็นส้มตำหน้าปากซอยบ้านแก หรือไม่ก็พาไปกินอาหารร้านหรูๆ สักแห่งแต่ก็ไม่ได้บ่อยนักซึ่งเจ๊เล็กจะบอกให้เธอเก็บเงินส่วนไว้ใช้ในสิ่งที่จำเป็นมากกว่า

“ขอบคุณค่าเจ๊”

“แล้วแม่เราเป็นไงบ้าง”

“ก็เหมือนเดิมค่ะ..” น้ำเสียงเศร้าสร้อยเมื่อพูดถึงผู้เป็นแม่

“สู้ๆ นะหนูดาเจ๊เอาใจช่วย เอาล่ะนี่ก็ดึกแล้วรีบกลับบ้านๆ เดี๋ยวมีไอ้พวกโรคจิตมาดักลวนลามอีก”

“จ้า รักเจ๊ที่สุดเลยน่ารักเสมอ”

“ย่ะ ปากหวานจริงๆ พรุ่งนี้อย่าไปสายล่ะ”

“ค่า ราตรีสวัสดิ์ค่า รักนะจุ๊บๆ” ณดาทำเสียงจุ๊บๆ ไปยังปลายสายซึ่งหากเธอมองเห็นหน้าเจ๊ส้มเช้งก็คงหัวเราะชอบใจเพราะสาวใหญ่ใจดีกำลังค้อนโทรศัพท์ประหลับปะเหลือก