ep1

ปึง!

พิมพัสกระแทกประตูห้องเสียงดัง โดยไม่สนใจว่าคนที่นั่งอยู่ด้านล่างจะรู้สึกอย่างไร แต่พวกเขาจะรู้สึกอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องใส่ใจอีกแล้ว ในเมื่อสิ่งที่พวกเขาทำ มันหนักหนาสาหัสเกินกว่าที่เธอจะรับได้

“พิม ต้องเห็นแก่ครอบครัวเรานะลูก”

นั่นคือสิ่งที่แม่ของเธอบอก

“พิม...นึกว่าช่วยเหลือพ่อสักครั้ง”

นี่คือสิ่งที่พ่อร้องขอ

“แกแต่งกับคนรวยล้นฟ้าขนาดนั้น แกจะต้องไปกลัวอะไร แต่งๆ กันไปก็รักกันไปเอง สมัยนี้เขาไม่แคร์กันแล้วเรื่องความรัก”

และนี่คือ ประโยคสุดท้ายของ ภาณุพงศ์ พี่ชายเสเพล ที่วันๆ เอาแต่เที่ยวเตร่ การงานไม่ทำ และขยันสร้างหนี้ จนทำให้เธอต้องมาตกที่นั่งลำบากในวันนี้ คอนเทรโด เกรท มหาเศรษฐีของยุโรป กำลังจะเดินทางเข้ามาในเมืองไทย เพื่อรับข้อเสนอของ นายเหมราช พ่อของเธอที่ตกลงทางธุรกิจส่งออกที่ขาดทุนล้มเหลว แต่เขาเข้ามาช้อนซื้อหุ้นไว้ทั้งหมด แต่มีข้อแม้ว่าแถมตัวเธอไปด้วย....จะว่าไปมันก็ไม่ต่างอะไรกับขายลูกสาวกินหรอก

พิมพัส เก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าทันที หล่อนจะไม่ทนให้ตัวเองต้องกลายเป็นสินค้า ความรู้ก็มี รูปกายก็สะสวย จะต้องไปอยู่กับเศรษฐีแก่ๆ หล่อนไม่ยอมเป็นอันขาด สาวพรหมจรรย์อย่างพิมพัส ต้องมาสังเวยให้กับคนแก่คราวพ่อ....คิดแล้วก็น่าเศร้า ไม่มีทางที่หล่อนจะทำตามคำสั่งนั้น....หญิงสาวลากกระเป๋าใบโตลงมาจากห้อง ทั้งพ่อ แม่ และพี่ชาย เงยหน้าขึ้นไปมองหญิงสาวด้วยความตกใจ

“พิม...นั่นลูกจะไปไหน”

พิมพรรณปรี่เข้ามาหาลูกสาวด้วยความเป็นห่วง ใจของนางไม่ได้อยากจะบังคับลูก แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อทุกอย่างมันบีบบังคับไปหมด

“ปล่อยพิมเถอะค่ะแม่” พิมพัสสะบัดตัวออกจากการเหนี่ยวรั้งของมารดา น้ำตาก็พลอยจะร่วงรินไปด้วย ตั้งแต่เล็กจนโตหล่อนไม่เคยขัดใจแม่เลยสักครั้ง

“ปล่อยลูกไปเถอะ ให้เขาไปพักผ่อนสมองก่อน รั้งไว้ตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์”

เหมราชตอบเรียบๆ ก่อนจะหยิบซองจดหมายสีชมพูอ่อนขึ้นมามองอย่างตัดสินใจแล้ว

“เอ้านี่...ที่พักบนเกาะพยาม พ่อให้แกไปพักที่นี่สักเดือนหนึ่งก่อน กลับมาค่อยมาคุยกันใหม่”

พิมพัสรับซองสีชมพูอ่อนจากมือของเหมราชมาอย่างงงๆ เมื่อเปิดออกดูเป็นบัตรกำนัลที่พักฟรีสองอาทิตย์ รวมทั้งบัตรเครดิตใหม่เอี่ยม

“พิมเอาไปใช้ก่อน พ่อเตรียมไว้ให้แขกของพ่อ..เขาเพิ่งโทร.มายกเลิก พ่อกำลังจะเลื่อนวันให้เขา แต่เห็นพิมไม่สบายใจอย่างนี้ พิมเอาไปใช้ให้สบายใจก่อนก็แล้วกัน”

“โห....ทำไมพ่อไม่ให้ผม...เกาะพยามสวยขนาดนั้น..ผมก็อยากไปนะครับ”

“แกหุบปากไป เจ้าพงศ์ วันๆ ก่อแต่เรื่องให้ฉันเสียเงิน ตั้งใจทำงานให้ตรงตามเป้าก่อนเถอะ แล้วฉันจะให้ไป”

“พิมรับไม่ได้หรอกค่ะพ่อ...ถ้าพิมรับไว้ พ่อก็ต้องเสียเงินให้แขกของพ่ออีกไม่ใช่เหรอคะ ไหนพ่อบอกว่า...เราไม่มีเงินกันแล้ว?”

พิมพัสยื่นบัตรกำนัลคืนให้ เธอแปลกใจเล็กน้อยที่พ่อไม่ห้าม เมื่อเห็นเธอหอบกระเป๋าใบโตลงมา

“รับไว้เถอะพิม....ตอนนี้ลูกอาจจะยังลังเล เสียใจที่พ่อกับแม่บังคับลูก แต่ลูกลองคิดดูให้ดีว่าการเสียสละของลูก จะช่วยครอบครัวและพนักงานในบริษัทได้ทุกคน”

เหมราชบอกลูกสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เขาไม่ได้เร่งรัด หรือใช้น้ำเสียงข่มขู่ให้ลูกสาวทำตาม เพราะรู้ดีว่าลูกสาวคนนี้ของเขาใจอ่อน ขี้สงสาร เขาต้องใช้จุดนี้ที่จะทำให้ลูกสาวยอมเดินในเส้นทางที่เขาเลือกให้ แม้ว่ามันจะเป็นเส้นทางที่ลูกสาวของเขาไม่ปรารถนา แต่ก็เป็นเส้นทางที่ทำให้ให้ทุกคนสบาย

พิมพัสรับบัตรกำนัลนั้นไว้ รวมทั้งบัตรเครดิต หล่อนลังเล...ก่อนจะตัดสินใจว่า...ไปเที่ยวเอาความสบายใจก่อนดีกว่าที่จะตัดสินใจ บางทีอาจจะมีทางออกที่ดีกว่าการส่งหล่อนไปบรรณาการให้กับเศรษฐีแก่ๆ

เหมราช มองลูกสาวลากกระเป๋าใบโตออกจากบ้านด้วยสายตาครุ่นคิด เขาให้ภานุพงศ์ ลูกชายไปส่งที่สนามบิน เขาไม่หนักใจที่ลูกสาวจะไม่ทำตามคำร้องขอ เธออาจจะงอแงไปบ้าง แต่พิมพัสต้องทำตาม...เพราะนั่นคือความรับผิดชอบต่อคนทั้ง

บริษัท อย่างที่เขาขู่เอาไว้กรายๆ

“น่าสงสารพิมนะคะ ต้องมาแบกรับภาระที่ไม่ได้ก่อ”

“ก็เพราะลูกชายตัวดีของคุณนั่นแหละ พิมเลยต้องมาใช้หนี้ด้วยวิธีนี้ สะใจคุณหรือยัง!” เหมราชตวาดภรรยาคู่ชีวิต ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งที่โซฟากลางห้องที่ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราราคาแพง พิมพรรณเดินตามเข้าไปนั่งข้าง คล้องแขนไว้อย่างเอาใจ

“คุณคะ...ทำไมพูดแบบนั้น ฉันเป็นแม่ ฉันรักลูกเท่ากันหมดนั่นแหละ แล้วการที่ยัยพิมจะต้องแต่งงานกับมิสเตอร์เกรท อาจจะสบายก็ได้นะคะ เขารวยออกปานนั้น”

“ใช่!เขารวยมาก แต่เขาแก่กว่าผม คุณคิดว่าผู้หญิงสาวๆ จะมีความสุขกับผู้ชายอายุคราวพ่อได้หรือ?”

พิมพรรณนิ่งคิด....ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริง

“เยอะไปค่ะคุณ ไม่เห็นเหรอคะนางงามจักรวาลหลายคน ดาราฮอลลีวูดหลายคน เขาก็ไม่แคร์อายุกันนะคะ อายุไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย ขอให้ใจตรงกันก็พอ”

พิมพรรณยิ้ม...นางเคยเห็นมิสเตอร์เกรทในรูป เขายังดูดีอยู่ แม้จะสูงวัยก็เถอะ เมื่อคิดอย่างนี้ได้ นางก็ยิ้มแบบโล่งใจ อย่างน้อยพิมพัสยังไม่มีแฟน การอยู่กับใครสักคน มันคงไม่ใช่เรื่องยากที่จะตกหลุมรัก