มีแต่ความคิดถึง 3

ขณะที่เดินไปยังโรงอาหารพร้อมกับอารียาและเพื่อนใหม่อีกสองคน จู่ๆ มีแบงก์ยี่สิบหล่นมาจากกางเกงของคนที่เดินอยู่ข้างหน้า อรองค์รีบก้มลงเก็บ เพราะมันอยู่ตรงหน้าเธอพอดี

“เฮ้ย นาย นี่เงินนายหล่นจากกระเป๋ากางเกง” อรองค์วิ่งไปข้างๆ แล้วยื่นแบงก์ให้เด็กหนุ่มที่เธอจำได้ว่าเรียนอยู่ห้องเดียวกัน แต่อีกฝ่ายนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือเรียนเงียบๆ ไม่ทักทายเธอเหมือนคนอื่น

“ขอบใจนะ” เขาพูดสีหน้าเรียบนิ่ง หลังจากหยิบแบงก์ยี่สิบจากมือเธอ แล้วเดินต่อไปข้างหน้า

“เขาชื่อไร” อรองค์ถามเพื่อนๆ

“ชื่อไม้ อย่าไปยุ่งกับเขาล่ะ” อารียาบอก

“ทำไม”

“มีคนจองเขาแล้ว”

“ใครเหรอ”

“ยัยน้อยหน่าไง”

“เขาเป็นแฟนกันเหรอ”

“เปล่า ยัยน้อยหน่าชอบไม้อยู่ฝ่ายเดียว ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ไม้โดนเล่นงานตลอด”

พอได้ยินแบบนั้นอรองค์ก็นิ่งงันไปทันที ตอนแรกจะขำยัยน้อยหน่า แต่พอคิดถึงเรื่องตัวเองแล้วก็ขำไม่ออก เพราะเหมือนจะหัวอกเดียวกัน

เพราะเธอเองก็ชอบแกล้งบรรดาผู้หญิงของภูวิณเช่นกัน

“ยัยน้อยหน่านิสัยไม่ดี แกก็ระวังตัวหน่อยนะ ท่าทางมันจะไม่ชอบแกมากๆ เลย” อารียาเตือน เมื่อทั้งสองอยู่บนรถ โดยมีคนขับรถประจำบ้านชื่อลุงชมเป็นคนรับส่งทั้งสอง

ส่วนอินทุอรนั้นดูแลร้านกาแฟ ซึ่งร้านอยู่ปากซอยบ้านนั่นเอง ลุงชมจึงพาทั้งสองส่งที่ร้าน เพื่อกินของว่าง จากนั้นก็นั่งทำการบ้านกันจนเสร็จ แล้วอินทุอรก็พาอรองค์ไปร้านค้าเกษตร เพื่อเลือกซื้อดิน และเมล็ดพันธุ์สำหรับปลูก รวมทั้งอุปกรณ์สำหรับปลูกต้นไม้

หลังจากนั้นเวลากลับจากโรงเรียน เมื่อทำการบ้านเสร็จแล้ว อรองค์จะขลุกอยู่กับการทำสวน บางวันอารียาก็มาช่วยบ้าง

มันช่วยให้อรองค์คลายความคิดถึงไร่ภูวิณ แต่ความคิดถึงเจ้าของไร่ก็ยังมีอยู่

นอกจากปลูกผักแล้ว อรองค์ยังซื้อต้นกล้าผลไม้ที่สามารถปลูกภายในบริเวณบ้านได้ เช่นมะม่วง ฝรั่ง ชมพู ลำไย มะละกอ ต้นกล้วย

วันเวลาผ่านไปเชื่องช้ามากในความรู้สึกของอรองค์ เพราะตอนนี้เธอมาอยู่ที่กรุงเทพฯ ได้หนึ่งเดือนแล้ว

วันนี้อารียาก็ไม่มาเรียน เพราะปวดท้องประจำเดือน มีไข้ด้วย อรองค์จึงมาโรงเรียนเพียงลำพัง แต่ไม่เหงาเพราะมีเพื่อนใหม่ที่น่ารักพูดคุย อย่างมิ้นท์ มัทนา หัวหน้าห้องที่มีนิสัยเป็นผู้ใหญ่ และเคร่งระเบียบวินัยมากๆ กับมะเหมี่ยว เพื่อนสนิทของมัทนาที่นิสัยตรงข้ามกับมิ้นท์ทุกอย่าง แต่ทั้งสองคบกันมานาน

กินมื้อเที่ยงอิ่มเธอกับเพื่อนๆ ก็เข้าห้องน้ำ ก่อนจะเข้าเรียนคาบแรกช่วงบ่าย แต่พอออกจากห้องส้วม อรองค์ก็รู้สึกงง เมื่อเห็นแค่มัทนากับมะเหมี่ยวและกลุ่มของน้อยหน่า คนอื่นๆ หายไปไหนหมด ตอนเข้ามาก็คนเต็มห้องไปหมดเลย

“มีอะไรกัน” อรองค์ถามขึ้น หันไปทางมิ้นกับมะเหมี่ยว

“ก็ไม่มีอะไร แค่อยากสั่งสอนคน” น้อยหน่าพูดแล้วพยักหน้าไปยังลูกน้อง

กระแตกับหนุงหนิงจึงเข้ามาจับตัวอรองค์ไว้ แต่มัทนากับมะเหมี่ยวเข้ามาดึงกระแตกับหนุงหนิงเพื่อให้ปล่อยอรองค์

“อย่าเสือกได้ไหมมิ้นท์ เหมี่ยว ถอยไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว!”

“เธอจะบ้าเหรอ ทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันจะฟ้องครู”

“ก็เคยฟ้องตั้งหลายครั้ง แล้วไง ได้อะไรบ้างล่ะ ฮ่าๆ”

มัทนาชะงัก แต่ยังดึงดันให้กระแตกับหนุงหนิงปล่อยมือจากอรองค์

“ทำไมเหรอ เธอเป็นเจ้าของโรงเรียนนี้หรือไง”

“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่เว้ย เพราะพ่อแม่กูบริจาคให้โรงเรียนนี้มากที่สุดกว่าผู้ปกครองคนอื่นๆ”

“อ๋อ เลยใช้อภิสิทธิ์ในการรังแกคนอื่นเหรอ กระจอก” อรองค์พูดแล้วเบ้ปาก

“อีนี่ปากดีนัก ต้องสั่งสอนเสียแล้ว” น้อยหน่าปรี่เข้ามาจะตบ แต่อรองค์หลบได้ มืออีกฝ่ายเลยโดนหน้ากระแตเต็มๆ

จากนั้นอรองค์ก็สลัดจากการเกาะกุมของกระแตกับหนุงหนิง

เธอตั้งการ์ดขึ้น เตรียมชก พร้อมท้าทาย

“ถ้าไม่อยากปากแตกก็เข้ามาเลย!”

“เอิง จะไหวเหรอ” มัทนาถามอย่างห่วงใย สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก

“ไหวสิ มาเล้ย อย่าคิดว่าจะตบตีกันได้ง่ายๆ ไม่รู้เหรอฉันเป็นใคร ฉันอรองค์ ศิษย์ลุงทิน แห่งไร่ภูวิณเว้ย!”

“มึงจะแค่ไหนเชียว!” น้อยหน่าถลาเข้าไปอย่างมั่นใจ เพราะที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีใครเก่งในเรื่องตบตีมากกว่าตนเอง

ทว่าพอเข้าใกล้อรองค์ไม่กี่วินาทีเท่านั้น

“อ๊าก!” น้อยหน่าเจอหมัดฮุกเข้าที่ปลายคาง ล้มตึงลงกับพื้นทันที

::::::::::::::::::::::