1.เจ้าบ่าวหาย

*** ทักทายคร้า เจ้าบ่าวมาเฟีย เป็นภาคต่อของแค้นรักมาเฟียนะคะ เป็นรุ่นลูกแต่ความสนุกเป็นเท่าทวีแน่นอนจ้า ***

********

รัชชา วาเนอร์ บุตรชายคนโตของโรมและปินปี วาเนอร์ เป่าลมหายใจออกจากปากหลังจอดรถหน้าโรงแรมหรูในกรุงโรมประเทศอิตาลี ใบหน้าคมเข้มที่ถอดแบบออกมาจากผู้เป็นพ่อออกอาการเบื่ออย่างเห็นได้ชัดและขัดใจอยู่ไม่น้อยที่ต้องมางานเลี้ยงแทนบิดา เพราะเขาไม่ค่อยชอบงานแบบนี้สักเท่าไร แต่พ่อกับแม่ก็ติดงานเลี้ยงส่งลูกค้าคนสำคัญอยู่ที่โรงแรมอีกแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ทำให้เขาต้องนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาที่อิตาลีพร้อมกับผู้ให้กำเนิดทั้งสอง เพื่อมาร่วมงานเลี้ยงของสมาคมนักธุรกิจภาคพื้นยุโรปแทนอย่างเลี่ยงไม่ได้

ร่างสูงสง่าสวมสูทสีเข้มเดินผ่านประตูเข้าไปในห้องโถงกว้างของโรงแรมเข้าไปข้างใน พนักงานต้อนรับเดินเข้าไปทำความเคารพและทักทายชายหนุ่มอย่างนอบน้อม

“ห้องจัดเลี้ยงสมาคมนักธุรกิจภาคพื้นยุโรปไปทางไหนครับ” รัชชาเอ่ยถามเสียงทุ้มพลางจัดเสื้อสูทให้เข้าที่

พนักงานสาวสวยส่งยิ้มหวานมาเป็นทัพหน้าเมื่อเห็นหนุ่มหล่อทายาทมหาเศรษฐีอย่างรัชชา วาเนอร์

“ชั้นสามค่ะ”

เมื่อได้คำตอบร่างสูงก็ยิ้มให้แล้วเดินจากไป พนักงานสาวได้แต่มองแผ่นหลังหนาตาปรอยๆ อย่างผิดหวัง ร่างสูงเดินตรงไปที่ลิฟต์ซึ่งพนักงานอำนวยความสะดวกเปิดรออยู่ พอไปถึงชั้นที่ต้องการประตูก็ลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงก้าวออกไป เป็นจังหวะเดียวกับหญิงสาวในชุดเจ้าสาวสีขาววิ่งสวนเข้าไปอย่างรีบร้อนทำให้รัชชาหลบไม่ทัน ชนกับร่างบอบบางเข้าอย่างจัง จนคนชนลงไปนอนกับพื้น ชุดเจ้าสาวขาวสะอาดที่ตัดเย็บอย่างประณีตเปิดไปถึงต้นขาวเรียวสวย

“โอ๊ย!” เสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บของหญิงสาวทำให้รัชชาได้สติรีบเข้าไปประคองเธอให้ลุกขึ้น แต่คนวิ่งมาชนสะบัดตัวไม่ยอมให้เขาช่วยพยุง

“ไม่ต้องมายุ่ง! จะไปไหนก็ไปไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” เธอต่อว่าโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย

รัชชามองร่างบอบบางที่พยายามจะลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด เป็นฝ่ายผิดยังมาหงุดหงิดใส่เขาอีก สงสัยจะรีบไปแต่งงาน

“ลุกไม่ไหวแล้วยังอวดเก่งอีก จะรีบไปเข้าพิธีหรือไงถึงเดินไม่ดูคนแบบนี้”

พอได้ยินเสียงกึ่งเย้ยหยันของอีกฝ่าย ใบหน้าคมสวยที่ถูกแต่งแต้มไว้อย่างกลมกลืนก็เงยหน้าขึ้น คำด่าแรงๆ ที่เตรียมจะพ่นใส่เขากลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อเห็นหน้าผู้ชายหน้าตาดีตรงหน้า รัชชาเองก็มีอาการตกตะลึงไม่แพ้กันเมื่อได้สบตาคมสวยกับมองใบหน้าหวานซึ้งของเธอ

“ไม่มีมารยาท”

“เอ้าคุณ ผิดเต็มๆ แล้วยังมาว่ากันอีก แบบนี้ไม่แฟร์นะ” รัชชาบอกอย่างเหลืออดเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนต่อว่าเขานอกจากวิ่งเข้ามาซบอก

“ไม่แฟร์ยังไง ก็ฉันรีบแล้วก็เจ็บด้วย คุณก็เห็น”

“รีบไปเข้าพิธีวิวาห์ว่างั้น ผมอยากเห็นหน้าเจ้าบ่าวคุณจริงๆ ให้ตาย” รัชชามองหญิงสาวแปลกหน้าอย่างยั่วอารมณ์อีกฝ่าย

คำว่าเข้าพิธีวิวาห์ทำให้จันทร์เจ้า อังกุลวัฒนา ถึงกับอ้าปากค้างเมื่อคิดได้ว่าเธอต้องรีบขึ้นไปที่งานแต่งงานของตัวเองที่ชั้นสี่ เพื่อบอกแม่ของเธอว่าสตีฟเจ้าบ่าวที่ท่านบังคับให้เธอแต่งงานด้วยนั้นถูกเก้งคนหนึ่งที่อ้างตัวว่าเจ้าบ่าวของเธอเป็นสามีของเขา และว่าที่เจ้าบ่าวของเธอก็ยอมรับหน้าตาเฉยว่าเป็นสามีของเก้งตัวนั้น แต่ถูกพ่อกับแม่บังคับให้แต่งงานกับเธอก็เลยต้องยอม พอถึงเวลาจริงๆ ก็ทำใจไม่ได้ จึงยอมบอกความจริงกับเธอ

จันทร์เจ้าอยากจะกลั้นใจตายตรงนั้นนัก ไม่รู้จะแก้ปัญหาต่อไปยังไง พ่อของเธอเป็นถึงข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ในสถานทูตไทยประจำกรุงโรม และเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป ท่านจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน จะรับได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วจะทำยังไงดีล่ะแม่จันทร์เจ้าเอ๊ย งานนี้สงสัยต้องเอาปี๊บคลุมหัวแน่ เพิ่งเรียนจบมาไม่ถึงสัปดาห์ก็ต้องเป็นม่ายขันหมากซะแล้ว

“คุณ! คุณ!”

เสียงเรียกของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้จันทร์เจ้าสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ดวงตาคมสวยจ้องหน้าเขาแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

“เป็นอะไรจ้องหน้าอยู่นั่นแหละ หน้าตาผมเหมือนเจ้าบ่าวคุณหรือไง หรือว่าเปลี่ยนใจอยากได้ผมเป็นเจ้าบ่าวแทน” รัชชาพูดท่าทางยียวน แต่คำตอบที่สวนกลับมาทำเอาชายหนุ่มสะอึกจ้องหน้านวลเนียนอย่างชั่งใจ

“แล้วอยากเป็นเจ้าบ่าวของฉันมั้ยล่ะ” จันทร์เจ้าตอบอย่างร้าวรานจนคนฟังรู้สึกได้

รัชชาจ้องหน้าคมสวยนิ่งอย่างคิดไม่ถึงว่าจะมีผู้หญิงใจกล้าขอผู้ชายแต่งงานแบบนี้ มือใหญ่ยกขึ้นเกาคางแข็งแรง ไล่สายตามองเรือนร่างกลมกลึงในชุดเจ้าสาวแสนสวยอย่างประเมิน

“เจ้าบ่าวหนีหรือผู้หญิงเขามาตาม” รัชชาถามแววตาครุ่นคิด สองมือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง สายตาคมยังจับจ้องใบหน้าเนียนสวยของหญิงสาว

“ทั้งสองอย่าง จะต่างกันตรงที่ไม่ใช่ผู้หญิงแต่เป็นเก้งมาตาม เจ็บไหมล่ะ”

รัชชาเห็นแววตาเจ็บช้ำในดวงตาคู่สวย

“เคยมาแล้วหรือยังไม่เคย” คำถามตรงๆ ของเขาทำเอาจันทร์เจ้าหน้าแดงซ่าน

รัชชายืนมองแก้มแดงใสเต็มไปด้วยเลือดฝาด เขาจะเดินหนีไปตอนนี้ก็ได้ แต่พอเห็นดวงตาคมสวยคู่นี้หมองลง หัวใจแกร่งของเขากลับอ่อนยวบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่เคยค่ะ เพราะผู้ชายที่เข้ามาหาฉันห่วยแตกแถมไม่ชอบชะนีกันทั้งนั้น”

พูดจบมือบางก็จับกระโปรงยาวยกขึ้นแล้วเดินไป เพราะคงไม่มีผู้ชายคนไหนยอมแต่งงานแก้หน้าให้เธอแน่

แต่เสียงเข้มที่ดังไล่หลังมาทำให้เท้าที่กำลังก้าวหยุดชะงักและหันกลับมาดวงตาเป็นประกาย

“มีเงื่อนไขไหม”

**** ****