บทที่2

กลิ่นบางอย่างจากตัวของชายหนุ่ม ก็ทำเอาเธอต้องย่นจมูกทำท่าฟุตฟิตดมกลิ่น รู้สึกวิงเวียนไปชั่วขณะ “หือ?...” เธอครางเสียงในลำคอรับรู้กลิ่นฉุน “ขี้เมานี่หว่า” เธอบ่นเบาๆ เบ้ปากอย่างหยันๆ สลัดลมหายใจออกแรงๆ เพื่อให้พ้นจากกลิ่นฉุนไปด้วย ก่อนจะวางแก้วในมือไว้บนหัวเตียงอีกครั้งแล้วค่อยๆ วางศีรษะคนเมาบนหมอนหนานุ่มตามเดิม

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบลง ภัศสรจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หากแต่ยืนขึ้นได้ไม่ทันได้ก้าวไปไหน แขนเรียวก็ถูกดึงไว้ จนเซถลาล้มตัวทาบทับไปบนเตียงนุ่มที่มีร่างกายแกร่งนอนอยู่อย่างรวดเร็ว

“ว้าย...!” เสียงแหลมของเธอร้องดังแผดออกมาอย่างตกใจก่อนจะหุบฉับ เมื่อเธอเผลอส่งเสียงดังไป

“ตะ...ตา จะ ปาย หนาย...” คำพูดยานคางพร้อมสายตาที่ว่าปิดสนิทก่อนหน้าเริ่มปรือขึ้นปรับแสงได้ดีกว่าครั้งก่อน หากฤทธิ์น้ำเมายังคงอยู่เหนือการควบคุมของเขา ทุกอย่างจึงดูขัดกัน แต่กระนั้นใบหน้าของคนเมาก็มาพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาคนในอ้อมอกหัวใจวาบหวิวไปกับรอยยิ้มนั้น

‘แหนะ ยังจะมายิ้ม’ รู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจยิ้มให้ แต่ก็เก็บอาการเขินอายไม่ได้ “อะ...อื้อ ปล่อยสิ ตาไหน ฉันจะกลับแล้ว” เธอรีบบอก พร้อมออกแรงผลักเพื่อออกห่างแต่มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิด

เมื่อเธอพยายามสะบัดตัวเองออกจากวงแขนที่เริ่มรัดแน่นขึ้น รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนรดใส่แก้มสุกปลั่งจนไม่กล้าหายใจตอบรับให้อีกฝ่ายได้รู้ ว่าใบหน้าของเธอชิดกับเขาแค่ไหน

ตากลมโตของภัศสรจ้องมองใบหน้าคมเข้มอย่างพินิจด้วยสงสัยว่าอีกฝ่ายเสแสร้งแกล้งทำหรือเพราะอาการเพ้อหาที่เกิดขึ้นด้วยความไม่ตั้งใจ

หากแต่ดูเหมือน ยิ่งดิ้นอีกฝ่ายจะยิ่งรัด “หือ...ปะ ปล่อย ไอ้...”

เธอเริ่มทนไม่ไหว ยิ่งนานยิ่งเสียเปรียบ เลยตัดสินใจตวาดออกไป หากแต่เสียงติดอยู่ปลายริมฝีปาก เมื่ออีกฝ่ายผงกศีรษะโน้มใบหน้าก่อนจะฉกริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังอ้าจนคำพูดขาดหาย ดูดกลืนลมหายของคนใต้ร่างไปเกือบหมดก่อนจะผละใบหน้าออกห่างเล็กน้อย

“ตา...” เขาร้องเรียกเมื่อผละริมฝีปากออกห่าง พร้อมส่งรอยยิ้มบาดลึกให้สาวสวยที่นอนทาบอยู่บนกายแกร่งเขา ก่อนจะพลิกตัวเองเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน กลายเป็นค่อมร่างบอบบางเสียเองอย่างรวดเร็ว

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนรู้สึกว่าตนเองเสียเปรียบอย่างหนัก หากแต่ไม่สามารถทำอะไรไปได้มาก ด้วยความตกใจระคนคาดไม่ถึง

“ฉะ ฉันไม่ใช่ตา!” เธอรีบปฏิเสธเสียงสูง คิดได้ว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ ‘เกร์’ อย่างที่เข้าใจเสียแล้ว คิดเช่นนั้น ภัศสรก็พยายามดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอด หากแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังคงไม่เป็นตัวของตัวเอง คำพูดที่พยายามเอ่ยบอกจึงกลายเป็นว่าอีกฝ่ายเข้าใจไปอีกด้าน

“อย่าโกรธผมเลยที่รัก ผมขอโทษ...”

เสียงพร่านัยน์ตายังฉายแววเจ็บปวดของเขา จ้องมองใบหน้าหวาน ‘เธอไม่ให้อภัยเขา แต่เขาไม่ยอม’

ร่างกายและไออุ่นรับรู้การกลับมาของคนรัก มือของเขา พยายามลากผ่านเรือนร่างกลมกลึงไปทั่วกายงามสอดไล่ฝ่ามือ ไปกับร่างกายที่คุ้นชินเพื่อให้รู้ว่าใช่เรื่องจริง มิใช่ความฝัน ก่อนจะกดจูบริมฝีปากนุ่มนิ่มอีกครั้งอย่างมีชั้นเชิง ตามบทรักที่มีติดตัว

ตอนนี้ภัศสรเริ่มเข้าใจแล้วว่าเธอเข้ามาผิดที่ผิดเวลา จนเอาตัวไม่รอด...

ลิ้นร้อนๆ ตวัดสอดล้วงลึกเข้าด้านในโพลงปากหวานที่เปิดอ้า “อึก...อื้อ” เธอพยายามส่งเสียงค้าน หากแต่มันยากเสียเหลือเกินเมื่ออีกฝ่ายใช้ลีลาช่ำชองปิดทางคนด้อยประสบการณ์เสียสิ้น จนสมองเธอเบลอไปชั่วขณะ

หากแต่เรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิดพยายามฮึดสู้ เท้าเรียวทั้งถีบทั้งดันไปตามจุดต่างๆ ที่พึงกระทำได้ หากแต่คนตัวโตกลับไม่สะทกสะท้าน เหมือนกับว่าสิ่งที่เธอทำมันเป็นแค่การตอบรับเขากระนั้น

“พี่ขอโทษ..”

คำพร่ำรำพันเพียรขอโทษ ยามมีโอกาสไม่หยุดปาก หากแต่เขาก็ไม่หยุดความห่วงหาและความต้องการ อารมณ์คิดถึง

ซอกคอหอมกรุ่น ถูกซุกไซ้จากคนตัวโต เหมือนคนอดอยาก โดยสองมือเรียวที่ไม่เคยผ่านการทำงานหนัก พยายามกดแขนเรียวเล็กที่ดิ้นรนบิดหนีเพื่อหลีกหลบการกระทำของเขา เหมือนไม่ให้อภัย

“อือๆ ปล่อยฉัน!” เธอได้แต่หวีดร้องเมื่อปากเป็นอิสระ น้ำตาเม็ดใสไหลเอ่อด้วยความหวาดกลัว

‘ไม่นะเธอจะไม่ยอมโดนข่มขืนในบ้านของตัวเองแน่…

ความกลัวทำให้เธอคิดได้แค่นั้น ก่อนจะรวบรวมออกแรงผลักอีกครั้ง แต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่ออีกฝ่ายทุ่มน้ำหนักสุดตัวดั่งหินผา เธอจึงตัดสินใจส่งเล็บบางๆกดไปยังแผ่นหลังหนาแล้วครูดไปสุดแรง อย่างตั้งใจ เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว และก็เป็นตามที่เธอต้องการ เมื่ออีกฝ่ายสะดุ้งพลามและหยุดชะงักไปเป็นครู่ แต่แล้วก็กลับทำเช่นเดิมอีก เธออยากกรี๊ดให้แก้วหูคนบนร่างแตกยิ่งนัก หากเธอก็ไม่กล้าพอจะตัดสินใจทำ เมื่อรับรู้ว่ามีบางอย่างติดเล็บกลับมาจากการกระทำของเธอเข้าแล้ว

เป็นบ้าอะไร?... เธอก่นด่าตัวเองกับความไม่กล้าพอ

หากแต่คนตัวโตยังสนุกกับร่างกายเต็มตึงนั้น กระดุมเสื้อเม็ดเล็กๆ ถูกกระชากจนขาดกระเด็น เหมือนกับว่าสิ่งนั้นมันทำให้เขารำคาญใจ ไปพร้อมๆ กับอาการโต้ตอบแบบไม่ยอมลง ของคนใต้ร่าง

“กรี๊ดด!!!!...”