บทที่1

เพราะความอยากรู้ ทำให้ภัศสร เดินตรงไปยังห้องพักห้องสุดท้าย ที่ตนเองเป็นเจ้าของก็ว่าได้ เธอมองไปยังหน้าต่างที่เปิดอ้า โดยกั้นมุ่งลวดกันแมลงบินผ่าน และทันทีที่โผล่หน้า

“ห๊ะ อุ๊บ!!”

เพียงแค่สายตาโผล่พ้นขอบหน้าต่างได้เพียงนิด เธอก็เป็นอันสะดุ้งกับภาพบางอย่าง อีกทั้งรีบเอียงใบหูให้สดับรับฟังเหตุการณ์ตรงหน้า ด้วยหัวใจเต้นระทึกเมื่อพี่ชายของเธอ กำลังนั่งลงบนขอบเตียง จัดการถอดเสื้อผ้าของใครบางคนออกจนเหลือแต่กายแกร่งเปล่าเปลือย โดยกลางลำตัว ใช้แค่ผ้าขนหนูไม่ใหญ่นัก ปิดทับเอาไว้ โดยได้ยินเสียงบ่นพึมพำของพี่ชายเบาๆ

“มันเกินเหลือเชื่อจริงๆ...”

คนที่ไม่รู้ตัวว่าถูกแอบมอง บ่นงุบงิบ พร้อมจัดการเช็ดกายที่เหนียวหนึบของเพื่อนรักอย่างรวดเร็ว ในใจก็ครุ่นคิดไปถึงเรื่องต่างๆ ที่ผ่านมา

‘เหล้าจะพาให้ผู้ชายอย่างเราๆ เสียเซลฟ์ แม้จะให้หล่อหน้าตาดีแค่ไหน ใช่ว่าผู้หญิงจะสนหรอก...’ ประโยคที่เขาเองไม่เคยลืม แต่มาวันนี้เหตุใดเพื่อนรักถึงกลืนคำพูดของตัวเองเสียสิ้น

เมื่อโดนความเย็น คนเมาจึงเริ่มมีสติ เปลือกตาขยับถี่ “หะหืออ...?” เขาส่งเสียงคราง พร้อมมือเรียวยาวยกขึ้นโบกไปมา เหมือนพยายามปัดสิ่งที่กำลังกวนใจและตามด้วยเสียงบ่นพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ ทำเอาคนที่นั่งอยู่ต้องก้มลงเอียงหูฟังอย่างตั้งใจ

“อือ...ไม่...” เสียงเปล่งแผ่วเบา จากริมฝีปากที่แห้งผากมีรอยแตกคล้ายคนป่วย

“อะไรนะ?”

ภาวินก้มหน้าถามไปใกล้อีกนิด หากแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ แต่ได้วงแขนที่โอบกอดต้นคอแกร่งของเขามาแทน ใบหน้าแนบชิดจนรับลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่ายเต็มๆ

“ตะ ตา... กาบ มาหาพี่นะตา...” คำพูดแม้จะลากยาน หากแต่คนฟังนั่งนิ่งสนิท เพราะพยายามจับใจความประโยค จนลืมผละออกห่าง ภาพที่เห็นจากคนภายนอกเหมือนทั้งสองกำลังกอดจูบกัน

และเมื่อคำพูดจบลง ฝ่ามือที่เคยดึงรั้งรอบคอก็ร่วงลงต่ำ คนโดนโอบต้นคอจึงเอ่ยอย่างอ่อนใจ “มันแบบนี้หรือ นายถึงได้ทำตัวเมามาย กะแค่โดนผู้หญิงทิ้ง เฮ้อ...”

เมื่อเห็นเพื่อนรักหลับสนิทดีอีกครั้ง ภาวินจึงจัดการห่มผ้าให้ ภายในใจเต็มไปด้วยความห่วงใยก่อนจะตัดสินใจออกจากห้องเพื่อไปหาเสื้อผ้าของตนเองให้เพื่อนรักได้สวมใส่

“โอ้ยอยากรู้นัก ผู้ชายที่ไหนทำให้พี่ชายทั้งแท่งเปลี่ยนไปได้ขนาด ยี้..!” ภาพทีเห็น ทำให้คนด้านนอกคิดไปไกล

ยึ้ย นี่...เธอทำเสียงจั๊กจี้ เมื่อเห็นพี่ชายกำลังลักหลับเพื่อนตัวเอง ก่อนจะรีบก้าวขาผละออกจากที่หลบเมื่อเห็นพี่ชายเดินออกจากห้องไป แต่ครั้นจะทำเป็นไม่ใส่ใจก็ไม่ได้ เมื่อพี่ชายของเธอเคยรักชอบผู้หญิงมาก่อนแต่เหตุใดจึงเปลี่ยนรสนิยมความชอบ ความตั้งใจแน่วแน่ ทำให้ภัศสรต้องค้นหาความจริงเรื่องนี้เธอต้องรู้ให้ได้!...

ประตูไม้แกะสลักสวยงามค่อยๆ เปิดอ้าไปตามแรงผลัก บรรยากาศในห้องเย็นสบายเมื่อได้บรรยากาศภายนอกพัดผ่านเข้ามาตามช่องหน้าต่างบานใหญ่ที่มีอยู่รอบด้าน เท้าเรียวย่างก้าวไปอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องร่างหนาบนเตียงอย่างไม่ละสายตา ใบหน้าขาวสะอาดตัดกับคิ้วหนาดกดำเด่นชัด ใบหน้าเหลี่ยมคมเข้มรับกับจมูกโด่งสันได้รูป หน้าอกหนามีขนสีอ่อนรำไรโผล่พ้นผ้าห่มผืนหนาให้เห็นชัดเจนสายตา

รอยยิ้มหวานผุดขึ้นมาบนใบหน้าอย่างลืมตัว สายตายังจับจ้องสะดุดตากับภาพที่เห็น

“นะ น้ำ...ขอน้ำ” เสียงแหบแห้งเอ่ยพร่า ลูกนัยน์ตาด้านในของคนหลับกลอกไปมาแต่เปลือกตายังคงปิดสนิท เหมือนคนละเมอ

“หึ... นะ...น้ำหรือ?”

ภัศสรสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ก่อนจะมองซ้ายแลขวาและมุ่งตรงไปยังตู้เย็นขนาดเล็กที่เตรียมพร้อมไว้สำหรับแขกมาพักของพ่อ หากเวลานี้ ห้องพักพวกนี้ว่างเพราะเจ้าของไม่อยู่

น้ำในขวดสำเร็จรูปอย่างดีถูกเปิดออกและรินใส่แก้วอย่างพอดี ถูกยื่นให้คนที่ยังบ่นพึมพำคล้ายคนละเมอเพ้อกระหายน้ำ

“นี่ค่ะน้ำ” ภัศสรบอก พร้อมยื่นแก้วน้ำ โน้มตัวลงไปเล็กน้อยในท่ายืน เพื่อให้ได้ระดับความพอดีตรงหน้าของอีกฝ่าย ในใจไม่มั่นใจนักว่าอีกฝ่ายจะกินไปได้ยังไง ในเมื่อยังอยู่ในอาการของคนครึ่งหลับครึ่งตื่น

หูที่รับสัมผัสเสียงได้ยกมือขึ้นคว้ากลางอากาศ หากแต่สติสัมปชัญญะยังไม่อยู่กับร่องกับรอย คว้ามั่ว บวกกับสายตาที่ยังไม่ได้ปรับแสงให้คุ้นชินปรือขึ้นไม่เต็มสายตา

“โอ๊ะ...!” แก้วน้ำเย็นๆ ทรงสูง หกเลอะบนอกแกร่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ภัศสรรีบปัดปาดน้ำบนอกแกร่งด้วยมือที่เหลืออย่างรวดเร็ว เหมือนเป็นการแก้ไขที่หล่อนเองก็ไม่ทันระวัง หากแต่คนที่ยังสะลึมสะลือ กลับไม่รู้สึกอะไรมากนัก กับความเย็นที่รดลงไปบนอกของตัวเอง

ภัศสรวางแก้วน้ำที่หัวเตียงก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ที่นอน เรียวแขนสอดไปใต้ต้นคอแกร่งอย่างนิ่มนวลแล้วดันให้ศีรษะหนาขึ้นสูง พอให้ได้ดื่มน้ำ มือเรียวบางที่เป็นอิสระ หันข้างคว้าแก้วน้ำที่วางไว้ก่อนหน้า ขึ้นจ่อริมฝีปากหนาได้รูปสีแดงเรื่อ หากแต่มีรอยแตกเหมือนคนป่วยหนัก