บทที่ 2 เขากลับเป็นพี่ชายของเธอ

พระเจ้า ช่วยเธอด้วย! จันทร์นิลอธิษฐานเบาๆ ในใจเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ราวกับเคียวของเทพแห่งความตายตกลงบนศีรษะของเธออีกครั้ง

“จันทร์นิล เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าซีดขนาดนี้” ดารินสังเกตเห็นอารมณ์ของจันทร์นิล จึงมองเธอด้วยความเป็นห่วง

จันทร์นิลส่ายหน้า พยายามทำให้ตัวเองดูไม่อ่อนแอถึงเพียงนั้น แต่เมื่อสายตาของชายหนุ่มหันมาที่เธอ จันทร์นิลก็ยังรู้สึกว่าลำคอของตนคล้ายถูกคนบีบเอาไว้แน่น หายใจเข้าออกไม่ได้

เธอมักจะเป็นเช่นนี้ เมื่อเผชิญกับสถานการณ์อันตราย รอบๆ ปรากฏอันตรายที่ไม่อาจจัดการได้ เธอจะรู้สึกหายใจไม่ออก เหมือนปลาที่ถูกคนโยนขึ้นบนบกอย่างไรอย่างนั้น ต่อให้พยายามอ้าปาก ก็หายใจไม่ได้แม้แต่เฮือกเดียว

เธอขี้ขลาด ขี้กลัวอย่างนี้แหละ เพราะความกล้าของเธอ ได้ถูกใช้ไปตอนที่เผชิญกับการทรมานหลากหลายรูปแบบจากน้าสะใภ้และญาติผู้พี่ ตอนแม่อาศัยอยู่บ้านน้าชายชั่วคราวในปีนั้นไปหมดสิ้นแล้ว

ขณะที่จันทร์นิลกำลังต่อสู้อยู่ภายในใจ เธอก็เห็นใบหน้าราวกับก้อนน้ำแข็งนั้นของเบรย์เดน ริมฝีปากยกเป็นเส้นโค้ง เขาเผยรอยยิ้มออกมา รอยยิ้มที่แปลกประหลาดมาก!

ช่วยด้วย เขาก็จำเธอได้แล้ว!

จันทร์นิลรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว กล้ามเนื้อหดเกร็งอย่างควบคุมไม่ได้ หวาดกลัวว่าชายคนนี้จะยิงเธอดังปังต่อหน้าทุกคน

คนที่อยู่รอบๆ ไม่รู้ถึงสถานการณ์ของพวกเขาโดยสิ้นเชิง ดารินเดินเข้าไปกอดเบรย์เดนเป็นคนแรก เบรย์เดนจูบกระหม่อมเธอ “โทษที ฉันมาสายแล้ว”

จากนั้นเขาก็กอดจันดาเล็กน้อย

ต่อมา จันดาก็จูงจันทร์นิลเดินไปหาเบรย์เดน

“เบรย์เดน นี่คือลูกสาวของฉันจันทร์นิล ต่อไปก็เป็นน้องสาวของเธอแล้วเหมือนกัน”

“น้องสาว” เบรย์เดนพูดช้าๆ คล้ายพยายามทำความเข้าใจคำสองคำนี้อยู่ สีหน้าของเขายังมีรอยยิ้มแปลกประหลาดนั่นเล็กน้อย สีแห่งอาชญากรรมหมุนวนอยู่ในดวงตาของเขา เขายื่นมือไปหาเธอ “จันทร์นิล ยินดีที่ได้รู้จัก”

จันทร์นิลมองมือหนาของเบรย์เดน มือนี้แหละ ที่ก่อนหน้านี้ไม่นานเพิ่งเปื้อนเลือดไปทั้งมือ ทั้งยังฆ่าคนเป็นๆ ไปคนหนึ่ง ถึงขั้นว่าเกือบจะฆ่าเธอไปด้วยแล้ว

ไม่รู้ทำไม ในกระเพาะเกิดความรู้สึกปวดบิดทรมานอย่างหนึ่งขึ้นมา เธอจะมีความกล้าไปจับมือเบรย์เดนได้อย่างไร?

โอ้ สวรรค์ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าแม่เธอคิดอะไรอยู่กันแน่ ทำไมต้องแต่งกับหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่เกษียณแล้ว เธออายุยังน้อยอยู่ชัดๆ หน้าตาก็สะสวย มีคนอีกมากมายให้เลือก!

แต่งเข้าครอบครัวแบบนี้ ต่างอะไรกับย่างเท้าข้างหนึ่งลงนรก ส่วนเธอที่มีฐานะเป็นลูกสาวของจันดา ก็ต้องเผชิญกับประตูนรกบานนั้นที่เปิดออกอย่างช่วยไม่ได้

ชายที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ ก็คือเป็นเทพแห่งความตายผู้นั้นที่มารับตัวเธอ

เห็นจันทร์นิลลังเลไม่จับมือเขา มุมปากของเบรย์เดนแบะลง หัวคิ้วก็ขมวดขึ้นมา ฉายแววรำคาญเล็กน้อย เขากำลังควบคุมตัวเองอยู่

“ในเมื่อต่อไปก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ฉันจะปล่อยผ่านต่อพฤติกรรมที่เสียมารยาทไปบ้างในครั้งนี้ของเธอ” เบรย์เดนพูด

ทว่า ไม่รอให้จันทร์นิลได้โล่งใจ เธอก็ถูกเบรย์เดนกอดแนบอก

อกของชายหนุ่มกว้างและแข็งแรงมาก ตอนที่แก้มของจันทร์นิลกระแทกโดนแผงอกของเขา สัมผัสแข็งปั๋งนั่นทำให้เธอถูกกระแทกจนเจ็บอยู่เล็กน้อย

ในขณะเดียวกัน กลิ่นอายความเป็นชายอันเข้มข้นรุนแรงบนตัวเบรย์เดนก็อบอวลเข้ามา ให้กลิ่นหอมเย็นของแมกไม้ แน่นอนว่ายังมีกลิ่นคาวเลือดคล้ายมีคล้ายไม่มีอยู่ด้วย ทั้งหมดล้วนโชยเข้าจมูกของจันทร์นิล

“แต่ก็มีแต่ครั้งนี้” ริมฝีปากร้อนผ่าวของเบรย์เดนแนบชิดข้างหูจันทร์นิล พูดคำรามเสียงต่ำ ก่อนจะเสริมมาอีกหนึ่งประโยค “ฉันรู้สึกเสียใจที่เมื่อครู่นี้ไม่ได้ฆ่าเธอ”

เพียงประโยคเดียว ก็ทำให้จันทร์นิลตัวเกร็ง นึกถึงประสบการณ์เฉียดตายเมื่อครู่ขึ้นมา สิ่งนี้ทำให้เธออยากจะกรีดร้องแล้วหนีไปจากที่นี่

ดีที่ไม่นานเบรย์เดนก็ปล่อยเธอออก

คนอื่นเห็นว่าเบรย์เดนทักทายกับจันทร์นิลแล้ว จึงเตรียมที่จะทานอาหาร

“พวกเรามากินข้าวกันก่อนเถอะ!” ดารินดันจันทร์นิลให้เดินไปทางห้องอาหาร จันดากับแอชตันก็ตามมาด้วย

“เธอไม่ต้องกลัวเบรย์เดนหรอก ถึงเขาจะดูน่ากลัวไปบ้าง แต่ว่าเขานิสัยดีมากนะ” ดารินก็สังเกตเห็นถึงความตึงเครียดของจันทร์นิลอย่างชัดเจน จึงพูดปลอบเธอ

แค่ดูน่ากลัวงั้นเหรอ? สวรรค์ จันทร์นิลทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ เขาเป็นปีศาจร้ายตนหนึ่งชัดๆ!

จันทร์นิลในตอนนี้รู้สึกเสียใจขึ้นมาอย่างสุดซึ้ง ทำไมต้องมาปรากฏตัวที่นี่ด้วยนะ?

ตอนนี้นาทีนี้ แม้ว่าเธอจะหันหลังมาแล้ว แต่จันทร์นิลก็สังเกตเห็นว่าเบรย์เดนก็ตามหลังเธอมาเหมือนกัน กระทั่งว่ากำลังจ้องเธอเขม็ง สายตาของเขาเหมือนงูพิษตัวหนึ่ง ทำให้เธอไม่มีที่จะซ่อนตัว

ถึงแม้ว่า เธอจะพยายามไม่คิดเรื่องของเบรย์เดนอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่กลิ่นอายของชายคนนี้แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ เหมือนพายุเฮอริเคนระดับห้าก็มิปาน ต่อให้เขายืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่เคลื่อนไหว ก็ไม่อาจทำให้ผู้คนมองข้ามได้

บ้านหลังนี้ใหญ่มาก เมื่อครู่ตอนอยู่ที่ห้องรับแขกก็รู้สึกได้ถึงความหรูหราขั้นสุดราวกับพระราชวังนั่นแล้ว

มาถึงห้องอาหาร ก็เป็นสไตล์เดียวกัน

ไม่เหมือนโต๊ะอาหารทรงกลมขนาดเล็กของบ้านพวกเธอ ที่นี่เป็นโต๊ะยาว ตอนนี้บนโต๊ะจัดวางอาหารหรูหรามากมายเอาไว้แล้ว บนเชิงเทียน เทียนกำลังไหม้อย่างช้าๆ ตรงกลางโต๊ะวางแจกันดอกไม้เอาไว้ ปักดอกกุหลาบกับดอกลิลลี่ที่สดใหม่ที่สุดไว้จนเต็ม ถึงขั้นสามารถมองเห็นหยดน้ำบนนั้นได้

แอชตันสั่งให้คนใช้รินแชมเปญให้พวกเขา ก่อนเอ่ยพูด “ผ่านคืนนี้ไป พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”

ทุกอย่างล้วนดีงาม ชวนให้รู้สึกว่าคืนนี้จะต้องเป็นงานเลี้ยงที่มีความสุข

แต่จันทร์นิลที่อยู่ด้านข้างกลับไม่มีความอยากอาหารแม้แต่น้อย เพราะว่าเบรย์เดนนั่งอยู่ข้างๆ เธอ

เห็นชัดว่าโต๊ะนี้ใหญ่มาก ที่นั่งก็มากมาย แต่เบรย์เดนกลับเลือกที่จะนั่งข้างๆ เธอ

ก่อนจะนั่ง เบรย์เดนยังถามเธอด้วยท่าทีที่เป็นสุภาพบุรุษเป็นอย่างยิ่ง “ฉันนั่งข้างเธอ เธอคงไม่ถือสาหรอกนะ?”

จันทร์นิลแทบจะกระโดดลุกขึ้นมาบอกว่าถือสาแล้ว แต่เธอยังควบคุมเอาไว้ได้ ความเป็นกุลสตรีดีงามบอกเธอว่า วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้ทานอาหารกับมารดาและพ่อเลี้ยง เธอไม่อยากทำมันพัง ไม่อยากทำให้แม่ที่อยู่ในบ้านนี้ต้องเงยหัวไม่ขึ้น

“ไม่ถือค่ะ” จันทร์นิลแทบจะเค้นออกมาทีละคำๆ

การตอบสนองของเธอ ทำให้เบรย์เดนรู้สึกว่าน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง

เขาถึงกับกำเริบเสิบสานยิ่งขึ้น วางมือไว้บนหลังเก้าอี้ของจันทร์นิล ตอนที่ทุกคนมองไม่เห็น ก็ลูบหลังของเธอเบาๆ

รูปร่างของหญิงสาวเล็กบางมาก แต่กลับอวบอัดเป็นอย่างยิ่ง ผ่านเสื้อผ้าบางๆ นั่น เขาสัมผัสได้ว่าแผ่นหลังของเธออ่อนนุ่ม มีความอุ่นเบาบาง คล้ายกำลังลูบแมวตัวหนึ่ง ทำให้เขารู้สึกวางมือไม่ลงอยู่บ้าง

สายตาของเขาเคลื่อนไปที่หน้าอกของเธออย่างไร้ศีลธรรม แม้เธอจะใส่เสื้อผ้ารัดกุมมิดชิด แต่ก็มองเห็นหน้าอกชูชันนั่นของเธอ เส้นโค้งอันนุ่มนวลและมีเสน่ห์นั้นขยับขึ้นลงตามลมหายใจของเธอ

จันทร์นิลถูกเขาลูบจนอยู่ไม่เป็นสุข อดที่จะถลึงตาใส่เขาไม่ได้ “คุณช่วยให้เกียรติฉันด้วย!”

กระต่ายโกรธแล้วยังกัดคนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเธอ เธอกลัวตาย แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีโทสะ

แต่เบรย์เดนในตอนนี้ พอเห็นสีหน้าเช่นนี้ของจันทร์นิลกลับรู้สึกสนุกเป็นอย่างยิ่ง

เธออ่อนแอเกินไปแล้ว ตรงไหนๆ ก็เล็กไปหมด ลำคอก็เพรียวบางเช่นนี้ คล้ายกับว่าเขาออกแรงเพียงนิดเดียวก็ขยี้มันให้แหลกได้

เธอที่เป็นเช่นนี้ ถึงจะโกรธเกรี้ยวก็ไม่ทำให้เขารู้สึกถึงความน่ากลัวเลยสักนิด กระทั่งดูน่ารักเสียด้วยซ้ำ

โง่เขลาเหลือเกิน เบรย์เดนอดคิดไม่ได้ เจ้าตัวน้อยช่างไม่รู้จักกลัวตาย ถึงกับกล้ายั่วยุเขา?

ต้องรู้ว่าคนที่ยั่วยุเขาคนก่อน ศพยังถูกเขาโยนให้สุนัขกิน

คิดมาถึงตรงนี้ เบรย์เดนก็ยื่นมือไปจับหลังคอจันทร์นิล