EP 8 คนปากเสีย

เจ้านายจอมโหด กำลังโกรธอะไรฉันอยู่นะ!

EP 8

คนปากเสีย

..................

เวลาบ่ายวันเดียวกัน น้ำขิงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน เพราะเจ้านายหนุ่มไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมา เขาเอาแต่ฟาดงวงฟาดงาใส่เธอตั้งแต่ตอนที่หมดช่วงพัก

ตึก ตึก ตึก.....

ตอนนี้น้ำขิงกำลังเดินอย่างมีสติ ในขณะที่ทำสมาธิไปด้วย เพราะนี่คือการโดนโทรเรียกมาด่าครั้งที่สามแล้ว

ก๊อกๆๆ

หลังจากที่สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้ว น้ำขิงก็จำใจเคาะประตูห้องของเจ้านายเธอเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาด้านใน

“น้ำขิงมาแล้วค่ะ.....” ยังไม่ทันที่น้ำขิงจะเอ่ยจบประโยค เสียงเข้มก็พูดแทรกขึ้นทันที

“ข้อมูลบัญชีของเดือนที่แล้วคุณส่งมาให้ผมหรือยัง” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มดุ จนคนฟังถึงกับตัวสั่นนิดๆ

“น้ำขิงเอาวางไว้ที่บนโต๊ะตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะคะ” น้ำขิงมีสีหน้างุนงง เพราะเมื่อวานเธอได้เอาเอกสารให้เขาไปแล้วแท้ ๆ

“เอามาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน?”

“แล้วทำไมถึงไม่บอกผม”

“นะ น้ำขิงบอก...ไป...แล้วนะคะ” น้ำขิงพยายามจะอธิบายว่าเธอบอกเขาแล้ว แต่ทว่าเมื่อสบตาคมที่เอาแต่มองมาด้วยความไม่สบอารมณ์ เธอก็ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียง

“ขอโทษค่ะ” น้ำขิงเลือกที่จะขอโทษแทน ด้วยรู้ว่าการที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเจ้านาย มันไม่มีทางได้อะไรขึ้นมา นอกจากความบาดหมางใจ เธอจึงเลือกเดินไปค้นหาแฟ้มบนโต๊ะ เพื่อยื่นให้เขากับมือเขา

หมับ

มือหนารับเอาแฟ้มมาตรวจดู และเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว น้ำขิงก็จะขอตัวกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง แต่ทว่า กับถูกเสียงเข้ม ขัดขึ้น

“เดี๋ยวก่อน”

“ข้อมูลมีส่วนที่ผิด เอากลับไปทำมาใหม่” เอ่ยจบเขาก็โยนแฟ้มลงบนโต๊ะทันที

ปึก!

“ผิดตรงส่วนไหนหรอคะ?” น้ำขิงหยิบเอกสารขึ้นมาดู เพื่อที่จะได้กลับไปแจ้งแผนกบัญชี

“ต้องให้ผมเป็นคนบอกหรอ?”

“ขอโทษค่ะ”

“เดี๋ยวน้ำขิงเอากลับไปให้แผนกบัญชีตรวจสอบใหม่นะคะ” ถึงแม้ในใจจะอยากกรีดร้องออกมา แต่ทว่าเธอก็ได้แต่ฮึบมันเอาไว้ ถ้าไม่ติดว่าเธอได้เงินเดือนค่อนข้างสูงเหมาะสมกับตำแหน่งเลขา ป่านนี้เธอคงจะลาออกไปตั้งนานแล้ว

(แผนกบัญชี)

“อืม.....พี่น้ำขิงครับ”

“รายงานนี้มีปัญหาที่ตรงไหนหรอครับ” ต้นกล้าถามด้วยความสงสัย เพราะเขาทวนดูซ้ำหลายครั้งแล้ว แต่ทว่าก็ยังไม่พบจุดที่ผิดปกติเลยสักนิด

“ (-__-) ”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณขุนพลเขาไม่ได้บอก” น้ำขิงได้แต่ส่ายหน้าไปมา

“พวกจุดทศนิยมรึเปล่าลองดูสิ เผื่ออาจจะใส่ผิดพลาด” น้ำขิงพยายามช่วยหาคำตอบ

“งั้นหรอครับ อืม ก็ไม่ผิดนะครับ”

ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังสุมหัวดูเอกสารเพื่อหาจุดผิดพลาดอยู่ เพราะน้ำขิงไม่อยากถูกเรียกไปด่าเป็นครั้งที่สี่แล้ว ทว่า ในขณะที่กำลังดูเอกสารเพลิน ๆ เสียงทุ้มที่แสนเย็นยะเยือกก็ดังขึ้น

“คุณน้ำขิง”

“อุ้ย!” น้ำขิงสะดุ้ง ที่จู่ๆ เสียงของคนที่เอาแต่เรียกเธอไปด่าทั้งวันก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง

‘เรียกไปด่าไม่ทันใจเท่ากับเดินมาด่าเองสินะ (T^T) ’ น้ำขิงได้แต่ครวญครางในใจ

“ทำอะไรอยู่”

“ผมเรียกคุณอยู่ตั้งนาน”

“เอารายงานมาให้แผนกบัญชีแก้.....ค่ะ”

‘เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย เอาแต่ดุอยู่ได้ กลัวจนฉี่จะราดแล้วนะ ฮืออออ’

“เสร็จรึยัง”

“คุณต้องตามผมออกไปคุยธุระข้างนอก” พูดจบร่างสูงก็หันหลังเดินออกไปทันที

“ (￢＿￢メ) ” คำถามที่แสนกดดันทำให้น้ำขิงต้องหันไปมองหน้าต้นกล้า

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมลองตรวจทานดูอีกที”

“พี่น้ำขิงไปเถอะครับ”

“พี่ไปก่อนนะ สู้ๆ ล่ะ” น้ำขิงเอ่ยกับรุ่นน้องหนุ่มอย่างให้กำลังใจ ก่อนที่เสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกราวกับจะเร่งเร้า

“ต้องให้ผมรอคุณอีกนานไหม?”

“ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ!” น้ำขิงเอ่ย ก่อนจะรีบกุลีกุจอวิ่งตามเจ้านายหนุ่มไปทันที

(บนรถ)

“เราจะไปที่ไหนกันหรอคะ พอดี.....ตารางที่ลงไว้วันนี้คุณขุนพลไม่มีประชุมข้างนอกนี่คะ” น้ำขิงพยายามชวนเจ้านายหนุ่มที่กำลังขับรถอยู่คุย เพราะบรรยากาศตอนนี้มันเงียบเชียบเกินไป แต่ถึงแม้จะถามไปแล้ว ก็ไม่ได้รับคำตอบอะไรกลับมา เธอจึงได้แต่พยายามสงบปากสงบคำให้มากที่สุด จนกระทั่งเห็นว่าสองข้างทางที่ขับผ่านมันช่างคุ้นตาเสียเหลือเกิน และในเวลาต่อมาเธอก็ได้เข้าใจ ว่าจุดหมายที่เขาพามา ก็คือคอนโดของเขานั่นเอง

เอี๊ยด!

เสียงล้อบดถนนดังขึ้นหลังจากที่รถจอดสนิท และไม่รอให้ร่างบางได้ถามอะไร จู่ๆ ร่างสูงก็เปิดประตูและก้าวฉับ ๆ เข้าคอนโดไปทันที

“ (-__-) นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย” น้ำขิงพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูเดินลงจากรถตามร่างสูงเข้าไปในคอนโด

(ห้องขุนพล)

“คนอะไรเดินไวชะมัด” น้ำขิงบ่นพึมพำ ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาในห้อง และทันทีที่กวาดตามองหาเจ้าของห้อง ก็พบว่าเขากำลังนั่งอยู่ที่โซฟากลางห้อง ในมือถือแก้วที่มีเครื่องดื่มสีอำพันอยู่ในนั้น และเขากำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาแสนน่ากลัว นั่นทำให้น้ำขิงแปลกใจเล็กน้อย เพราะปกติเขาจะชอบดื่มไวน์มากกว่า 

‘ทำไมวันนี้เขาถึงกินเหล้านะ’

‘แถมยังดูอารมณ์ไม่ได้ตลอดเวลาอีก’

“วันนี้คุณทำตัวไม่เหมาะสมเลยนะคุณน้ำขิง” ในขณะที่น้ำขิงยังคงจมอยู่กับความคิดตัวเอง จู่ๆ ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้น

“คะ?” น้ำขิงมีสีหน้างุนงงไม่เข้าใจ ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร

“ที่ทำงานไม่ใช่สถานที่หาแฟนนะครับ”

“ผมรบกวนคุณรักษากริยาด้วย ถ้าอยากจะสานต่อความสัมพันธ์อะไร รบกวนไปทำนอกเวลางาน”

“คะ!? น้ำขิงไปทำแบบนั้นเมื่อไหร่กัน”

‘นี่คำพูดของคนที่เอาแต่ทำเรื่องอย่างว่ากับฉันหลังเลิกงานหรอเนี่ย’

"....................." ไม่มีคำตอบจากร่างสูง เขาทำเพียงกระดกแก้วเหล้าในมือโดยไม่พูดอะไร แต่ทว่ายิ่งเขาทำแบบนี้ มันราวกับสามีที่จับได้ว่าภรรยามีชู้อย่างไรอย่างนั้น

กึด!

น้ำขิงกำมือตัวเองแน่น พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองสุดขีด แต่ทว่าวันนี้เธอก็ทนมาทั้งวันแล้ว ทนจะแทบจะไม่ไหวแล้ว

"น้ำขิงไม่ทราบหรอกนะคะ ว่าน้ำขิงไปทำแบบนั้นตอนไหน"

"ถ้าพูดถึงเรื่องกริยา น้ำขิงมั่นใจว่าตัวเองไม่เคยทำตัวแบบนั้นใส่ใครมาก่อนเลยในชีวิตตั้งแต่เกิดมา"

"นั่นเพราะน้ำขิงยังไม่เจอคนที่คิดว่าใช่ แต่ถ้าวันไหนน้ำขิงได้เจอขึ้นมาแล้วจริงๆ น้ำขิงสัญญาเลยค่ะ ว่าจะไม่ทำให้เกิดผลกระทบกับงานแน่นอน"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วน้ำขิงขอตัวก่อนนะคะ" เอ่ยจบก็เตรียมหมุนตัวเดินออกจากห้อง แต่ทว่ากลับได้ยินเสียงเท้าหนักๆ ของใครบางคนที่เพิ่งลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟา

พรึ่บ!

ตึกๆๆๆ

หมับ

"อ๊ะ!" ร่างบางนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บต้นแขนที่กำลังถูกมือหนารั้งเอาไว้

"จะไปไหน"

"มาเถียงผมฉอดๆ แล้วก็จะหนีไปงั้นหรอ?"

..................................

เพิ่มลงคลัง+คอมเมนต์+ไลค์

= กำลังใจ (◕‿< ❀)