EP 6 พูดน้อย...อยหนัก

เจ้านายจอมโหด กำลังโกรธอะไรฉันอยู่นะ!

EP 6

พูดน้อย...อยหนัก

..................

“อือออ อึก!” น้ำขิงสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในสภาพปวดร้าวไปทั้งตัว

“ (=_=) หื้อ? นี่ไม่ใช่ห้องน้ำขิง.....”

ฟึบ

หมับ

ยังไม่ทันที่จะตั้งสติได้ จู่ๆ ก็ถูกใครบางคนดึงเข้าไปกอดเอาไว้จนแน่น

“ (⊙﹏⊙) ” น้ำขิงตกใจ ที่คนที่ดึงเธอเข้าไปกอดตอนนี้ก็คือขุนพล

‘ทะ ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ เมื่อคืนกินเลี้ยงบริษัท แล้วทำไมน้ำขิงมาอยู่กับเขาได้’

‘แล้วไอ้อาการปวดเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้ก็แสดงว่าเขาทำตอนฉันไม่มีสติงั้นหรอ!?’

ฟึบ

“อื้อ!” น้ำขิงส่งเสียงครวญครางขึ้นมาอีกเมื่อเขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น

“คุณขุนพล ปล่อยน้ำขิงก่อนค่ะ” น้ำขิงดีดดิ้น พยายามจะแกะมือหนาออกจากเอว

“บอกว่าให้เรียกขุนพลเฉยๆ ไง” เสียงเรียบเอ่ย แต่ทว่าก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนออก

“.....ขุนพล ปล่อยน้ำขิงก่อนค่ะ”

“...................” ถึงแม้น้ำขิงจะยอมทำตามที่เขาบอกแล้ว แต่ว่าเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธออยู่ดี

“ถ้าไม่ปล่อย.....น้ำขิงฉี่รดที่นอนไม่รู้ด้วยนะคะ” น้ำขิงเอ่ย ตามจริงเธอไม่ได้ปวดฉี่ แต่ว่าไม่รู้จะใช้ข้ออ้างไหนดีเพื่อให้เขายอมปล่อยตัวเธอ

ฟึบ

ได้ผล ชายหนุ่มยอมปล่อยร่างบางทันที แต่ทว่าก็จิ๊ปากด้วยความไม่พอใจ

สวบ สาบ

ตุ้บ!

น้ำขิงพยายามลงจากเตียงด้วยความยากลำบาก แต่ทว่าไม่คิดเลยว่าขาของเธอจะอ่อนแรงกว่าที่คิดมาก เพราะแค่เพียงขาแตะพื้นได้ เธอก้มล้มลงไปกองกับพื้นทันที และแทนที่ตัวการที่ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้จะลุกขึ้นมาช่วย แต่เปล่าเลย เพราะเขาเอาแต่เท้าคางมองมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยเท่านั้น

“ขาไม่มีแรงหรอ?” น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยช่างราบเรียบจนน่าหมั่นไส้

‘โห! นี่ทำอะไรกับคนเมาคะเนี่ย โรคจิตรึเปล่า’ น้ำขิงได้แต่มองค้อนคนหน้าไม่อาย และพยายามหยัดกายยืนขึ้นด้วยความยากลำบาก

ห้องน้ำ

“ (⊙口⊙) !?” นี่คือใบหน้าของน้ำขิงยามที่เห็นสภาพตัวเองในกระจก ทั่วทั้งตัวของเธอเต็มไปด้วยรอยดูดเม้มสีแดงเข้ม และรอยฟันเป็นวง ๆ ซึ่งไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงแข้งขาอ่อนแรงขนาดนี้

“เขามันบ้าไปแล้วจริงๆ” น้ำขิงทำท่าทางขนลุก ก่อนจะทำใจเดินไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายที่แสนจะเมื่อยล้าไปทั้งตัว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

น้ำขิงเดินออกมาในสภาพนุ่งเสื้อคลุมอาบน้ำ ก่อนที่สายตาของเธอจะมองหาเหล่าเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกไปด้วยฝีมือของคนหน้าไม่อายที่กำลังนอนเล่นโทรศัพท์อย่างสบายใจอยู่บนเตียง

ฟึบ

น้ำขิงตามเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง เพื่อที่จะใส่กลับบ้าน แต่ทว่ายังขาดของสำคัญหนึ่งชิ้น นั่นก็คือบราเซียนั่นเอง

“เอ่อ ขุนพล” น้ำขิงเรียกร่างสูงเพราะต้องการถามบางอย่าง

“หะ เห็นบราของน้ำขิงมั้ยคะ”

“.....................” ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร แต่ทว่าเขากลับส่ายหน้าแทนคำตอบ

“อ้าว.....แล้วจะหายไปไหนได้” น้ำขิงพึมพำหน้ามุ่ย ก่อนจะพยายามก้มดูตามซอกเตียง แต่ทว่าก็ไม่พบเลย

“ไม่ใช่ว่าขุนพลเอาบราของน้ำขิงไปซ่อนนะ (￢＿￢メ) ” เมื่อหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ น้ำขิงก็หันมาสงสัย คนที่เมื่อครู่แอบลอบมองเธอแวบหนึ่งแทน

“เพื่อ?” ใบหน้าหล่อแสดงสีหน้าว่า เขาจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร

“แล้วน้ำขิงจะกลับบ้านยังไงเนี่ย (T^T) ” น้ำขิงกระเง้ากระงอด ก่อนจะคิดขึ้นได้

“น้ำขิงขอยืมเสื้อหนาวตัวที่หนาๆ ในตู้เสื้อผ้าหน่อยนะคะ เดี๋ยวไว้จะซักมาคืนให้”

“ไม่ได้” เสียงทุ้มเอ่ยขัดทันที

“อ้าวแล้วน้ำขิงจะกลับบ้านยังไงล่ะคะ”

“ขอยืมแค่แป๊บเดียวเองค่ะ”

“ไม่ได้”

“ไม่ให้ยืม” เขายังคงยืนยันเสียงแข็ง

“คนขี้งก!”

“ถ้าไม่ให้ยืมงั้นน้ำขิงก็กลับมันแบบนี้แหละ” น้ำขิงเอ่ย ก่อนทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่ทว่ากลับถูกมือหนาคว้าข้อมือเอาไว้

หมับ

“จะรีบกลับไปไหน”

“อยู่นี่ไปก่อน ไว้เดี๋ยวโทรสั่งจากร้านมาส่งให้” ขุนพลเอ่ย

“ไม่ได้ค่ะ”

“น้ำขิงต้องรีบกลับ เพราะต้องไปทำธุระกับครอบครัว”

“ธุระอะไร?”

“ธุระส่วนตัวค่ะ อ๊ะ เจ็บนะคะบีบแรงเกินไปแล้ว” ท่าทางที่จู่ๆ ก็เหมือนโมโหขึ้นมาของคนตรงหน้าทำเอาน้ำขิงตกใจเล็กน้อย

“ผมถาม”

“ว่าธุระที่บ้านคืออะไร?”

“โอ๊ย! บอกว่าเจ็บไงคะ”

“น้ำขิงจะไปทำบุญกับที่บ้านค่ะ รู้แบบนี้แล้วพอใจหรือยังคะ (╰_╯) ”

ฟึบ

พอได้คำตอบที่พอใจแล้ว เขาจึงยอมปล่อยมือของร่างบางแต่โดยดี

“แดงหมดเลย”

“ทั้งใช้งานเกินเวลา ทั้งใช้ความรุนแรงกับพนักงาน สักวันแม่จะฟ้องกรมแรงงานให้หมด!” น้ำขิงพึมพำเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุด

ครู่ต่อมาน้ำขิงก็ออกมาในสภาพชุดเดิมกับที่ใส่เมื่อวาน แต่ทว่าภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวกลับมองเห็นก้อนซาลาเปาขาวๆ อย่างชัดเจน ทว่าเมื่อน้ำขิงแอบมองค้อนร่างสูงด้วยความหมั่นไส้ สายตาก็เหลือบไปเห็นบราที่ตามหาตั้งนานวางอยู่บนเตียง

“อ้าว! ทำไมมาอยู่ตรงนี้ละคะ”

“เจออยู่ใต้หมอน”

“ (￢＿￢メ) ” น้ำขิงหรี่ตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาจับผิด

“จะไม่กลับบ้านหรอครับ เดี๋ยวผมไปส่ง (^_^) ” ขุนพลเอ่ย

“กลับค่ะ!” น้ำขิงกระแทกเสียง ก่อนจะรีบเอื้อมมือไปคว้าบรา แต่ทว่ากลับถูกร่างสูงชิงตัดหนาหยิบบราไปถือเอาไว้

“เอ๊ะ จะแกล้งน้ำขิงหรอคะ” น้ำขิงเริ่มโมโห

“แกล้งอะไรกัน”

“ผมจะใส่ให้คุณต่างหาก” ขุนพลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าหาร่างบาง

ตึก ตึก ตึก.....

“มะ ไม่ต้องค่ะ น้ำขิงใส่เองได้” น้ำขิงละล่ำ ละลักเอ่ย ก่อนจะถอยหลังหนี แต่ทว่าก็ถูกมือหนาคว้าเข้าที่เอวคอดกิ่ว

หมับ

“ให้ผมใส่ให้นะ.....ก็ผมเป็นคนถอดออกนี่นา”

“อึก!” น้ำขิงกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เมื่อมือหนาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเธอ และดึงชายเสื้อออกจากกระโปรง