2

“ยอกันเกินไปแล้ว”

“ก็มันจริงนี่คะ ถ้าวันนั้นนันท์ตัดสินใจแต่งงานกับพี่ยศป่านนี้นันท์คงน้ำตาเช็ดหัวเข่า” เลอยศร่ำวยจริง แต่เขาเจ้าชู้เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า เขาหน้าแตกเลยไปคว้าเพื่อนของเธอมาแต่งงานแทนเพื่อแก้หน้า แต่สุดท้ายวริศราก็น้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะความเจ้าชู้ไม่เคยพอของเลอยศ เธอได้ยินข่าวว่าวริศราตามไปยิงเลอยศจนพิการนอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง เงินจึงไม่ได้ช่วยให้ชีวิตดีขึ้นหากคนเรานั้นไม่ได้มีนิสัยที่ดี

สิ่งที่ผู้หญิงไม่ต้องการมากที่สุดคือการที่สามีเจ้าชู้มักมากและไม่รู้จักพอ เธอต้องการชีวิตสงบสุขและเรียบง่ายมากกว่าความร่ำรวยแต่แสนเจ็บปวด

“พี่วาเหงาไหมคะที่เราไม่มีลูก” เธอเอ่ยถามเขาเพราะแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว

“ไม่เหงาครับ มีนันท์อยู่ข้างๆ พี่ก็ไม่เหงาแล้ว นันท์เติมเต็มชีวิตของพี่ให้สมบูรณ์พร้อม ทั้งเป็นภรรยาที่ดี ทั้งน่ารักและรักพี่ที่สุด” เขาจุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยงของเธออย่างแสนรัก ที่เขามีทุกวันนี้ได้เพราะมนัสนันท์คอยสนับสนุนเขาในทุกๆ ทาง

“พี่วาอยากมีลูกไหมคะ” เธอกับเขาพยายามกันมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่มีลูกสักที

“ถ้าเขาจะมาเกิดก็มาเกิดครับ ถ้าไม่มาก็ไม่เป็นไร ตอนเราแก่ๆ เราก็นั่งมองพระอาทิตย์ด้วยกัน ยังนอนกอดกันเหมือนเดิม ยังกินข้าวกันอร่อยเหมือนเดิมตามประสาคนแก่ แล้วก็จะอยู่เคียงข้างกันไปจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต” เขาคิดเช่นนั้น ถึงไม่มีลูกแต่ก็ไม่ประมาทกับชีวิต ทั้งเธอกับเขานั้นหมั่นออกกำลังกาย รักษาสุขภาพ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง ทั้งยังหมั่นออมเงิน หาซื้อที่ดีๆ ไว้ทำสวน ปลูกผัก ปลูกข้าวกินเอง อยู่ในที่อากาศดีๆ มีความสุขกับครอบครัวเล็กๆ ไม่ตามโลก ดิ้นรนอยากได้อยากมีเหมือนใคร แค่ให้พอเพียงในสิ่งที่จำเป็น ที่ตัวเองต้องการก็พอ

“พี่วาสัญญาแล้วนะคะ”

“สัญญาสิครับ พี่ไม่เคยผิดคำสัญญา ตอนนี้เราต้องรักษาสุขภาพแล้วก็สำคัญที่สุดคือไม่ต้องเครียดและคิดมาก ลูกไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต สิ่งไหนไม่มีก็คือไม่มีครับ เราจะไปทุกข์ร้อนใจอยากได้อยากมีในสิ่งที่ไม่มีไปทำไม” เธอกับเขาคุยกันเรื่องลูกในหลายๆ ครั้ง การได้เห็นเด็กน้อยน่ารักก็ทำให้อยากมีลูกน้อยกรอยใจเอาไว้เชยชมบ้าง

เธอหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ วาทิตอุ้มร่างน้อยของเธอขึ้นสู่อ้อมแขนพาเธอขึ้นห้องนอน ร่างเล็กๆ บอบบางถูกกดลงบนเตียงนอนกว้าง ริมฝีปากร้อนรุ่มของเขาแนบชิดเข้ามาหาประทับลงบนกลีบปากบอบบางที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนความรู้สึกยามสัมผัสก็ทำให้เขามีความสุขได้ทุกครั้ง

วาทิตประทับจุมพิตลงบนกลีบปากหวานฉ่ำของเมียรัก เขาลูบไล้มือหนาไปทั่วสรรพางค์กาย ผิวเนียนละเอียดของเธอทำให้เขารู้สึกอยากจุมพิตทุกครั้งที่สัมผัส

“อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อเขาดูดรัดผิวกายผุดผ่อง มันให้ความรู้สึกทั้งจั๊กจี้ทั้งสยิวในเวลาเดียวกัน

“ไหนให้พี่ดูหน่อยว่านันท์พร้อมสำหรับพี่ไหม” น้ำเสียงของเขาอบอุ่นเจือไปด้วยความวาบหวามในเวลาเดียวกันยามแหวกขาเพรียวสวยของเธอออกจากกัน

“อื้อ... พี่วา” มนัสนันท์ครางเมื่อเขาซุกจมูกเข้าดอมดมกลีบผกากรองแสนสวยที่กำลังหยาดเยิ้มรอคอยท่อนลำใหญ่โตให้เบียดอัดเข้าหาเพื่อกระแทกกระทั้นภายในร่อง

“อา... หยาดเยิ้มเหลือเกินแล้ว พี่ว่านันท์อยากโดนพี่เอาแรงๆ แล้วละครับ”

“อ๊า... พี่วาขา เลียตรงนั้นเสียวจัง” เธอร้องครางเมื่อเขาลงลิ้นให้เหมือนที่ชอบทำ ลิ้นของเขากำลังตวัดกับยอดเกสรสวาทระรัว ทำเอาส่วนนั้นของเธอสั่นระริกด้วยความกระสันเสียว

“อา... เยิ้มเหลือเกินแล้วครับ”

“อยากโดนของใหญ่ๆ ของพี่วาแทงเข้ามาในร่องจังค่ะ” เธอร้องบอกเขาเสียงสั่นระริก อยู่ด้วยกันสองคนความกระสันนั้นมากมายนัก เธอกับเขากล้าเปิดเผยความรู้สึกของกันและกันแบบไม่ปิดบัง แต่อยู่ต่อหน้าคนอื่นทั้งเขาและเธอนั้นไม่ได้แสดงความหื่นจนออกนอกหน้า นอกจากหยอกล้อกันธรรมดาเหมือนคู่รักคู่อื่นเพราะว่ามันเป็นมารยาทอย่างหนึ่งที่อยู่ในสังคม ซึ่งเราไม่ควรแสดงออกอะไรที่เกินงามนัก ส่วนการอยู่กันสองคนในพื้นที่ส่วนตัวนั้นมันจึงไม่ได้มีข้อจำกัดหรือไม่เหมาะไม่ควร